ตอนที่ 5 Lancelot

ขบวนรถออฟโรดขับเคลื่อนออกจากฐานเพาะปลูกยาเสพติดแห่งนั้น ทันทีที่พวกเขาจากไปอาคารบ้านเรือนทั้งหมดที่อยู่ด้านหลังก็เกิดการระเบิดขึ้นอย่างฉับพลัน เปลวไฟอันร้อนแรงลุกลามแผ่ขยายออกไปทั่วทุกสารทิศ พื้นที่ไร่ฝิ่นทั้งผืนกลายเป็นเสมือนปุยฝ้ายที่ติดไฟ เปลวไฟแผ่ขยายออกไปจนทั่วอย่างรวดเร็ว ในเวลาไม่กี่นาทีทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกแผดเผาจนวอดวาย ยิ่งสายลมยามค่ำคืนสงบมากเท่าไหร่ อำนาจของเปลวไฟก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ไร่เพาะปลูกยาเสพติดหลายหมื่นไร่ถูกโอบล้อมไปด้วยทะเลเพลิงที่แผดเผาพื้นที่นั้นจนหมดสิ้น

‘แต็กๆๆๆ’

เสียงเคาะแป้นพิมพ์จากปลายนิ้วของเว่ยเชียนเฉินดังระรัวอยู่ภายในรถ

หมิงจวงที่ขับรถอยู่ด้านข้างไม่ได้สนใจเสียงนั้นมากนัก จากนั้นไม่นานเขาก็เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“ยังไม่ได้อีกเหรอ?”

“พนันกันมั้ยล่ะ”

“เหอะ ไม่ล่ะ”

“เสี่ยวหมิงหมิงกลัวแพ้”

“พนันอะไร?”

“ฉันต้องหาเวลส์คนนั้นให้เจอให้ได้ แลกกับคนที่นายส่งให้ฉันเมื่อครั้งที่แล้วนั่นน่ะ”

“แล้วถ้านายหาไม่เจอล่ะ?”

“ฉันก็จะใจกว้างแบ่งให้นายด้วยไง”

“ไอ้หมอนั่นไม่ได้หายากขนาดนั้น”

เว่ยเชียนเฉินไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมาด้วยท่าทางเอ้อระเหยลอยชายอย่างไม่ค่อยจริงจังเท่าใดนัก แต่หน้าที่ในมือยังคงปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง เขาแฮ็กเข้ากล้องจำนวนนับหมื่นตัวบนท้องถนนทุกสายของเมียนมาร์ จากนั้นก็ติดตั้งโปรแกรมจดจำใบหน้าอัตโนมัติ และทำการสแกนใบหน้าบนวิดีโอ ใช้เวลาไม่นานโปรแกรมก็ทำการล็อกใบหน้าในวิดีโอสำเร็จ

เว่ยเชียนเฉินซูมใบหน้าภายในวิดีโออย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทำการเปรียบเทียบอย่างแม่นยำแล้ว เขาก็ยืนยันได้ว่าใบหน้านั้นคือเวลส์ตัวจริง ส่วนสถานที่ที่ปรากฏตัวล่าสุดคือท่าเรือแม่น้ำอิรวดี เมื่อ 2 วันก่อน

“นายน้อยครับ ผมหาผู้ชายคนนั้นเจอแล้วครับ” เว่ยเชียนเฉินชำเลืองมองไปทางหมิงจวงอย่างภาคภูมิใจ หลังจากนั้นก็หันไปรายงานกับชายที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

“สินค้าน้ำหนักกว่าสามตันถูกขนส่งทางเรือผ่านแม่น้ำอิรวดีเมื่อสองวันก่อนครับ”

“หาจุดหมายปลายทางสุดท้ายของสินค้า” น้ำเสียงทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมดังออกมาจากผู้เป็นนาย

“ครับ นายน้อย”

เว่ยเชียนเฉินรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังระรัวขึ้นอีกครั้ง หมิงจวงชำเลืองมองไปทางทางเพื่อนสนิทครั้งหนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“นายน้อยครับ ดานุก็ตายไปแล้ว เวลส์น่าจะได้รับข่าวเร็ว ๆ นี้ ผมคิดว่าเขาไม่น่าจะขนย้ายสินค้ากลับอเมริกานะครับ อาจจะติดต่อขายให้กับผู้ซื้อระหว่างทางไปแล้วก็ได้”

“เชียนเฉิน”

“ครับ นายน้อย”

“หาท่าเรือที่ใกล้แม่น้ำอิรวดีที่สุด”

“รับทราบครับ” เว้ยเชียนเฉินรีบเคาะแป้นพิมพ์เร็วยิ่งขึ้น สักพักใหญ่ก็ได้แผนที่ออกมา

“ท่าเรือไห่อวิ๋น ประเทศจีนครับ”

ผู้เป็นนายหรี่ตาลงก่อนจะจมอยู่กับความเงียบไปชั่วขณะ

หมิงจวงมองไปทางแผนที่บนหน้าจอโน้ตบุ๊ค

“ยาเสพติดกว่า 3 ตันไหลเข้ามาจากประเทศเพื่อนบ้าน ทำไมพวกตำรวจท้องถิ่นถึงไม่รู้เรื่องนี้กันเลย หรือว่าพวกมันทำกันแบบลับๆ?”

“แฮ็กเข้าคลังข้อมูลของพวกมัน” เสียงทุ้มต่ำของผู้เป็นนายเอ่ยออกคำสั่งอีกครั้ง

“สักครู่ครับ” เว่ยเชียนเฉินใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็สามารถแฮ็กเข้าระบบได้อย่างง่ายดาย เขาดำเนินการอย่างรวดเร็ว และไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ให้อีกฝ่ายตรวจสอบได้

“predator ,trump card ,tsunami…เป็นมันจริง ๆครับ”

เมื่อเว่ยเชียนเฉินพูดจบ เขาก็นำภาพจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คฉายไปยังพื้นที่ว่างในรถ จากนั้นก็ชี้ไปยังข้อมูลลับชุดนั้น

“แผนการเหยี่ยวอินทรีย์”

“ได้ข้อมูลมาแล้วครับ มั่นใจได้ว่ายาเสพติดล็อตใหม่กำลังถูกขนย้ายไปยังเมืองหวงกังครับ”

“สถานที่ที่แน่ชัด?”

“ท่าเรือมารีย่าครับ”

“ท่าเรือมารีย่า?” หมิงจวงที่ได้ยินชื่อนี้อดไม่ได้ที่จะพูดซ้ำออกมาอีกรอบ หลังจากนั้นเขาก็กดปุ่มเล็ก ๆ บนนาฬิกาข้อมือ แล้วนำสิ่งที่คล้ายกับการ์ดเชิญยิงไปยังกระจกหน้ารถ เนื้อความเป็นการ์ดเชิญของงานเลี้ยงสุดหรูที่จัดขึ้นบนเรือยอชต์ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ‘เรียนเชิญสมาชิกตระกูลเอสเตเข้าร่วมงานเลี้ยงของบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียงระดับโลก’ และสถานที่จัดงานคือท่าเรือมารีย่าของเมืองหวงกัง

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สามวันก่อนครับ ผมเคยแจ้งเรื่องนี้กับนายน้อยไปแล้ว แต่นายน้อยปฏิเสธที่จะเข้าร่วมครับ”

“แจ้งพวกเขา บอกว่าฉันจะไปเข้าร่วมให้ตรงเวลา”

“ครับ นายน้อย”

เมื่อรับคำสั่งแล้ว หมิงจวงก็รีบนำบัตรเชิญเลเซอร์เสมือนจริงนั้นติดต่อไปทางเจ้าภาพงานเลี้ยงทันที บอกว่านายน้อยตระกูลเอสเตของพวกเขาจะไปร่วมงานเลี้ยงด้วยตัวเอง เจ้าภาพกล่าวขอบคุณ อีกทั้งยังนำรายชื่อที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงส่งมาด้วย ในหน้านั้นชื่อของนายเหนือหัวของพวกเขาปรากฏอยู่แถวแรกสุด

‘Lancelot de este (ลานเซลอต เดอ เอสเต)’