เล่มที่ 1 ตอนที่ 12 ญาติผู้พี่แห่งบ้านตระกูลอู่

อู่ซือหานลงมาจากรถ บังเอิญพบกับเจียงไห่หลินพอดี
“คุณชายเจียง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” อู่ซือหานถามด้วยความประหลาดใจ
“ผมมาหาคุณชายเย่” เจียงไห่หลินตอบ
อู่ซือหานรู้สึกงุนงง จึงเอ่ยถามอย่างร้อนรนว่า “นายมาหาเย่ฝาน? เย่ฝานเขาไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกหรือเปล่า? เจ้านั่นจะอยู่แบบสงบๆ ไม่ได้เลยใช่ไหม”
เจียงไห่หลินรีบส่ายหน้าทันที “ไม่ใช่ๆ คือผมเองที่มีเรื่องจะให้คุณชายเย่ช่วยเหลือ”
อู่ซือหานถอนหายใจเฮือก พลันพูดว่า “เจ้านั้นไม่ได้ไปก่อเรื่องเดือดร้อนอะไรไว้ก็ดีแล้ว ว่าแต่เขาจะช่วยเหลืออะไรคุณได้เหรอ?”
เจียงไห่หลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณชายเย่เขาจับผีได้ครับ!”
อู่ซือหานกลอกตามองบน พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณชายเจียงเป็นคนงมงายกับเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร บนโลกนี้ไม่มีผีสักหน่อย! มันก็เป็นเรื่องที่เล่าลือกันไปต่างๆ นานา ประเทศเราต่อต้านเรื่องไสยศาสตร์มานานหลายปีแล้ว คุณชายเจียงยังเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่อีกหรือ?”
เจียงไห่หลิน “…” เดิมทีเขาก็ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้ก็โดนเข้ากับตัวเองแล้วไม่ใช่หรือ?
“เย่ฝานเจ้าหมอนั่น ระยะนี้อารมณ์แปรปรวน เที่ยวก่อกวนไปทั่ว เย่ฝานเป็นแบบนี้แต่คุณยังคบหากับเขาอีกนะ” อู่ซือหานพูดอย่างไม่ชอบใจนัก
เจียงไห่หลินได้แต่ก้มหน้ารับฟัง แต่ในใจนั้นคิดอยากให้อู่ซือหานเจอผีจริงๆ สักครั้ง ดูซิว่าเจ้าอู่ซือหานคนนี้จะยังพูดเรื่องหลักการและเหตุผลอีกไหม
อู่ซือหานและเจียงไห่หลินเคาะประตูเมื่อมาถึงหน้าอะพาร์ตเมนต์ของเย่ฝาน
เย่ฝานในชุดนอนลายมิกกี้เมาส์ เขาเตะรองเท้าแตะออกไปก่อนจะเปิดประตู
อู่ซือหานเห็นชุดนอนที่เย่ฝานสวมใส่ก็รู้สึกพูดไม่ออก “นายชอบใส่ชุดนอนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”
“นายหมายถึงชุดนอนนี้น่ะเหรอ เป็นของแถมที่ได้มาตอนที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขายของลดราคาน่ะ ไม่เลวเลยนะ ใส่สบายดีออก”
อู่ซือหาน “…”
เจียงไห่หลิน “…”
“พี่กับคุณชายเจียง ทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ?” เย่ฝานหยิบนมสดหนึ่งขวดออกมาจากตู้เย็น รินใส่แก้ว 2 ใบ แล้วยกออกมา
เจียงไห่หลินมองแก้วนมที่ยกมาเสิร์ฟมุมปากก็กระตุกขึ้น นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใครต้อนรับแขกด้วยนมสด
“พี่ชาย วันนี้พี่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ!” เย่ฝานเอ่ยถาม
“อีกสองวันจะเป็นวันเกิดอายุครบ 70 ปีของคุณปู่ นายก็ไปร่วมงานหน่อยสิ” อู่ซือหานพูด
สายตาของเจียงไห่หลินเปลี่ยนไปทันที ความคิดหนึ่งพลันผุดขึ้นมาในหัว เย่ฝานถูกบ้านตระกูลเย่ไล่ออกจากบ้าน เวลานี้คุณปู่ตระกูลอู่เรียกเย่ฝานไปร่วมงานวันเกิด ดูจากสถานการณ์แล้วแสดงว่าต้องการสนับสนุนเย่ฝาน
“นายไม่อยากไปเหรอ?”
“ถ้าไปร่วมงาน ก็ต้องมอบของขวัญ!” ของขวัญที่จะให้คนแก่นั้น จะดูไม่สมฐานะได้อย่างไร เขาก็ต้องเสียเงินจ่ายค่าของขวัญอีกนั่นแหละ!
“นาย… ของขวัญแค่ชิ้นเดียว นายก็ขี้เหนียวเหรอ?” อู่ซือหานกล่าวด้วยอารมณ์โมโห
เย่ฝานเห็นท่าทีโมโหของอู่ซือหานก็หัวเราะขึ้นมา “พี่อย่าเพิ่งโมโหน่า! ผมจะไปครับ”
เย่ฝานหันไปทางเจียงไห่หลินแล้วถามว่า “คุณชายเจียง มาทำอะไรอีกแล้วเนี่ย?”
“ผมมาเพื่อขอซื้อยันต์แคล้วคลาดปลอดภัยกับยันต์ปัดเป่าโรคภัยเพิ่มครับ” เจียงไห่หลินตอบกลับ
เย่ฝานลูบคางแล้วพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่มีของ วันมะรืนนายค่อยเข้ามาเอาก็แล้วกัน” หลายวันมานี้พลังของเย่ฝานเพิ่มขึ้นไม่น้อย การวาดยันต์ก็คงจะราบรื่นขึ้นมาก ซึ่งแน่นอนว่าอิทธิฤทธิ์ของยันต์ย่อมต้องสูงขึ้นไปด้วย
“ครับ” เจียงไห่หลินตอบอย่างสบายใจ
“เจ้าคนน่าไม่อาย” อู่ซือหานยืนขึ้นทันที “นายไม่มีเงินก็ให้มายืมที่ฉัน แต่อย่าต้มตุ๋นเงินชาวบ้านแบบนี้ได้ไหม!”
เย่ฝานกะพริบตาปริบๆ มองไปที่อู่ซือหานอย่างใสซื่อบริสุทธิ์
เจียงไห่หลินรีบพูดออกมาว่า “คุณชายหาน อย่าโมโหไปเลยครับ ผมเต็มใจจะซื้อเอง ผมเชื่อมั่นในคุณชายเย่ แม้จะโดนหลอกก็ยินยอมพร้อมใจ และไม่โทษคุณชายเย่เด็ดขาดครับ”
อู่ซือหานมองไปที่เย่ฝาน แล้วก็มองไปทางเจียงไห่หลิน ในใจรู้สึกเอือมระอา เขาคิดในใจว่าทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้เก่งเรื่องหลอกลวงต้มตุ๋น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณชายเจียงไห่หลินแห่งบ้านตระกูลเจียงคนนี้เป็นพวกงมงายในไสยศาสตร์ สองคนนี้ คนหนึ่งหลอกอีกคนยอมให้หลอก กลายเป็นว่าเขาเหมือนเป็นคนนอกไปเลย
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าพวกเธอว่าดีก็แล้วไป” อู่ซือหานวางการ์ดเชิญไปร่วมงานวันเกิดลงแล้วจากไป
เจียงไห่หลินมองไปทางเย่ฝาน แล้วพูดขึ้นว่า “คุณชายเย่ คุณคิดว่าจะมอบอะไรให้คุณปู่ครับ?”
“น่าจะให้หยกสักชิ้นล่ะนะ เดี๋ยวออกไปหาซื้อก่อนก็แล้วกัน” พอหาซื้อได้แล้วก็สลักค่ายกลคุ้มภัยเข้าไป ก็จะเป็นสิริมงคลทุกประการแล้ว
“คุณชายเย่ ทำไมเหมือนกับคุณชายหานไม่รู้ถึงความสามารถของคุณล่ะครับ” เจียงไห่หลินเอ่ยถาม
“อ๋อ เขาก็ไม่รู้จริงๆ นั่นแหละ ฉันเป็นคนถ่อมตัว ไม่ค่อยโอ้อวดความสามารถของตัวเอง คนส่วนมากดูไม่ออกหรอก ความจริงแล้วฉันเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่งเลยนะ” เย่ฝานตอบกลับ
เจียงไห่หลินมองเย่ฝานในชุดนอนลายการ์ตูนแล้วพยักหน้า ก่อนจะพูดอย่างเห็นด้วย “จริงครับ คนทั่วไปดูไม่ออกแน่นอน