ตอนที่ 013

“ไอ้สารเลว!” หลิงเหมี่ยวหยิบขวดพลาสติกที่อยู่ข้างมือปาใส่ซูอวี้หยาง แต่ว่าขวดขว้างโดนประตู
“ถ้าบนประตูมีรอย เธอก็เตรียมตัวถูกหักเงินเดือนแล้วกัน!” เสียงที่ไร้อารมณ์ของซูอวี้หยางลอยมา
“ถ้าหาไฟล์กลับมาไม่ได้ คุณก็รอดื่มกลูโคสพรุ่งนี้แล้วกัน!” หลิงเหมี่ยวโต้ตอบซูอวี้หยางอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ
มองดูไฟล์ที่ว่างเปล่า หลิงเหมี่ยวยิ่งคิดยิ่งโมโห จู่ๆ เขาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา จากนั้นเปิดพื้นที่ส่วนของนักเขียนของซูอวี้หยางเงียบๆ กวาดสายตาผ่านตอนที่ตั้งเวลาของวันนี้ไว้ เขาฮึเสียงเย็นเยียบทีหนึ่งแล้วลบมันออก
“ฮึ คุณไม่เคยขาดอัพโหลดไม่ใช่เหรอ? ผมลบตอนใหม่ของคุณแล้ว ดูสิคุณจะขาดอัพโหลดไหม!”
ลบที่ตั้งเวลาไว้ของวันนี้เสร็จ หลิงเหมี่ยวรู้สึกแค่ว่าสดชื่น มองประตูห้องที่ปิดสนิทของซูอวี้หยางปราดหนึ่ง ใบหน้าหลิงเหมี่ยวเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วเก็บของเตรียมตัวหนีไปให้ไกล
ซูอวี้หยางกำลังปวดศีรษะอยู่ในห้องล่ะ
เห็นหลิงเหมี่ยวไม่ได้ทำตามที่ตัวเองสั่ง แม้เขาจะโกรธมาก แต่ยังไม่ถึงขั้นลบต้นฉบับหลิงเหมี่ยวทิ้งเพื่อระบายอารมณ์…เขาเพียงแต่คัตต้นฉบับของหลิงเหมี่ยวไปไว้ในพอร์ตยูเอสบี รอหลิงเหมี่ยวยอมรับผิดแล้ว เขาย่อมต้องคืนให้หลิงเหมี่ยว ไหนเลยจะรู้ว่าท่าทีของหลิงเหมี่ยวจะแข็งกร้าวแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงการยอมรับผิดหรอก คิดว่าแม้แต่เขาผิดตรงไหนก็ยังไม่รู้
หักเงินเดือนอะไรพวกนี้ ซูอวี้หยางก็พูดไปอย่างนั้นเอง เขาคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนใจแคบ แต่ว่าหลิงเหมี่ยว…
เฮ่อ ทำไมเป็นหลิงเหมี่ยวอีกแล้ว?
ซูอวี้หยางนวดขมับ หลายวันมานี้อารมณ์ของเขามักถูกชักจูงโดยหลิงเหมี่ยว เขาแทบจะลืมแล้วว่า ‘ใจเย็น’ สองคำนี้เขียนอย่างไร
คนที่คุ้นเคยกับซูอวี้หยางต่างรู้ว่า ซูอวี้หยางเหมือนไม่มีอารมณ์แต่กำเนิด ยิ่งกว่านั้นไม่ว่ากับเรื่องอะไรล้วนไม่แยแส สิ่งเดียวที่ทำให้เขาใส่ใจ ก็น่าจะมีแต่นิยายกระมัง
ซูอวี้หยางคบคนมาไม่น้อย แต่ไม่กี่เดือนก็เลิกรากันแล้วโดยไม่มียกเว้นสักราย มิหนำซ้ำล้วนเป็นอีกฝ่ายที่เสนอออกมา เหตุผลก็ไม่ต่างกันเท่าไร ‘คุณแต่งงานกับนิยายของคุณดีกว่านะ’
ดังนั้นจึงมีช่วงเวลาหนึ่งซูอวี้หยางที่คิดว่า ควรหานักเขียนมาแต่งงานด้วยใช่ไหม อย่างนี้ทั้งสองคนมีความสนใจร่วมกัน จะได้เข้าใจกันและกันได้
หลังจากที่มู่อวี่รู้ว่าซูอวี้หยางมีความคิดแบบนี้ ก็พูดเพียงประโยคเดียว ‘ถูกใจใครฉันจะเป็นแม่สื่อให้’
ตั้งแต่ความรักครั้งก่อนจบลงจนถึงตอนนี้ ซูอวี้หยางก็ไม่มีความรู้สึกให้ใคร ดังนั้นต่อให้ซูอวี้หยางมีใจอยากปักหลัก ก็หาคนที่ทำให้เขาอยากปักหลักด้วยไม่ได้
คิดมากเกินไป ศีรษะของซูอวี้หยางก็เริ่มปวด เขาถอนหายใจออกทีหนึ่ง แล้วกดเปิดไฟล์เตรียมแต่งนิยาย
เมื่อเข้าสู่ภาวะการแต่งนิยาย ซูอวี้หยางก็ออกมาได้ยากมาก เปรียบเหมือนนักบำเพ็ญเพียรที่เข้ากรรมฐานในนิยาย เมื่อท้องเริ่มคัดค้าน ซูอวี้หยางถึงรู้สึกตัวว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ซูอวี้หยางลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายแขนขาที่แข็งตึง จากนั้นเปิดประตูห้องออกมา “เสี่ยว…” เห็นห้องรับแขกที่ไม่มีใครสักคน ซูอวี้หยางชะงักเสียแล้ว เขาเดินไปดูที่ห้องครัวอีก ไม่มีคนเช่นกัน ดูอีกทีถึงพบว่าของของหลิงเหมี่ยวล้วนเก็บไปหมดแล้ว
“ไปแล้ว?” ซูอวี้หยางขยี้ผม แสดงออกให้เห็นว่าหงุดหงิดมาก เขาโทรหาหลิงเหมี่ยว กลับถูกหลิงเหมี่ยวตัดสายทิ้ง โทรติดต่อกันสิบกว่าครั้ง ถูกตัดสายทิ้งทุกครั้ง
หลิงเหมี่ยวคงจะถูกซูอวี้หยางกวนจนทนไม่ไหวแล้ว เขาอดส่งข้อความเข้ามาข้อความหนึ่งไม่ได้ ‘ซูอวี้หยาง ผมไม่มีปัญญาปรนนิบัติคุณแล้ว คุณหาคนอื่นเถอะ!’
ซูอวี้หยางตอบ ‘ฉันหิวแล้ว’
หลิงเหมี่ยว ‘คุณหิวแล้วก็ไม่เกี่ยวกับผม อยากกินอะไรไปหาเองในตู้เย็น’
ซูอวี้หยาง ‘ฉันหิวแล้ว’
หลิงเหมี่ยว ‘หิวตายก็ไม่เกี่ยวกับผม’
ซูอวี้หยาง ‘เสี่ยวเหมี่ยว ฉันหิวแล้ว’
“แม่ง!” หลิงเหมี่ยวตะโกนเสียงดังทีหนึ่ง ขณะเดียวกันก็เสียบตะเกียบเข้าห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป “นี่ซูอวี้หยางกำลังอ้อนฉันอยู่ใช่ไหม?”
จี้หลินซีก้มหน้าดูบันทึกการแชทของทั้งสองคนปราดหนึ่ง ยิ้มว่า “เฮ่อ ดูแบบนี้แล้วท่านเทพคนนี้ก็น่ารักดีนี่นา”
“น่าสงสารไม่มีคนรัก!”
“ใครบอกว่าเขาไม่มีคนรัก? ก็นายก็เป็นแฟนพันธุ์แท้ของเขาไม่ใช่เหรอ?”
ถูกจี้หลินซีค่อนแคะอีกแล้ว หลิงเหมี่ยวก็ไม่มีกะจิตกะใจสนใจจี้หลินซี เขารีบกินบะหมี่เข้าไปจนหมด เช็ดปากแล้วรีบพุ่งออกจากห้อง
“ไปไหน?”
“เจ้านั่นมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ แถมทำอาหารไม่เป็นอีก ฉันเป็นห่วงว่าไม่กินข้าวเย็นโรคเขาจะกำเริบ” เสียงของหลิงเหมี่ยวเบาลงเรื่อยๆ จี้หลินซีเดินไปดูที่ห้องรับแขก เจ้านั่นกำลังโจนทะยานไปทางประตูใหญ่ของอาคาร
“ปากแข็งใจอ่อน ยิ่งกว่านั้น นายไม่ไปทำอาหารแล้วเขาสั่งเดลิเวอรี่ไม่เป็นหรือไง?” จี้หลินซีแปะฉลากให้หลิงเหมี่ยวเสียใหม่ “แต่ว่า เจ้านี่ตื่นเต้นเรื่องซูอวี้หยางขนาดนี้ ไม่ค่อยปกตินะ!”
แม้คิดมาถึงตรงนี้ จี้หลินซีก็ไม่ได้คิดจะเจาะลึกต่อไป…เรื่องของตัวเขาเองยังไม่เรียบร้อย มีเวลาว่างไปห่วงเรื่องของหลิงเหมี่ยวที่ไหนกัน?
………………..
หลิงเหมี่ยวเปิดประตูบ้านของซูอวี้หยางออกก็ได้กลิ่นไหม้ พอเงยหน้าก็เห็นควันโขมงในห้องครัว
“แค่กๆ” หลิงเหมี่ยวทนไม่ไหวจนต้องไอออกมา ซูอวี้หยางได้ยินเสียงไอ ในตาฉายแววทั้งตกใจทั้งยินดี แต่กลับฟื้นคืนความสงบอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
หลิงเหมี่ยวบีบจมูกเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นวัตถุสีดำในกระทะ เขาจึงสั่งสอนซูอวี้หยางไปประโยคหนึ่ง “คุณโง่เหรอ ใช้ไฟไม่เป็นแล้วยังใช้เตาไมโครเวฟไม่เป็นด้วยหรือไง?”
“กลับมาแล้วเหรอ?” ซูอวี้หยางพูดอย่างเย็นชา ราวกับไม่เต็มใจที่เห็นหลิงเหมี่ยวปรากฏตัวต่อหน้าตัวเอง
หลิงเหมี่ยวถลึงตาใส่ซูอวี้หยางทีหนึ่ง เขารับตะหลิวในมือซูอวี้หยางมาแล้วพูดอย่างดุดันว่า “ผมเป็นห่วงว่าใครบางคนจะหมดสติตายอยู่ในบ้าน ในเมื่อใครบางคนไม่ต้อนรับผม ผมไปก็ได้”