ตอนที่ 1-3 Exórsus

ร้านเฟลิเช่นั้นแตกต่างจากร้านอาหารในโรงแรมทั่วไป ที่นี่จะไม่ใช้ประตูอัตโนมัติแต่ใช้ประตูไม้แทน พนักงานเสิร์ฟมีหน้าที่ออกมาต้อนรับลูกค้าที่หน้าประตูร้านเพราะจะสามารถเห็นลูกค้าจากกล้องที่ติดตั้งไว้ตรงทางเชื่อมระหว่างล็อบบี้กับร้านอาหาร
ด้วยเหตุนี้เรย์มอนด์เลยต้องออกมารอต้อนรับที่หน้าประตูทางเข้าร้าน เวลาจองใกล้เข้ามาแล้ว ผู้จัดการที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ส่งสัญญาณให้เขา ตอนนี้เปิดประตูได้เลย
เรย์มอนด์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดประตู ยกมุมปากขึ้นยิ้มแบบที่ไม่ให้ลูกค้าอึดอัด
“สวัสดีครับ ขอต้อนรับสู่ร้านเฟลิเช่ครับ”
เมื่อกล่าวคำทักทายเสร็จก็เงยหน้าขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือผู้ชายร่างสูงที่มีนัยน์ตาสีเขียวสดเหมือนกับทุ่งหญ้าเขียวขจีเข้ากันดีกับผมบลอนด์ทองประกายสวยเหมือนสีน้ำผึ้ง สันจมูกโด่งกับดวงตาคมลึก เลื่อนลงมาก็เจอกับริมฝีปากที่หนาอวบอิ่ม
อยู่ๆ เรย์มอนด์ก็รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนี้เป็นอัลฟ่าแน่นอน
เรย์มอนด์ยังไม่เคยเห็นอัลฟ่ายีนเด่นตัวเป็นๆ มาก่อนเลยในชีวิต ถึงแม้สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าอัลฟ่ายีนเด่นมักจะถูกเรียกขานในข่าวว่า ‘หายาก’ ‘ล้ำค่า’ และ ‘พิเศษ’ อยู่เสมอ แต่ถ้าเป็นโอเมก้าก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าใครเป็นอัลฟ่ายีนเด่น ไม่ใช่สิ โอเมก้าสามารถรับรู้ถึงความแข็งแกร่ง ความน่าเกรงขาม และความน่าเชื่อถือที่มันแผ่ออกมาจากตัวอัลฟ่ายีนเด่นได้ ไม่เพียงแต่โอเมก้าเท่านั้นที่รับรู้ได้ เบต้าก็รู้สึกได้เช่นกัน
“ฮ่าๆๆ ขอบคุณนะครับที่มาต้อนรับ”
เสียงที่เรย์มอนด์ได้ยินนั้นทำให้เขาละสายตาจากผู้ชายที่เขาแน่ใจว่าเป็นอัลฟ่ายีนเด่นแน่ๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ขยับปากเลยสักนิด ถึงจะเป็นอัลฟ่ายีนเด่น ถ้าไม่เปิดปากก็พูดไม่ได้แน่นอน พอเรย์มอนด์ตั้งสติได้ก็หันไปหาเจ้าของเสียง เขาก็เห็นผู้ชายอีกคนยืนอยู่ด้านหลัง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ไม่เป็นไรครับ”
พูดพร้อมกับยิ้มทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนใจดีและอ่อนโยน น้ำเสียงนั้นที่ได้ยินผ่านหูโทรศัพท์ ถึงแม้จะคุยกันแค่ครั้งเดียวก็ดูเหมือนว่าคนนี้จะเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เรย์มอนด์เลยถามคนนั้นต่อว่า
“คุณเซอร์กีเยฟใช่ไหมครับ?”
เขาส่ายหน้าแล้วตอบอย่างนุ่มนวล
“ไม่ใช่ครับ ท่านนี้ต่างหากครับคือคุณเซอร์กีเยฟ”
ผู้ติดตามงั้นเหรอ
พอเอียงตัวก็เจอกับคนจองตัวจริงที่มีพลังบางอย่างออกมาจากตัวเขา ทันทีที่สบสายตาของเรย์มอนด์ ริมฝีปากอวบอิ่มก็ค่อยๆ ขยับเปิดออก บางทีเรย์มอนด์อาจรู้สึกไปเองก็ได้
“แม็กซิม มิไฮโลวิช เซอร์กีเยฟ จองไว้สองที่ครับ”
ขณะที่เสียงของผู้ชายคนนี้เข้ามาในโสตประสาท เรย์มอนด์ก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
มันเป็นน้ำเสียงเบาแต่หนักแน่น ดูเหมือนจะหยาบกระด้างแต่ฟังแล้วรื่นหู ทำให้รู้สึกราวกับถูกพันด้วยผ้ากำมะหยี่สีเขียวที่เหมือนกับสีนัยน์ตาของเขา ถือว่าเป็นคนที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถันเลยทีเดียว
ทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายพลันหยุดนิ่ง
นี่ฉัน… เป็นคนที่สนใจรูปร่างภายนอกขนาดนี้เลยเหรอ…