ตอนที่ 010

ซูอวี้หยางเผยอปากเล็กน้อยราวกับอยากบอกอะไรบางอย่างกับหลิงเหมี่ยว แต่หลิงเหมี่ยวไม่ได้ยินอะไรเลย ซูอวี้หยางยกมือกดศีรษะหลิงเหมี่ยวลง หลิงเหมี่ยวก้มศีรษะลงตามทิศทางที่ซูอวี้หยางออกแรง จากนั้นเขาได้ยินซูอวี้หยางพูดอย่างคลุมเครือคำหนึ่ง
“น้ำตาล?” หลิงเหมี่ยวพูดซ้ำคำพูดของซูอวี้หยาง ซูอวี้หยางพยักหน้า
“น้ำตาลอะไร?”
“ในห้อง กลูโคส ละลายน้ำ” ซูอวี้หยางหลุดออกมาไม่กี่คำอย่างอ่อนแรง
หลิงเหมี่ยวขมวดคิ้วพลางพยุงซูอวี้หยางขึ้นมา ในปากทวนคำไม่กี่คำที่ซูอวี้หยางพูด แล้วเข้าไปในห้องซูอวี้หยาง
“สารละลายกลูโคส?” หลิงเหมี่ยวกวาดสายตาในห้องรอบหนึ่งก็เห็นกูลโคสที่ซูอวี้หยางพูดถึง ตอนนี้หลิงเหมี่ยวเข้าใจว่าทำไมซูอวี้หยางถึงรีบจะกินข้าวเช้าแล้ว… ที่แท้ซูอวี้หยางมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ไม่กินข้าวเช้าอาการจะกำเริบได้ง่าย
หลังจากดื่มกลูโคสแล้ว ซูอวี้หยางก็ค่อยๆ ดีขึ้นมา ตอนแรกหลิงเหมี่ยวคิดจะสั่งสอนซูอวี้หยางสักหน่อย แต่เมื่อคิดดูตัวเองไม่มีจุดยืนที่จะสั่งสอนเขาจึงไม่ได้เปิดปาก แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งเขาไม่พูดให้รู้เรื่องไม่ได้
“ซูอวี้หยาง…” หลิงเหมี่ยวแกล้งทำดุร้ายแล้วพูด แต่ว่าเหลือบมองสีหน้าที่ยังคงซีดเซียวของซูอวี้หยาง ก็รู้สึกว่าน้ำเสียงก่อนหน้านี้ของตัวเองไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร เขาจึงหยุดชั่วครู่ “ซูอวี้หยาง คุณให้ผมทำกับข้าว แต่แม้แต่วัตถุดิบก็ไม่มี เพราะงั้นที่คุณเป็นลมก็สมน้ำหน้าแล้ว คุณจะไล่ผมออกเพราะเรื่องนี้ไม่ได้นะ!”
“เธอ…” ซูอวี้หยางพูดออกมาคำหนึ่งอย่างอ่อนแรง หลังจากนั้นสองวินาทีเขาหัวเราะ ‘ฟู่’ ออกมา “หลิงเหมี่ยว ขอบคุณมาก”
“ขอบคุณผม? อย่าเพิ่งรีบร้อนขอบคุณผม ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลย! บอกมา ทำไมถึงแกล้งผม?” ในพริบตาเดียวหลิงเหมี่ยวก็ดุขึ้นมาอีก เขาแยกเขี้ยวยิงฟันมองดูซูอวี้หยาง ราวกับจะกินซูอวี้หยางเสียให้ได้
แต่ว่าความดุร้ายของเขาตกอยู่ในสายตาซูอวี้หยางก็ต้องเปลี่ยนเป็นคำว่า ‘น่ารัก’ แล้ว
“ฉันใช้ชีวิตที่นี่มาสามปี สั่งเดลิเวอรี่มาตลอดสามปี แต่ว่าคนส่งเดลิเวอรี่ไม่ส่งอาหารเช้า เพราะฉะนั้นสามปีมานี้แทบจะไม่ได้กินอาหารเช้าเลย จากนั้นก็เลยเป็นภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ” ซูอวี้หยางอธิบายกับหลิงเหมี่ยว
หลิงเหมี่ยวยกนิ้วหัวแม่มือให้ซูอวี้หยาง “คุณนี่มันน่าสมน้ำหน้า! เวลาสามปี ต่อให้ทำตามสูตรอาหารก็ต้องทำเป็นสักสองสามอย่าง คุณ…จุ๊ๆๆ ท่านเทพ นิ้วมือของคุณนี่มันล้ำค่าจริงๆ”
“ตอนเด็กๆ หัดทำกับข้าว ถูกไฟลวก หลังจากนั้นก็เลยไม่กล้าเข้าใกล้เตาไฟอีก” สำหรับตัวเองที่สามปีแล้วยังไม่ได้เรียนทำอาหาร ซูอวี้หยางก็รู้สึกจำใจมากเหมือนกัน หลิงเหมี่ยวฟังแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าควรบอกว่าซูอวี้หยางขี้ขลาดหรือว่าควรเห็นใจซูอวี้หยางดี
ชั่วขณะหนึ่งทั้งสองคนไม่มีอะไรจะพูด ซูอวี้หยางหลับตาไม่รู้คิดอะไรอยู่ ส่วนหลิงเหมี่ยวก้มหน้าอ่านนิยาย
“หลิงเหมี่ยว เดี๋ยวไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเถอะนะ” จู่ๆ ซูอวี้หยางก็เสนอ
หลิงเหมี่ยวตอบตกลงตามว่า “ได้”
ซูอวี้หยางนอนอยู่บนโซฟา หลิงเหมี่ยวนั่งอยู่ข้างมือซูอวี้หยาง ซูอวี้หยางแค่ยกมือก็สัมผัสผมของหลิงเหมี่ยวได้แล้ว
ร่างกายเคลื่อนไหวก่อนความคิด รอซูอวี้หยางรู้สึกตัวมือของเขาก็วางอยู่บนศีรษะหลิงเหมี่ยวแล้ว หลิงเหมี่ยวเงยหน้าทันที สบเข้ากับดวงตาเลือนรางของซูอวี้หยาง ชั่วขณะหนึ่งเขาก็ใจลอยไปบ้างเหมือนกัน
“เสี่ยวเหมี่ยว…” ซูอวี้หยางเรียกเสียงต่ำๆ ทีหนึ่งประหนึ่งเรียกคนรัก
ซูอวี้หยางเสียงแหบแห้ง ราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มา หลิงเหมี่ยวริมฝีปากเผยอเล็กน้อยไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร ซูอวี้หยางลูบไล้เส้นผมของหลิงเหมี่ยวเบาๆ รอยยิ้มเอ็นดูจนคนจิตใจสั่นคลอน
นิ้วมือของซูอวี้หยางเลื่อนลงมาตามจอนผมของหลิงเหมี่ยว ปลายนิ้วลูบไล้ผิวเรียบเนียนของหลิงเหมี่ยวอย่างอาลัยอาวรณ์ แสงแดดส่องลงบนหลังหลิงเหมี่ยว คลุมเป็นผ้าบางๆ ให้หลิงเหมี่ยวชั้นหนึ่ง หลิงเหมี่ยวเหมือนอยู่ในแดนสวรรค์
ริมฝีปากนุ่มถูกนิ้วมือที่เย็นเล็กน้อยสัมผัส หลิงเหมี่ยวสะดุ้งไปทั้งตัว เขารู้สึกตัวทันทีรีบลุกขึ้นปัดมือซูอวี้หยางออกโดยพลัน “ซูอวี้หยาง คุณลูบไปลูบมาบนหน้าผมอยู่ได้ ต่อให้คุณชอบผู้ชาย ก็แต๊ะอั๋งผมตามใจชอบไม่ได้นะ! มิน่าวันนั้นที่สัมภาษณ์คุณเอาแต่เดินตามผมวนไปวนมา ตอนนี้ผมนับว่าเข้าใจถ่องแท้แล้ว ที่แท้ตอนนั้นคุณไม่ประสงค์ดีกับผมจริงๆ! ผมขอเตือนคุณ…”
ริมฝีปากบนล่างของหลิงเหมี่ยวเปิดๆ ปิดๆ สีชมพูอ่อนๆ นั้นทำให้ซูอวี้หยางตาลาย ซูอวี้หยางถูกส่องจนตาลายจริงๆ เขาก็ไม่สนใจที่ตัวเองเวียนหัวแล้ว รั้งท้ายทอยหลิงเหมี่ยวไว้แล้วประทับริมฝีปากตัวเองเข้าไปทั้งอย่างนั้น คำพูดที่ยังไม่ได้ออกจากปากหลิงเหมี่ยวถูกซูอวี้หยางกักไว้ระหว่างริมฝีปาก
“ซี้ด…” จู่ๆ ซูอวี้หยางเปล่งเสียงเจ็บปวดออกมา จากนั้นก็ปล่อยหลิงเหมี่ยวออก
ในตาซูอวี้หยางฉายแววงุนงง ราวกับเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้น “ซูอวี้หยาง ต่อให้คุณเป็นเจ้านายผม คุณก็คิดมิดีมิร้ายกับผมไม่ได้ แล้วก็…”
“แล้วก็?” ดวงตาของซูอวี้หยางฉายแววเย็นชา ไอเย็นที่ยิงออกมาจากตาจะแช่หลิงเหมี่ยวให้เป็นน้ำแข็ง หลิงเหมี่ยวเสียวสันหลังวาบท่าทางแข็งกร้าวก่อนหน้านี้อ่อนลงทันที เขายิ้มว่า “พี่ซู คุณบอกว่าจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่ใช่เหรอ? เราจะไปกันเมื่อไร?”
ซูอวี้หยางมองดูใบหน้ายิ้มแย้มของหลิงเหมี่ยว… ต่างกับความดุร้ายก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ที่สำคัญคือการเปลี่ยนแปลงระหว่างสองอย่างนี้ไม่มีช่วงเวลาคั่น ปรากฏการณ์นี้ก็เหมือนกับอากาศ สับเปลี่ยนได้ตลอดเวลาระหว่างแสงแดดที่สดใสกับพายุฝนกระหน่ำ