ตอนที่ 002

“ความเร็วเน็ตเฮงซวยนี่ ฉันอัพโหลดตั้งแต่ห้าทุ่มห้าสิบเจ็ด เที่ยงคืนถึงจะอัพโหลดได้ แม่งไม่ใช่เล่นฉันแล้วคืออะไร” หลิงเหมี่ยวมองดูเราเตอร์ที่ส่องแสงสีเขียวสลัวๆ เดิมควรเป็นแสงที่อ่อนโยน ทว่ากลับทิ่มแทงดวงตาของหลิงเหมี่ยวจนเจ็บปวด
จี้หลินซีส่ายศีรษะ เหมือนอยากทำให้บรรยากาศดีขึ้น เขาแซวว่า “ถ้าจะเขียนวิทยานิพนธ์ นายควรจะเขียน ‘ทฤษฎีความสำคัญของการตุนต้นฉบับต่อเบี้ยขยัน’ นะ”
“น่าเสียดาย มันไม่เกี่ยวกับสาขาของเราสักนิด” หลิงเหมี่ยวห้อยแขนไว้นอกเตียง จี้หลินซีเหลือบมองฝ่ามือของหลิงเหมี่ยว หลิงเหมี่ยวชูนิ้วกลางใส่เขาอยู่
พอหลิงเหมี่ยวพูดจบ จี้หลินซีก็ได้ยินเสียง ‘ตึง’ เห็นหลิงเหมี่ยวปิดฝาโน้ตบุ๊กอย่างแรง
“ไม่สนแล้ว นอน!”
ได้ยินเสียงคนที่อยู่เตียงด้านบนนอนลง จี้หลินซีหลับตานอนต่อ แต่บอกว่านอนก็นอนทันทีไม่ใช่เรื่องที่หลิงเหมี่ยวจะทำได้แน่นอน
หลิงเหมี่ยวไม่มีการเคลื่อนไหวอยู่นาน จี้หลินซียังนึกว่าหลิงเหมี่ยววันนี้โกรธจนเปลี่ยนนิสัยซะแล้ว ด้วยความดีใจเขาผ่อนคลายอารมณ์เตรียมจะนอนให้สบายสักตื่น ใครจะไปรู้ว่าเสียงหัวเราะที่พอจะทะลุเก้าชั้นฟ้ากลับดังขึ้นมา
“ฮ่าๆ!” หลิงเหมี่ยวแหงนหน้าหัวเราะลั่น แถมยังทุบเตียงอีกสองทีด้วยความตื่นเต้น
จี้หลินซีตื่นตัวรีบเด้งขึ้นมาจากเตียง เขาถามอย่างมึนงง “หือ แผ่นดินไหวเหรอ?”
หลิงเหมี่ยวหัวเราะแล้วพูดว่า “เปล่า เปล่า!”
ในเสียงหัวเราะของหลิงเหมี่ยวนั้นคือความปีติยินดีที่ยากจะหักห้าม เหมือนมีโชคหล่นใส่ศีรษะ จี้หลินซีหาวแล้วถาม “แล้วนายตื่นเต้นอะไร?”
“เมื่อกี้ฉันกำลังอ่านตอนใหม่ที่ซูหยางอัพเมื่อวาน…”
“ขอ…เนื้อ…เนื้อ…” จี้หลินซีลากเสียงยาวในท้ายแต่ละคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“ซูหยางกำลังรับสมัครผู้ช่วยส่วนตัวอยู่!” หลิงเหมี่ยวประกาศข่าวออกไปอย่างได้ใจ ราวกับเขาได้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของซูหยางแล้ว
ซูหยางคนนี้ คือนักเขียนนิยายทางอินเตอร์เน็ตที่หลิงเหมี่ยวชื่นชอบที่สุด แอบพูดเบาๆ ไปคำ ‘หลิงเหมี่ยวเป็นแฟนพันธุ์แท้ของซูหยาง’
ซูหยางเปิดตัวมาห้าปี ผลงานไม่มาก แต่นิยายเล่มแรกก็ประสบความสำเร็จจนส่งให้เขาขึ้นถึงตำแหน่งเทพ พูดแบบนี้ก็ได้ ซูหยางก็คือ ‘หนึ่งเล่มบรรลุเทพ’
ในส่วนที่ว่าก่อนซูหยางจะเป็นเทพเคยขายไม่ออกมาก่อนหรือไม่ ขายไม่ออกมากี่ครั้ง ล้วนเป็นความลับที่ถูกปิดซ่อนไว้ภายใต้รัศมีแห่งเทพ
ซูหยางเป็นคนเก็บตัวอย่างยิ่ง ในอินเตอร์เน็ตนอกจากนิยายและสิ่งที่เกี่ยวข้องแล้วแทบจะหาข้อมูลอย่างอื่นเกี่ยวกับตัวเขาไม่ได้ รูปถ่ายอะไรพวกนั้น ยิ่งถือเป็นของหายาก
สี่ปีก่อน หลิงเหมี่ยวเข้าร่วมกลุ่มผู้อ่านวีไอพีของซูหยาง หัวหน้ากลุ่มบอกว่า ถึงแม้ซูหยางจะอยู่ในกลุ่ม แต่ไม่เคยเปิดปากพูดมาก่อน แม้แต่กิจกรรมที่เกี่ยวกับผลงานของเขาก็ไม่เคยเข้าร่วม ดูเหมือนว่าซูหยางจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อ่านในที่อื่นนอกเหนือจากเวยป๋อ แพลตฟอร์มสาธารณะของWeChat และพื้นที่วิจารณ์หนังสือ
ไม่ใช่ว่าไม่มีคนคิดจะขุดคุ้ยประวัติซูหยาง แต่ข้อมูลแต่ละประเภทของซูหยางนั้นคลุมเครือเหลือเกิน บวกกับการต่อต้านการขุดคุ้ยประวัติจากแฟนๆ ของซูหยางอีกทั้งการเตือนจากตัวซูหยางเอง ความเคลื่อนไหวของ ‘การขุดคุ้ยประวัติซูหยาง’ จึงค่อยๆ หายไป
สามปีก่อนทางเว็บไซต์เชื้อเชิญซูหยางมาเข้าร่วมงานประจำปีของเหล่านักเขียน คนจำนวนมากคาดหวังว่าจะได้ยลความสง่างามของซูหยางสักแวบหนึ่ง ที่น่าเสียดายก็คือซูหยางไม่ได้ไป
นับแต่นั้น ซูหยางก็กลายเป็นเทพวรรณกรรมออนไลน์ที่ลึกลับที่สุดคนหนึ่ง มีการคาดเดามากมายเกี่ยวกับเรื่องที่ซูหยางไม่เปิดเผยโฉมหน้าตัวเอง ท่ามกลางการคาดเดามากมายนั้น หลิงเหมี่ยวเชื่อข้อนี้ที่สุด ‘ซูหยางรู้สึกว่ารูปลักษณ์ตัวเองนั้นเป็นนามธรรมเกินไป เพื่อไม่ให้แฟนๆ ผิดหวัง จึงขอมีชีวิตอยู่ในจินตนาการของแฟนๆ ดีกว่า’
เมื่อได้ยินหลิงเหมี่ยวพูดแล้ว จี้หลินซีก็เดาเจตนาของหลิงเหมี่ยวได้ เขาถามว่า “นายกะจะไปสมัครเหรอ?”
“ก็ต้องแบบนั้นสิ” น้ำเสียงของหลิงเหมี่ยวเผยความมั่นใจในตัวเองอย่างล้นหลาม จี้หลินซีอดสาดน้ำเย็นใส่หลิงเหมี่ยวไม่ได้ “แฟนๆ ของซูหยางมากมายขนาดนั้น นายแน่ใจเหรอว่านายจะทำสำเร็จ? ฉันว่านายจะเข้าถึงรอบสัมภาษณ์ได้หรือเปล่ายังเป็นปัญหาเลย”
“เฮ้ย มีคนแช่งพี่น้องอย่างนายบ้างไหม?” หลิงเหมี่ยวพูดอย่างไม่ใส่ใจโดยสิ้นเชิง
จี้หลินซีพลิกตัวแล้วเตือนว่า “ฉันนอนแล้วนะ ถ้านายกล้ารบกวนฉัน ก็รับผิดชอบผลลัพธ์เอาเอง”
หลิงเหมี่ยวอ้าปากพะงาบๆ ไม่ได้ขัดจี้หลินซี เขากำลังเปิดโน้ตบุ๊ก
ส่งแบบฟอร์มสมัครไปที่อีเมลของมู่อวี่เรียบร้อยหลิงเหมี่ยวจึงเข้านอน
มู่อวี่เป็นบรรณาธิการของซูหยาง และเป็นบรรณาธิการของหลิงเหมี่ยวด้วยเช่นกัน
หลังจากนั้นหลายวัน หลิงเหมี่ยวไม่ได้ออกจากบ้านเลย นอกจากกินข้าวนอนหลับและแต่งนิยาย ก็คือรีเฟรชตู้จดหมาย ทว่าทุกครั้งที่กด F5 อย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง ก็ต้องสลับหน้าต่างไปหน้าเอกสารอย่างผิดหวัง
หลิงเหมี่ยวมองดูหน้าเอกสาร ในใจกลับคิด ‘คำถามแต่ละข้อในแบบทดสอบชุดนั้นฉันล้วนตอบจากใจ ถ้าไม่ผ่านก็ช่างเถอะ ไม่คิดว่าจะไม่มีแม้แต่การตอบกลับ เวลาส่งต้นฉบับไม่ผ่านยังมีเมลปฏิเสธเลยนะ!’
ตกกลางคืน จี้หลินซีกลับถึงห้องเช่า หลิงเหมี่ยวกำลังฟุบอยู่บนโต๊ะเล่นเวยป๋ออย่างทอดถอนใจ
จี้หลินซีพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ก็บอกแล้วว่านายอาจไม่ผ่านการทดสอบรอบแรก…”
“ฮ่าๆ!” จี้หลินซีพูดยังไม่ทันจบก็ถูกเสียงร้องตกใจของหลิงเหมี่ยวขัดขึ้น หลิงเหมี่ยวชี้ไปที่จอโน้ตบุ๊กอย่างตื่นเต้นว่า “หลินซี ฉันได้รับอีเมลตอบกลับจากมู่อวี่แล้ว เขาให้ฉันเข้ากลุ่มสอบสัมภาษณ์!”
จี้หลินซีพูดไม่ออกในบัดดล สูดลมหายใจลึกแล้วตบฝ่ามือไปบนศีรษะหลิงเหมี่ยว “ไสหัวไปแต่งนิยายของนายไป”
“วันนี้ฉันอารมณ์ดี ไม่อยากแต่งนิยายเลย” หลิงเหมี่ยวฮัมเพลงพลางกดเพิ่มกลุ่มที่มู่อวี่ให้มา จากนั้นกดเปิดนิยายของซูหยาง