เล่มที่ 1 ตอนที่ 6 ลูกค้าคนที่สองที่ซื้อยันต์

ชายหนุ่มฟังที่อาจารย์หยวนพูดมายาวเหยียดก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว คำพูดอาจารย์หยวนฟังแล้วคลุมเครือนัก พูดก็เหมือนไม่ได้พูด แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังจ่ายค่าดูดวงให้เขาอยู่ดี
“น้องชาย นายก็รับดูดวงเหรอ?” เจียงไห่หลินมองมาที่เย่ฝาน รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าคุ้นหน้าคนคนนี้
ที่จริงแล้วเย่ฝานมีชื่อเสียงในเมืองชางอยู่ไม่น้อย แน่นอนว่าเป็นชื่อเสียงในทางลบเสียมากกว่า ทว่ามีคนมากมายที่รู้จักชื่อแต่ไม่เคยเจอตัวจริง แม้เจียงไห่หลินจะเคยพบเจอเย่ฝานอยู่บ้าง แต่ด้วยการแต่งกายและบุคลิกภาพที่เปลี่ยนไป ทำให้เจียงไห่หลินจำเขาไม่ได้ชั่วคราว
แม่เลี้ยงของเย่ฝานไม่อยากให้เขาสืบทอดธุรกิจของตระกูลเย่ จึงค่อยๆ ลดบทบาทและตัวตนของเย่ฝานในแวดวงสังคมลงไป ดังนั้นเย่ฝานจึงมีโอกาสได้ร่วมงานเลี้ยงต่างๆ ในวงสังคมน้อยมาก คนที่เคยพบเจอเขาจึงมีไม่มาก
เย่ฝานส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันมาขายยันต์”
“มียันต์อะไรขายบ้าง?” เจียงไห่หลินถาม
“มีแต่ยันต์แคล้วคลาดปลอดภัย กับยันต์ปัดเป่าโรคภัย” เย่ฝานตอบกลับ
“มียันต์อย่างอื่นไหม?”
เย่ฝานมองชายหนุ่มแล้วลูบคางของตนพลันพูดว่า “นายอยากได้ยันต์ขับไล่วิญญาณใช่ไหม? ฉันสัมผัสได้ถึงธาตุหยินและกลิ่นอายภูตผีบนตัวนาย แต่ไม่เป็นไร ธาตุหยางของนายแข็งแรงมาก ใช้เวลาฟื้นฟูไม่กี่วันก็น่าจะดีขึ้น ไม่ต้องใช้ยันต์ไล่ผีหรอก…”
เจียงไห่หลินตกใจมากจนหน้าถอดสี พลันพูดขึ้นว่า “นายรู้ว่าฉัน…”
เย่ฝานส่ายหน้าพลางแย้มรอยยิ้มที่ดูลึกลับและยากที่จะเข้าใจออกมา แน่นอนว่าถ้าเขาไม่แสดงรอยยิ้มพร้อมๆ กับแทะน่องไก่ในมือไปด้วย ก็คงจะดูเหมือนกับเป็นผู้รอบรู้คนหนึ่งทีเดียว
เย่ฝานเช็ดปากแล้วพูดว่า “นายต้องการยันต์ปัดเป่าโรคภัยไหม! คนที่เจอผีส่วนมากมักจะป่วย ซื้อยันต์ปัดเป่าโรคภัยสักใบไว้คุ้มครองไม่ดีกว่าเหรอ?”
เจียงไห่หลินขมวดคิ้วพลันพูดว่า “ยันต์นี้ใบละเท่าไรล่ะ”
“ใบละห้าหมื่นหยวน!” เย่ฝานตอบอย่างไม่ต้องคิด
เจียงไห่หลินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แพงขนาดนั้นเชียว?”
“ยันต์ของฉันเป็นของจริงนะ ราคาก็เลยสูงอยู่สักหน่อย ถ้านายอยากซื้อของปลอมล่ะก็ เงินห้าหยวนก็ซื้อได้ แต่ต้องไปซื้อที่อื่นนะ” เย่ฝานตอบกลับอย่างขี้เกียจ
เจียงไห่หลินกัดฟันแล้วตอบว่า “งั้นฉันซื้อยันต์แคล้วคลาดปลอดภัย 5 ใบ และยันต์ปัดเป่าโรคภัยอีก 5 ใบ!”
เย่ฝานกะพริบตาปริบๆ พลางพูดว่า “น้องชายนี่ดูของเป็นนะเนี้ย! สมัยนี้มีคนไม่มากหรอกนะที่จะรู้จักของจริงอย่างน้องชาย!” เย่ฝานส่ายหัวอย่างจนใจพลางคิดในใจ ก็เพราะว่าที่นี่มีคนหน้าโง่มากมายที่ไม่รู้ว่าของดีเป็นอย่างไร จึงทำให้เขาทำเงินได้ไม่มาก
“ในเมื่อนายรู้จักยันต์ขับไล่วิญญาณ แล้วนายทำยันต์นั้นได้ไหมล่ะ” เจียงไห่หลินถาม
“เรื่องนี้… ยังทำไม่ได้ตอนนี้หรอกนะ!” การวาดยันต์ขับไล่วิญญาณนั้น มีความซับซ้อนกว่ายันต์แคล้วคลาดปลอดภัยกับยันต์ปัดเป่าโรคภัยอยู่ไม่น้อย ยิ่งด้วยตอนนี้พลังปราณของเย่ฝานอ่อนลงมาก ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถวาดยันต์ที่ชายหนุ่มต้องการได้
“น้องชาย นายขึ้นราคาของเหรอ?” อาจารย์หยวนถามด้วยใบหน้างุนงง ไม่กี่วันก่อนยันต์นี่ราคาใบละสามหมื่นหยวน ผ่านไปไม่กี่วันราคากลับขึ้นเป็นห้าหมื่นหยวน
เย่ฝานพยักหน้า แล้วตอบกลับไปว่า “ใช่! ขึ้นราคาแล้ว หลายวันก่อนขายในราคาพิเศษ แต่วันนี้ขายในราคาปกติ”
อาจารย์หยวนมองหน้าเย่ฝาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาในใจ เมื่อสักครู่เขาหาเงินได้เพียงหนึ่งพันหยวน แต่เย่ฝานกลับมีเงินเข้ากระเป๋าถึงห้าแสนหยวน หากรู้ล่วงหน้าว่าขายยันต์จะมีรายได้ดีขนาดนี้ เขาก็น่าจะหามาขายบ้าง แต่ถึงอย่างนั้น เงินที่หามาได้แบบนี้ก็มีความเสี่ยงสูงตามไปด้วยเช่นกัน
“ช่วงนี้นายหลบซ่อนตัวบ้างก็ดีนะ คุณชายพวกนี้ชอบทำอะไรอุกอาจ หากรู้ว่าถูกหลอกลวงล่ะก็ นายจะเดือดร้อนเอาได้ เจ้านั่นอาจจะระดมลูกน้องมาหาเรื่องนาย ถ้าไม่อยากโดนทำร้ายก็ลองเปลี่ยนที่ขายของดูสิ ของรอบนี้นายก็ขายได้เงินไม่น้อยแล้วนี่”
เย่ฝาน “…”
…
เย่ฝานครุ่นคิดถึงสมุนไพรที่ยังเหลืออยู่จำนวนหนึ่งซึ่งซื้อมาก่อนหน้านี้ เงินก้อนนี้รวมกับเงินที่เหลือก็ยังสามารถใช้เป็นค่าสมุนไพรได้อีกหลายวัน
“เอาล่ะ! ถึงแม้ว่าจะยังเช้าอยู่ แต่ก็คงจะเก็บแผงได้แล้วล่ะนะ” เย่ฝานกล่าว
“น้องชายนี่ช่างโชคดีจริงๆ! มีลูกค้าเงินหนามาอุดหนุนซ้ำแล้วซ้ำอีก” อาจารย์หยวนกล่าว
เย่ฝานยังคงครุ่นคิด เขาอาจจะต้องไปห้องสมุดประจำเมืองสักครั้ง โลกนี้มีพืชพรรณหลากหลายชนิดที่เย่ฝานยังไม่รู้จัก ข้อมูลของพืชบางชนิดก็ไม่ตรงกับที่เย่ฝานเคยรู้มา เขาจึงตัดสินใจไปห้องสมุดเพื่อไปดูภาพประกอบของพืชชนิดต่างๆ
เย่ฝานอุ้มหนังสือสิบกว่าเล่มมาวางที่โต๊ะแล้วนั่งลง จากนั้นก็พลิกดูหนังสือด้วยความรวดเร็ว
ร่างกายของเย่ฝานแฝงด้วยวิญญาณธาตุเก้าสีทำให้เขาไม่ลืมข้อมูลที่ตาเห็น และสามารถอ่านหนังสือด้วยความรวดเร็ว ยากที่คนทั่วไปจะเทียบได้
เย่ฝานรู้สึกว่าตั้งแต่เขานั่งลงตรงนี้ ก็มีหญิงสาวหลายคนมองมาที่เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาสงสัยว่าอาจเป็นเพราะตนเองมีใบหน้าหล่อเหล่าก็เป็นได้ จึงทำให้พวกเธอแอบชอบเขา อย่างไรเสียโลกใบนี้ก็มีหญิงสาวมากมายที่มักหลงใหลชายรูปงาม!
เย่ฝานพลิกดูหนังสือด้วยความรวดเร็วจนถึงเล่มที่สาม หญิงสาวคนหนึ่งก็ยืนขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างกายเขา
“เย่ฝาน นายเลิกเสแสร้งได้แล้ว”
เย่ฝานเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจพลันถามว่า “มีธุระอะไรกับผมเหรอ?”
“เย่ฝาน ฉันเป็นคนชัดเจนพูดจาต่อหน้าไม่เล่าลับหลัง ฉันจะบอกให้ว่าระหว่างนายกับพี่ถิงถิงไม่มีทางเป็นไปได้ นายอย่าได้คิดเพ้อฝันอีกเลย”
เย่ฝานมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาหาด้วยความแปลกใจ แล้วพูดว่า “เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลจิตเวชคงจะดูแลผู้ป่วยไม่ทั่วถึงสินะ! ถึงได้ปล่อยคนบ้าอย่างเธอออกมาเพ่นพ่านข้างนอกอย่างนี้”
“นี่นาย!” เจียงโหยวกัดฟันกรอด ขณะเดียวกันสายตาก็จับจ้องอยู่ที่เย่ฝาน
เย่ฝานมองเห็นเลี่ยวถิงถิงที่นั่งหันหลังให้ตน แววตาพลันปรากฏความเย็นชาขึ้น เพราะในที่สุดเย่ฝานก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงสาวเหล่านั้นถึงได้จ้องมองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ซวยจริงๆ!” เย่ฝานวางหนังสือลง แล้วมองเลี่ยวถิงถิงด้วยใบหน้าที่แสดงความรังเกียจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสมุดทันที คิดในใจว่าเอาไว้วันหลังค่อยมาใหม่
เลี่ยวถิงถิงเกิดในตระกูลเลี่ยวซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองชาง เธอเป็นคนสวย ฐานะสูงส่ง สำหรับเจ้าของร่างนี้แล้วเธอเปรียบเสมือนนางฟ้า การได้แต่งงานกับเลี่ยวถิงถิงนั้นทำให้เขาทั้งดีใจและน้อยเนื้อต่ำใจในเวลาเดียวกัน
เจ้าของร่างยกย่องให้เกียรติเลี่ยวถิงถิงดั่งเทพธิดา แต่สำหรับเย่ฝานกลับไม่รู้สึกอะไรกับหล่อนเลย อีกอย่างในชาติภพก่อนเย่ฝานได้พบเห็นสาวงามมามากมาย เย่ฝานรู้สึกมาตลอดว่า เลี่ยวถิงถิงภายนอกดูเหมือนเป็นคนอ่อนหวาน แต่แท้จริงแล้วจิตใจชั่วร้ายดั่งอสรพิษ ที่เขาถูกตราหน้าว่าเป็นพวกหลอกลวง ชื่อเสียงพังย่อยยับแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับหล่อนด้วย
เย่ฝานเดินจากไปด้วยความโมโห โดยไม่ได้ทักทายกับเลี่ยวถิงถิงแม้แต่คำเดียว
“นับว่าเขายังรู้จักเจียมกะลาหัวอยู่บ้าง!” เจียงโหยวพูดอย่างไม่สบอารมณ์
เลี่ยวถิงถิงย้อนคิดถึงแผ่นหลังของเย่ฝานที่เดินออกไป ความรู้สึกอันเลือนรางทำให้เธอคิดว่าว่าเย่ฝานมีบางอย่างต่างไปจากเดิม “เขาอาจจะไม่ได้มาหาฉันก็ได้ น่าจะมาอ่านหนังสือมากกว่า”
“อ่านหนังสือ? เขาพลิกดูหนังสือเร็วขนาดนั้น อ่านไม่เท่าไรก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ตั้งใจอ่านซะที่ไหนกันล่ะ” เจียงโหยวตอบอย่างไม่เห็นด้วย