เล่มที่ 1 ตอนที่ 13 ไม่เป็นสองรองใครในใต้หล้า

เย่ฝานเดินอยู่บนถนนสายเก่าแก่ เลือกร้านขายหยกที่ดูไม่เลวนักแล้วเดินเข้าไปด้านใน
“พ่อรูปหล่อ เห็นของถูกใจบ้างหรือยังล่ะ?” เฒ่าแก่เจ้าของร้านเอ่ยถาม
“หยกชิ้นนี้ราคาเท่าไร?”
“หยกชิ้นนี้ผ่านการปลุกเสกจากหลวงจีนมาแล้ว”
เย่ฝานทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ แล้วพูดว่า “พระสมัยนี้ไม่ได้ศักดิ์สิทธ์อะไรขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวนี้หยกอะไรก็อ้างว่าปลุกเสกมาแล้ว ลดอีกหน่อยน่าเฒ่าแก่!”
“ถ้าอย่างนั้น เธอคิดว่าราคาเท่าไรดีล่ะ?”
“วันนี้ฉันพกเงินมาแค่ห้าพันหยวน ถ้าแพงกว่าห้าพันฉันก็คงไม่ซื้อแล้วล่ะ” เย่ฝานตอบ
“ถ้าอย่างนั้นขายห้าพันก็แล้วกัน”
เย่ฝาน “…” รู้อย่างนี้กดราคาลงกว่านี้ดีกว่า พ่อค้าเจ้าเล่ห์แท้ๆ
เย่ฝานยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ รู้สึกถึงลมหนาวที่พัดมา ทันใดนั้นข้างกายเขาก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มบุคลิกเย็นชาคนหนึ่ง
ไป๋อวิ๋นซีเอ่ยเรียกเฒ่าแก่หอรวบรวมสมบัติว่า “คุณอาโจว”
เย่ฝานเบิกตาโตมองไป๋อวิ๋นซีด้วยความประหลาดใจ “ไง เจอกันอีกแล้ว พวกเรานี่ช่างมีวาสนาต่อกันจริงๆ!”
ไป๋อวิ๋นซีกวาดตามองเย่ฝาน ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
คราวก่อนที่ร้านขายยาจีน เย่ฝานมองเห็นไป๋อวิ๋นซีอยู่ไกลๆ ก็รู้สึกว่าคนคนนี้รูปร่างงดงาม ครั้งนี้ได้เห็นใกล้ๆ ก็ยิ่งทำให้เห็นว่าไป๋อวิ๋นซีเป็นคนที่ดูดีมากจริงๆ ทว่าเย่ฝานก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าไป๋อวิ๋นซีมีร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์อยู่ในตัวของเขา
อากาศร้อนขนาดนี้ เย่ฝานที่ยืนอยู่ข้างๆ ไป๋อวิ๋นซีกลับสัมผัสได้ถึงกระแสคลื่นเย็นเฉียบจากตัวเขา
ตามหลักการแล้ว ร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์สามารถพบได้ในร่างของนักพรตหญิงเท่านั้น นักพรตหญิงที่มีร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์ส่วนมากจะเป็นอัจฉริยะในการฝึกตน ทว่าร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์นี้หากปรากฏบนตัวของผู้ชายก็จะเป็นปัญหา เพราะชายทั่วไปที่มีร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์ล้วนแต่มีอายุขัยไม่เกิน 30 ปี
ชายคนใดหากมีร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์ในร่างกาย หลังจากวันเกิดปีที่ 10 มักจะมีอาการป่วยทุกๆ 3 ปี เวลาอาการกำเริบร่างกายจะเย็นเหมือนน้ำแข็ง อยู่ก็เหมือนตาย
“อวิ๋นซีมาแล้วเหรอ ร่ายกายดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง” โจวจิ่นจือเอ่ยถาม
ไป๋อวิ๋นซีพยักหน้าพลางพูดว่า “ดีขึ้นมากแล้วครับ” ไป๋อวิ๋นซีร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เล็กจนโต คนบ้านตระกูลไป๋ล้วนกังวลกับสุขภาพของเขา จึงมักคอยให้ท้ายและตามใจเขามาตลอด โชคดีที่แม้เขาจะโดนตามใจจากคนในบ้าน ก็ไม่ทำให้เขาเสียคนแต่อย่างใด
“คุณอาโจว พระพุทธรูปหยกองค์นี้ราคาเท่าไรครับ?”
“อวิ๋นซีตาถึงจริงๆ เลย! พระพุทธรูปหยกองค์นี้ขุดมาจากบ้านเรือนเก่าสมัยราชวงศ์ซ่ง ถ้าเธออยากได้ฉันขายให้ในราคาสามล้านหยวนก็พอ” โจวจิ่นจือพูดอย่างยิ้มแย้ม
เย่ฝานมองไป๋อวิ๋นซีพลางพูดอย่างมีไมตรีจิตว่า “ถ้านายชอบพระพุทธรูปหยกองค์นี้ ฉันจะซื้อให้นายเอง!”
ไป๋อวิ๋นซีหันไปมองเย่ฝาน แล้วถามอย่างสนใจว่า “ซื้อให้ฉัน? ทำไมนายต้องซื้อให้ฉันด้วย!”
“ก็เพราะว่าฉันชอบนายไง!” เย่ฝานดวงตาเป็นประกาย พูดออกมาโดยไม่ต้องคิด
ไป๋อวิ๋นซีเอียงศีรษะเล็กน้อย ทำท่าทางประหนึ่งแมวอวดดีกำลังหยอกล้อหนูที่อยู่เบื้องล่างอุ้งเท้า “นายอยากซื้อให้ก็ซื้อเถอะ แต่ถึงนายมอบให้ฉัน ฉันก็ไม่ชอบนายหรอก…”
เย่ฝานพยักหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยความสัตย์จริง “ฉันรู้ดีว่านายชอบคนที่บ้านรวยเป็นหมื่นล้าน และยังสามารถเข้าไปเด็ดหัวข้าศึกท่ามกลางกองทัพนับหมื่นดั่งหยิบของในถุงย่าม แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เพียบพร้อมอย่างที่นายหวัง แต่ในอนาคตฉันจะทำให้ได้”
ไป๋อวิ๋นซี “…” เจ้าตัวตลกนี้มาจากไหนกันนะ วิ่งออกมาจากโรงพยาบาลบ้าหรือไง?
“อืม ถูกต้อง ฉันชอบแบบนั้นจริงๆ นายคิดว่านายจะทำได้ถึงระดับนั้นไหม” ไป๋อวิ๋นซีหัวเราะแล้วเอ่ยออกมา
เย่ฝานยิ้มอย่างสดใสพลางตอบว่า “ถ้างั้นนายต้องรอฉันนะ! ฉันรู้ว่าร่างกายของนายไม่ค่อยแข็งแรง บางครั้งจะมีอาการหนาวเย็นไปทั้งตัว ดังนั้นห้ามมีอะไรกับผู้หญิงเด็ดขาด! ร่างกายของนายมีความพิเศษ หากนอนกับผู้หญิงอาการจะยิ่งรุนแรงขึ้น”
ไป๋อวิ๋นซีหน้าถอดสีพลันพูดว่า “นายไม่สบายหรือเปล่า?”
เย่ฝานส่ายหน้าพลันตอบว่า “ฉันไม่ได้ป่วย! โรคของนายหนักเอาการอยู่เหมือนกันนะ” เย่ฝานแอบคิดในใจว่า : ไป๋อวิ๋นซีนี่จริงๆ เลย ตัวเองป่วยแท้ๆ แต่ดันมาว่าเขาป่วยเสียได้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็หล่อมาก ถึงนิสัยอาจจะแปลกๆ ไปบ้างก็เถอะ
ไป๋อวิ๋นซีถลึงตาจ้องมองเย่ฝาน จากนั้นจึงหมุนตัวจากไป
เย่ฝานตามออกมาก็เห็นเพียงด้านหลังรถยนต์ที่ขับจากไปแล้ว
“พ่อหนุ่ม ข่าวที่เธอรู้มาแม่นจริงๆ เลยนะ!”
เย่ฝานมองโจวจิ่นจืออย่างงงงวยแล้วพูดว่า “ข่าวแม่นงั้นเหรอ?”
“ก็ข่าวของไป๋อวิ๋นซีน่ะสิ! เธอได้ยินได้ฟังมาอย่างละเอียดเลยสินะ” โจวจิ่นจือกล่าว
“ผมไม่จำเป็นต้องฟังมาจากใครหรอก แค่เห็นร่างของเขาก็รู้แล้ว ในเมื่อคุณรู้จักกับเขา อย่างนั้นผมจะซื้อพระพุทธรูปหยกนี่ แล้วคุณช่วยผมส่งไปให้เขาได้ไหม” เย่ฝานพูดพร้อมเบิกตาโตมองไปยังโจวจิ่นจือ
โจวจิ่นจือหัวเราะแล้วพูดว่า “คุณชายไป๋เขาเป็นคนมาตรฐานสูงนะ คนที่ตามจีบเขามีไม่น้อยเลย ล้วนแล้วแต่เป็นลูกผู้ดีมีเงินหรือไม่ก็ดาราดังทั้งนั้น นายส่งของสิ่งนี้ให้เขา เดาได้เลยว่าคงจะเสียเงินเปล่าแล้วล่ะ เพราะคุณชายไป๋เขาไม่ชอบผู้ชายน่ะสิ”
เย่ฝานส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมจะพยายาม”
โจวจิ่นจือ “…” เด็กโง่คนนี้มีความเพียรพยายามดีจริงๆ!
“นายบอกว่ามีเงินแค่ห้าพันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมีเงินเพิ่มขึ้นมาอีกล่ะ?” โจวจิ่นจือถาม
“ผมไม่ได้พกเงินสด แต่ก็โอนได้นี่นา!” เย่ฝานเอ่ย
โจวจิ่นจือ “…”
“ขอยืมปากกาหน่อยได้ไหมครับ” เย่ฝานเอ่ย
โจวจิ่นจือมองเย่ฝานแล้วกล่าวว่า “เธอจะเขียนจดหมายรักให้ไป๋อวิ๋นซีเหรอ”
เย่ฝานพยักหน้าแล้วพูดว่า “ก็น่าจะใช่”
เย่ฝานเขียนใบสั่งยาบรรเทาอาการตัวหนาวเย็นจากร่างไขกระดูกหงส์บริสุทธิ์ เขาวาดรูปหัวใจหนึ่งดวง และยังเขียนข้อความด้านล่างรูปหัวใจนั้นว่า ‘สักวันหนึ่ง ฉันจะเหยียบเมฆเจ็ดสีไปรับนายมาเป็นภรรยา นายต้องรอฉันนะ!’
โจวจิ่นจือจ้องมองเย่ฝาน ในแววตาไม่มีคำพูด แต่เขาแน่ใจว่าเย่ฝานคงจะดูละครน้ำเน่ามากเกินไป
“สมุนไพรพวกนี้หมายความว่ายังไงเหรอ” โจวจิ่นจือถาม
“นี้เป็นใบสั่งยาบรรเทาอาการหนาวสั่น” เย่ฝานเอ่ย
โจวจิ่นจือ “…”
“เธอวินิจฉัยโรคเป็นด้วยเหรอ!” โจวจิ่นจือเอ่ยถามพร้อมหัวเราะ
“ผมศึกษาตำราทุกแขนงมาตั้งแต่เด็ก หนังสือแต่ละเล่มแค่ดูผ่านตาก็จำได้ไม่ลืม มีปัญญาหยั่งรู้ไม่เป็นสองรองใครในใต้หล้านี้ แค่วินิจฉัยโรคผมต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว”
โจวจิ่นจือ “…”