ตอนที่ 15 สถานการณ์คับขัน
Novel Kingdom Publisher
แม้กระทั่งตามระเบียงทางเดินไปงานเลี้ยง เฉินอันหลานก็ยังคงหาเข็มกลัดหน้าอกของเขาไม่เจอ แต่เมื่อเขากลับมาในงานเลี้ยงอีกครั้งกลับพบว่าบุคคลที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ หายไปกันหมดแล้วทั้งเจ้านายและลูกน้องของเขา แม้แต่เซียร์ที่คอยกวนใจเขาอยู่เมื่อครู่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
เฉินอันหลานกลับมายังที่นั่งของตัวเอง เขาหยิบกล้องสอดแนมตัวเล็กที่แอบติดเอาไว้ใต้จานผลไม้ออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็น จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตูทางออกใหญ่โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฉินอันหลานเปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือพกพาของตัวเองขึ้นก่อนจะทำการสำรวจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่โต๊ะเมื่อครู่ตอนที่เขาเดินจากไป
ภายในวิดีโอนั้นเป็นช่วงเวลาที่เขาไปห้องน้ำรอบที่สองเพื่อตามหาเข็มกลัดที่หายไปของตน เขาเห็นหมิงจวงและเว่ยเชียนเฉินกำลังพูดคุยอะไรสักอย่าง จากนั้นหมิงจวงก็ลุกเดินออกไป และไม่มีใครกลับมานั่งที่ของตนเลยทั้งหมิงจวงและลานเซลอต ไม่นานเว่ยเชียนเฉินก็เป็นฝ่ายลุกตามออกไปบ้าง ภายในวิดีโอนั้นก่อนที่เว่ยเชียนเฉินจะลุกจากที่นั่งของตน เขาน่าจะได้รับโทรศัพท์หรือสัญญาณบางอย่างจากคู่หูของเขา เพราะเฉินอันหลานเห็นชายหนุ่มยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณหูซ้ายของตนด้วยท่าทางระมัดระวังจนผิดสังเกต และเมื่อซูมดูให้ดีเฉินอันหลานก็พบเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็กติดอยู่ที่หูของอีกฝ่าย
เรือวิกตอเรียยังคงลอยลำอยู่กลางมหาสมุทร ดังนั้นลานเซลอตและหมิงจวงไม่มีทางพาทั้งสองคนนั้นหายตัวไปจากเรือได้เร็วขนาดนั้น พวกเขาจะต้องยังอยู่บนเรือลำนี้อย่างแน่นอน แต่ดูจากท่าทางของเว่ยเชียนเฉินแล้ว ไม่แน่ว่าจะอยู่บนนี้ได้นานแค่ไหน หากประวิงเวลาต่อไปอาจจะไม่ทันการณ์ ดูเหมือนเรื่องหาของของเขาอาจจะต้องพับเก็บไปก่อน เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินอันหลานก็หมุนตัวและสังเกตบริเวณรอบข้างของตนเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน และเมื่อไม่พบใครอยู่บริเวณทางเดินแถวนี้แล้ว ชายหนุ่มก็หยิบวัตถุโลหะยาว ๆ คล้ายปากกาด้ามหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน หลังจากกดปุ่มบริเวณช่วงท้ายของปากกาแล้ว ตัวอุปกรณ์ก็เริ่มทำหน้าที่ของมัน บริเวณพื้นรอบ ๆ ตัวเฉินอันหลานถูกสแกนโดยกล้องของอุปกรณ์ เขาเดินถือโลหะนั้นเดินไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็ปรากฏคลื่นสัญญาณเตือนเล็กขึ้นจากอุปกรณ์ เฉินอันหลานหันอุปกรณ์ไปยังจุดที่พบสัญญาณอีกครั้ง ก่อนจะพบแสงสีม่วงบนพื้นยืนยันว่าเป็นคราบเลือดจริง ๆ เขาปรับแสงจากอุปกรณ์ให้เข้มขึ้น จากนั้นก็สแกนลงบนพื้นลายหินอ่อนนั้นอีกครั้งและพบกับคราบเลือดสองจุดปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน เฉินอันหลานเดินตามรอยเลือดนั้นไปจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่อยู่ท้ายสุดของทางเดิน เฉินอันหลานเก็บอุปกรณ์นั้นลงแล้วถอดเสื้อสูทแขวนไว้ที่ลูกบิดประตู จากนั้นก็ล้วงไปหยิบแมสจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสวมใส่ จากนั้นจึงเดินขึ้นบันไดที่อยู่ด้านหลังประตูบานนั้นไป
หลังจากเดินขึ้นบันไดมาได้ไม่กี่ก้าว เฉินอันหลานก็ได้ยินเสียงอ้อนวอนไม่หยุดหย่อนของเวลส์ดังมาจากดาดฟ้าเรือ ปะปนไปกับเสียงของหมัดและเท้าที่กระแทกลงไปบนเนื้อหนังของคน เฉินอันหลานก้าวเดินขึ้นไปบนขั้นบันไดทีละก้าวอย่างเงียบงัน เขาเห็นเว่ยเชียนเฉินกำลังลงไม้ลงมือกับเวลส์อยู่ หลายหมัดที่กระแทกลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายทั้งหนักหน่วงและรุนแรง ใบหน้าของเวลส์แตกเละยับเยินและเจิ่งนองไปด้วยเลือด จนแทบมองไม่เห็นโครงหน้าที่ชัดเจนอีกแล้ว ส่วนโอเมก้าที่เป็นคู่ขาของเขานอนหมดสติอยู่ด้านข้าง เป็นหรือตายไม่อาจรู้ได้ เฉินอันหลานเดินเลี่ยงออกไปดูที่อีกมุมหนึ่งอย่างระมัดระวัง ที่ตรงนั้นเขาเห็นลานเซลอตและหมิงจวงยืนอยู่ด้วย แต่พวกเขาทำเพียงยืนมองเว่ยเชียนเฉินต่อยหน้าเวลส์อยู่เงียบ ๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
หลังจากทั้งเตะและต่อยจนพอใจแล้ว เว่ยเชียนเฉินก็จัดการจิกหัวอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะล้วงไปหยิบปืนออกมาเล็งไปที่ศีรษะของเวลส์ที่ตอนนี้ร่างกายบอบช้ำ ดวงตาปูดบวม แค่จะลืมตาขึ้นมองหน้าคนที่ซัดหน้าตัวเองก็ยังทำได้ยาก
“ฉันจะถามอีกครั้ง” ลานเซลอตที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเวลส์ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนดาดฟ้า จ้องเขม็งไปทางอีกฝ่ายก่อนจะพูดขึ้น
“ของอยู่ที่ไหน”
เวลส์ไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา เว่ยเชียนเฉินจึงกระชากผมของเขาไปทางด้านหลังด้วยความรุนแรงมากขึ้น ทำให้ฝ่ายที่ถูกกระทำในเวลานี้ต้องกัดฟันด้วยความเจ็บปวด เขาหายใจหอบพร้อมกับหรี่ตาที่บวมแดงมองไปทางลานเซลอต
“ฉัน…..ฉันไม่รู้”
“ฉันยกให้นาย”
ลานเซลอตหันไปพูดกับเว่ยเชียนเฉิน และเดินออกไปจากบริเวณนั้นพร้อมกับหมิงจวงโดยไม่ให้ความสนใจกับเวลส์อีก เว่ยเชียนเฉินน้อมรับคำสั่งของนายเหนือหัวก่อนจะหันไปแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมให้กับเวลส์ และเริ่มลงมือทรมานผู้ชายคนนั้นต่อ เวลส์ถูกซัดจนต้องร้องขอชีวิต เขาเริ่มอดทนต่อวิธีการทรมานเหยื่อของเว่ยเชียนเฉินไม่ไหวจนในที่สุดก็ยอมเอ่ยชื่อบุคคลหนึ่งออกมา
“ไบรอัน”
เฉินอันหลานเองก็ได้ยินถ้อยคำนั้นอย่างชัดเจนจากบริเวณที่เขาหลบซ่อนตัวอยู่
“นายน้อย ได้เรื่องแล้วครับ ไอ้หมอนั่นมันบอกว่าตัวมันเองเป็นแค่สายประสานงานให้เท่านั้นครับ คนที่รับของมาจากดานุจริง ๆ คือผู้ชายที่ชื่อว่าไบรอัน และตอนนี้เขาก็อยู่บนเรือลำนี้ด้วยเช่นกันครับ”
ลานเซลอตหรี่ตาลงเล็กน้อย “ไบรอัน ชิพ”
“ลูกชายของนายกรัฐมนตรีเหรอครับ?” มิงจวงขมวดคิ้ว จากนั้นก็กวาดตามองไปทางเวลส์ที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น
“นายกรัฐมนตรีกำลังไม่พอใจตระกูลเอสเตอยู่ ถ้าครั้งนี้เราไปทำร้ายลูกชายของเขาอีก เกรงว่าเราจะถูกเขาหมายหัวเอาได้นะครับ”
“เราจำเป็นต้องกลัวตาแก่ใกล้ลงโรงนั่นด้วยเหรอ การที่ลูกชายเขาไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเสียเท่าไรหรอก พนันได้เลยว่าเขาไม่มีทางกล้าพูดอะไรที่มันไร้ความรับผิดชอบในสภาแน่นอน” เว่ยเชียนเฉินกล่าวกับเพื่อน จากนั้นก็หันมาพูดกับนายของตนต่อ
“นายน้อยครับ ชิพรู้ว่าของนั่นเป็นของเรา แต่เขาก็ยังกล้ามาแย่งไป ถ้าไม่ใช่เพราะความกล้าบ้าบิ่นส่วนตัวก็คงเป็นเพราะ….มีตาแก่นั่นคอยสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง”
หมิงจวงขมวดคิ้วและไม่พูดสิ่งใดต่อ
“นายน้อยครับ ทำยังไงกับมันดีครับ?” เว่ยเชียนเฉินเอ่ยถาม
“โยนลงไป”
“ครับ นายน้อย”
เว่ยเชียนเฉินน้อมรับคำสั่งนั้น แล้วหมุนตัวหันไปแสยะยิ้มกับเวลส์ที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นอีกครั้ง หลังจากนั้นก็กระชากผมของเขาให้ลุกขึ้นยืนแล้วลากร่างอ่อนปวกเปียกนั้นตรงไปยังราวกั้นของดาดฟ้าเรือ จนเลือดไหลเจิ่งนองเป็นทางยาว
เมื่อเห็นเว่ยเชียนเฉินกำลังจะพาเวลส์โยนลงจากเรือไป เฉินอันหลานก็รีบโยนระเบิดควันออกไปทันที และถือโอกาสช่วงที่ควันกำลังปกคลุมทั่วบริเวณวิ่งฝ่าเข้าไปเพื่อช่วยเหลือเวลส์ออกมา แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเว่ยเชียนเฉินเร็วกว่าที่เฉินอันหลานคาดคิดไว้ เขาถูกอีกฝ่ายเตะเข้าทางด้านข้างแล้วกวาดออกไปทางประตูอย่างฉับพลัน โชคยังดีที่เฉินอันหลานเบี่ยงตัวหลบไปทางด้านข้างได้ทัน
หมิงจวงทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกลานเซลอตยื่นมือออกมาขวางไว้ก่อน
ยามเมื่อควันใกล้จางหายไป เฉินอันหลานที่กลัวว่าลานเซลอตจะเห็นเบาะแสบางอย่างจึงรีบล้วงมือเข้าไปหยิบมีดออกมาจากกระเป๋าที่เหน็บอยู่ข้างเอวสองเล่มออกมา ก่อนจะโจมตีไปทางเว่ยเชียนเฉิน ด้วยความที่มองไม่เห็นจึงทำให้เว่ยเชียนเฉินพลาดท่าและถูกมีดเล่มหนึ่งกรีดลงไปบนฝ่ามือ ส่วนอีกเล่มเฉี่ยวโดนใบหน้าด้านขวาของเขา ทันทีที่สัมผัสรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือ กลุ่มควันและบุคคลปริศนาพร้อมกับตัวเวลส์ก็ได้หายไปเสียแล้ว
เว่ยเชียนเฉินโกรธจนแทบกระอักเลือด
“แย่ละ นายน้อยหายไปแล้ว”
“นายน้อยครับ?”
เมื่อหมิงจวงได้สติ เว่ยเชียนเฉินก็พบว่าลานเซลอตหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่อาจทราบ เขาเริ่มเป็นกังวลว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันใดขึ้นกับนายน้อยของตน เว่ยเชียนเฉินรีบออกตามหานายน้อยอย่างร้อนรน
แต่ก่อนที่จะได้ไปไหนไกลเว่ยเชียนเฉินกลับถูกหมิงจวงดึงคอเสื้อเอาไว้ แล้วพาเขากลับมา
“นั่นนายน้อยเลยนะ นายอย่าไปทำให้เสียเรื่องเลย รอเถอะ”
เว่ยเชียนเฉินเข้าใจความหมายของเพื่อนสนิทในทันที เขาจึงทำได้เพียงเชื่อใจผู้เป็นนายและรอคอยอย่างใจเย็น

※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
หลังจากช่วยเวลส์ลงมาจากดาดฟ้าได้แล้ว เฉินอันหลานก็รีบประคองเขาออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ประคองกันไปได้ไม่นานนัก เฉินอันหลานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังไล่หลังมาติด ๆ เขารู้ได้ในทันทีว่าคนที่ตามมาจะต้องเป็นพวกของลานเซลอตแน่นอน แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเป็นหมิงจวงหรือเว่ยเชียนเฉินก็ตาม แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าหากพวกนั้นตามมาจนทันแล้วล่ะก็ อย่าว่าแต่สถานะของเฉินอันหลานที่จะถูกเปิดเผย แม้แต่ชีวิตของเขาเองก็เกรงว่าจะไม่อาจรักษาไว้ได้เช่นกัน
เฉินอันหลานพยุงร่างของเวลส์ไปตามทางเรื่อย ๆ และเลี้ยวเข้าไปภายในห้องโดยสารแห่งหนึ่ง ขณะที่ประตูกำลังจะปิดลงกลับถูกรองเท้าหนังสีดำข้างหนึ่งยื่นเข้ามาขัดขวางบานประตูเอาไว้อย่างฉิวเฉียดพอดี เฉินอันหลานมีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม เขาคิดที่จะพยายามยื้อยุดกับบุคคลที่อยู่อีกด้านของบานประตูเพื่อปิดมันลงให้ได้ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการณ์เสียแล้ว หมัดลุ่น ๆ หมัดหนึ่งกระแทกประตูเข้ามาจนเป็นรูกว้าง เฉินอันหลานผงะออกจากประตูทันควัน เขาไม่กล้าโต้ตอบกลับไปอีกแล้ว เฉินอันหลานเลือกที่จะประคองเวลส์เข้าไปในห้องให้ลึกที่สุดแล้วปิดไฟภายในห้องให้มืดสนิท และแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดอย่างเงียบงันที่สุด
คนด้านหลังบานประตูจัดการพังสิ่งกีดขวางด้านหน้าของเขาทิ้งและเดินเข้ามาภายในห้อง เฉินอันหลานพยายามมองฝ่าความมืดออกไปแต่ก็ยังไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของคนนั้นได้อยู่ดี กระทั่งอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จึงได้เห็นเค้าโครงของฝ่ายนั้นชัดขึ้น ไม่มีทางเป็นเว่ยเชียนเฉินแน่นอน ชายหนุ่มคนนั้นมีรูปร่างค่อนข้างผอมและชอบสวมชุดหนังสีดำรัดรูป ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีรูปร่างสูงใหญ่แบบนี้ได้
หรือจะเป็นหมิงจวง?
แต่กลิ่นอายไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ กลิ่นอายของหมิงจวงค่อนข้างเงียบขรึม ไม่มีทางแผ่กระจายออกมาให้คนอื่นรู้ตัวแบบนี้แน่ กลิ่นอายกดดันหนักหน่วงแบบนี้…คิดได้ถึงตรงนี้เฉินอันหลานก็ขนลุกขึ้นมาทั่วสรรพางค์กายเมื่อนึกได้แล้วว่าใครกันที่ไล่ตามเขามา ลานเซลอต!!
ตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในห้อง ลานเซเลอตยังไม่พูดสิ่งใดออกมา แต่กลิ่นอายอัลฟ่าที่แข็งแกร่งกลับแผ่กระจายออกมาเต็มห้อง แม้แต่บรรยากาศรอบ ๆ ห้องก็เริ่มกดดันมากขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก แต่น่าแปลกที่ปฏิกิริยาร่างกายของเฉินอันหลานกลับตรงข้ามกับความหวาดกลัว เขาเริ่มกระสับกระส่ายและอยู่ไม่สุขราวกับ…
เวรเอ๊ย !
ยาระงับฮีทภายในร่างกายของเขากำลังจะหมดฤทธิ์ลง !
เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วภายในร่างกาย หัวใจสูบฉีดแรงขึ้น เนื้อตัวแดงก่ำ แขนขาทั้งสี่เริ่มอ่อนแรงลง เฉินอันหลานกำลังรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เริ่มฮีทเขาต้องพึ่งพายาระงับฮีทมาโดยตลอด สำหรับเขาแล้วยาเพียงแค่ช่วยยับยั้งและยืดเวลาออกไปชั่วคราวเท่านั้น มันไม่ใช่ยารักษาให้หายขาด และถ้าอาการฮีทของเขามันเกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะระเบิดออกมาอย่างฉับพลัน ซึ่งผลลัพธ์ของมันก็คงจะเลวร้ายเป็นอย่างมาก

เดิมทีลานเซลอตตั้งใจจะไล่ตามเวลส์มา แต่หลังจากเข้ามาข้างในได้ไม่นานเขากลับได้กลิ่นที่แสนหอมหวานและเย้ายวนมากกระแสหนึ่ง ในฐานะที่เป็นอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ ลานเซลอตย่อมรู้ดีว่ามันคืออะไร แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเรื่องที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือคนที่กล้าบุกมาช่วยเวลส์ต่อหน้าต่อตาเขาเป็นโอเมก้า อีกทั้งยังเป็นโอเมก้าที่กำลังอยู่ในสภาวะฮีทด้วย !
ร่างกายของเฉินอันหลานร้อนขึ้นเรื่อย ๆ และพละกำลังก็ค่อย ๆ หดหายไปอย่างรวดเร็ว ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาต้องตกอยู่ในสภาวะฮีทต่อหน้าลานเซลอตเป็นแน่ ถึงตอนนั้นตัวเขาคงกระชากเสื้อผ้าของตัวเองออกและล้มตัวลงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นเพื่อร้องขอให้อัลฟ่าคนนั้นขึ้นมาบนตัวของเขาอย่างไร้ศักดิ์ศรี แค่คิดว่าตัวเองจะต้องร้องขอความสุขสมจากลานเซลอตอย่างไร เฉินอันหลานก็อยากจะกัดลิ้นตายให้มันรู้แล้วรู้รอดขึ้นมาในทันที
ลานเซลอตอยู่ห่างจากเฉินอันหลานพอสมควร ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลขนาดนี้ แต่เขาก็ยังได้กลิ่นฟีโรโมนที่แสนหอมหวานนั้นแผ่กระจายออกมาจากร่างกายของโอเมก้าคนนั้น หอมหวาน ยั่วยวน ฟีโรโมนของคนคนนี้พิเศษเป็นอย่างมาก มันเย้ายวนใจราวกับไวน์แดงราคาแพงที่พร้อมจะมอมเมาผู้ที่ดื่มกินมัน และกลิ่นของมันก็ส่งผลกระทบต่อลานเซลอตโดยตรงด้วย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ลานเซลอตตกใจอย่างมาก
ฟีโรโมนของเฉินอันหลานเป็นสิ่งดึงดูดอย่างร้ายแรงสำหรับอัลฟ่า แม้เขาจะเริ่มฮีทได้ไม่นาน แต่ฟีโรโมนของเขาสามารถดึงดูดอัลฟ่าให้เข้ามาหาได้ไม่น้อยทีเดียว เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังกระชั้นเข้ามาเรื่อย ๆ จากทางเดินทำให้เฉินอันหลานแทบบ้า เขาคาดไม่ถึงว่ายาระงับฮีทจะหมดฤทธิ์เร็วขนาดนี้ อย่างน้อยเขาคิดว่ามันน่าจะอยู่ได้นานพอให้เขาปฏิบัติภารกิจนี้เสร็จ ดังนั้นจึงไม่ได้พกยาติดตัวมาด้วย นึกไม่ถึงว่าความสะเพร่าเล็ก ๆ นี้ จะทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาวะฮีทในสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้
ถ้าอัลฟ่าเหล่านั้นที่กำลังตรงมาทางนี้ถูกดึงดูดมาด้วยฟีโรโมนของเขา นั่นก็หมายความว่า…
เฉินอันหลานไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าตัวเองกำลังจะต้องพบกับจุดจบแบบไหน
ภายใต้สถานการณ์ที่บีบบังคับแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรเฉินอันหลานก็จำเป็นต้องพบกับจุดจบอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ดี หากไม่ใช่ลานเซลอต เขาก็ต้องถูกต้องถูกอัลฟ่ามากมายที่กำลังมุ่งตรงเข้ามาย่ำยี ขณะที่คิดอยู่นี้สติสัมปชัญญะของเฉินอันหลานก็เริ่มลดน้อยถอยลงเรื่อย ๆ เขากัดฟันข่มกลั้นความทรมานและเงยหน้าขึ้นเพื่อมองลานเซลอตที่ยืนอยู่บริเวณประตู ลังเลเล็กอยู่สักพัก สุดท้ายจึงตัดสินใจพูดออกไปด้วยเสียงอันแผ่วเบา พร้อมกับสติสตังของเขาที่เริ่มจะขาดหายไปเต็มที
“ช่วยด้วย…”