ตอนที่ 011

“ซู้ด…”
เมื่อเปิดประตูจี้หลินซีก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย ฟังเสียงอีกที ไม่ต้องดูก็รู้ว่าหลิงเหมี่ยวกำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่
“นายกินไอ้นี่ทุกวัน ระวังกลายเป็นมัมมี่นะ” จี้หลินซีเตือนด้วยความหวังดี
หลิงเหมี่ยวเคี้ยวบะหมี่ไปพลาง หน้าตาขุ่นเคือง ประหนึ่งของที่อยู่ระหว่างฟันเขาไม่ใช่บะหมี่แต่เป็นซูอวี้หยาง
หลิงเหมี่ยวคิดอะไรล้วนขึ้นไปอยู่บนหน้าหมด จี้หลินซีเห็นดังนั้นก็ดูเหมือนถามไปตามเรื่องประโยคหนึ่ง “ทำงานวันแรกก็มีเรื่องไม่สบายใจกับไอดอลเหรอ?”
“อย่าพูดถึงไอ้สารเลวนั่นกับฉัน!” หลิงเหมี่ยวเสียบตะเกียบเข้าไปในห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างแรง “วันนี้ถูกเขาแต๊ะอั๋งก็ช่างเถอะ ไม่คิดว่ายังเห็นฉันเป็นกรรมกรอีก! บ้านเขาอยู่ชั้นสิบ แถมยังไม่มีลิฟต์ ฉันถือของสามถุงใหญ่จากชั้นหนึ่งถึงชั้นสิบ เขาก็ไม่รู้จักช่วยฉันหน่อย ที่เลวร้ายที่สุดคือ บ้านเขาไม่มีวัตถุดิบทำอาหาร ไม่มีเครื่องปรุง แล้วให้ฉันทำอาหาร เจ้านี่ตั้งใจแกล้งฉันเล่นชัดๆ! ฉัน…” หลิงเหมี่ยวสูดหายใจเข้าลึก เขาคีบบะหมี่อีกตะเกียบหนึ่งยัดเข้าปาก “เรื่องเลวร้ายของคนคนนี้พูดสามวันสามคืนก็ไม่หมด แค่พูดถึงเขาก็รู้สึกว่าท้องฟ้ามืดมิดหมดแล้ว”
จี้หลินซีเหลือบมองนอกหน้าต่างปราดหนึ่ง หึ แต่เดิมท้องฟ้าก็มืดอยู่แล้ว
“อ้อ ก็หมายความว่าเทียบกับการเป็นกรรมกรแล้ว ถูกเขาแกล้งกับแต๊ะอั๋งที่แท้ก็คือเรื่องเล็กเหรอ?” จี้หลินซีมองหลิงเหมี่ยวอย่างมีเลศนัย ในคำพูดแฝงไว้ด้วยความกำกวมไม่ชัดเจน
“นี่ สายตาอะไรของนายน่ะ!” หลิงเหมี่ยวก้มหน้ากินบะหมี่กินเอากินเอา จี้หลินซีกลับเห็นโคนหูของหลิงเหมี่ยวแดงหมดแล้ว
“หลิงเหมี่ยว ที่จริงนายชอบที่ถูกท่านเทพแต๊ะอั๋งล่ะสิ? อืม พอคิดแบบนี้แล้วไม่แน่นายอาจจะรักแรกพบกับท่านเทพซูหยางก็ได้” จี้หลินซีวิเคราะห์
“ไปไกลๆ เลย” หลิงเหมี่ยวพูดคำนี้อย่างไม่มีศักดาเอาเสียเลย คำพูดของจี้หลินซี ครึ่งประโยคแรกเขาเห็นด้วย ส่วนครึ่งประโยคหลังก็…
เฮ้ยอะไรเรียกว่าครึ่งประโยคแรกฉันเห็นด้วย? ฉันพูดเมื่อไรว่าเห็นด้วยแล้ว?
หลังอาหารเย็น หลิงเหมี่ยวถึงเริ่มแต่งนิยาย จี้หลินซีเหลือบมองหลิงเหมี่ยวปราดหนึ่ง ถอนหายใจทีหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล
…………….
ความประทับใจที่หลิงเหมี่ยวมีต่อซูอวี้หยางไม่ค่อยดีนัก ที่ซูอวี้หยางมีต่อหลิงเหมี่ยวตรงกันข้าม
ซูอวี้หยางมองดูไฟล์ที่ว่างเปล่า ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เขาไม่ได้แต่งสักตัวเดียว ดีที่มีต้นฉบับเก็บไว้ ซูอวี้หยางก็ไม่เป็นห่วงว่าจะขาดอัพตอนใหม่
สองชั่วโมง ในสมองของซูอวี้หยางไม่มีโครงเรื่องนิยาย มีแต่หลิงเหมี่ยวที่เลือนรางภายใต้แสงอาทิตย์ หลิงเหมี่ยวที่เกรี้ยวกราดหลังจากถูกจูบ กับริมฝีปากสีแดงสดนั้นของหลิงเหมี่ยว
หน้าของซูอวี้หยางไม่มีความรู้สึก ดวงตาเป็นประกายคู่นั้นฉายแววครุ่นคิด ลูกกระเดือกที่สั่นเบาๆ กลับเปิดเผยถึงความกระสับกระส่ายของเขา นี่เป็นภาพที่ดูแล้วออกจะประหลาดอยู่บ้าง แต่ก็ให้คนรู้สึกสบาย นี่ไม่ต่างกับในใจของซูอวี้หยางเท่าไร…ความขัดแย้ง
‘นิสัยของหลิงเหมี่ยวจะบอกว่าดีก็ดี บอกว่าไม่ดีก็ไม่ดี ไม่ใช่ประเภทที่เราชอบ แต่ความสนใจส่วนใหญ่ถูกเขาดึงดูดไปหมด วันนี้จงใจซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเยอะๆ จากนั้นให้เขาถือหมด เห็นท่าทางที่โกรธแต่ไม่กล้าพูด เรากลับสงสัยว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่หลิงเหมี่ยว’ ในสมองซูอวี้หยางมีภาพของหลิงเหมี่ยวที่กลับมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วปีนบันไดลอยขึ้นมา โดยเฉพาะหลังจากที่หลิงเหมี่ยวขอให้ตัวเองช่วยแบ่งไปถือแล้วถูกตัวเองปฏิเสธ ต่อให้หลิงเหมี่ยวเหนื่อยจนหอบแฮกๆ ในปากยังคงด่าซูอวี้หยางเบาๆ
ทั้งหมดของทั้งหมด ไม่ได้อยู่ในขอบเขตการคาดการณ์ของซูอวี้หยางเอาเสียเลย
ซูอวี้หยางชอบดูท่าทางที่หลิงเหมี่ยวโบกสะบัดมือ เมื่อถึงเวลาแบบนี้ทุกครั้งหลิงเหมี่ยวจะเปล่งพลังอำนาจที่ว่า ‘ต่อให้ไม่ฆ่าคุณ ก็จะทิ้งบาดแผลโชกเลือดไว้บนตัวคุณ’ เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูอวี้หยางก็จะอดยิ้มไม่ได้
“หลิงเหมี่ยวเอ๊ยหลิงเหมี่ยว อีกไม่นานก็จะถึงพรุ่งนี้แล้วสินะ”
ซูอวี้หยางบิดขี้เกียจ หันความสนใจไปที่นิยายอีกครั้ง เวลานี้เองโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้นมา หลิงเหมี่ยวเป็นคนโทรมา
“เสี่ยวเหมี่ยว?” ซูอวี้หยางเรียกหลิงเหมี่ยวอย่างสนิทสนม
หลิงเหมี่ยวเสียวสันหลัง พูดค้านว่า “อย่าเรียกสนิทสนมแบบนี้ ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว เรียกผมหลิงเหมี่ยวก็พอแล้ว”
“หลิงเหมี่ยว…เสี่ยวเหมี่ยว มีเรื่องอะไรเหรอ?” ซูอวี้หยางไม่สนใจท่าทางของหลิงเหมี่ยวเอาเสียเลย อย่างไรเสียปากก็อยู่บนหน้าเขา เขาอยากเรียกอย่างไรก็จะเรียกอย่างนั้น
“ผม…” หลิงเหมี่ยวสำลักเพราะคำเรียกที่ซูอวี้หยางเรียกตัวเอง เขาสูดหายใจเข้าลึกทีหนึ่งแล้วกัดฟันพูดว่า “พี่ซู พรุ่งนี้เช้าคุณอยากกินอะไร?”
“ขอแค่เธอเป็นคนทำก็พอ” ซูอวี้หยางน้ำเสียงอ่อนโยน ฟังจนหลิงเหมี่ยวขนลุกซู่ขึ้นมาอีก
…………….
ปกติซูอวี้หยางตื่นเก้าโมงเช้า เดินออกมาจากห้องนอน ปราดแรกที่เขาเห็นก็คือหลิงเหมี่ยวที่นอนขดอยู่บนโซฟา
“หลิงเหมี่ยว?” ซูอวี้หยางเขย่าร่างของหลิงเหมี่ยวเบาๆ กลับแลกมาด้วยหนึ่งฝ่ามืออย่างหนักหน่วงของหลิงเหมี่ยว จากนั้นหลิงเหมี่ยวพลิกตัวเตรียมตัวนอนต่อ แต่ว่าทิศทางที่หลิงเหมี่ยวพลิกตัวไม่ถูก บวกกับซูอวี้หยางจงใจไม่กันไว้ หลิงเหมี่ยวจึงพลิกตกลงพื้นทั้งอย่างนั้น
“โอ๊ย เจ็บจังเลย” หน้าผากโขกกับพื้น หลิงเหมี่ยวร้องออกมาเพราะเจ็บ ความง่วงก็หายหมดแล้ว
หลิงเหมี่ยวนั่งนวดตรงที่โขกจนเจ็บอยู่บนพื้น สายตากวาดไปถึงซูอวี้หยางที่มุมปากอมยิ้ม ไฟโกรธปะทุขึ้นในใจ “ซูอวี้หยาง คุณจงใจใช่ไหม?”
ซูอวี้หยางไม่พูด หลิงเหมี่ยวยิ่งโมโหใหญ่แล้ว “หึ เห็นผมทุลักทุเลคุณดีใจมากสินะ งั้นก็ดี ต่อไปผมจะนอนให้เต็มอิ่มแล้วค่อยมา ส่วนคุณจะช็อกเพราะภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้แล้วนะ” พูดจบหลิงเหมี่ยวก็ลุกขึ้นหยิบกระติกเก็บอุณหภูมิบนโต๊ะชงน้ำชาแล้วจะเดินออกจากประตูไป