ตอนที่ 5-2 ทำไมทำกับฉันแบบนี้ (2)

“กำลังคิดอยู่ว่าใครมาทะเลาะกันหน้าห้องเรียน ไม่ได้เจอนานเชียวนะยอน นิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแฮะ”
ว่าแล้ว ทำไมไอ้เด็กเวรนั่นถึงเงียบผิดปกติ รักษาภาพพจน์อยู่นี่เอง ยอนรำคาญใจกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด แต่การปรากฏตัวของอาจารย์ก็ไม่แย่เท่าไหร่ เพราะอีกฝ่ายรู้นิสัยเลวๆ ของเขาดีอยู่แล้ว ร่างสูงจึงใช้รอยยิ้มการค้าแบบปลอมๆ ที่มักจะซื้อใจคนอื่นได้ ทักทายอาจารย์พร้อมกับยื่นมือให้อย่างสุภาพ
“ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ อาจารย์พัคแทกิล ตั้งแต่ผมเรียนจบไป ครั้งนี้ก็เพิ่งจะได้พบกัน สบายดีใช่ไหมครับ”
จากที่คิดว่าการปรากฏตัวของอาจารย์จะสร้างความกระอักกระอ่วนให้คนอวดดี กลับกลายเป็นว่าได้เห็นการทักทายของพวกเขาซะอย่างนั้น จองแททำตาโตกับสถานการณ์เหนือความคาดหมาย ทั้งสองคนรู้จักกันงั้นเหรอ…
“ฮ่าๆ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอก ฉันได้ยินข่าวมาเยอะอยู่ ว่าแต่กรรมการผู้จัดการระดับสูงอย่างนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ มาหาพวกรุ่นน้องเหรอ”
“ก็แวะมาเฉยๆ ครับ พอดีเคยรบกวนน้องเขาไว้”
ยอนตีลงบนหมวกของดูอีเบาๆ อย่างเป็นธรรมชาติ ร่างบางสะดุ้งเล็กๆ หลังได้สบตากับอาจารย์เพราะเมื่อครู่เพิ่งโดนตำหนิไปไม่น้อย แต่ก็ค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการตอบรับคำพูดของยอน อาจารย์พัครับฟังด้วยสายตาเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อนัก แต่ก็ยิ้มให้เบาๆ
“รู้จักกับนักศึกษาคนนี้เหรอ จริงๆ เชียว ว่าแล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงเอาแต่มองโทรศัพท์ตลอดเวลา ที่แท้ก็มีนัดกับยอนของเรานี่เอง งั้นก็เข้าใจได้ อ้าว ไม่ค่อยมีนักศึกษาอยู่เท่าไหร่เลยแฮะ นายยังไม่ได้แนะนำตัวใช่ไหม เขาเป็นรุ่นพี่ของพวกเธอ แถมเป็น…”
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ผมก็จบไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องแนะนำก็ได้ เราไปทานอาหารกลางวันด้วยกันดีไหมครับ”
“โอ้ เป็นเกียรติทีเดียว รอเดี๋ยวแล้วกัน ฉันลืมของเอาไว้…”
อาจารย์พัคแทกิลรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบของส่วนตัวที่ลืมไว้บนโต๊ะแล้วออกมาทันที
จากนั้นยอนก็ยิ้มเยาะพลางเหยียดมองจองแทที่ยืนดูและรับรู้ทุกอย่างตั้งแต่ตอนแรก จองแทประสานสายตากับยอน พยายามทำสีหน้าเรียบนิ่ง แต่กลับปิดบังแววตาจ้องเขม็งไม่มิด เพราะผู้ชายคนนี้กลายเป็นทั้งรุ่นพี่ แถมยังเป็นได้รับความสนใจจากอาจารย์จนทำให้จองแทไม่อยู่ในสายตาอาจารย์เลยด้วยซ้ำ
ของมันแน่ แล้วยอนก็ไม่ใส่ใจจองแทอีกเพราะคิดว่าตัวเองหมดเรื่องกับเด็กคนนี้แล้ว
“นายรู้จักร้านอร่อยๆ ไหมล่ะ”
อาจารย์หยิบของอย่างรวดเร็วแล้วดึงตัวยอนให้เดินออกมาจากห้องเรียน ยอนเลยจับแขนคนที่ยืนแข็งทื่ออย่างดูอีให้เดินตามมาด้วย พร้อมๆ กับพูดคุยสารทุกข์สุกดิบกับอาจารย์อย่างสบายๆ

จองแทและนักศึกษาคนอื่นๆ ในห้องเรียนได้แต่ยืนอึ้งมองภาพตรงหน้า เขาเพิ่งเคยถูกด่ากราดครั้งแรก แถมยังถูกคนด่าหันมาเยาะยิ้มส่งท้ายโดยที่อาจารย์ไม่เห็นอีก ทำได้เพียงถอนหายใจและยืนมองคู่กรณีเดินจากไปเท่านั้น
“รุ่นพี่แปลกๆ แบบนี้ก็มีด้วย”
เขาไหวไหล่เบาๆ ให้คำพูดของเพื่อนที่รอออกจากห้องเรียนพร้อมตัวเอง แต่ดูเหมือนเพื่อนพวกนั้นจะไม่ได้สนใจการพ่ายแพ้ของเขาสักเท่าไหร่
“สุดยอด ดูเด็กขนาดนั้น แต่เป็นถึงกรรมการผู้จัดการเลยเหรอ ทำบริษัทเองเปล่าวะ”
“โห เพิ่งเคยเห็นอาจารย์พัคแทกิลทำตัวสนิทกับคนอื่นครั้งแรก รุ่นพี่รหัสไหนเนี่ย แต่โคตรหล่อเลย”
“ไม่ใช่ดาราหรอกเหรอ ดูดีมาก ต้องเอาไปอวดคนอื่นหน่อยล่ะ”
“ไปเถอะจองแท แต่โอ้โห หล่อจนละสายตาไม่ได้เลยอะ รู้จักกับรุ่นพี่ใส่หมวกนั่นด้วย ประสาทแข็งเป็นบ้า เกินคาดมาก เกินคาดจริงๆ”
“จริงด้วย คิดว่าจะไม่มีอะไร แต่พวกปีสูง คงมีคนรู้จักกับเพื่อนทำงานจนเก็บเงินได้อยู่ละ”
คำชื่นชมไม่หยุดไม่หย่อนยังดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคนพวกนี้ไม่ได้ยินตอนผู้ชายคนนั้นต่อว่าเขา จองแทไม่ได้ชอบใจกับคำพูดพวกนี้เพราะตัวเองเพิ่งโดนตอกหน้ามา แต่ถ้าหากแสดงออกมา คงถูกทุกคนเอาไปนินทาลับหลัง ซึ่งเขาก็ไม่อยากให้กลายเป็นแบบนั้นจึงทำได้แค่รับฟังเงียบๆ
มันไม่ควรเป็นแบบนี้ จองแทบ่นพึมพำเบาๆ ในลำคอขณะเดินตามหลังพวกร่วมชั้น มันเป็นความผิดเขาเองที่ดันไปคาดหวังให้คนเหล่านี้เข้าข้างตัวเอง

* * *

แม้จะไม่ได้คาดคิดมาก่อน แต่สุดท้ายการทานอาหารกลางวันร่วมกับอาจารย์ก็ผ่านพ้น ถึงจะไม่ได้ราบรื่นมากนัก โดยยอนทิ้งคำเชิงข่มขู่ไว้ว่า ‘ถ้าลืมนัดพรุ่งนี้ นายตายแน่’ และหลังจากโดนขู่กลายๆ แล้ว ดูอีถึงเลือกจะก้าวเข้าห้องสมุดเพื่อจับจองพื้นที่สำหรับอ่านข้อมูลในเอกสารที่อีกฝ่ายเอามาให้
พี่ยอนดูอารมณ์เสียมาก เขาหยุดขีดเขียน เพราะนึกถึงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจนของอีกฝ่าย ระหว่างทานอาหารกลางวันเมื่อครู่นี้
“…”
ต้นเหตุคงหนีไม่พ้นอาจารย์พัคแทกิล แต่เขาคิดว่าถ้าหากทำตัวอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา คงได้รับเป็นคำต่อว่าอันโหดร้ายกลับมาก็เท่านั้น แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอาการอยากรู้อยากเห็นฉับพลันแบบนี้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่
ที่อีกฝ่ายยอมตกลงทานข้าวกลางวันกับอาจารย์ บางทีอาจจะเป็นเพราะคนมั่นใจและเกลียดความพ่ายแพ้อย่างยอนคงไม่ต้องการยอมให้จองแทอยู่แล้ว บางทีเขาอาจจะพลอยได้รับความเมตตาเพิ่มจากอาจารย์พัคแทกิลเพราะสาเหตุนี้ด้วย… สุดท้ายดูอีก็เลือกจะพับความคิดเรื่องมารยาทลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วค้นหาเบอร์ของยอน
[วันนี้อาหารอร่อยมากขอบคุณครับ]
คิดอยู่พักใหญ่ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร แต่ก็ค่อยๆ พิมพ์อย่างไร้เสียงแล้วกดส่ง ยิ้มบางๆ เมื่อคิดว่าถึงจะเป็นข้อความง่ายๆ เขาก็หวังว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง ดูอีตั้งใจจะเก็บโทรศัพท์แล้ว แต่นึกได้ว่าข้อความมันดูห้วนๆ และแห้งแล้งเกินไป ก็เลยเพิ่มอีโมติค่อนรอยยิ้มส่งไปอีกหนึ่งข้อความ
[^^]
เอาเข้าจริงก็เขินๆ อยู่นิดหน่อย… จากนั้นดูอีก็ทิ้งความเขินแล้วปิดโทรศัพท์ เพื่อกลับมาเรียบเรียงข้อมูลให้เพื่อนในกลุ่มต่อ แต่ในใจก็ลุ้นรอว่าจะมีข้อความตอบกลับมาไหม ทั้งหยิบทั้งจับโทรศัพท์ว่ามีการสั่นเตือนหรือเปล่า ติดพันโทรศัพท์มือถืออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ฮายอนก็เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ตอบข้อความก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นา สุดท้ายคนตัวเล็กก็ตัดใจจากการรอคำตอบ จนกระทั่งเรียบเรียงข้อมูลในเอกสารเสร็จเรียบร้อย เขาเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตอนนี้เหลือแค่จัดการเรื่องข้อมูลเพิ่มเติมแล้วส่งต่อให้เพื่อนในกลุ่มเท่านั้น ดูอีเร่งเท้าเดินไปยังเลานจ์อินเตอร์เน็ตของมหาวิทยาลัย
“อ้าว รุ่นพี่ สวัสดีครับ”
แล้วก็พบว่ามินฮยอกนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ในเลานจ์เพื่อหาข้อมูลอยู่ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายรับหน้าที่เป็นคนรายงานแล้วแท้ๆ เขาพยักหน้าตอบรับคำทักทายนั้น และเนื่องจากพวกเขาไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ มันเลยจบอยู่แค่การทักทายสั้นๆ
ดูอีสั่งพิมพ์เอกสารและคิดว่าถ้าหากส่งข้อมูลให้มินฮยอกแทน ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะถึงอย่างไรมินฮยอกก็สนิทกับจองแทอยู่แล้ว แล้วก็คงจะดีกว่าหากฝากข้อมูลให้อีกฝ่ายช่วยส่งต่อให้ ช่วงนี้จองแทดูเหมือนจะมีเรื่องบางอย่างในใจ ไหนเขาจะยังรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังเลิกคลาสชดเชยอีกด้วย
“เอ่อ…คือ…”
ทั้งคำนำ เนื้อเรื่อง สรุป ทุกส่วนถูกจัดระเบียบไว้หมดแล้วตั้งแต่ตอนประชุมกลุ่มครั้งแรก เขาก็ทำการเรียงข้อมูลตามลำดับ แค่นำข้อมูลในนี้ไปใช้เลยก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ดูอีค่อยๆ อ้าปากอย่างขลาดเขิน ก่อนจะสะกิดมินฮยอกที่กำลังนั่งทำพาวเวอร์พ้อยท์อยู่เบาๆ
“…?”
เมื่ออีกฝ่ายหันมาทำหน้าเหลอหลาใส่ คนตัวเล็กก็ยื่นเอกสารให้ มินฮยอกกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะอุทานเสียงเบาๆ ด้วยความสงสัยและรับเอกสารจากมือดูอี
“ข้อมูลงานกลุ่มเหรอครับ ไม่ได้รวมที่จองแทก่อนแล้วค่อยส่งต่อให้ผมเหรอ”
“ฉะ ฉันไม่ได้ ปะ…ประชุมด้วย…ครั้งก่อน…เลย…ระ รู้…รู้สึก…ผิด…กะ ก็เลย…”
อธิบายตะกุกตะกักเหมือนเคอะเขินพลางดึงหมวกให้ต่ำลงกว่าเดิม หลบเลี่ยงสายตาของมินฮยอก อีกฝ่ายก็ครางรับด้วยความเข้าใจแล้วเอ่ยขอบคุณกับรุ่นพี่ตรงหน้า
“ตะ ตั้ง…ใจ…กะ กับ…รายงานล่ะ”
ดูอียิ้มเกร็งๆ ให้ปิดท้าย จากนั้นก็รีบก้าวออกจากเลานจ์อินเตอร์เน็ตอย่างรวดเร็วไม่ต่างกับการวิ่งหนี ว่าแล้ว… คุยกับคนอื่นนี่มันเหนื่อยจริงๆ
พอหลุดพ้นออกมาอยู่ด้านนอกแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กเวลา เกือบสี่โมงเย็น… ยอนก็ยังไม่ตอบ นึกว่าจะเป็นคนอ่านข้อความเร็วซะอีก แต่มันก็ไม่ได้เป็นตามการคาดการณ์
ดูอีรู้สึกผิดหวังเมื่อรู้ว่าฝ่ายนั้นไม่ได้ส่งข้อความกลับมา ก่อนจะปิดจอโทรศัพท์ลงเหมือนเดิม