ตอนที่ 6 คฤหาสน์ตระกูลเฉิน

‘ตระกูลเฉิน’

หลังจากที่ออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 15 เฉินอันหลานก็ไม่ได้กลับมาเหยียบผืนดินที่เขาเคยรักยิ่งแห่งนี้อีกเลย การที่เกิดมาเป็นลูกหลานของตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ความเป็นโอเมก้าของเฉินอันหลานกลายเป็นคำต้องห้ามสำหรับตระกูลเฉิน ด้วยเหตุนั้นคุณท่านและคุณนายเฉินจึงไม่เคยเอ่ยชื่อลูกชายคนนี้ต่อหน้าคนนอกมากก่อน ส่วนหนึ่งก็เพื่อปกป้องเขา อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อรักษาหน้าตาของตระกูลเอาไว้

เพราะไม่มีตระกูลอัลฟ่าตระกูลไหนสามารถทำใจยอมรับสมาชิกที่เกิดมาเป็นโอเมก้าซึ่งอาจจะตกอยู่ในสภาวะฮีทได้ตลอดเวลาเช่นนี้ และถ้าหากเขาถูกอัลฟ่าตัวอื่นทำเครื่องหมายหรือข่มเหงขึ้นมาล่ะก็ นั่นคงจะเป็นเรื่องที่น่าอัปยศอย่างถึงที่สุดสำหรับคนตระกูลเฉินเลยทีเดียว

เฉินอันหลานถึงได้อึดอัดแบบนี้

ตระกูลเฉินรักลูกชายคนนี้มาก แต่เพราะความเป็นโอเมก้าของเฉินอันหลาน พวกเขาจึงจำเป็นต้องปล่อยลูกคนนี้ไป ถึงแม้ว่าตอนแรกเฉินอันหลานจะเป็นคนขอออกจากตระกูลด้วยตัวเองก็ตาม แต่หลายปีผ่านไป นอกจากพี่ชายใหญ่ของเขาที่มักจะมาหาเขาแล้ว พ่อแม่ของเขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาหาเลยสักครั้ง

ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าที่ เฉินอันหลานก็คงไม่มีทางกลับมายังสถานที่ที่แสนคุ้นเคยทว่ากลับทำให้รู้สึกแปลกแยกแห่งนี้อีกครั้งแน่ คนของตระกูลเฉินต่างอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่ใหญ่และหรูหรากันทั้งนั้น เฉินอันหลานนั้นมีพี่ชายสองคน และตอนนี้ทั้งสองต่างก็อยู่กับพ่อแม่ด้วยกันทั้งคู่ ถ้าเฉินอันหลานไม่ได้เป็นโอเมก้าล่ะก็ เขาก็คงจะกลายเป็นอัลฟ่าที่แข็งแกร่งที่สุดไปแล้ว แต่ถึงเป็นแค่เบต้าก็ใช้ได้แล้ว เวลานี้เขาคงจะได้อยู่กับพ่อแม่และพี่น้องของตน ได้เป็นคนที่มีตัวตนและได้รับความเคารพยำเกรงเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

แต่ความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวนี้ ชั่วชีวิตของเขาก็คงไม่มีวันเป็นจริง

“คุณผู้ชายคะ ต้องติอต่อผู้รักษาความปลอดภัยก่อนไหมคะ?” เสียงหุ่นยนต์โทบี้ภายในรถยนต์ดังขึ้น

เสียงของโทบี้ดึงเฉินอันหลานที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เฉินอันหลานหลับตาทั้งสองข้างลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้น ความสุขุมและเย็นชาก็กลับมาอีกครั้ง เขากล่าวปฏิเสธกับโทบี้ก่อนจะลงจากรถและเดินไปกดกริ่งที่อยู่หน้าประตูรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่

ไม่นาน หน้าจอข้างประตูเหล็กปรากฏขึ้นเป็นใบหน้าของผู้รักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์
(ที่นี่เป็นคฤหาสน์ของตระกูลเฉิน ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ?)

“เฉินอันหลาน”

“เฉินอันหลานคือใครครับ?”

เฉินอันหลานล้วงมือเข้าไปหยิบตราสัญลักษณ์ของตระกูลเฉินในเสื้อสูท จากนั้นก็ยื่นไปทางหน้าจอ ผู้รักษาความปลอดภัยที่เห็นตราสัญลักษณ์นั้นรีบเปิดประตูเหล็กในทันที อีกทั้งยังวิ่งออกมาต้อนรับเฉินอันหลาน สมาชิกตระกูลเฉินที่ถูกทุกคนหลงลืมไปนานแล้วคนนี้

เฉินอันหลานไม่ได้ตำหนิผู้รักษาความปลอดภัยแต่อย่างใด เขาชินเสียแล้วกับการถูกมองข้ามมาตั้งแต่เด็กจนโต เฉินอันหลานกลับไปยังรถแล้วออกคำสั่งกับโทบี้ให้ขับรถเข้าไปภายในคฤหาสน์ด้วยระบบอัตโนมัติ หลังจากที่ขับเข้าไปได้ 10 นาที รถก็หยุดลงหน้าคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังหนึ่ง

คนที่ออกมาต้อนรับการกลับมาของเฉินอันหลานก็คือเฉินหยิ่นหลิน พี่ใหญ่ของเขา เฉินหยิ่นหลินคนนี้ถือเป็นอัลฟ่าที่แข็งแกร่งและน่าเคารพมากคนหนึ่ง

“อันหลาน”

“พี่ใหญ่”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

เฉินอันหลานยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

เห็นสีหน้าของน้องชายตัวเองเป็นดังนั้น เฉินหยิ่นหลินก็รู้ในทันทีว่าเขากำลังฝืนยิ้ม หลายปีมานี้ตระกูลเฉินปฏิบัติต่อน้องชายของเขาอย่างอยุติธรรม เขาเคยคุยกับพ่อแม่หลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ติดตรงที่ว่าสถานะของเฉินอันหลานทำให้ตระกูลเฉินต้องอับอาย บุพการีทั้งสองจึงไม่ยอมให้น้องชายของเขากลับมา ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะชดเชยด้วยเงินเป็นของขวัญ เพื่อให้เฉินอันหลานสามารถใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกได้โดยไร้กังวลก็ตาม แต่ตระกูลเฉินก็ยังคงไม่เป็นธรรมกับเขา ในฐานะของพี่ใหญ่แล้ว เฉินหยิ่นหลินย่อมรู้สึกละอายแก่ใจอยู่ลึก ๆ เช่นเดียวกัน

สองพี่น้องไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก นอกจากเดินเข้าไปด้านในด้วยกันเงียบๆ

“พ่อกับแม่อยู่บ้านไหม?”

“พ่อกับแม่ไปเที่ยวต่างประเทศแล้ว”

“อืม”

เฉินหยิ่นหลินพาเฉินอันหลานไปยังห้องสมุด จากนั้นก็นำการ์ดเชิญที่เตรียมไว้ยื่นให้กับเขา

“นี่เป็นการ์ดเชิญของเรือโดยสารวิกตอเรีย ไปถึงนายก็แค่เอาการ์ดเชิญนี้เข้าไปในงานด้วยเท่านั้น”

เฉินอันหลานไม่ได้เปิดดูแต่อย่างใด เขารับมาและใส่เข้าไปในเสื้อสูททันที

“ขอบคุณครับ พี่ใหญ่”

“งั้น…..ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“อันหลาน”

เฉินอันหลานหยุดชะงักทันที แต่เขายังคงไม่ได้กล่าวอะไรกับเฉินหยิ่นหลินที่อยู่ด้านหลัง

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ผอมบางของน้องชายตัวเอง เฉินหยิ่นหลินอยากเข้าไปกอดเขาเหมือนที่ทำเมื่อครั้งยังเป็นเด็กลูบหลังและปลอบใจเขาว่าตระกูลเฉินเป็นตระกูลใหญ่โต ถึงเขาจะเป็นโอเมก้าแต่ก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขภายใต้การคุ้มครองของตระกูลเฉิน แต่พอโตขึ้นอะไร ๆ ก็เปลี่ยนไป ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของน้องชายได้เปลี่ยนไปแล้ว ทัศนคติของคนในตระกูลก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน อีกทั้งตัวของเฉินหยิ่นหลินเองก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะปกป้องและคุ้มครองน้องชายได้

เฉินหยิ่นหลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็มองไปทางแผ่นหลังของเฉินอันหลานพร้อมกับยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อันหลาน ตอนเด็ก ๆ นายชอบเที่ยวเล่นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง พี่ใหญ่มีโครงการโรงแรมโครงการหนึ่งในต่างประเทศ นายสนใจไปจัดการดูแลมันไหม ได้ไปเที่ยวด้วยนะ”

“พ่อกับแม่รู้ไหมครับ?”

“อันหลาน”

“ช่างเถอะครับ ผมเป็นตำรวจต่อไปนั่นแหละดีแล้ว”

“งานสายลับมันเสี่ยงเกินไป อีกอย่างนายเองก็ทำงานนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้ ลองกลับไปคิดดูอีกสักครั้งเถอะนะ”

เฉินอันหลานยิ้ม จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปมองเฉินหยิ่นหลิน

“ตระกูลเฉินมีเงินตั้งมากมายและพี่ใหญ่กับพี่รองของผมก็รักผมมาก ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำงานหลังจากนี้ ครึ่งชีวิตที่เหลือก็ยังสามารถอยู่อย่างสบายได้โดยไร้กังวล ไม่ใช่เหรอครับ?”

เฉินหยิ่นหลินที่ถูกเฉินอันหลานกล่าวหยอกล้อพยักหน้าลงครั้งหนึ่งก่อนจะกล่าวกับน้องชายของตนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อืม ตราบใดที่นายต้องการ พี่ใหญ่กับพี่รองจะคอยสนับสนุนนายไปตลอดชีวิต”

เฉินอันหลานก้มหน้ายิ้ม จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องสมุดไป

ในชั่วขณะนั้น เฉินหยิ่นหลินอยากเอ่ยเรียกน้องน้อยของตน พาเขาขึ้นไปดูห้องนอนที่อยู่ชั้นบน รั้งให้เขาอยู่ต่ออีกสักหน่อย และเกลี้ยกล่อมให้เขาย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ แต่สุดท้ายเฉินหยิ่นหลินก็ไม่ได้พูดประโยคเหล่านี้ออกไป

รออีกหน่อยนะ รอให้เขากลายเป็นเจ้าของบ้านตระกูลเฉิน และรับกิจการต่อจากตระกูล เขาจะพาน้องชายของเขากลับมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นจะต้องไม่มีใครกล้าต่อต้านเขาอย่างแน่นอน

ก้าวออกจากคฤหาสน์ตระกูลเฉินมาได้พักใหญ่แล้วแต่เฉินอันหลานก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถเช่นนั้นเป็นเวลานาน เขามองไปยังห้องที่เขาเคยอยู่ มองไปยังต้นไม้ที่เขาเป็นคนปลูกกับมือตัวเองในสวน มองไปยังสนามเด็กเล่นขนาดเล็กที่พี่ใหญ่และพี่รองสร้างขึ้นมาให้เขา

เฉินอันหลานหวนระลึกถึงวันวานที่มีความสุขนั้น

แต่ตอนนี้เขากลับไปไม่ได้อีกแล้ว

เฉินอันหลานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ขับรถออกจากคฤหาสน์ตระกูลเฉินไป ประตูเหล็กด้านหลังรถปิดลงอัตโนมัติ ตัดขาดโลกภายนอกกับตระกูลเฉิน และตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างเฉินอันหลานและตระกูลเฉินเช่นเดียวกัน