บทที่ 14

เฉินชิวเซิง ไม่คาดคิดว่าลูกชายคนเล็กจะรีบกลับมาในเวลานี้ เขาเพียงมองใบหน้าซีดเซียวกับริมฝีปากไร้สีเลือดของลูกชายแล้วก็ขมวดคิ้วเอ่ย “ไป่เฮ่อ ทำไมลูกไม่พักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล”
สายตาของเฉินไป่เฮ่อหยุดอยู่ที่รถหลายคันซึ่งจอดเป็นแนวหน้าบ้านจากนั้นก็ก้มศีรษะเอ่ย “อยู่โรงพยาบาลไปก็เท่านั้นแหละครับ ออกมาสูดอากาศดีกว่า”
เฉินชิวเซิงรู้ว่าที่ผ่านมาลูกชายคนเล็กไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดาหรือฮวงจุ้ย ดังนั้นจึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเขา ไม่คิดว่าเขาก็ยังรู้เข้าจนได้
เฉินชิวเซิงมองเหลียงเฟิงที่อยู่ข้างหลังเฉินไป่เฮ่อแวบหนึ่งแล้วก็ถอนหายใจ “ข้างนอกอากาศไม่ดี ลูกกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เฉินไป่เฮ่อยื่นมือออกมาเพื่อจะดึงประตูรถ “คึกคักขนาดนี้ ผมจะพลาดได้ยังไงล่ะครับ”
“ไป่เฮ่อ ในรถไม่มีที่ว่างแล้ว บ้านนอกถนนไม่ค่อยดี นายอย่าไปเลย” คุณชายใหญ่เฉินยื่นมือมาห้ามน้องชาย เขายิ้มฝืดเฝื่อนเล็กน้อย
เวลาดูฮวงจุ้ยมีเรื่องที่ต้องใส่ใจไม่น้อย โดยเฉพาะเรื่องห้ามไม่ให้คนที่ไม่เชื่อฮวงจุ้ยพูดถ้อยคำลบหลู่ออกมา วันนี้เป็นวันสำคัญ เขากลัวว่าน้องชายจะมาทำเสียเรื่อง
คุณชายใหญ่เฉินเป็นคนตรงไปตรงมา ปกติเขาจะดูแลน้องชายน้องสาวเป็นอย่างดี สำหรับเขาแล้ว หากการสร้างบ้านบรรพบุรุษส่งผลดีต่อสุขภาพของน้องชายคนเล็ก เขาก็จะยินยอมโดยไม่พูดอะไรสักคำอย่างแน่นอน
เพราะอย่างนี้ เขาจึงยิ่งกลัวว่าน้องชายคนเล็กจะก่อเรื่องไม่สมเหตุ-สมผลขึ้น
แต่เพราะน้องชายคนเล็กของเขานั้นมีปัญหาสุขภาพตั้งแต่เด็กทำให้แสดงอารมณ์ออกมาน้อยมาก หลังจากเขาพูดประโยคนี้จบ เขามองหน้าน้องชายแล้วก็ไม่รู้เลยว่าน้องคิดอะไรอยู่
“รถคันนี้ไม่มีที่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ” เฉินไป่เฮ่อมองไปข้างหลังเขาเลือกรถคันที่อยู่ใกล้กับตัวเองมากที่สุด และมันก็เป็นรถที่ยังไม่มีใครนั่งพอดี เขาจึงก้มศีรษะขึ้นไปนั่งในรถคันนั้นเงียบ ๆ
ฉีเยี่ยนที่ยืนอยู่นอกประตูยังไม่รู้แน่ชัดนักว่าอะไรเป็นอะไร เขาเห็นคนที่มีแต่ไอสีแดงม่วงคนนั้นแย่งเข้าไปนั่งในรถเบื้องหน้าที่จัดเอาไว้ให้เขาเสียแล้ว
เขาหันไปมองบอดี้การ์ดที่คอยเปิดประตูรถให้ บอดี้การ์ดคนนั้นก็มองเขากลับอย่างกระอักกระอ่วนและไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ ทั้งสิ้น
ฉีเยี่ยนคิดเล็กน้อยแล้วก็ตามคนที่มีไอสีม่วงปกคลุมเข้าไปนั่งในรถได้ซึมซับไอสีม่วงมาบ้างก็ดี
หลังจากประตูรถปิดลง ฉีเยี่ยนก็หันไปมองคนที่ถูกไอสีม่วงล้อมรอบคนนี้ เขากลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูไม่ค่อยแข็งแรงอย่างเห็นได้ชัดเขาพบว่าอีกฝ่ายมีใบหน้าที่ดูดีจนชวนตะลึง ผมสีน้ำหมึกทัดอยู่หลังหูดูงดงามแบบคนป่วยอยู่บ้าง มือที่วางอยู่บนเข่านั้นเห็นกระดูกชัดเจนนิ้วยาวเรียวขาวจัด หากมีเนื้อมีหนังมากขึ้นอีกหน่อยคงจะยิ่งงดงามทีเดียว
เฉินไป่เฮ่อสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายกำลังมองเขาอยู่จึงหันไปมองอีกฝ่าย อีกฝ่ายแย้มริมฝีปากยิ้ม ทำให้เห็นลักยิ้มที่ไม่ลึกไม่ตื้นจนเกินไป
เขาตะลึงงันแล้วก็พยักหน้าให้เด็กหนุ่มคนนั้น จากนั้นก็เบือนสายตากลับไป
ฉีเยี่ยนไม่ใส่ใจท่าทีเย็นชานิด ๆ เช่นนี้เท่าไหร่ เขาเบือนสายตากลับไปบ้าง จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาก้มหน้าเล่นมือถือ
ในรถเงียบอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งรถเริ่มเคลื่อนตัวออก ฉีเยี่ยนก็เก็บโทรศัพท์มือถือแล้วเงยหน้าขึ้นพิงเบาะรถ เขาเริ่มหลับตาทำสมาธิ
หลังจากรถแล่นออกไปได้พักหนึ่งก็เริ่มกระเด้งกระดอน ฉีเยี่ยนพบว่ารถแล่นออกมานอกเมืองและเข้าสู่ถนนเล็ก ๆ ในชนบทแล้ว
เศรษฐกิจของตี้ตูขยายตัว แม้แต่ในชนบทก็ยังคึกคักเป็นอย่างมากบางครั้งก็จะมีรถหรูแล่นผ่านไป รถเหล่านั้นสะท้อนแสงแดดดูวาววับ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นสีหน้าคุณดูแปลก ๆ นิดหน่อยนะ” ฉีเยี่ยนหันไปเห็นคนข้างกายที่ร่วมทางไปด้วยกันมีสีหน้าย่ำแย่กว่าเมื่อครู่เสียอีก “เมารถหรือครับ”
บอดี้การ์ดที่ขับรถได้ยินว่าคุณชายห้าอาจจะเมารถจึงรีบหยุดรถที่ข้างทางแล้วหันกลับมาถามอย่างเป็นห่วง “คุณชายห้าครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ!”
“ฉันไม่เป็นไร ไปต่อเถอะ” เฉินไป่เฮ่อใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากเอาไว้เขาไอเสียงอู้อี้อยู่สองครั้ง
ฉีเยี่ยนได้ยินคนขับรถเรียกผู้ชายข้างตัวเขาว่าคุณชายห้าจึงพอจะเดาสถานะของเขาได้
ลูกหลงของเฉินชิวเซิง คุณชายห้าเฉินที่เขาเล่าลือกันว่าอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานคนนั้น
เขาคิดว่าคุณชายห้าเฉินจะมีแต่กระไอของคนป่วยแผ่ซ่านไปทั้งตัวเป็นคนป่วยที่มีแต่อารมณ์ด้านลบผูกมัดเอาไว้กับตัว ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเกินจินตนาการของเขาไปมากนัก
คนคนนี้เป็นคนที่มีจิตใจมั่นคงแน่วแน่ ดังนั้นยามที่ร่างกายถูกอาการป่วยรุมเร้าจึงยังคงนิ่งได้เช่นนี้ แม้ว่าท่าทีที่มีต่อคนอื่นจะเย็นชาไปบ้าง แต่สำหรับคนที่ป่วยกระเสาะกระแสะมาแต่เด็กแล้วยังนิ่งได้ขนาดนี้ก็นับว่าไม่ง่ายเอามาก ๆ
ในความเห็นของเขาพื้นดวงกำเนิดของท่านห้าเฉินสูงค่านัก เขาคือผู้มีพื้นดวงกำเนิดดีที่สุดในบรรดาคนที่เขาเคยพบมาในชีวิตนี้ แต่หากชีวิตรุ่งโรจน์ด้วยพื้นดวงกำเนิดจนเกินไปก็จะนำมาซึ่งความไม่รุ่งเรืองทำให้ร่างกายของเขารับไม่ไหวและทำให้สุขภาพอ่อนแอบ่อยครั้ง
เขาได้ยินคนพูดบ่อย ๆ ว่าการที่พื้นดวงของใครจะสูงค่าจนไม่อาจบรรยายได้นั้น แท้จริงพื้นดวงที่สูงค่าเกินบรรยายมีที่ไหนกัน ปกติแล้วคนที่ครอบครองพื้นดวงกำเนิดประเภทนี้หากไม่ใช่ร่างกายรับกระแสความร่ำรวยเช่นนี้ไม่ไหวจนเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ก็จะต้องประสบกับความเสื่อมถอยเมื่อยืนอยู่ในตำแหน่งอันสูงส่ง
ท่านห้าเฉินได้รับความรักความเอ็นดูจากคนในบ้านมาแต่เล็ก ความสามารถส่วนตัวเขาก็โดดเด่น คนแบบนี้จะประสบความเสื่อมถอยก็คงน้อยมาก แล้วจะหาช่องว่างมาเพื่อรักษาสุขภาพให้ยังแข็งแรงอยู่ได้ทั้งที่ความร่ำรวยกำลังระเบิดทะลักทลายอย่างรวดเร็วได้อย่างไร
น่าเสียดาย คนแรกที่ “สูงค่าจนไม่อาจบรรยาย” ที่เขาพบเจอนั้นจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน พื้นดวงกำเนิดเช่นนี้ การรื้อสร้างบ้านบรรพบุรุษใหม่จะช่วยเปลี่ยนแปลงง่าย ๆ ได้อย่างไรเล่า
“น้องเล็ก นายเป็นอะไร” คุณหนูรองเฉินเห็นรถที่น้องชายนั่งจู่ ๆ ก็หยุดจึงเป็นห่วงสุขภาพของเขาและรีบลงจากรถมาดู