บทที่ 2 ฝ่าฝืนคำสั่ง 

[2] 

 

 

ภามก้มลงมองเวลาในโทรศัพท์ของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่า ๆ แล้ว ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าแมวตัวดื้อของตัวเองไปวิ่งซนอยู่ที่ไหน 

ในเวลานี้มีแค่ถนนที่ปิดแข่งรถแบบไม่สนกฎหมายเท่านั้นแหละที่ปลื้มจะไป… 

แต่ว่าทุกทีที่ไปดูการแข่งก็ยอมบอกกันตามตรงว่าไป ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าแค่จะไปดู แต่ที่คราวนี้ดันเลี่ยงที่จะไม่บอก แสดงว่าอีกฝ่ายอาจกำลังคิดจะทำอะไรแผลง ๆ อยู่ก็ได้ 

คิดได้ดังนั้นภามก็ติดต่อหาเจ้าของงานแล้วขอบัตรผ่านทุกพื้นที่ในงานแข่งพร้อมทั้งถามสถานที่การจัดแข่งในค่ำคืนนี้ เมื่อจัดการเรื่องเข้างานเรียบร้อยแล้วก็หมุนตัวกลับหลังไปทางประตูห้อง เดินออกจากห้องของ ลงมาขึ้นรถที่จอดข้างล่างแล้วขับออกมาจากคอนโดโดยไม่รอช้า 

 

เมื่อมาถึงหน้างานแข่งรถ ภามก็จอดรถไว้ริมถนนแล้วรับบัตรผ่านจากการ์ดที่ยืนรออยู่ด้านหน้า เมื่อเข้ามาในงานได้แล้วก็ไม่รอช้าที่จะเดินหาเด็กในการดูแลของตัวเอง ซึ่งก็ต้องเดินวนหาจนทั่วทั้งงานเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงไหน แถมคนที่มาเข้าชมการแข่งขันก็เยอะจนน่าหงุดหงิด เพราะมันทำให้เขาหาคนตัวเล็กเจอได้ช้าลง 

“การแข่งขันรอบสุดท้ายของค่ำคืนนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วนะครับ ใครที่อยู่นอกพื้นที่การรับชมระวังจะพลาด…” 

ภามหันไปมองยังจุดชมการแข่งก่อนจะสาวเท้าไปตรงนั้น แทรกตัวฝ่าฝูงคนจนโผล่ออกมาด้านหน้าได้สำเร็จ ทว่าพอเห็นว่าคนที่ตัวเองตามหานั่งคร่อมรถอยู่ที่จุดสตาร์ตก็ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ 

เขาเคยบอกไปหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าห้ามแข่งรถที่สนามเถื่อนแบบนี้เด็ดขาด ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามที่บอกมาได้ตลอด จนครั้งนี้นี่แหละที่ฝ่าฝืนคำสั่งแล้วลงแข่งเอง 

“สาม สอง หนึ่ง” 

“เดี๋ยว…” 

 

ปัง! 

 

เมื่อห้ามไว้ไม่ทันภามก็ยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็มองไปยังรถของปลื้มที่เคลื่อนตัวไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว ใจที่เคยนิ่งสงบก็เริ่มเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรงเพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับอีกฝ่าย 

“ไอ้เหี้ย” 

แล้วสิ่งที่คิดไว้มันก็เป็นจริงเมื่อปลื้มโดนรถคันหนึ่งเบียดจนเกือบล้ม ทว่าเจ้าตัวก็ตั้งตัวได้แล้วบิดคันเร่งให้เร็วขึ้นจนแซงไปในที่สุด 

กว่าการแข่งขันจะจบลงภามก็สบถไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง สมองก็จดจำทะเบียนรถคันที่พยายามขับเบียดปลื้มให้ขึ้นใจ 

จบงานนี้เขาจะได้จัดการให้หนัก กล้าดียังไงถึงคิดมาทำให้คนของเขาเจ็บตัว… 

“เอาละครับ เราได้ผู้ชนะในรอบสุดท้ายของค่ำคืนนี้แล้ว เงินพนันทั้งหมดหนึ่งแสนบาทตกเป็นของไอ้หนุ่มร่างเพรียว ที่ขับรถเฟี้ยวที่สุดในการแข่งรอบนี้!” เมื่อกรรมการประกาศคนชนะ เสียงเฮร้องก็ดังไปทั่วทั้งถนน “นักแข่งสามารถรับเงินพนันได้ที่กองทะเบียนก่อนกลับบ้านนะครับ สำหรับวันนี้ก็ขอจบการแข่งลงเพียงเท่านี้ แล้วไว้เจอกันสนามหน้าครับ!” 

หลังกรรมการประกาศจบการแข่งขัน ปลื้มก็ถอดหมวกกันน็อกออกแล้วมองไปรอบ ๆ ทว่าเมื่อสายตาสบเข้าไปกับร่างสูงที่คุ้นหน้าคุ้นตาก็ชะงักงัน ปลื้มพอจะรู้ตัวว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาจะเจอกับอะไร ตลอดมาภามไม่เคยว่าถ้าเขาจะมาดูการแข่งขันที่สนามเถื่อนแบบนี้ แต่สิ่งเดียวที่อีกฝ่ายพร่ำบอกมาตลอดคือการห้ามไม่ให้ลงแข่งขันเอง 

งานนี้เขาคงจะโดนดุยกใหญ่เลยล่ะมั้งเนี่ย 

“ไอ้น้อง ไปเอาเงินได้แล้ว” 

ปลื้มหันไปมองการ์ดที่ตะโกนเรียกก่อนจะพยักหน้ารับ จากนั้นก็ขับรถไปจอดไว้ริมถนนแล้วลงมายืนที่พื้น มองภามทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปรับเงินพนันกับกรรมการที่กองทะเบียน เมื่อได้เงินครบตามจำนวนก็กลับมาที่รถซึ่งตอนนี้ภามยืนกอดอกพิงรถรออยู่ก่อนแล้ว 

“มาทำไมอะ” 

“เฮียบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าลงแข่งเอง” ภามพูดขึ้นมาเสียงเข้มจัด ซึ่งมันทำให้ร่างสูงดูดุดันกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา 

เรื่องที่ปลื้มทำตัวไม่ค่อยน่ารักมันยังไม่ทำให้เขาหัวเสียเท่ากับวันนี้เลย ทำไมไม่คิดถึงหัวอกคนของที่เป็นห่วงจนแทบบ้าบ้างเลยนะ 

“เฮียว่าเฮียไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเธอแค่ครั้งเดียวนะเป็นปลื้ม” 

“ก็ผมอยากแข่งอะ เฮียจะทำไม” 

ภามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยืดตัวยืนขึ้นเต็มความสูง จับต้นแขนเล็กทั้งสองข้างก่อนจะดึงเข้ามาประชิดตัว ออกแรงบีบต้นแขนเล็กจนปลื้มต้องนิ่วหน้า 

“จะทำอะไร” 

“อย่าดื้อให้มันมากนักจะได้ไหม” 

“ผมจะทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเฮียวะ” 

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเฮียเป็นผัวเธอ” 

ปลื้มกลอกตาใส่ก่อนจะผลักภามออกห่างอย่างไม่เกรงกลัว ต่อมาก็ดันอีกฝ่ายให้พ้นทางแล้ววาดขาขึ้นคร่อมรถ เหน็บซองใส่เงินไว้ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังก่อนจะหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมหัว ทว่าคราวที่จะบิดกุญแจสตาร์ตเครื่องภามก็หยุดมือไว้ก่อน 

“ถ้าไม่เห็นที่ห้อง เธอโดนหนักนะเป็นปลื้ม” 

“รู้แล้วน่า” ปัดมือภามออกก่อนจะบิดกุญแจเพื่อสตาร์ตเครื่องยนต์ “ถอยสิ เดี๋ยวก็ชนซะหรอก” 

“อย่าขับให้มันเร็วนักล่ะ” 

 

บรื้น! บรื้น! 

 

ปลื้มบิดคันเร่งสองสามครั้งเพื่อกวนอารมณ์ พอภามหลบฉากให้ก็บิดคันเร่งเต็มเหนี่ยวแล้วขับออกมาจากตรงนั้นด้วยความเร็วสูง ซึ่งนั่นก็ทำให้คนที่มองตามหลังถึงกับสบถออกมาอย่างอ่อนใจ 

“ไอ้เด็กนี่…ล้มมาจะฟาดซ้ำให้ดู” 

 

 

 

เมื่อมาถึงคอนโด ปลื้มก็ขึ้นมาบนห้องแล้วหาน้ำดื่มดับกระหาย ซึ่งเมื่อออกมาจากห้องครัวก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ภามเปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี ทั้งสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ปลื้มลายตาหนีแล้วเดินเลี่ยงเข้ามาในห้องนอน แน่นอนว่าภามก็เดินตามหลังเข้ามาติด ๆ 

 

ตุ้บ! 

 

ภามยื่นมือไปผลักแผ่นหลังบางจนเจ้าตัวเซล้มลงบนเตียง ต่อมาก็ตามขึ้นไปคร่อมทับแล้วรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ที่หลังราวกับจับผู้ร้าย จากนั้นก็โน้มลงไปกัดหัวไหล่เล็กผ่านเสื้อยืดสีขาวที่อีกฝ่ายใส่อยู่จนจมเขี้ยว 

“โอ๊ย! ไอ้เฮีย! รอยเก่ามันยังไม่หายเลยนะ!” ปลื้มโวยวายเสียงอู้อี้เพราะใบหน้าแนบอยู่กับที่นอน พยายามจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะภามจับไว้แน่นเกินไป “ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเลยไป ขี้เกียจทะเลาะด้วย” 

“ถ้าล้มขึ้นมาจะทำยังไง” ภามส่งเสียงถามชิดใบหูสวย 

“แล้วล้มไหมล่ะ…ก็ไม่” เมื่อปลื้มตอบกลับมาอย่างไม่น่ารักก็กัดเข้าที่ใบหูเข้าอย่างเหลืออด “กัดอยู่นั่นแหละ!” 

“ถ้ายังพูดไม่ดีอยู่ เฮียจะกัดที่อื่นด้วย” ภามพูดพลางขยับเป้ากางเกงบดขยี้ก้นกลมกลึงที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนเนื้อดีของอีกฝ่ายอย่างเน้นย้ำ

 

 

 

 

คุยกับ MINI.MHOR  

เอาพาราไหมเฮียภาม เดี๋ยวเตรียมไว้ให้สักโหล 5555555555555 

#ภามเป็นปลื้ม