เล่มที่ 1 ตอนที่ 6 ถูกปล้น

สาวใช้อายุน้อยนำทางหลิ่วเทียนฉีเข้ามาด้านในหอ ยิ้มแป้นขณะชำเลืองมองอีกฝ่าย
“ไม่ทราบว่าท่านผู้ฝึกตนต้องการซื้อโอสถ อุปกรณ์อาคมหรือยันต์วิเศษเจ้าคะ?”
“โอสถ!” ยันต์วิเศษไม่ต้องซื้อ ขอจากบิดาเอาก็ได้ ส่วนอุปกรณ์อาคม พลังระดับฝึกปราณขั้นสามอย่างเขาไม่มีทางใช้ได้อยู่แล้ว จึงมีแค่โอสถเท่านั้นที่ต้องการ
“ถ้าเช่นนั้น ท่านผู้ฝึกตนต้องการซื้อโอสถอะไรเจ้าคะ?”
“โอสถอดอาหาร!”
“อ้อ เช่นนั้นเชิญนายท่านด้านนี้เลยเจ้าค่ะ นี่คือโอสถอดอาหารขั้นหนึ่ง ศิลาทิพย์สามสิบก้อนต่อหนึ่งเม็ด อดอาหารได้หนึ่งเดือน นี่คือโอสถอดอาหารขั้นสอง ศิลาทิพย์หนึ่งร้อยก้อนต่อหนึ่งเม็ด อดอาหารได้สามเดือน และนี่คือโอสถอดอาหารขั้นสาม ศิลาทิพย์สองพันก้อนต่อหนึ่งเม็ด อดอาหารได้ครึ่งปี” สาวใช้เดินมาหน้าชั้นวางโอสถพร้อมแนะนำหลิ่วเทียนฉีทีละอย่าง
“เอาขั้นสองหนึ่งเม็ด!” หลิ่วเทียนฉีมีพลังระดับฝึกปราณขั้นสาม ใช้ได้เพียงโอสถขั้นหนึ่งกับขั้นสองเท่านั้น โอสถขั้นสามเป็นของผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน หากเขากินเข้าไปร่างกายคงระเบิด
“เจ้าค่ะนายท่าน!” สาวใช้พยักหน้า นำโอสถอดอาหารขั้นสองหนึ่งเม็ดออกมาใส่ในขวดใบน้อยแล้วส่งให้หลิ่วเทียนฉีอย่างนอบน้อม
“ข้ายังต้องการซื้อโอสถอีกอย่างที่กินเข้าไปแล้วเหมือนมีอาการบาดเจ็บภายในอย่างหนัก ดูใกล้ตายไม่มีทางรอด กระทั่งหมอก็มองไม่ออกด้วย!”
ได้ยินคำอธิบายของหลิ่วเทียนฉี สาวใช้ก็กะพริบตาปริบๆ “นายท่านพูดถึงโอสถโลหิตพิษสินะเจ้าคะ? หลังกินโอสถนี้เข้าไปจะเกิดอาการหลอกเหมือนได้รับบาดเจ็บหนัก กระทั่งหมอทั่วไปก็ไม่ทราบสาเหตุ!”
“ใช่ โอสถโลหิตพิษนี่แหละ!” หลิ่วเทียนฉีพยักหน้าตอบรับ
“ในหอหมื่นสมบัติมีโอสถโลหิตพิษขั้นสองชนิดเดียวเท่านั้น ศิลาทิพย์สองร้อยก้อนต่อหนึ่งเม็ด หลังกินเข้าไปฤทธิ์ยาจะคงอยู่หนึ่งเดือน!”
“ดี เอาให้ข้าเม็ดหนึ่ง!” หลิ่วเทียนฉีพยักหน้า ซื้อโอสถโลหิตพิษเม็ดหนึ่งอย่างใจป้ำ
หลังจากนั้นก็ซื้อศิลาบันทึกภาพขั้นหนึ่งอีกหกก้อน ซื้อโอสถรักษาอาการบาดเจ็บกับโอสถฟื้นปราณทิพย์หลายเม็ด และยังซื้อน้ำยาวิเศษกับยารักษาอาการบาดเจ็บอีกสองขวด ช่วยไม่ได้นี่นา เจ้าของร่างเดิมเป็นพวกสามวันดีสี่วันไข้ เขาต้องซื้อโอสถจำนวนหนึ่งเตรียมป้องกันไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นวันใดวันหนึ่งอาจให้ทำชีวิตน้อยๆ นี่หายไป
ทั้งหมดทั้งมวล หลิ่วเทียนฉีจ่ายศิลาทิพย์ที่หอหมื่นสมบัติไปหนึ่งพันสองร้อยก้อน เมื่อเก็บโอสถที่ซื้อเสร็จเรียบร้อยจึงเดินจากไป
หลังออกจากหอหมื่นสมบัติ หลิ่วเทียนฉีก็วิ่งตรงไปจวนตระกูลหลิ่ว อย่างไรเขาก็ออกมาเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว ควรรีบกลับไปเสียที ไม่เช่นนั้นหากถูกพบว่าไม่ได้อยู่ในห้อง เรื่องที่เขาแสร้งป่วยคงถูกจับได้
………
ขณะที่หลิ่วเทียนฉีเดินออกจากซอยเล็กๆ กำลังจะเลี้ยวเข้าไปในตรอกน้อยเส้นหนึ่ง ชายฉกรรจ์สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบสามคนก็เข้ามาขวาง
“สหายผู้ฝึกตนทั้งหลาย? ไม่ทราบว่ามีสิ่งใดอยากสอนสั่งข้าหรือ?” หลิ่วเทียนฉีเห็นบุรุษบึกบึนทั้งสามคนจึงประสานหมัดหันไปทางพวกเขา
บุรุษพวกนี้มีคนหนึ่งระดับฝึกปราณขั้นสามเช่นเดียวกับเขา อีกสองคนเขามองพลังไม่ออก แต่เห็นได้ชัดว่ามีพลังสูงกว่าเขาเล็กน้อย ดูจากสภาพไม่น่าอยู่ในระดับสร้างรากฐาน คงเป็นพลังวัตรระดับฝึกปราณ
“สหายผู้ฝึกตน พวกเราพี่น้องขาดแคลนศิลาทิพย์ใช้จ่าย ไม่ทราบว่าท่านจะใจกว้างสักนิด เปิดถุงให้พวกเรายืมศิลาทิพย์จำนวนหนึ่งใช้จ่ายได้หรือไม่?” ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้ามองหลิ่วเทียนฉีที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหน้าหนาไร้ยางอาย
“อ้อ ถ้าเช่นนั้นละก็ ในตัวข้ายังมีศิลาทิพย์อยู่จำนวนหนึ่ง ขอมอบให้สหายผู้ฝึกตนทั้งสามท่านก็แล้วกัน!” พูดไปพลาง ประกายแสงเย็นเยียบสายหนึ่งก็แล่นผ่านในดวงตาของหลิ่วเทียนฉี เจ้าสารเลวพวกนี้ถึงกับกล้าปล้นศิลาทิพย์ของข้า? ไม่รู้จักกลัวตายสินะ
“ฮ่าๆๆ ไม่เลวนี่ ช่างเข้าใจสถานการณ์ดีจริงเชียว!” ได้ยินคำพูดของเขา ชายฉกรรจ์ทั้งสามก็พยักหน้าหลายทีอย่างพึงพอใจ
หลิ่วเทียนฉีก้มศีรษะ เอาศิลาทิพย์ถุงหนึ่งออกมาจากแหวนมิติ
เมื่อชายฉกรรจ์ทั้งสามมองเห็นถุงศิลาทิพย์อยู่ในมือเขา ต่างก็แสดงสีหน้าละโมบ กลืนน้ำลายหลายอึก จับจ้องถุงในมือพลางเขยิบเข้ามาใกล้
เห็นท่าทีทั้งสามที่เข้ามาในระยะห้าก้าวของตนแล้ว หลิ่วเทียนฉีก็ยกมือขึ้น ยันต์อัคคีสองแผ่นกับยันต์ระเบิดอีกสองแผ่นถูกกระตุ้นให้ทำงานแล้วโยนออกไปทันที
“ตูม…”
เสียงระเบิดดังขึ้นในตรอกน้อยอันเงียบสงบ หลังเสียงดังหนึ่งครั้ง ชายฉกรรจ์คนหนึ่งถูกระเบิดตายทันที อีกสองคนได้รับบาดเจ็บ ถูกปลายคลื่นระเบิดพัดปลิวจนหมอบอยู่กับพื้น
“เจ้าสารเลว!” ชายฉกรรจ์ทั้งสองถูกระเบิดที่ศีรษะ ใบหน้าเปื้อนเขม่า เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเปื้อนเลือดส่งเสียงด่าทอหลิ่วเทียนฉีดังลั่น พร้อมลุกขึ้นมาถลึงตามองอย่างโกรธแค้น
“เฮอะ จะปล้นข้าทั้งที ก็ต้องดูเสียบ้างว่าพวกเจ้ามีความสามารถมากพอหรือไม่!” น่าขำนัก หลิ่วเทียนฉีคนนี้มีอาชีพเดิมเป็นถึงมือสังหาร มีแต่เขาฆ่าผู้อื่น ไฉนจึงต้องมีบทถูกฆ่า? บทถูกปล้น? ฝันไปเถอะ!
“เจ้า!” ได้ฟังคำพูดของเขา ดวงตาของชายฉกรรจ์บาดแผลเต็มตัวก็ฉายชัดถึงความโกรธเกรี้ยว
“นี่พวกเจ้าจะไม่ให้พวกข้าได้หลับนอนกันหน่อยหรือ?” ทันใดนั้น เสียงเยาว์วัยของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ดังเข้าหูทั้งสามคน