บทที่ 8 ขายยันต์ (1)

ยายซุนกำลังแขวะยายหวังเหมือนทุกทีที่ลานข้างหน้า “ยี่สิบหยวนเธอเอาไปซื้อยากันยุงยังเป็นไปได้มากกว่าอีก!”
ที่ผ่านมายายหวังหลงเชื่องมงายในสิ่งเหล่านี้จนเธอพูดกี่ครั้งแล้วก็ไม่ทราบ แค่จุดธูปกราบไหว้อธิษฐานเพื่อให้จิตใจสงบยังพอทำเนา ยันต์ร้อยกว่าใบจากอารามไท่เหอนั่นช่วยอะไรได้บ้าง
แม้ว่าลูกชายของยายซุนเปิดกิจการอยู่ที่นี่ ตัวเธอเองก็มีทัศนคติด้านบวกต่อเสี่ยวเซี่ย แต่ต้องพูดว่านักพรตหนุ่มที่เขาเชิญมาขายยันต์ไล่ยุงอะไรนั่นฟังดูแล้วไม่เข้าท่า!
ยายหวังไม่ยอมแพ้ “งั้นเธออธิบายมาสิว่าทำไมที่นี่ถึงไม่มียุงเลย?”
“เอ่อ…” ยายซุนพูดไม่ออกชั่วขณะ
…
ครอบครัวของยายหวังอาศัยที่ชั้นหนึ่งในตึกพักอาศัยเก่าๆ ประตูหน้าต่างปิดได้ไม่สนิทนัก ต้องกำจัดยุงครั้งแล้วครั้งเล่า
ลูกชายเธอเคยซื้อไม้ช็อตยุงมา ทุกคืนตอนว่างจากงาน ยายหวังกับสามีก็ต้องตียุง เสียงเปรี๊ยะจากยุงที่ตายเพราะกระแสไฟฟ้าดังอยู่เรื่อยๆ แต่ทำถึงขนาดนี้แล้ว หากกลางดึกถ้าไม่ระวังก็จะถูกยุงกัดอีกจนได้
อีกอย่างมณฑลเชวี่ยซานมีภูเขาเยอะ ยุงก็ยิ่งร้ายกาจ กัดแค่ครั้งเดียวไม่นานก็ขึ้นตุ่มบวมขนาดใหญ่ ถ้าหากเกามั่วๆ แล้วไม่ทายา พอตุ่มบวมแดงหายแล้วก็จะทิ้งรอยสีน้ำตาลจางๆ เอาไว้แทน ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่ารอยจะจางลง ร้ายแรงที่สุดอาจทิ้งรอยแผลเป็น
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พอยายหวังกลับถึงบ้าน ลูกชายกับลูกสะใภ้ก็กลับมากินข้าวที่บ้านแล้ว พวกเขาแต่งงานและย้ายออกไปเมื่อสองปีก่อน
ยายหวังไม่กล้าบอกว่าตัวเองซื้อยันต์กลับมา ลูกชายกับลูกสะใภ้ไม่ค่อยปลื้มกับความศรัทธาของเธอมากนัก เพียงแค่เตือนเธอว่าหากแค่ซื้อยันต์เฉยๆ ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเจ็บป่วยขึ้นมาต้องไปโรงพยาบาล ไม่ใช่ไปจุดธูปขอให้เทพเจ้ารักษา
ยายหวังทำตามคำแนะนำของจางเต้าถิงโดยเลือกติดยันต์ไล่ยุงไว้หลังประตูห้องนอน ลูกชายจะได้ไม่สังเกตเห็น
พอถึงเวลาทานข้าว หวังหย่งอี้ลูกชายของยายหวังก็หยิบตลับขี้ผึ้งเล็กๆ ออกมา พูดว่า “แม่ครับ นี่เป็นยาที่บ้านของเพื่อนที่ทำงานผมทำเอง หลังยุงกัดให้รีบทาทันที ไม่ต้องทามาก แป๊บเดียวก็หายแล้ว”
นี่เป็นยาสูตรลับที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษครอบครัวของเพื่อนที่ทำงาน ทำมาจากสมุนไพร ปริมาณที่ทำขึ้นในแต่ละปีมีจำนวนจำกัด เขาอุตส่าห์ขอมาได้หนึ่งตลับ ก็คือตลับเล็กเท่ากลางฝ่ามือนั่นแหละ
ยายหวังรับตลับมาเปิดออกดู ข้างในเป็นครีมสีเขียวอ่อน หอมกลิ่นสมุนไพรจางๆ “โอเค ไว้แม่ลองใช้ดู”
หวังหย่งอี้ถามอีก “จริงสิ แม่ครับ น้ำจากบ่อที่ตักมาครั้งก่อนมีอีกเหลือมั้ย พรุ่งนี้ผมจะหิ้วกากลับไปด้วย น้ำนี่ใช้ต้มชาแล้วรสชาติไม่เลวเลย”
ก่อนหน้านี้ยายหวังบอกเขาว่าน้ำจากบ่อน้ำรสชาติดี เขาจึงนำกลับไปด้วยนิดหน่อย เดิมไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แต่ใครจะรู้ล่ะว่าคุณภาพน้ำยอดเยี่ยมจริงๆ ตอนที่เขากับเพื่อนนักดื่มชาสองสามคนนำไปใช้ชงชา พวกเขายังถามถึงอยู่เลย ทำให้เขาเกิดความลำพองใจเล็กๆ ที่พบขุมทรัพย์นี้
“มีๆแม่บอกแล้วว่าน้ำรสชาติดี ถึงขนาดมีคนยอมนั่งรถมาตักน้ำทุกวัน” ยายแซ่ซุนรู้สึกภาคภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก
หวังหย่งอี้ชอบดื่มน้ำชาเป็นปกติอยู่แล้ว เขาหัวเราะพลางพูด “จริงหรือ น่าแปลกจัง พวกเราก็อาศัยอยู่ที่นี่มานานแล้วเหมือนกัน ไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำในบ่ออารามเป้าหยางจะรสชาติดีขนาดนี้”
“เพราะว่าเมื่อก่อนพวกเขาอยู่อย่างสันโดษ อีกอย่างเมื่อก่อนใครจะยอมลำบากไปตักน้ำกัน ต้มน้ำเองที่บ้านสะดวกกว่าตั้งเยอะ”
พอพูดถึงเรื่องนี้ ยายหวังยังมีเรื่องต้องพูดอีก “อย่าว่าแต่บ่อน้ำเลย เมื่อก่อนแม่ไม่เคยไปจุดธูปกราบไหว้ที่นั่น เล็กเกินไปแล้ว”
“ที่นั่นเล็กเกินไปจริงๆ นั่นแหละ” หวังหย่งอี้คิดดูแล้วก็เห็นด้วย แม้แต่แม่เขาที่นับถือศาสนายังไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
ตอนกลางคืน หวังหย่งอี้กับภรรยาจะค้างที่นี่หนึ่งคืน ยายหวังจึงเข้าไปตียุงในห้องนอนให้พวกเขาก่อน แต่หลังเข้ามาในห้องเธอก็พบว่าภายในห้องไม่มียุงเป็นทุนเดิมแล้ว
เธอถือไม้ช็อตยุงวนหาหลายรอบ แต่ก็ตียุงตายไปแค่สองตัวเท่านั้น สถานการณ์ในตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง
หรือว่ายันต์ไล่ยุงได้ผลจริงๆ? ยายหวังคิดแล้วก็ดีใจ แต่ก็ยังไม่กล้าฟันธงนัก เธอปิดประตูห้องแล้วเอ่ยขึ้น “นี่ พวกเธอรู้สึกเหมือนกันมั้ยว่ายุงน้อยลง?”
หวังหย่งอี้งง “เหมือนจะใช่ ยากันยุงที่ซื้อมาครั้งนี้ได้ผลดีหรือครับ”
แน่นนอนว่าจุดยากันยุงไว้ที่ห้องรับแขกขดหนึ่ง แต่ยายหวังมั่นใจว่าไม่ใช่เพราะยากันยุงแน่นอน นี่ไม่ใช่วันแรกที่เธอจุดยากันยุงยี่ห้อนี้ อีกอย่างที่ที่จุดได้ก็มีจำกัด!
ยายหวังอยากพูดบางอย่าง แต่เธอก็ตัดสินใจขอดูสถานการณ์ต่อก่อน
ตาหวังที่อยู่ด้านข้างมองภรรยาของตัวเอง ถึงลูกชายไม่รู้ แต่เขาเห็นยันต์แผ่นใหม่ที่ติดอยู่หลังประตูห้องแล้ว แถมรู้ด้วยว่าไม่ได้เปลี่ยนยากันยุงยี่ห้อใหม่ แต่ตัวเขาก็ไม่ได้คิดถึงความเกี่ยวข้องระหว่างยุงกับแผ่นยันต์
…
ตกดึกหวังหย่งอี้กับภรรยาก็เข้ามาในห้องนอน ภรรยาหวังหย่งอี้ทักขึ้น “วันนี้ยุงน้อยลงจริงๆ ด้วย ไม่รู้ว่าอีกครึ่งคืนที่เหลือจะเป็นยังไง”
เมื่อก่อนเวลามานอนที่นี่ต้องโดนยุงกัดสักตุ่มสองตุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหมือนที่เขาพูดกันว่าป้องกันอย่างไรก็กันได้ไม่หมด สารพัดวิธีไล่ยุงก็เคยลองมาหมดแล้ว แต่ไม่มีวิธีไหนได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์เลยเช่นกัน
ทั้งสองคนถกเหตุผลกันสองประโยคก่อนเข้านอน
ยายหวังที่อยู่อีกห้องหนึ่งกลับถือไม้ช็อตยุงสำรวจมาพักใหญ่แล้ว แน่ใจแล้วว่าในห้องไม่มียุงแม้แต่ตัวเดียวโดยที่เธอยังไม่ได้ตียุงเลยสักครั้ง ก่อนหน้านี้ในห้องของลูกชายยังมีบ้างตัวสองตัว ห้องของเธอกลับไม่เห็นแม้แต่ปีกยุง
“นี่ สรุปว่าเธอได้เปลี่ยนยากันยุงใหม่หรือเปล่า ทำไมยี่ห้อนี้ถึงได้ผลดีขนาดนี้?” ตาหวังถาม
ยายหวังทำเสียงในลำคอ “แน่นอนว่าไม่ได้เปลี่ยน ที่ไม่มียุงก็เพราะว่าวันนี้ฉันขอยันต์มาจากอารามเต๋าแผ่นหนึ่ง”
ตาหวังย่นหัวคิ้ว “เทพเจ้าองค์ไหน แม้แต่เรื่องนี้ก็ครอบคลุมด้วยหรือ”
เขาเกิดข้อกังขา เกรงว่าคุณภาพยากันยุงไม่เท่ากัน บ้างคุณภาพดีเป็นพิเศษบ้างก็คุณภาพแย่สินะ? คิดได้แบบนี้แล้วตาหวังก็เตรียมตัวไปจุดอีกถาด
“เดี๋ยวก่อน เธออย่าจุดเพิ่ม” ยายหวังพูด “ตอนนี้ไม่มียุงแล้ว เธอไม่ต้องจุดเพิ่มแล้ว มาดูกันว่าคืนนี้จะเป็นยังไง ฉันคิดว่านี่เป็นผลจากยันต์แผ่นนี้นะ”
ตาหวัง “…”
เขาหมดคำพูดอย่างยิ่ง
ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันมาเกินครึ่งชีวิตแล้ว ตาหวังรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง ในเมื่อไม่มีทางเลือกจึงได้แค่นอนคลุมโปง
…
หนึ่งคืนผ่านไป ไม่คาดคิดว่าสี่ชีวิตในครอบครัวจะหลับสนิทจนเช้า
ตื่นเช้ามา หวังหย่งอี้กำลังทานอาหารเช้าพลางถามยายหวัง “แม่ครับ ยากันยุงยี่ห้ออะไรถึงได้ผลดีแบบนี้”
ยายหวังวิ่งกลับเข้ามาในห้อง แกะยันต์ไล่ยุงออกมา พับส่งให้หวังหย่งอี้ “ยากันยุงอะไรล่ะ เป็นยันต์ไล่ยุงที่แม่ขอมาจากอารามเป้าหยางเมื่อวานต่างหาก ลูกเห็นแล้วนี่ว่ามันได้ผลดีขนาดไหน เมื่อคืนไม่มียุงสักตัว ลูกเอากลับไปติดไว้ในห้องนอนที่บ้านเถอะ”
แม้หวังหย่งอี้ที่อาศัยบนตึกสูงมียุงน้อย แต่ยายหวังคิดว่าถึงยุงน้อยก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย ให้ลูกชายนำกลับไปที่บ้านย่อมดีกว่า ส่วนตัวเธอค่อยไปซื้อมาใหม่อีกแผ่น
หวังหย่งอี้กลับเกิดความสับสน แถมยังตลกด้วย “อะไรกันเนี่ย ยันต์ไล่ยุงหรือครับ”
เวลานี้ตาหวังก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เอามือไพล่หลังว่า “ไอหยา ฉันลองสังเกตดูแล้ว ไม่มียุงจริงๆ ในห้องน้ำกับครัวมีมากสุดแค่ตัวสองตัว สงสัยเป็นเพราะว่าอยู่ห่างเกินไป!”
สองตายายตื่นตั้งแต่เช้า พบว่าไม่มียุงเพิ่มอีกเลยจากเมื่อคืน ตาหวังลองสำรวจข้างนอกและตามห้องต่างๆ ดูแล้วด้วยเหมือนกัน มั่นใจว่าแปดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นผลจากยันต์ไล่ยุง
หวังหย่งอี้อึ้งไป แม่เขาศรัทธาเรื่องพวกนี้ก็จริง แต่ตอนนี้พ่อก็เป็นไปกับแม่ด้วย? เอาแต่พูดว่าเป็นผลจากยันต์?
เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเป็นอย่างที่พวกเขาบอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับยากันยุง แต่เป็นเพราะแปะยันต์ถึงไม่มียุงสักตัว ถ้าอย่างนั้นจะอธิบายอย่างไร หรือว่า…
“เชี่ย เจ๋งขนาดนี้เลยหรือ?” หวังหย่งอี้ถือยันต์แผ่นนั้นด้วยสีหน้าตกตะลึง
คาดไม่ถึงเลยว่าอารามเป้าหยางเล็กๆ แห่งนี้ นอกจากมีบ่อน้ำที่ยอดเยี่ยมแล้ว ยังมีความสามารถแบบนี้อีก
เขาเห็นแม่จุดธูปขอยันต์มาตั้งแต่เด็ก แต่ผลลัพธ์ล้วนแล้วแต่ใจศรัทธา ทั้งหมดเป็นเธอรู้สึกไปเอง แต่ยันต์แผ่นนี้กลับเห็นผลทันตา เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็น มหัศจรรย์เกินไปแล้ว! นี่เป็นเวทมนตร์อะไรกัน!
เวลานี้ภรรยาของหวังหย่งอี้ก็ออกมาจากห้องแล้วเหมือนกัน หลังได้ยินพวกเขาคุยกันแล้วก็รู้สึกมหัศจรรย์ด้วย “นี่…นี่มีสูตรลับอะไรหรือเปล่า เหมือนครีมของเพื่อนที่ทำงานคุณไง แผ่นยันต์อาจชุบน้ำยาก็ได้”
หวังหย่งอี้ลังเลใจ “แต่ยันต์ไม่มีกลิ่นอะไรเลยนะ” เขาพูดพลางก็ลองดมดูอีกครั้ง แน่นอนว่ามีแค่กลิ่นกระดาษเหลืองกับชาดแดงจางๆ เท่านั้นเอง
“ไม่มีกลิ่นอะไรเลย จะเป็นยาได้ยังไงล่ะ” ยายหวังเบิกตากว้าง “อีกอย่างถ้าพวกเขามีสูตรยาจริงๆ ทำไมถึงไม่ผลิตยากันยุงออกมาแทนล่ะ แบบนั้นได้เงินเยอะกว่าอีก!”
เหมือนจะมีเหตุผล แต่ภรรยาของหวังหย่งอี้คิดว่าแม้ไม่ได้กลิ่นอะไร แต่ก็ยังเชื่อว่าเป็นผลจากสูตรลับมหัศจรรย์อยู่ดี
“มันไม่ได้แพงขนาดนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะใช้ได้นานแค่ไหน แม่ไปซื้อมาอีกสักสองแผ่นสิ” หวังหย่งอี้ไม่คิดอะไรมาก จะหาคำตอบไปทำไมกัน ใช้ได้ผลก็พอแล้ว!