ตอนที่ 009

น่าจะเป็นเพราะไม่ได้อยู่อย่างมีระเบียบมาหนึ่งปี การทำงานวันแรกของหลิงเหมี่ยวก็ไปสายอย่างแจ็คพ็อตแล้ว
หลิงเหมี่ยวยืนอยู่นอกประตูบ้านซูอวี้หยาง พยุงกำแพงไว้แล้วหอบหายใจเฮือกใหญ่ๆ ‘ให้ตาย อยู่ชั้นสิบก็ช่างเถอะ ไม่คิดว่าจะไม่มีลิฟต์อีก ซูอวี้หยาง คุณนี่มันทรมานตัวเองหรือว่าทรมานตัวเองหรือว่าทรมานตัวเองกันล่ะเนี่ย?’
หากหลิงเหมี่ยวยังมีแรงพูด ประโยคสุดท้ายจะต้องแผดเสียงออกมาแน่นอน น่าเสียดาย ตอนนี้แค่หอบหายใจเขาก็ยังรู้สึกเจ็บ
“โอ้โห ทำงานวันแรกก็มาสายสามสิบนาที ไม่เหมือนใครดี!” นี่คือคำพูดประโยคแรกที่ซูอวี้หยางพูดหลังจากเปิดประตู ไม่มีอุณหภูมิอะไร ฟังอารมณ์ใดๆ ไม่ออก หลิงเหมี่ยวหอบหายใจอยู่ สายตาเลือนรางเล็กน้อย เขาอ้าปากเตรียมอธิบาย แต่ซูอวี้หยางพูดแทรกขึ้นมาว่า “ทำอาหารก่อน”
หลิงเหมี่ยวฟังความไม่พอใจที่แฝงอยู่ในคำพูดของซูอวี้หยางออก เขาหุบปากแต่โดยดี
ซูอวี้หยางหันหลังเดินเข้าไปในห้อง หลิงเหมี่ยวกลับยังงุนงงอยู่หน้าประตู ซูอวี้หยางขมวดคิ้ว จับแขนหลิงเหมี่ยวอย่างหมดความอดทนแล้วลากหลิงเหมี่ยวเข้าบ้าน หลิงเหมี่ยวยังไม่ได้ชื่นชมบ้านของซูอวี้หยางดีๆ เลย ก็ถูกซูอวี้หยางยัดเข้าไปในหัองครัวแล้ว
“เฮ้ย หมายความว่าไง?” หลิงเหมี่ยวรับผ้ากันเปื้อนที่ซูอวี้หยางส่งมาให้… ‘สวบ’ ไม่คิดว่าจะเป็นของใหม่เอี่ยม รอยพับก็ยังอยู่
“ทำอาหาร” เสียงที่เฉยเมยของซูอวี้หยางทำให้หลิงเหมี่ยวตึงเครียดไปทั้งตัว จ้องหน้าเหมือนท้องผูกของซูอวี้หยาง เขารีบใส่ผ้ากันเปื้อนอย่างลนลาน ถามยิ้มแฉ่งว่า “เจ้านาย อยากกินอะไรครับ?”
“ตามใจเธอ แต่ต้องเร็ว” ซูอวี้หยางทิ้งความต้องการของตัวเองไว้ แล้วก็ออกจากห้องครัว หลิงเหมี่ยวกำลังคิดจะพักหายใจหน่อย เสียงของซูอวี้หยางก็ลอยมาอีกแล้ว “เจ้านาย? ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเรียกฉันว่าพี่ซูก็พอ”
“พี่ซู?” หลิงเหมี่ยวลองเรียกดูทีหนึ่ง
“รีบทำอาหาร!” ซูอวี้หยางเร่ง
“ครับๆๆ” หลิงเหมี่ยวเขย่งเท้ามอง แน่ใจว่าซูอวี้หยางไม่ได้อยู่นอกห้องครัวถึงผ่อนคลายลงโดยสมบูรณ์
“ทำอาหารเหรอ นี่มันสกิลสนับสนุนที่เจ๋งที่สุดของเราเลยนะ” หลิงเหมี่ยวผิวปากไปพลาง ดูแล้วได้ใจอย่างที่สุด แต่ว่าเพียงไม่นานเขาก็รู้สึกว่าตัวเองตกเข้าไปอยู่ในนรก
มองดูตู้เย็นที่มีนมเพียงไม่กี่กล่อง หลิงเหมี่ยวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ทำอาหาร ผัดอากาศหรือว่าลมตุ๋นน้ำแดงล่ะ หรือไม่ก็นึ่งน้ำประปา? ให้ฉันทำอาหาร ยังไงก็ต้องมีวัตถุดิบสิ” หลิงเหมี่ยวปิดประตูตู้เย็น เขาเปิดตู้เก็บของทั้งหมดที่มีในครัวด้วยความหวังหยดสุดท้าย แต่ว่าเทพแห่งความโชคดีไม่ได้สนใจเขา… หลิงเหมี่ยวพบว่า ข้าวสาร น้ำมัน ซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู พริก ต้นหอม ขิง กระเทียม บ้านซูอวี้หยางไม่มีอะไรเลยสักอย่าง
“เจ้านี่อยู่บ้านไม่ทำอาหารเลยหรือไง?” หลิงเหมี่ยวมีความรู้สึกเหมือนถูกซูอวี้หยางหยอกเล่น “หึ ทำงานวันแรกก็หาเรื่องเราแบบนี้ ดีมากซูอวี้หยาง!” หลิงเหมี่ยวกัดฟัน ราวกับจะเคี้ยวซูอวี้หยางให้แหลก
หลิงเหมี่ยวยังคิดอยู่ว่าทำไมซูอวี้หยางต้องทำให้ตัวเองลำบากใจด้วย ซูอวี้หยางก็เปิดปากอย่างผิดเวลาแล้ว “หลิงเหมี่ยวทำอาหารเสร็จหรือยัง? ฉันหิวจนหนังท้องติดกันแล้ว” ซูอวี้หยางพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนพูดเล่น แต่เขาอ่อนแรงจนเหมือนคนไข้ที่กำลังจะจากโลกนี้ไป
หลิงเหมี่ยวที่กำลังโมโหฟังความผิดปกติไม่ออก เขาอ้าปากตะโกนด้วยความโมโห “กินๆๆๆ รู้จักแต่โวยวายจะกิน คุณก็เตรียมวัตถุดิบให้ผมสิ! ไม่มีข้าวสารไม่มีน้ำมันไม่มีกับข้าว แม้แต่บะหมี่หรืออาหารแช่แข็งก็ไม่มี คุณจะให้ผมทำอะไร?” หลิงเหมี่ยวถือชามเปล่าใบหนึ่งเดินไปหน้าซูอวี้หยาง วางชามไว้บนโต๊ะชงน้ำชาพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “เอ้า กินซะ ผัดอากาศ”
น้ำเสียงของหลิงเหมี่ยวทำให้ซูอวี้หยางขมวดคิ้วขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจสาเหตุที่หลิงเหมี่ยวโมโห หลิงเหมี่ยวโยนผ้ากันเปื้อนไว้บนพื้น ตบมือพูดเสียงเย็นชาว่า “ซูอวี้หยาง คุณเห็นผมขวางหูขวางตาก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องหาเรื่องมาทำให้ผมลำบากใจ”
ถูกหลิงเหมี่ยวพูดแบบนี้ ซูอวี้หยางยิ่งงง เขามองหลิงเหมี่ยวอย่างไม่เข้าใจ หลิงเหมี่ยวค้อนควักใส่ซูอวี้หยางทีหนึ่งแล้วยิ้มเยาะว่า “ซูอวี้หยาง คุณหลอกผมเล่นครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้ไม่พูดให้รู้เรื่อง ผมก็จะนั่งอยู่นี่ไม่ไปไหนแล้ว”
สิ้นเสียงพูด หลิงเหมี่ยวก็นั่งลงบนโซฟา
หลิงเหมี่ยวสองมือกอดอก นั่งไขว่ห้างยักคิ้วมองซูอวี้หยาง ซูอวี้หยางบีบสันจมูก เขาแค่รู้สึกว่าในสมองเละเป็นโจ๊กไปหมด
“หลิงเหมี่ยวมีเรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยพูดได้ไหม?” ซูอวี้หยางพูดเสียงเบาๆ แล้วยังดูเหมือนแฝงไว้ด้วยความอ่อนแอ หลิงเหมี่ยวกลับเหมือนเป็นนายใหญ่ เขาสลับขาทีหนึ่ง แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ซูอวี้หยางพูด
“หลิง…” คำพูดซูอวี้หยางเพิ่งหลุดจากปาก หลิงเหมี่ยวก็ได้ยินเสียง ‘ตุ๊บ’ ทีหนึ่ง เขาเชยตามองไป ซูอวี้หยางกำลังขดตัวอยู่บนพื้น
“เฮ้ย คุณไม่เป็นไรนะ?” หลิงเหมี่ยวพุ่งไปถึงข้างตัวซูอวี้หยางแล้วนั่งยองๆ ลง เขาหันศีรษะชายหนุ่มเข้ามา เพียงเห็นสีหน้าชายหนุ่มแค่ปราดเดียว หลิงเหมี่ยวก็ตกใจจนถอยหลังไปไกล หน้าของซูอวี้หยางราวกับทำจากกระดาษ ขาวซีดจนกระดาษเอสี่ยังอาย
“คุณไม่เป็นไรนะ?” หลิงเหมี่ยวตบหน้าซูอวี้หยาง สัมผัสเย็นเยียบทำให้หลิงเหมี่ยวหวาดกลัว