แค่สองอาทิตย์ถัดมาหลังจากวันนั้น แหวนหมั้นวงเรียบ ๆ แต่มูลค่าไม่เรียบเหมือนตัวเรือนก็ถูกสวมเข้ามาบนนิ้วนางข้างซ้ายของมีนอีกครั้ง แทนที่แหวนหมั้นวงเดิมของพี่รามที่ถูกถอดออกไปนานนับปี

 

มีนไม่ได้รู้สึกยินดีกับการหมั้นหมายครั้งนี้เลยสักนิดเดียว มีนแค่ขัดใจแม่ไม่ได้ ยังไงแม่ก็มีมีนเป็นลูกแค่คนเดียว แล้วมีนก็ไม่ได้เรียนมาด้านการบริหารเสียด้วย ไม่รู้ว่าตอนไหนที่พ่อกับแม่วางแผนให้มีนแต่งงานกับใครสักคนในตระกูลวรปรัชญโภคิน พ่อแม่ถึงได้ตามใจมีนเรื่องเรียนมหาวิทยาลัย จะคณะอะไร สาขาอะไรท่านก็ไม่ขัด

 

ถ้ารู้ว่าจะถูกโยนมาให้เป็นคู่หมั้นของคนเจ้าชู้อย่างพี่รัน มีนยอมเรียนบริหารตั้งแต่แรกเสียยังจะดีกว่า

 

“ทำไมคู่หมั้นของพี่รัน ทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ”

 

“เปล่าครับ”

 

“น้องมีนรู้ใช่ไหมว่าตัวเองโกหกไม่เก่งน่ะ”

 

“เหรอครับ” มีนตอบไปอย่างนั้น ตอบไปเพื่อให้บทสนทนามันจบ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่คิดจะรับรู้ความต้องการของมีนเลย

 

พี่รันยังคงพยายามต่อบทสนทนาโดยที่มีมีนเอ่ยตอบแบบแกน ๆ ไปอีกหลายประโยคและสุดท้ายดูเหมือนจะเป็นคนอายุมากกว่าที่อดทนไม่ไหว

 

“พี่รันรู้ครับ รู้ว่ามีนไม่เต็มใจหมั้นแต่ยังไงเราก็หมั้นกันแล้ว แล้วมีนรู้ไหมว่าการหมั้นหมายครั้งนี้ คนที่ได้ประโยชน์คือครอบครัวมีน”

 

“มีนรู้ครับ”

 

“งั้นก็ทำหน้าให้ดี ๆ อย่าให้คนอื่นรู้สึกว่าเราไม่เต็มใจหมั้น”

 

พูดจบคนตัวโตกว่าก็เข้ามาโอบเอวของมีนแล้วพากันเดินเข้าไปยังงานเลี้ยงที่มีญาติผู้ใหญ่และนักธุรกิจที่สนิทสนมกันอีกหลายคนนั่งคุยกันอยู่

 

และกว่าจะจบเรื่องจบราวของวันหมั้นหมายลง มานเมตต์ก็ต้องแอบถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายเป็นร้อย ๆ ครั้ง

 

 

 

[คุณรันหมั้น หมั้นกับอดีตคู่หมั้นของพี่ชายตัวเอง]

 

พรีมนางแบบสาวหน้าตาสะสวย คู่ขาเบอร์ต้น ๆ ของกรณ์การันต์กำลังเอ่ยกับฟ้าใส หญิงสาวอีกคนที่รู้ ๆ กันอยู่ว่าคือคู่ขาของชายหนุ่มเช่นกัน สองสาวมีนิสัยที่เหมือนจะแตกต่างกันคนละขั้วแต่ก็นับว่าเป็นคนโปรด และที่ต้องมีเรื่องปรึกษาหารือกันในวันนี้มันก็เพราะคนที่พวกเธอหลงรักกำลังมีตัวจริง

 

“คุณพรีมเอาเรื่องนี้มาจากไหนคะ คนระดับคุณรันหมั้นหมาย จะเป็นเรื่องเงียบ ๆ ได้หรือคะ”

 

[เด็กของคุณคิมหันต์บอกนะสิ ก็เห็นว่าลูกชายคนโตตายไปแค่ปีเดียว แถมยังหมั้นกับคู่หมั้นของพี่ชายก็เลยไม่อยากจะให้เป็นข่าว อีกบ้านก็คงอยากจะให้ลูกชายตัวเองหมั้นอยู่แล้วล่ะ ก็คงคิดจะเกาะคุณรันกินไปทั้งชาติ]

 

“จะว่าแบบนั้นมันก็ไม่ถูกหรอกนะคะ ความจริงธุรกิจทั้งหมดที่คุณรันจับอยู่ ครึ่งหนึ่งก็เป็นของบ้านคุณมีน”

 

[แกไปรู้จักมักจี่กับมันตอนไหน อย่ามาเรียกคุณ ๆ ให้ได้ยินอีกนะ]

 

“ดู ๆ แล้วคุณมีนเธอก็ไม่น่าจะเต็มใจหมั้น แต่คนของเรามากกว่าที่อยากจะได้เธอ เธอก็น่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยนะคะ”

 

[เหอะ เอา ๆ อยู่กับเราเรียกเราว่ามีนเฉยเลย มันน่าโมโหไหม]

 

“ทำไงได้ละคะ แข่งบุญแข่งวาสนามันแข่งกันยากออก ฟ้าว่าเราอยู่ในที่ของตัวเอง น่าจะได้รับความเอ็นดูนานกว่า ฟ้าไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณพรีมคิดจะทำอะไร แต่ฟ้าพอใจที่ฟ้าได้เท่านี้ มีเท่านี้”

 

[ฉันไม่เชื่อหรอก]

 

“ก็ไม่ใช่เรื่องที่ฟ้าต้องพิสูจน์กับคุณนี่ค่ะ”

 

[แกย้อนฉันเหรอนังฟ้าใส ผู้หญิงจืดชืดอย่างแก คิดว่าเขาจะเลี้ยงดูแกไปอีกนานแค่ไหนกัน] เสียงของพรีมแหวมาจากอีกฝั่ง ก่อนจะกดวางสาย ฟ้าใสยกยิ้มระบายเต็มใบหน้า

 

เอาจริง ๆ เธอไม่แคร์เลยสักนิดเรื่องที่กรณ์การันต์จะหมั้นหรือไม่หมั้น ถึงชายหนุ่มที่เธอหลงรักจะยังเป็นคนโสดไม่มีบ่วงผูกมัด มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลือกเธอ สิ่งที่เธอต้องการก็แค่อยากจะให้เขาเอ็นดูเธอให้มากที่สุด แล้วถ้าสามารถทำให้ตัวเองมีลูกกับชายหนุ่มได้ละก็ .. ไม่ว่าอยู่ในฐานะไหนเธอก็ยอมทั้งนั้น

 

 

 

“หน้าตาดูไม่สบายอารมณ์เลยนะ คนที่เพิ่งมีคู่หมั้นน่ะ” เจเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทก้าวลงจากรถยนต์คันหรูมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง

 

“เหนื่อย” มีนตอบเพื่อนสนิทออกไปสั้น ๆ พลางหย่อนตัวลงที่ม้าหินอ่อนที่นั่งรอเรียนกันอยู่เป็นประจำ

 

“เหนื่อยอะไร”

 

“อยู่กับพี่รามไม่เคยต้องเกร็งขนาดนี้นะ”

 

“แล้วแกจะเกร็งทำไมก่อน” เจถาม

 

“ไม่รู้สิ รู้สึกบรรยากาศรอบ ๆ ตัวพี่รันมันไม่น่าไว้ใจ”

 

“แกคิดไปเองไหม”

 

“ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่าเขาเอาแต่ใจ แล้วก็เอาใจยาก”

 

“เผลอเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเด็ก ๆ ของเขารึเปล่า จะว่าไปฉันก็แอบ ๆ รู้มาอยู่นะว่าคนไหนบ้าง” เจเอ่ยติดตลก แต่มีนไม่ตลกด้วยเลยสักนิด

 

“แพรวาไปไหน ทำไมวันนี้มาช้า” เพราะไม่อยากพูดคุยเรื่องไม่สบอารมณ์ มีนจึงดึงเจออกไปเรื่องที่กำลังคุยกัน

 

จะว่ามีนคิดอย่างที่เจคิดไหม ก็คงจะนิดหน่อยแต่ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าพี่รันก็น่าจะรักจะชอบตัวเองอยู่บ้าง ไม่งั้นคงไม่มาตามรับตามส่งตนเองทั้งเช้าทั้งเย็นเหมือนอย่างทุกวันนี้

 

ไหนจะข้าวของที่คิดว่ามีนจะชอบถูกส่งมาจากคนพี่อย่างไม่ขาดสายนั้นอีก อย่างน้อยก็น่าจะมีภาษีดีกว่าคนอื่น ๆ แต่ในเมื่อตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่เลิกกับคู่ขาคนอื่นให้เด็ดขาด มีนก็ไม่อยากจะเปิดหัวใจให้หรอก ไม่เห็นจะน่ารักแสนดีอย่างพี่รามเลยสักนิด

 

 

 

[เย็นนี้พี่ไปรับนะครับ แวะไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกัน]

 

เย็นของวันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่หลังจากที่แยกย้ายกันตอนมื้อกลางวัน ยังไม่ทันอาหารมื้อกลางวันจะย่อย อีกฝ่ายก็โทรเขามาหาเพื่อจะนัดหมายกันตอนมื้อเย็น คงไม่คิดจะให้มีนหายใจหายคอได้เลยสินะ

 

“พี่รันไม่เบื่อเหรอครับ เช้าก็เจอ กลางวันก็เจอ เย็นก็เจอ”

 

[พี่จะเบื่อคู่หมั้นของตัวเองได้ยังไงล่ะครับ]

 

เสียงของชายหนุ่มดังมาจากอีกฝั่ง ดูท่าทางแล้วน้ำเสียงหงุดหงิดของมีนคงทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดี

 

[ทำไมครับ น้องมีนเบื่อพี่รันเหรอ]

 

“ครับ มีนเบื่อ กินข้าวไม่อร่อย เลี่ยนไปหมด”

 

[ฮ่า ๆ งั้นน้องมีนก็ต้องอดทนแล้วนะ น่าจะเลี่ยนไปอีกยาว ๆ เลย ตกลงเลิกเรียนพี่รันไปรับนะครับ ตั้งใจเรียนนะ]

 

อีกฝ่ายวางสายไปแล้วแต่มีนยังรู้สึกหัวเสียไม่หาย ยิ่งช่วงหลัง ๆ มานี่เหมือนพี่รันตั้งใจจะป่วนมากกว่าจะจีบเขาเสียอีก

 

 

 

[ฝันดีนะครับคู่หมั้น]

 

ก่อนนอนคืออีกหนึ่งระลอกที่คนพี่จะโทรเข้ามาป่วนความสงบในชีวิตของมีน ชายหนุ่มจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้มีนฟัง จริง ๆ มีนก็ไม่ได้อยากจะฟังเลยสักนิด เรื่องที่มีนอยากจะฟังคือเรื่องหลังจากที่พี่รันวางสายไปแล้วต่างหาก

 

ไม่ว่าจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน

 

มันไม่ได้คิดว่าตัวเองหึงหวงคู่หมั้นคนนี้แต่เป็นเพราะมีนรู้สึกว่าการคบหากันไม่ว่าจะในสถานะอะไรก็ควรจะต้องให้เกียรติ เหมือนที่มีนให้เกียรติเขา ให้เกียรติพี่ราม แม้กระทั่งพี่รามจะเสียไปแล้วปีกว่า ๆ มีนก็ยังรู้สึกว่าทำอะไรก็ยังต้องนึกถึงความรู้สึก

 

แม้พี่รามจะไม่ได้มีชีวิตอยู่คอยดูแลมีนแล้วก็ตาม

 

 

 

“พรีมไม่คิดว่าคุณจะแวะมาหา”

 

นางแบบสาวในอาภรณ์บางเบาน่าสัมผัสเอ่ยขึ้นเมื่อชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาในคอนโดส่วนตัวแห่งหนึ่งของเขา กรณ์การันต์ซื้อที่นี่ไว้เพื่อให้คู่ขาของเขาอยู่ และที่แน่นอนกว่าคือที่นี่ไม่ใช่ที่เดียวที่เขาสามารถแวะไปผ่อนคลายความเครียดของร่างกายและอารมณ์

 

พรีม เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเซ็กซ์ที่ถึงพริกถึงขิง ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกของแท้ที่เขาจะบีบเคล้นจนเนื้อนุ่มนิ่มล้นทะลักออกมาตามร่องนิ้วกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เคยเบื่อ หรือสะโพกทรงสวยที่ไม่ว่าจะฟาดฝ่ามือลงไปกี่ครั้ง หญิงสาวก็ครวญครางออกมาอย่างพอใจ

 

“ทำไมครับ พรีมเบื่อผมแล้วหรือยังไง”

 

“พรีมจะเบื่อคุณได้ยังไงกันคะ พรีมคิดถึงคุณรันจะแย่ แต่คุณรันนะสิคะ มีคู่หมั้นคู่หมายไปแล้วก็ไม่คิดถึงพรีมเลย ไม่มาหาพรีมตั้งเป็นเดือน พรีมเหงาจะแย่”

 

“ไม่ได้มาด้วยตัวเอง แต่ผมก็ส่งอย่างอื่นมาหานี่ครับหรือว่าพรีมของผมไม่ชอบมัน” กรณ์การันต์หมายถึงเครื่องประดับมูลค่าหลายแสนบาทที่เขาส่งมาให้หญิงสาวแทนการมาหาอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง ตามแต่ความต้องการของเขา

 

“พรีมชอบค่ะ ชอบมาก ๆ แต่พรีมชอบตอนที่คุณรันมาหาพรีมมากกว่า”

 

“ทำตัวดี ๆ แล้วผมจะแวะมาหาบ่อย ๆ”

 

ชายหนุ่มย่อตัวลงอุ้มร่างบอบบางของนางแบบสาวเอาไว้ เป้าหมายต่อไปคือที่สักที ที่สามารถรองรับความหนักหน่วงของบทรักที่เขาอุตส่าห์กักเก็บเอาไว้โดยไม่ได้ปลดปล่อยออกมาหลายต่อหลายวัน

 

คงอีกนานพอตัวที่กรณ์การันต์จะล่วงรู้ว่าบทรักที่เร่าร้อนของตัวเองถูกบันทึกเอาไว้เป็นภาพเคลื่อนไหว และกำลังจะถูกส่งไปหาคนที่เขาแคร์ความรู้สึกมากที่สุด

 

 

 

แม้จะเป็นเวลาเกือบจะตีสามแล้วแต่มีนยังพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงกว้าง ภาพจากผู้หวังดีแต่ประสงค์ร้ายถูกส่งมาให้ตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน ทั้งภาพทั้งเสียงชัดเจนจนไม่น่าจะเรียกได้ว่าคลิปแอบถ่าย แต่ที่มันแย่ที่สุดคือผู้ชายที่กำลังรัวสะโพกใส่ร่างของนางแบบสาวที่กำลังครางกระเส่าอยู่คือพี่รัน คู่หมั้นของมีนเอง

 

สามปีที่เป็นคู่หมั้นกับพี่ราม มีนไม่เคยได้พบเจอกับปัญหาแบบนี้ แต่นี่หมั้นหมายกันไปยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ เด็ก ๆ ที่พี่รันคิดว่าอยู่ในการควบคุมกลับกล้าส่งคลิปน่าเกลียด ๆ นี่มาให้มีน

 

“แล้วทำไมมีนต้องมานั่งหงุดหงิดนะ”

 

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบย่างยี่สิบเอ็ดผุดลุกขึ้นจากเตียงแล้วต่อสายไปยังใครอีกคนที่ต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ให้กับเขาในตอนนี้