ตอนที่ 10 เจ้านายหนุ่มผู้สูงศักดิ์

“ทำไมนายไม่ให้ฉันเป่าหัวมันล่ะ?”
“เขาแซ่เฉิน”
“แซ่เฉินแล้วยังไง? ฉันก็แซ่เว่ย”
“ไอ้โง่”
“เสี่ยวหมิงหมิง นายไม่รักฉันแล้วเหรอ”
“ไม่เคยรัก”
“เสี่ยวหมิงหมิงทำฉันใจสลาย กระซิกๆ”
หมิงจวงมองไปทางเว่ยเชียนเฉินอย่างเอือมระอา ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้อง
“เสี่ยวหมิงหมิง ฉันเจ็บ….” เว่ยเชียนเฉินกล่าวพร้อมกับกระโดดขึ้นหลังของหมิงจวง ใบหน้าของเว่ยเชียนเฉินเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ในขณะที่ขาเรียวยาวก็เกาะเอวหมิงจวงแน่นราวกับลูกลิง หมิงจวงกลอกตาแต่ก็ยอมแบกเจ้าเพื่อนสนิทของตนเข้าไปในห้องทั้งที่คนบนหลังยังคงบ่นพึมพำไม่หยุด
“เสียงดังอะไรกัน?”
เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้เว่ยเชียนเฉินต้องรีบกระโดดลงมาจากหลังของหมิงจวงอย่างรวดเร็วและพยายามยืดตัวขึ้นให้ตรงมากที่สุด
หมิงจวงชำเลืองมองไปทางเว่ยเชียนเฉินพร้อมเอ่ยถากถาง
“นายหายเจ็บแล้วเหรอ?”
“ครั้งหน้านายก็ลองเป็นแบบฉันบ้างสิ”
“หึ ฉันไม่เคยรนหาที่ตายเหมือนนาย”
“นาย!”
เว่ยเชียนเฉินยังอยากลับฝีปากกับหมิงจวงต่อ แต่เมื่อเห็นลานเซลอตเดินออกมาจากห้อง เขาจึงรีบปิดปากสนิทพร้อมกับก้มหน้าลงและเรียกขานนายน้อยของตนด้วยความเคารพ
“นายน้อย”
“นายน้อยครับ”
หมิงจวงเองก็ก้มหน้าลงและไม่กล้าสบตานายของตนเช่นกัน
นัยน์ตาสีดำสนิทชำเลืองไปทางคนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้กล่าวอะไรออกมานอกจากหยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ขึ้นมาสวมใส่
จนแล้วจนรอดก็ยังคงไม่มีสิ่งใดหลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปนั้น หมิงจวงและเว่ยเชียนเฉินเริ่มรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่กดทับลงมาบนศีรษะของพวกเขา…นั่นคือสัญญาณเตือนว่าผู้เป็นนายกำลังไม่พอใจ เว่ยเชียนเฉินลังเลเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าและกล่าวขึ้นเพื่อให้พวกเขาหลุดจากบรรยากาศกดดันนี้
“ไม่มีอะไรครับนายน้อย พวกเราแค่หยอกล้อกับไก่อ่อนตัวหนึ่งก็เท่านั้น”
“เขาไม่ใช่ไก่อ่อนเขาเป็นสมาชิกของตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศนี้” หมิงจวงรีบชิงพูดต่อทันที
“ตระกูลเฉิน?” ลานเซลอตพูดขึ้นก่อนจะหันไปทางเว่ยเชียนเฉินที่ยืนอยู่ข้างกายของหมิงจวง
เว่ยเชียนเฉินที่ถูกลานเซลอตจ้องมองมาก็รู้สึกชาไปทั้งตัว เขาหันไปหาหมิงจวงแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“อีกฝ่ายพักอยู่ในชั้นเฟิร์สคลาส และใช้แซ่เฉินครับ”
“เฉินเจิ้นถิง?”
“ไม่ใช่ครับ คนที่มาคราวนี้ไม่ใช่ผู้นำตระกูลเฉิน แต่เป็นวัยรุ่นคนหนึ่งเท่านั้นครับ”
คำพูดของหมิงจวงทำให้ลานเซลอตนึกถึงเจ้าของดวงตาคู่นั้นที่เขาได้เห็นในตอนที่กำลังจะขึ้นเรือ…กร้าวแกร่งและเย็นยะเยือก ราวกับเข็มนับร้อยเล่มที่ทิ่มแทงเข้ามาในจิตใจ
“เขาชื่อเฉินอันหลานครับ”
เว่ยเชียนเฉินที่เห็นนายน้อยไม่พูดอะไรแต่ทำเพียงมองมาทางตนด้วยสายตาเรียบเฉย จึงรีบพูดเสริมขึ้นเพื่อชดเชยความผิดก่อนหน้าของตนโดยทันที
ดวงตาคมกริบของผู้เป็นนายหรี่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังใช้ความคิดกับเรื่องบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและเอ่ยกับผู้ติดตามของตน
“ตระกูลเฉินมีคนชื่อนี้ด้วยเหรอ?”
“ดูเหมือนจะไม่มีครับ เฉินเจิ้นถิงประกาศว่ามีลูกชายแค่สองคน ไม่มีคนที่ชื่อเฉินอันหลานครับ”
“ไปตรวจสอบมาว่าตระกูลเฉินมีคนชื่อนี้อยู่จริงมั้ย”
“ครับ นายน้อย” เว่ยเชียนเฉินรับรับคำสั่งแล้วออกไปทันที
เมื่อเว้ยเชียนเฉินออกไปแล้ว หมิงจวงจึงพูดขึ้น “นายน้อยครับ นายน้อยรู้สึกว่าเฉินอันหลานที่ปรากฏตัวขึ้นมากะทันหันคนนี้แปลก ๆ ใช่ไหมครับ?”
ลอนเซลอตกวาดตามองไปยังทิศทางที่เว่ยเชียนเฉินจากไป ก่อนที่เจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำจะหันไปพูดกับหมิงจวง
“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”
“เชียนเฉินอยากลองทดสอบวัยรุ่นคนนั้น แต่กลับถูกจู่โจมเสียเองครับ”
“ทักษะล่ะ?”
“ยังดูไม่ออก แต่เขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอนครับ”
“นายลองหาโอกาสทดสอบเขาดูก็แล้วกัน แต่จำไว้ ก่อนเจอเวลส์ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเด็ดขาด”
“ครับ นายน้อย”
หลังจากที่ตอบรับแล้ว หมิงจวงกลับยังไม่ยอมออกไป เขายังคงยืนอยู่ในห้องเช่มเดิมราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง
ลานเซลอตปรายตามองแล้วก็พอเดาได้ว่าลูกน้องคนสนิทยังไม่หมดธุระกับเขา
“ยังมีเรื่องอะไรอีก?”
“เมื่อคืนมีโอเมก้าเสียชีวิตครับ เขาเป็นคนของตระกูลเวลฟ์”
จบคำนั้นสายตาของลานเซลอตก็พลันแข็งกร้าวขึ้นมาทันใด
ตระกูลเวลฟ์เป็นเครือข่ายที่แยกตัวออกมาจากตระกูลเอสเต ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นสมาชิกตระกูลเอสเตโดยตรงก็ตาม แต่โดยเชื้อสายแล้วก็ยังถือว่าเป็นคนของเอสเต และทั้งสองตระกูลต่างอยู่บนเรือลำเดียวกัน คนร้ายกล้าจัดการกับคนในตระกูลเวลฟ์ มิหนำซ้ำยังลงมืออยู่ใต้จมูกของเขา นี่เป็นการยั่วยุที่โจ่งแจ้งมากทีเดียว เรื่องนี้ทำให้ลานเซลอตไม่อาจอยู่เฉยได้
“คนที่ตายเป็นใคร?”
“เป็นลูกชายของเจสันครับ ชื่อว่าลูเทอร์”
“ไปหามาว่าเป็นฝีมือของใคร”
“ครับ นายน้อย”
หมิงจวงน้อมรับคำสั่งแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว