ตอนที่ 015

ฟังเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของหลิงเหมี่ยว ซูอวี้หยางโกรธมาก… ถ้าไม่ใช่หลิงเหมี่ยวมือบอนลบต้นฉบับของเขาทิ้ง เขาก็ไม่ต้องเสียเวลาสองชั่วโมงกว่าแก้ต้นฉบับ ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือ ตัวต้นเหตุไม่เพียงแต่ไม่สำนึกผิดแม้แต่น้อย ยังนอนหลับอยู่บนเตียงเขาอีก
ดูใบหน้านั้นของหลิงเหมี่ยวสิ มุมปากยังอมยิ้มอยู่เลยนะ
หน้าทั้งหน้าของซูอวี้หยางเผยว่าไม่สบอารมณ์ ไม่เพียงแต่เพราะหลิงเหมี่ยวลบต้นฉบับของเขาทำให้เขาต้องทำงานเพิ่มสองชั่วโมง ยิ่งเป็นเพราะหลิงเหมี่ยวลบต้นฉบับของเขาแล้วยังหลับสบายได้แบบนี้
‘เฮ้ๆๆ ตัวเองก็ไม่ใช่คนโมโหง่าย ทำไมวันนี้…’
ซูอวี้หยางคิดไม่ตก จึงทิ้งปัญหานี้ไว้ข้างๆ ซะเลย
“หลิงเหมี่ยว!” ซูอวี้หยางเรียกเสียงดัง มือยังเขย่าตัวเขา หลิงเหมี่ยวหลังมือตบเข้าให้ที่หน้าซูอวี้หยาง ปากก็พึมพำว่า “อย่ายุ่ง” พูดจบพลิกตัวนอนต่อ
หลิงเหมี่ยวทำปากจู๋อยู่ ริมฝีปากสีชมพูดึงดูดสายตาของซูอวี้หยาง เบื้องหน้าซูอวี้หยางคือริมฝีปากนุ่มของหลิงเหมี่ยว ข้างหูคือเสียงชะอ้อนเล็กๆ ของหลิงเหมี่ยว ไม่รู้อะไรดลใจ ซูอวี้หยางก้มตัวลง เห็นริมฝีปากของทั้งสองคนกำลังจะชนกัน ซูอวี้หยางกลับจู่ๆ ก็ได้สติคืนมา ในขณะนี้เอง หลิงเหมี่ยวพลิกตัว ริมฝีปากของเขาปาดผ่านริมฝีปากของซูอวี้หยาง
หลิงเหมี่ยวไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ใจของซูอวี้หยางกลับเต้นอย่างรุนแรงขึ้นมา เพียงแค่แตะเบาๆ แม้ไม่ร้อนแรงเหมือนจูบกับแฟนเมื่อก่อน แต่ความใจสั่นที่นำมาให้เขามากกว่าเมื่อก่อนมากนัก
ซูอวี้หยางมองหลิงเหมี่ยวที่อยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าในสมองเขาคิดอะไรอยู่ แต่หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความดิ้นรน จู่ๆ ซูอวี้หยางยกเท้าออกแรงถีบสะโพกหลิงเหมี่ยวทีหนึ่ง หลิงเหมี่ยวกลิ้งจากข้างนี้ของเตียงไปถึงอีกข้างหนึ่ง จากนั้นตกถึงพื้นอย่างราบรื่น ตกถึงบนพื้นก็กลิ้งต่อไปข้างหน้าอีก ชนถูกกำแพงแล้วเด้งกลับมา สุดท้ายถูกเตียงขวางไว้ถึงหยุดลงมาได้
หลิงเหมี่ยวตกใจตื่นจากฝันทันที เขานวดที่ที่ถูกชนแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “ซี้ด…โอ๊ย…”
“ตื่นแล้วเหรอ?” ซูอวี้หยางถามตามสบายประโยคหนึ่ง ในคำพูดแฝงด้วยความเกียจคร้าน
หลิงเหมี่ยวสงสัยมากว่าทำไมจู่ๆ ตัวเองถึงตกลงไปบนพื้น แต่เมื่อเห็นหน้าตาที่เต็มไปด้วยความผ่อนคลายของซูอวี้หยาง เขาก็โยนความสงสัยของตัวเองไว้ข้างๆ หลิงเหมี่ยวถลาไปถึงหน้าซูอวี้หยางถามว่า “อัพโหลดแล้วเหรอ?”
“อืม” สายตาซูอวี้หยางส่องไปที่จอโน้ตบุ๊ก “วินาทีสุดท้าย อัพโหลดขึ้นไปแล้ว”
จากคำพูดของซูอวี้หยางหลิงเหมี่ยวฟังอารมณ์ของเขาไม่ออก แต่ว่าหลิงเหมี่ยวแอบดีใจอยู่ ‘ซูอวี้หยางไม่ได้โกรธ หมายความว่าตัวเองพ้นเคราะห์ครั้งนี้แล้วใช่ไหม?’
หลิงเหมี่ยวกลัวจู่ๆ ซูอวี้หยางจะโมโหจึงหัวเราะ ‘แหะๆ’ พลางบอกลาซูอวี้หยางแล้วก็หายตัวไปหลังประตู
“ไอ้นี่นี่…” นิ้วมือซูอวี้หยางเคาะพื้นผิวโต๊ะไปพลาง มุมปากอมอิ้มที่ไม่รู้ความหมายแน่ชัด เหมือนกำลังคิดว่าควรสั่งสอนหลิงเหมี่ยวอย่างไรดี
หลายวันต่อจากนั้น การใช้ชีวิตร่วมกันของซูอวี้หยางและหลิงเหมี่ยวไม่มีคลื่นลมอะไรมากนัก และเดือนนี้ก็มาถึงวันสุดท้ายแล้ว
ใกล้เวลาอาหารเย็น หลิงเหมี่ยวกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว
ซูอวี้หยางออกมาเทน้ำ ขณะที่กลับห้อง เหลือบเห็นแผ่นหลังที่กำลังยุ่งอยู่ของหลิงเหมี่ยว จู่ๆ ก็ไม่อาจถอนสายตาจากตัวหลิงเหมี่ยวได้
หลิงเหมี่ยวดูผอมบาง ตัวก็แค่หนึ่งเมตรเจ็ดสิบห้า ไหล่แคบเอวเล็ก ดูแล้วทำให้คนอยากทะนุถนอม ต่อลงไปข้างล่างคือช่วงสะโพกที่แน่นและเด้ง กางเกงยีนส์รัดรูปเน้นให้เห็นขายาวตรงสองข้าง
ชื่นชมเงาหลังของหลิงเหมี่ยวเสร็จ ซูอวี้หยางหันความสนใจไปที่ความเคลื่อนไหวของหลิงเหมี่ยว สายตาของซูอวี้หยางย้ายตามมือของหลิงเหมี่ยว เขามองดูหลิงเหมี่ยวตักกับข้าวใส่จาน มองดูหลิงเหมี่ยวหันมา
“เฮ้ย!”
ชั่วขณะที่หลิงเหมี่ยวหันมาซูอวี้หยางถึงได้สติกลับมา แต่ว่าเห็นชัดว่าหลิงเหมี่ยวเห็นชั่วพริบตาที่เขาหันหน้าไป
“กินข้าว” หลิงเหมี่ยวไม่ได้โกรธแต่พูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
ซูอวี้หยางตอบอย่างอึ้งๆ ทีหนึ่ง
เมื่อครู่แอบดูถูกจับได้ ซูอวี้หยางก็ไม่ได้แสดงออกว่าเคอะเขินแต่อย่างใด กลับเป็นหลิงเหมี่ยวที่ต่างจากปกติมาก
หลิงเหมี่ยวใช้ตะเกียบจิ้มข้าวในชาม นานๆ ทีส่งข้าวสองสามเม็ดเข้าปาก ซูอวี้หยางกินข้าวชามหนึ่งหมด คิดจะเรียกหลิงเหมี่ยวตักให้ตัวเองอีกหนึ่งชาม แต่สิ่งที่อยากพูดจู่ๆ ก็ติดขัดอยู่อย่างนั้นในวินาทีที่เห็นหน้าหลิงเหมี่ยว
ข้าวในชามหลิงเหมี่ยวไม่ลดลงสักเท่าไร หว่างคิ้วของซูอวี้หยางเผยให้เห็นถึงความห่วงใย
“ดูท่าทางเธอเหมือนมีเรื่องในใจ มีอะไรที่ฉันช่วยได้ไหม?”
“เอ่อ…” หลิงเหมี่ยวมองดูซูอวี้หยาง ในตาส่องประกายร้อนแรง ซูอวี้หยางมองตาของหลิงเหมี่ยวโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี ในใจกลับเสียใจภายหลังนิดๆ ‘เฮ่อ ทำไมฉันถึงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านขึ้นมาเสียแล้วล่ะ?’
“พี่ซู นี่ก็สิ้นเดือนแล้ว เงินเดือน…” หลิงเหมี่ยวพูดถึงตรงนี้ก็หยุดพูด เขาก็อยากพูดให้จบ แต่ซูอวี้หยางถลึงตาใส่เขาไปทีหนึ่ง เขาจึงได้แต่กลืนคำพูดทั้งหมดกลับไป
ซูอวี้หยางนั่งตัวตรง เขาคิดแล้วพูดว่า “ฉันจำได้ว่าเธอมีระยะทดลองงานหนึ่งเดือนครึ่งใช่หรือเปล่า ตามสัญญาของเราสองคน เงินเดือนในช่วงทดลองงานเป็นหนึ่งส่วนสี่ของเงินเดือนปกติของเธอ แต่ว่า…”
ซูอวี้หยางหยุดพูดตรงจุดหักเห น้ำเสียงก็เย็นชาลงหลายส่วน หลิงเหมี่ยวไม่ได้ผิดหวัง ท่าทางเหมือนฉันคิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขาพูดอย่างจำใจว่า “ทำงานมาสาย เลิกงานกลับก่อน แล้วยังทำงานที่เจ้านายสั่งไม่สำเร็จ ถูกหักเงินเดือนก็สมน้ำหน้าผม แต่ว่า…”
“ในเมื่อรู้แล้วก็รีบกินข้าวเถอะ ฉันไปแต่งนิยายแล้ว” ซูอวี้หยางทิ้งไว้ประโยคหนึ่งแล้วก็เดินไป เมื่อมองแผ่นหลัง ยังมีความทุลักทุเลแฝงอยู่ แต่ว่าหลิงเหมี่ยวไม่เห็น