บทที่ 5 เมตตาที่หมายถึงรักและเมตตา (3)

คุณอาเฮ่อรู้สึกขนลุกชันทั้งตัว กลางวันแสกๆ แท้ๆ กลับหนาวจนตัวสั่น
แม้กล่าวกันว่าคนเราร่ำรวยจากลาภลอย แต่ถ้าหากใช้จ่ายเงินจากลาภลอยนั้นก็จะต้องแบกรับความเสี่ยง มีโอกาสตั้งตัวได้ก็ย่อมมีโอกาสล้มลง คำว่าล้มในที่นี้ความจริงแล้วอุปมาถึงความตาย ใครจะรู้ล่ะว่าลาภลอยนี้จะเปลี่ยนเป็นตายโหงแทนหรือเปล่า
เมื่อก่อนเซี่ยหลิงหยาเคยได้ยินคุณลุงเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟัง สมัยปีค.ศ. 1980 มีชาวนาในชนบทเก็บเงินได้ห้าหยวนจึงนำไปใช้จ่ายด้วยความดีใจ ผลสุดท้ายคือล้มป่วย ได้ไม่คุ้มเสีย
ตอนนั้นได้เชิญหวังอวี่จี๋ไปช่วยเหลือด้วย หวังอวี่จี๋บอกว่าบนเงินมีคำสาปและจงใจทิ้งเอาไว้บนพื้น หากใครโลภเก็บเงินแล้วนำไปจ่าย ไม่ว่าจะใช้จ่ายไปเท่าไรก็จะโชคร้ายเช่นกัน
ในความเป็นจริงแล้วคือการเคลื่อนย้ายประเภทหนึ่ง เจ้าของตัวจริงอาจป่วยอยู่แล้ว พอมีการร่ายคำสาปผ่านเงิน คำสาปนั้นจึงย้ายไปยังคนที่เก็บเงินได้แทน พอคนเก็บเงินได้นำไปใช้จ่ายก็เหมือนเป็นการกระตุ้นคำสาป
คำสาปชั่วร้ายประเภทนี้พบบ่อยมากในแถบชนบทเมื่อหลายสิบปีก่อน จะถอนคำสาปก็ได้ แต่การถอนคำสาปประเภทนี้เท่ากับการประลองฝีมือกับผู้ร่ายคำสาปโดยตรง หากไม่ชนะก็อาจตายได้
เวลาหวังอวี่จี๋ช่วยเหลือคนในเรื่องแบบนี้ก็ไม่เคยคิดเงิน ผู้ได้รับความช่วยเหลือมักจะมากราบอวยพรที่อารามในสามเทศกาล[1]ตามประเพณี ตอนเด็กๆ เซี่ยหลิงหยายังเคยพบเห็นอยู่บ้าง แต่นานวันเข้าคนก็เริ่มมาน้อยลง เป็นหนี้บุญคุณรู้สึกซาบซึ้งได้แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น ต่อมาถึงยุคที่การสื่อสารพัฒนาแล้ว คนที่มาขอความช่วยเหลือจากหวังอวี่จี๋นักพรตจนๆ ก็ยิ่งน้อยลงทุกวัน
อาสะใภ้เฮ่อรู้จักฟางเจิ้นซิงเหมือนกัน ตอนนี้ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ฟางเจิ้นซิงจะสร้างอุบายหลอกลวงเพื่อช่วยพวกเขา “งั้นตอนนี้ควรทำยังไง เราคืนเงินได้ไหม”
ใครทิ้งเงินร่ายคำสาปเอาไว้ก็ไม่ทราบ นับประสาอะไรกับคืนเงิน ซือฉางเสวียนตอบ “ฟางเจิ้นซิงเป็นคนใช้จ่ายเงินเสียส่วนใหญ่ เงินที่คุณได้มาคงยังใช้ไม่หมดใช่ไหมครับ ดังนั้นเพียงแค่ดวงตกอย่างหนักจึงชักนำสัมภเวสีเข้ามาเท่านั้น แค่ไล่ออกไป อัญเชิญเจ้าที่กลับมาก็พอแล้ว ส่วนเงินที่เหลือเอามาให้ผมจัดการ”
“ใช่ๆ ยังจ่ายไม่หมด” อาเฮ่อเชื่อถือศรัทธามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว รีบวิ่งไปหยิบเงินบนชั้นสองทันที ก่อนจะลงมาอีกครั้งด้วยธนบัตรปึกหนึ่งในมือ พอเซี่ยหลิงหยาปรายตามองก็เห็นว่ามีประมาณแปดพันหยวน
ซือฉางเสวียนมองพวกเขาแวบหนึ่งโดยไม่พูดจา หยิบกระดาษเหลืองออกมาหนึ่งแผ่นแล้วนำไปห่อเงินเอาไว้
คุณอาเฮ่อเห็นเขาใช้กระดาษเหลืองห่อเงินโดยที่ไม่ใช้ฝ่ามือสัมผัสโดยตรง จึงรีบดึงทิชชู่มาเช็ดมือตัวเองอย่างกระวนกระวายทันที อาสะใภ้เฮ่อที่อยู่ด้านข้างกระซิบขึ้น “เช็ดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!”
คุณอาเฮ่อยิ้มแห้ง พูดอย่างเคารพนับถือ “นักพรตซือ แล้วตอนนี้ควรทำยังไงต่อ”
“ส่งแขกรับเจ้าบ้านต้องทำพิธีฉงเฉิน[2]ให้สอดคล้องกับช่วงเวลา คุณเขียนดวงชะตาแปดอักษร[3]ของคุณกับภรรยามาให้ผม” หลังซือฉางเสวียนเห็นแปดอักษรแล้วก็คำนวณเวลาทำพิธีออกมาได้ว่าเป็นสี่ทุ่มคืนนี้
“โอเค ถ้างั้นเธออยู่ทานข้าวที่นี่ก่อนแล้วกัน” อาเฮ่อพูดพลางก็มองมาทางเซี่ยหลิงหยา ลังเลเล็กน้อยว่าจะชวนเขาอยู่ต่อดีหรือเปล่า อันที่จริงก็เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว สายงานอย่างพวกเขาหากมีคนทำอาชีพเดียวกันสังเกตดูอยู่ข้างๆ คงไม่ค่อยดีมั้ง
ทว่าเซี่ยหลิงหยาก็ไม่ออกปากกลับเอง ซือฉางเสวียนยิ่งไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเขาไม่อาจพูดได้
เซี่ยหลิงหยาอยากพูดคุยกับซือฉางเสวียนให้มากกว่านี้ อีกอย่างเขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ยังมีปัญหาตรงไหนสักจุด แต่ในตอนนี้ยังคิดไม่ออก
ทว่าน่าเสียดาย กระทั่งกินมื้อเย็นเสร็จแล้วเซี่ยหลิงหยาก็ยังไม่มีโอกาสได้อยู่กับซือฉางเสวียนตามลำพัง หลังพระอาทิตย์ตกดินอาเฮ่อกับภรรยาก็ยิ่งไม่กล้าออกห่างจากซือฉางเสวียน อย่างที่คุณอาเฮ่อบอกไว้ ก่อนหน้านี้เพียงแค่ฝันร้ายโดยไม่ทราบเบื้องลึกเบื้องหลังยังไม่เป็นไร แต่พอทราบสาเหตุเรื่องราวแล้วก็กลัวจนไม่กล้าขยับไปไหน
…
ตอนสี่ทุ่ม ประธานหวังกลับไปก่อนแล้วอย่างน่าเสียดายเพราะมีธุระด่วน ส่วนเฮ่อจุนยังอยู่ในเหตุการณ์เหมือนเดิม
ตั้งแต่สามทุ่มเป็นต้นมา ซือฉางเสวียนก็เริ่มวาดยันต์เตรียมไว้แล้ว
เรื่องนี้ต้องพูดถึงสักหน่อย นักพรตฆราวาสจากนิกายเจิ้งอีในสำนักเต๋าสามารถฝึกบำเพ็ญในบ้านได้ และสามารถกินเนื้อสัตว์หรือแต่งงานได้ด้วยเหมือนกัน
สำนักเต๋าแต่ละสำนักต่างกัน บ้างเชี่ยวชาญยันต์คาถา บ้างเชี่ยวชาญยาอายุวัฒนะ นิกายเจิ้งอีเป็นสำนักเลื่องชื่อในเรื่องยันต์คาถา ยันต์ขับไล่ภูตผีใดๆ ล้วนเป็นเคล็ดลับของสำนัก
“นักพรตซือวาดยันต์อะไร ให้ฉันช่วยไหม” เซี่ยหลิงหยาพูดแบบนี้ บางทีคุณอาเฮ่ออาจคิดว่าเขาอยากได้เงินส่วนแบ่งด้วย แต่อันที่จริงเขาอยากแสดงให้ซือฉางเสวียนเห็นถึงความสามารถของอารามเป้าหยางต่างหาก
ซือฉางเสวียนมองเซี่ยหลิงหยาครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะส่งพู่กันมาให้เซี่ยหลิงหยาจริงๆ “ยันต์เจ็ดปฐมปกป้องบ้าน”
ยันต์นี้ฉันวาดเป็น เซี่ยหลิงหยาดีใจ รับพู่กันมาอย่างสบายๆ แต่เมื่อเขาลองขยับท่าทางก็รู้สึกว่าวาดยันต์บนโต๊ะที่ซือฉางเสวียนเตรียมไว้ไม่ค่อยถนัดมากนัก จึงตัดสินใจนั่งบนพื้นแล้วฟุบตัววาดบนโต๊ะกาแฟ
ความจริงเขาอยากเปิดเพลง ‘Leap Frog’ ด้วย แบบนั้นได้อารมณ์มากกว่า แต่ก็ยับยั้งชั่งใจไว้ก่อน
คุณอาเฮ่อกับภรรยาเป็นคนนอกวงการจึงไม่รู้สึกผิดปกติเลยแม้แต่น้อย
ซือฉางเสวียนกลับขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม มองเซี่ยหลิงหยาด้วยท่าทางยากอธิบาย
เซี่ยหลิงหยางไม่ทราบว่าต้องใช้จำนวนเท่าไหร่ ทั้งไม่อยากแสดงความไม่มืออาชีพต่อหน้าคนอื่น ด้วยเหตุนี้จึงวาดขึ้นมาสิบชุด ชุดละห้าแผ่น
ทว่าซือฉางเสวียนยังไม่บอกให้หยุดสักที เขาคิดในใจว่ามารดามันสิ ในสมุดบันทึกไม่ได้บอกไว้ว่าพิธีคุ้มภัยบ้านแต่ละพิธีต้องใช้ยันต์มากน้อยเท่าไหร่ สิบชุดยังไม่พออีกหรือ ถือโอกาสหยุดวาดแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันจะไปห้องน้ำ นายวาดต่อไหม”
ซือฉางเสวียนมองเขาแวบหนึ่ง “ไม่วาดแล้ว แค่ชุดเดียวก็พอ”
เซี่ยหลิงหยา “…”
เซี่ยหลิงหยาปลอบใจตัวเอง อย่างน้อยก็แสดงให้นายเห็นว่าอารามเป้าหยางของเราอยู่มานานแค่ไหนแล้ว!
ซือฉางเสวียนหยิบอาวุธประกอบพิธีกรรมจากในกระเป๋าตัวเองมาจัดวางบนโต๊ะ จากนั้นก็สวมชุดนักพรต
เซี่ยหลิงหยาเห็นแล้วก็ไม่ยอมแพ้ แม้ตัวเขาไม่มีชุดนักพรต แต่ก็มีอาวุธประกอบพิธีเหมือนกัน เขาเปิดกล่องที่นำมาด้วยออก หยิบกระบี่ตรีรัตน์ออกมา โบกตรงหน้าซือฉางเสวียนอย่างไม่สนใจ
ซือฉางเสวียนยังคงทำท่าท่องคาถาหน้าแท่นพิธี
เฮ่อจุนถามอย่างประจบประแจงด้านข้าง “อาจารย์เซี่ย กระบี่ไม้เล่มนี้เก่าแก่มากแล้วใช่ไหม ใช้งานยังไงหรือ”
“กระบี่เล่มนี้ชื่อว่ากระบี่ตรีรัตน์” เซี่ยหลิงหยาอธิบายด้วยน้ำเสียงเหมือนอาจารย์ “เป็นอาวุธประกอบพิธีที่อดีตเจ้าอารามแต่ละรุ่นของอารามเป้าหยางทิ้งไว้ให้ ตรีรัตน์หมายถึงกระบี่สามกระบวนท่า ท่าแรกคือกระบี่แห่งความเมตตา…”
เวลานี้ในห้องพลันมีลมอินวูบหนึ่งพัดมา ธูปเทียนที่ซือฉางเสวียนจุดเอาไว้เริ่มโบกไหว แสงไฟก็กะพริบด้วยเหมือนกัน นอกหน้าต่างมืดสนิท ความหนาวเสียดกระดูกปกคลุมทั่วทั้งห้อง
สถานการณ์แบบนี้ทำให้คุณอาเฮ่อกับภรรยากอดกัน กำยันต์ที่ซือฉางเสวียนให้พวกเขาแน่น
ซือฉางเสวียนปรายตามองด้วยความเยือกเย็น นำข้าวสารหนึ่งกำมือโรยจากมุมห้องมาจนถึงกลางห้องรับแขก โปรยพลางเดินไปยังประตูใหญ่พลาง
พวกสัมภเวสีไร้รูปร่าง จำเป็นต้องอาศัยวัตถุภายนอกสังเกตหาร่องรอยของมัน
ซือฉางเสวียนมือหนึ่งจับกระบี่ อีกมือหนึ่งวางนาบประตู เตรียมขับไล่สัมภเวสีออกไป
หากมีคนในอาชีพเดียวกันมาเห็นก็จะแยกแยะได้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นสามารถนำไปประกอบการสอนได้ เขาราวกับเดินอย่างสบายๆ แต่ถ้าหากสังเกตให้ละเอียด เขากลับไม่ได้เดินมากกว่าหนึ่งก้าวหรือไม่ได้ใช้แรงมากกว่าหนึ่งส่วน
ความหนักแน่นนี้ปลอบใจเฮ่อจุนได้เหมือนกัน เขาปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอก ทั้งเห็นเซี่ยหลิงหยากำลังมองตนด้วยความใจเย็นเป็นพิเศษ จึงฝืนถามต่อด้วยความสั่นกลัว “อธิบายต่อสิครับ กระ…กระบี่แห่งความเมตตา แล้วอีกสองกระบวนท่าล่ะ เป็นยังไง”
ยันต์สีเหลืองถูกพัดจนส่งเสียงกระพือ ตามด้วยแสงไฟเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ ในที่มืดคล้ายว่ามีบางสิ่งกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ ลมอินพัดวูบแล้ววูบเล่า ข้าวสารบนพื้นขยับเล็กน้อย
เซี่ยหลิงหยาจ้องข้าวสารบนพื้น เอ่ยปากพูดช้าๆ “กระบี่แห่งความเมตตาเหมือนสายน้ำ เมตตาที่หมายถึงรักและเมตตา…”
ข้าวสารบนพื้นกลางห้องรับแขกพลันดีดตัวขึ้นมา ทว่าทิศทางที่ตกลงกลับไม่ได้หันไปทางประตูบ้าน หากแต่จู่โจมไปยังทางผู้ชมด้านข้างอย่างคาดไม่ถึง
คาดไม่ถึงว่าจะซุ่มโจมตี? เซี่ยหลิงหยาดึงเฮ่อจุนออกเล็กน้อยอย่างมือไวตาไว
เฮ่อจุนยังไม่ทันหวาดกลัวก็เห็นอาจารย์เซี่ยหันหลังกลับไปใช้สองมือกุมกระบี่แล้วฟันลงไปด้วยความโหดเหี้ยม ก่นด่าว่า “แกไอ้สารเลว เอากระบี่แห่งความเมตตาของฉันไปกินซะ!”
เฮ่อจุน “…”
กระบี่ไม้หยุดห่างจากพื้นสามส่วน เห็นชัดว่าเป็นกระบี่ที่ทำจากไม้กลับทรงพลังขนาดที่ชายหมื่นคนก็ยากต้านทาน ข้าวสารกระจัดกระจายออกไปหลายนิ้ว ภายในห้องที่มืดสลัวพลันเกิดเสียงหวีดร้องเลื่อนลอยหลอนประสาทหลายเสียงดังขึ้น เจือความเวทนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ชวนให้ทุกคนหนาวสั่นด้วยความกลัว
แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว เสียงกรีดร้องที่คล้ายมีคล้ายไม่มีก็ขาดหายไปอย่างไร้ร่องรอย แสงไฟที่เดิมทีเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับพลันสว่างจ้า เปลวเทียนที่เดิมทีถูกกดดันจนต่ำสุดก็ลุกพรึ่บฉับพลัน ทันใดนั้นความหนาวสะท้านในห้องก็หายเป็นปลิดทิ้ง!
…
คราวนี้ซือฉางเสวียนมองเซี่ยหลิงหยานานขึ้น ลดมือลงจากบานประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย…
ยังต้องขับไล่สัมภเวสีอะไรอีก ในเมื่อวิญญาณมันสูญสลายในบ้านไปแล้ว

[1] หมายถึงวันไหว้บ๊ะจ่าง วันไหว้พระจันทร์ และวันตรุษจีน
[2] การทำนายตามดวงดาวและลักษณะราศี โดยใช้อินหยางห้าธาตุผสานกับวันเดือนปีเวลา
[3] วิธีการทำนายดวงชะตาตามโหราศาสตร์จีน โดยการใช้วันเดือนปีเกิดและเวลาตกฟากมาคำนวณ