บทที่ 2 ฝ่าฝืนคำสั่ง  

[3] 

 

 

 

 

“กัดอยู่นั่นแหละ!” 

“ถ้ายังพูดไม่ดีอยู่ เฮียจะกัดที่อื่นด้วย” ภามพูดพลางขยับเป้ากางเกงบดขยี้ก้นกลมกลึงที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนเนื้อดีของอีกฝ่ายอย่างเน้นย้ำ “ไปแข่งทำไม” 

“ก็บอกว่าอยากแข่งไง” 

“แค่นั้นเหรอ” 

“เออ!” 

“แน่ใจนะว่าแค่นั้น” ภามย้ำถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามอย่างมากที่จะไม่ใช้อารมณ์ แม้ว่าคนตรงหน้าจะกวนอารมณ์เขาจนขุ่นมาแค่ไหนก็ตาม 

เขาอยากรู้เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้ปลื้มขัดคำสั่งเขาแล้วเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ ถ้าไม่มีเหตุจูงใจที่มากพอคนอย่างปลื้มไม่มีทางไปลงแข่งที่สนามเถื่อนแบบนั้นแน่นอน เพราะก็รู้อยู่แก่ใจว่าสนามแบบนั้นต่อให้ตายขึ้นมาก็ไม่มีใครรับผิดชอบ 

“ตอบเฮียมาว่าที่จริงแล้วเธอไปลงแข่งทำไม” 

“ก็…แค่จะเอาเงินรางวัล” 

“เฮียให้เงินเธอมากกว่าเงินรางวัลตั้งเท่าไร ทำไมต้องเอาตัวเองไปทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายขนาดนั้นด้วย” เมื่อรู้เหตุผลของการกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังของอีกฝ่าย ภามก็อดไม่ได้ที่จะออกปากดุ “ถ้าเงินไม่พอก็ขอเพิ่มสิ เฮียไม่เคยว่า” 

“ก็ไม่อยากขออะ” 

“จะอวดดีไปทำไม ในเมื่อเฮียให้เงินเธอใช้มาตั้งหลายปีแล้ว” 

ปลื้มเหลือบไปมองภามที่นั่งทับตัวเองอยู่ด้านหลังเล็กน้อย เมื่อภามกำลังมองกันด้วยสายตาดุดันอยู่ ปลื้มก็เบนสายตาหลบไปทางอื่นเพราะสู้สายตานั้นไม่ไหว ส่วนภามที่มองปลื้มอยู่ตลอดก็ทอดถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน จากนั้นปล่อยปลื้มให้เป็นอิสระแล้วขยับลงมานั่งข้าง ๆ กันบนเตียง 

“ไหนบอกมาสิว่าเธอจะเอาเท่าไร” 

“ผมไม่เอาเงินเฮีย” 

“บอกมาว่าเธอจะเอาเท่าไร เฮียจะโอนให้เดี๋ยวนี้” 

“ก็บอกอยู่ว่าไม่อยากได้เงินเฮีย” ปลื้มพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่ง สบตากับภามอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบนสายตาไปมองโคมไฟที่หัวเตียง “ไม่เอาเงินเฮียอะ” 

“ไม่เอาก็ไม่เอา แต่อย่าคิดที่จะไปหาเงินด้วยวิธีนั้นอีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด เป็นอะไรขึ้นมามันไม่คุ้มกัน” 

ปลื้มหันกลับมาสบตากับภามแล้วนิ่งงันไม่ยอมรับปาก ดังนั้นภามจึงเลิกคิ้วสูง มองคนที่นิ่งเงียบอย่างเอาเรื่อง 

“เข้าใจที่เฮียพูดไหมเป็นปลื้ม ถ้าเฮียจับได้ว่าเธอแอบไปแข่งรถอีก เธอจะไม่ได้ลงจากเตียงเลยนะ” 

“เออ รู้แล้วน่า” 

“พูดจาให้มันน่าฟังกว่านี้ไม่ได้หรือไง” 

ภามยื่นมือไปจับคางเล็กแล้วบีบพอไม่ให้ปลื้มรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็บังคับใบหน้าสวยให้หันไปทางซ้ายแล้วลอกแผ่นแปะแก้ปวดที่ปิดรอยกัดออกจากคอ เมื่อเห็นรอยกัดที่ตัวเองทำไว้ก็ขยับมือไปลูบอย่างเบามือ 

“เธอจะเอารอยที่ปากเพิ่มด้วยไหม เฮียจะทำให้” 

“ไม่เอาเว้ย!” ปลื้มพูดพร้อมกับดึงมือภามออกจากคางตัวเอง ดึงแผ่นแปะแก้ปวดอีกอันออกจากคอแล้วโยนทิ้งไว้ข้างเตียง ต่อมาก็จับบริเวณหัวไหล่ที่ภามเพิ่งกัดไปอย่างหงุดหงิด “กลับไปเลยไป มาอะไรทุกวี่ทุกวัน” 

“วันนี้เฮียจะค้างกับเธอ” 

“ไม่เอา ไม่ให้ค้าง” 

“เฮียจะค้าง” 

“ก็บอกว่าไม่ให้ค้างไง บ้านตัวเองมีก็กลับไปนอนสิวะ!” 

“ก็เฮียจะค้าง” 

ภามไม่ได้สนใจคำคัดค้านของปลื้มแล้วเลือกที่จะเอนหลังนอนลงบนเตียงแทน เห็นแบบนั้นปลื้มจึงจับเข้าที่แขนแกร่งแล้วพยายามดึงให้ลุกขึ้น ทว่าภามก็ยื้อแรงไว้ไม่ยอมลุกท่าเดียว ทั้งยังออกแรงดึงปลื้มจนล้มมาทับอยู่บนตัวแล้วกอดไว้อย่างแนบแน่นอีกต่างหาก 

“จะดื้ออะไรนักหนาฮะไอ้ตัวดี” 

“ไอ้เฮียภาม ปล่อยเลย!” 

“อยู่ให้มันนิ่ง ๆ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่” 

“ไม่ให้ทำโว้ย” เมื่อปลื้มส่งเสียงงอแง ภามก็ผงกหัวขึ้นจูบที่ริมฝีปากนิ่มทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ “ปล่อย!” 

“นอนได้แล้ว นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ” 

“เฮียก็ปล่อยก่อนสิ” 

“เฮียไม่ปล่อย” ภามพูดอย่าชัดถ้อยชัดคำก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคง ดังนั้นปลื้มที่ทับอยู่บนตัวจึงต้องตะแคงตาม ต่อมาภามก็ยกขากายพาดไว้บนสะโพกเล็กแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “นอนซะ ถ้าไม่นอนเฮียจะทำอย่างอื่น” 

“เฮียแม่ง น่าเบื่อ!” 

“นอกจากปาก ก็ทำให้นิสัยมันให้ดีตามบ้าง เฮียเหนื่อยจะบ่นแล้วนะ” 

“ก็อย่าบ่นดิ ไม่เคยขอให้บ่นเลยสักครั้ง” ด้วยความหมั่นไส้ ภามจึงสะบัดมือตีก้นนิ่มอย่างไม่ออมแรง ซ้ำยังบีบขยำอย่างเต็มไม้เต็มมืออีกต่างหาก “มันเจ็บไหมเนี่ย ตีอยู่นั่นแหละ!” 

“ก็ถ้าเธอยังไม่เลิกดื้อ จากมือจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน” ปลื้มส่งเสียงฮึดฮัดแล้วดิ้นตัวไปมาในอ้อมกอดอบอุ่น ทว่าดิ้นจนเหนื่อยอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เป็นอิสระเลยแม้แต่น้อย “เธอดิ้นจนเฮียจะแข็งแล้วนะ” 

“จะหื่นอะไรนักหนาวะ” ปลื้มบ่นอุบก่อนจะหยุดขยับตัว “เก็บไข่ไปเลยนะไอ้เฮีย” 

“รู้สึกด้วยเหรอ” ปลื้มได้แต่กลอกตามองบน ของมันดันขาเขาอยู่จะไม่ให้รู้สึกได้ยังไง “นอนซะ วันนี้ไม่ทำหรอก” 

“ไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมล่ะ อึดอัด” ภามหลุบตามองคนในอ้อมแล้วอย่างใช้ความคิด “ผมไม่หนีออกไปหรอกน่า ดึกขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้าอีก” 

“ขนาดรู้ว่ามีเรียนยังจะออกไปวิ่งเล่นตอนกลางค่ำกลางคืนอีกนะ” 

ภามบ่นให้อีกครั้งก่อนจะคลายแขนที่กอดรัด เมื่อเป็นอิสระแล้วปลื้มจึงรีบออกจากพันธนาการแล้ววิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัว ส่วนภามก็ได้แต่ส่ายหน้าให้อย่างอ่อนใจแล้วตามเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกคน ขณะที่กำลังจะเดินผ่านปลื้มที่กำลังเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาชุดนอนอยู่ ร่างสูงก็โน้มเข้าไปขโมยหอมแก้มนิ่มฟอดหนึ่ง 

 

ฟอด! 

 

“วุ่นวายอยู่นั่นแหละ” 

“ทำเป็นหวง” 

“แล้วนี่จะตามเข้ามาทำไมเนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่หนี” 

“เฮียจะอาบน้ำ” พูดเสียงแผ่วก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักเพื่อเอาผ้าขนหนูที่ยังไม่ได้ใช้ออกมาพาดบ่า ก่อนจะเดินผ่านไปก็ขยำก้นนิ่มเล่นจนโดนมือบางฟาดเข้าให้กลางหลังจนเป็นรอยแดง “ถ้าเป็นคนอื่นได้ไปนอนกลางทะเลแล้วนะ” 

“ขู่เหรอ” 

“เฮียไม่ได้ขู่ เฮียแค่จะบอกว่าเฮียยอมให้แค่เธอ” 

“ไปอาบน้ำเลยไป ไม่อยากคุยด้วยแล้ว” 

“ทำอย่างอื่นแทนคุยไหมล่ะ” 

“โวะ! ไอ้หื่นนี่!” 

ภามหัวเราะชอบใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนปลื้มก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทิ้งตัวนอนบนเตียง ด้วยความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมที่ทำทั้งวัน ทำให้เขาสิ้นฤทธิ์แล้วหลับไปทั้งที่ทิ้งตัวนอนลงได้ไม่ถึงห้านาที 

 

 

ผ่านไปไม่นานนัก ภามที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมาข้างนอก เมื่อเห็นว่าเจ้าแมวน้อยแสนดื้อรั้นของตัวเองหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาก็ส่ายน้อย ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปปิดไฟให้ห้องมืดสนิท จากนั้นก็กลับมาทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ บนเตียง สอดแขนรอใต้ลำคอระหงแล้วดึงเอวบางเข้ามากอด ซึ่งทุกครั้งที่ขยับก็พยายามทำให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าคนหลับจะตื่นขึ้นมางอแงใส่แล้วโกรธเขาอีกที่ทำให้เจ้าตัวตื่น 

 

พึ่บ! 

 

เมื่อปลื้มพลิกตัวหันหน้าเข้าหาแล้วกอดก่ายตัวอย่างราวกับหมอนข้าง ภามก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะโน้มเข้าไปจูบหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา จูบค้างไว้ไม่นานนักก็ผละออกมามองใบหน้าสวยผ่านความมืด 

“ดื้อให้มันน้อย ๆ หน่อยได้ไหม เห็นใจคนนั่งลุ้นอยู่ทุกวันบ้างว่าเธอจะทำอะไรแผลง ๆ อีก” 

“อือ…” 

 

จุ๊บ! 

 

“ฝันดีครับตัวแสบ” 

  

 

 

 

 

คุยกับ MINI.MHOR  

บอกแล้วว่าเขาหยอกกันเฉย ๆ 5555555555555555 

ช่วงแรก ๆ จะเน้นตีกันเป็นหลัก 

#ภามเป็นปลื้ม