จองจำครั้งที่ 1 

 

“แฮก…แฮก…แฮก…”

เสียงหอบหายใจอย่างหนักเพราะผ่านการวิ่งมาเป็นเวลานาน ธารา ผู้ชายหน้าสวยใบหน้าหวาน จมูกโด่งรับกับปากเล็กสีชมพู ในตาสีน้ำตาลอ่อน แต่บัดนี้ใบหน้ามีแต่เม็ดเหงื่อซึม เนื้อตัวเปียกชื้น ร่างบางสูงไม่เกินร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรกำลังแอบอยู่ในซอกตึกหลังกองขยะ

“มึงไปทางนั้น ส่วนมึงมาทางนี้กับกู”

มือบางปิดปากเงียบเมื่อได้ยินเสียงโหดของผู้ชายตัวใหญ่สั่งลูกน้อง ธาราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มีพวกชายใส่สูทชุดดำมาถามหาภูผา ถามเอากับคนรู้จักของเขา แต่พอพวกนั้นเห็นธาราก็พยายามที่จะจับตัวไว้ ธาราเลยวิ่งหนีออกมาแบบไม่คิดชีวิต

เจ้าหนี้อีกแล้ว

ธาราเพิ่งจะให้เงินพี่ภูผาไปใช้หนี้ ทำไมยังมีคนมาตามหาพี่ภูผาอีก ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ ธาราทนทำงานหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย เพื่อที่จะเก็บเงินเอาไว้เผื่อสักวันหนึ่งเขาอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัย แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่ภูผา พี่ชายฝาแฝดของเขามาคุกเข่าขอร้องขอความช่วยเหลือถึงห้อง มาขอยืมเงินไปใช้หนี้ ถ้าไม่มีเงินพวกมาเฟียจะฆ่าพี่ภูผา

ครั้งที่แล้วนักเลง ครั้งนี้มาเฟีย

ทำไมถึงไม่เลิกเล่นพนันสักทีนะ

ถึงจะเสียดายเงินที่สะสมมา แต่ชีวิตคนสำคัญกว่า แถมเป็นชีวิตพี่ชายเพียงคนเดียว และเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เราสองคนไม่มีพ่อแม่แล้ว ญาติพี่น้องคนอื่นก็ไม่รับเลี้ยงและไม่นับญาติ พวกเขาบอกว่าเราเป็นกาฝาก

พ่อแม่ของภูผาและธารา เสียไปตั้งแต่พวกเขาอยู่มัธยมต้น ทั้งสองคนจึงอาศัยอยู่ที่บ้านเก่ากันแค่สองพี่น้องและใช้เงินในบัญชีที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ มันพอที่จะทำให้เขาสองคนเรียนจบปริญญาตรีได้ แต่พอขึ้นมัธยมปลาย ภูผาก็เริ่มติดเพื่อน สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า สุดท้ายคือติดพนัน

พอจบมัธยมปลาย เงินในบัญชีก็ร่อยหรอจนเกือบหมด ธาราตัดสินใจคุยกับพี่ชายเพื่อแบ่งเงินที่เหลืออยู่คนละครึ่ง ตอนแรกภูผาบอกให้ขายบ้านแต่ธาราไม่ยอม มันเป็นสิ่งเดียวที่ธาราคิดว่ายังไงก็ต้องเก็บมันไว้

ต่อให้จนตรอกสักแค่ไหน ก็ต้องมีบ้านให้กลับ

ธาราตัดสินใจไม่เรียนต่อ หาสมัครงานพาร์ตไทม์หลาย ๆ ที่ ตัดสินใจทำงานเก็บเงินเพื่อสักวันที่พร้อมมากกว่านี้จะได้เรียนหนังสือต่อ อาจจะเข้าเรียนมหาลัยช้ากว่าคนอื่นสักปีสองปีคงไม่เป็นไร

หลังจากนั่งเงียบมาสักพักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเสียงเท้าเงียบลงแล้ว ร่างบางก็สอดส่องดูทางซ้ายทางขวา เพื่อให้แน่ใจว่าคนพวกนั้นไม่ได้อยู่แถวนี้ ธาราจึงออกวิ่งอีกครั้งอย่างไม่คิดชีวิต

จุดหมายของเขาคือกลับบ้าน

บ้านที่เงียบสงัดเหมือนไร้สิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ มืดมิดไม่มีแสงไฟสักดวง ธาราเปิดไฟในบ้านหนึ่งดวงก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง

ทำไมเป็นแบบนี้!

สภาพห้องถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย ตู้ที่ถูกล็อกปิดสนิทเอาไว้ถูกของมีคมสับจนแตกละเอียด เงินอีกส่วนที่เก็บไว้หายไป บัตรกดเงิน บัญชีธนาคารที่เก็บเอาไว้ก็หายไปด้วย

ติ้ง!

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ทำเอาดวงตาหวานน้ำตาไหลริน เงินที่ฝากสะสมเอาไว้ถูกถอนไปหลายครั้งจนหมด คนเดียวที่สามารถเดารหัสบัตรกดเงินของธาราได้ มีแต่พี่ภูผาเท่านั้น

ร่างบางทรุดลงกับพื้น เสียงดังโครมครามดังมาจากด้านนอกแต่ธาราไม่ได้ยิน ในหูมันอื้อไปหมด ทำไมพี่ภูผาทำแบบนี้ เงินทั้งหมดถูกพี่ภูผาเอาไปแล้ว ต่อจากนี้ธาราจะทำยังไง

ธาราที่ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเดินเข้ามาของผู้ชายกลุ่มใหญ่ ผ้าบางที่ป้ายยาสลบเอาไว้ถูกโปะลงที่จมูก ธาราจะดิ้นหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว สติเลือนรางจนดับวูบ

…

“ได้ตัวมาแล้วครับ บอส”

“มันติดหนี้เท่าไร”

“รวมดอกเบี้ยแล้ว ราว ๆ เกือบแปดล้านครับ”

“อืม พวกมึงออกไปให้หมด”

เสียงทุ้มเย็นยะเยือกที่ไล่ลูกน้องออกจากห้อง ภายในห้องที่เงียบสงัดมีเพียงแสงไฟสลัว มือใหญ่กระชากผ้าที่คลุมหัวของลูกหนี้ออก ปลายกระบอกปืนสีเงินเย็บเฉียบจ่อมาที่ปลายคางสวย

“หน้าสวยดีนี่”

“อึก! คุณ…จะทำอะไร”

ปลายกระบอกปืนสีเงินตบเบา ๆ ที่ปลายคางเพื่อให้คนหน้าสวยเงยหน้าขึ้น

“ทำอะไร? หึ ฉันกำลังใช้ความคิด จะขายนายหรือจะเก็บไว้ใช้ดี”

เสียงพูดภาษาไทยน่าเกรงขาม ฟังจากสำเนียงการพูดถ้าไม่เห็นหน้าคงจะคิดว่าเป็นคนไทยแท้ คนในวงการนี้รู้จักเขาดี คาลวิน บรูค แมคโลริค นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงลูกครึ่งฮ่องกง-อังกฤษ เพียงไม่กี่ปีที่ชายหนุ่มเริ่มทำธุรกิจ ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็เจริญเติบโตเป็นเม็ดเงิน ธุรกิจสะอาดในฉากหน้าแต่เบื้องหลังใครจะรู้ ครอบครัวเขาเป็นมาเฟียมาหลายชั่วอายุ เปิดบ่อนกาสิโน สถานบันเทิง ค้าอาวุธ ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ค้ามนุษย์ ลูกหนี้ที่ไม่มีปัญญาชดใช้หนี้ก็ต้องถูกขาย ไม่ว่าจะแบบเป็นหรือแบบตาย

“ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะทำงานหาเงินมาใช้หนี้คุณ”

เสียงอ้อนวอนของเด็กหนุ่มทำให้โลหะเย็นเฉียบเลื่อนขึ้นไปที่ริมฝีปาก ปากเล็ก ๆ ของลูกหนี้สั่นระริก ดวงตาหวานสวยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

โชคดีที่วันนี้เขามีงานที่ประเทศไทย เลยเข้ามาดูบ่อนที่นี่ด้วยตัวเอง อันที่จริงก็เกือบจะลืมไปแล้วว่ามีบ่อนเปิดทิ้งไว้ที่นี่

บ่อนเล็ก ๆ แต่ของใช้หนี้ราคาดีเกินคาด

“มากับฉัน แล้วฉันจะให้นายได้ใช้หนี้”

คาลวินเรียกลูกน้องให้เข้ามาอีกครั้ง สั่งให้มัดผ้าปิดตาลูกนกน้อยที่กำลังตัวสั่น ก่อนจะสั่งให้พากลับไปที่บ้านพักส่วนตัวของเขา ถ้าจะเอาไปขายคงต้องเช็กสินค้าว่าได้ราคาดีแค่ไหน