ตอนที่ 1-4 Exórsus

เรย์มอนด์พาทั้งสองคนไปยังที่นั่ง รินน้ำลงในแก้วและตรวจสอบเมนูอาหารอีกครั้ง จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัวด้วยท่าทางการเดินที่สุภาพตามที่ได้ร่ำเรียนมาจากที่นี่ สั่งอาหารในครัวแล้วออกมา พอได้อยู่คนเดียวอีกครั้งก็จะใจลอย
แค่ได้เห็นผู้ชายคนนี้ครั้งแรกก็รู้ด้วยสัญชาตญาณเลยว่าเป็นอัลฟ่ายีนเด่นแน่นอน เรย์มอนด์พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่บ่อยครั้งที่เหลือบมองโต๊ะที่ตัวเองรับผิดชอบ หรือว่าฉันเป็นพวกคลั่งไคล้รูปร่างแบบนี้ ถ้าไม่ใช่แบบนั้นจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี… ฉันคงไม่กล้าไปว่าอะไรเบนที่คอยร้องเพลงล้อฉันว่าสาวสวยๆ มาตลอดแล้วแหละ
ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นในมือเรย์มอนด์ก็ถือวินเทจไวน์ที่ซอมเมอลิเย่ร์แนะนำมา บริการซอมเมอลิเย่ร์เป็นบริการเสริมที่สามารถขอเพิ่มได้ตอนจอง สมาย กายที่ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณเซอร์กีเยฟ แต่จริง ๆ แล้วเป็นแค่ผู้ติดตาม เขาก็ยังไม่ได้เรียกร้องขอบริการอะไรเป็นพิเศษ ดูแล้วน่าจะมีความรู้เกี่ยวกับไวน์อยู่พอสมควร
เรย์มอนด์หยิบไวน์ออกมาจากถังแล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะ รินไวน์ลงในแก้วให้ทั้งคู่ลองชิม จากนั้นเดินออกมายืนรออยู่บริเวณนั้น วันนี้โต๊ะข้างๆ ไม่มีลูกค้าเลยสักคน ดูท่าทางคงจะเป็นแขกระดับวีไอพีสินะ ปกติแล้วแค่มากินข้าวกับผู้ติดตามต้องปิดโซนร้านขนาดนี้เลยเหรอ
เริ่มคิดอะไรไร้สาระอีกแล้ว เพราะงานไม่ค่อยยุ่งก็เลยคิดไร้สาระแบบนี้อีกครั้ง
“ทานให้อร่อยนะครับ”
หลังจากที่เรย์มอนด์เสิร์ฟอาหารจานหลักเสร็จก็กล่าวอย่างนุ่มนวลพร้อมทั้งรอยยิ้มในการให้บริการ จากนั้นเดินออกมายืนรออยู่ใกล้ๆ อาจจะเป็นเพราะที่นี่เงียบมากเลยทำให้ได้ยินเสียงพูดคุยของ สองคนนี้ได้อย่างชัดเจน
“…ดังนั้นจึงมีคำถามว่ามันมีมูลค่าหรือไม่ครับ ท่านประธาน”
“จะบอกว่าไม่มีก็คงไม่ได้สินะ”
“แบบนี้เงินลงทุนในการพัฒนามันจะไม่มากเกินไปหรือครับ”
“สุดท้ายคนที่วิจัยอยู่ในห้องทดลองก็คือฉัน คนที่จัดการเรื่องเงินก็เป็นฉันนะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดครับ… อย่างนั้นก็…”
“อเล็กเซย์ ฉันไม่ได้อยากฟังนายบ่นในที่แบบนี้หรอกนะ”
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ”
ทั้งที่คิดว่าเขาจะเป็นคนนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่ในฐานะผู้ติดตามการทำแบบนั้นดูไม่สุภาพเอาเสียเลย ถึงจะทานอาหารกันสองคนในร้านอาหารมีระดับอย่างนี้ก็ตาม
ความจริงเรย์มอนด์ที่กำลังเงี่ยหูฟังบทสนทนานั้น เขาจ้องไปที่โต๊ะนั้นอย่างไม่รู้ตัว จุดที่เรย์มอนด์ยืนรอนั้นเป็นตำแหน่งที่สามารถมองเห็นใบหน้าที่ดูดีโดดเด่นของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทรงกลมนั้นได้อย่างชัดเจน
“ยังไงก็อย่าทำเป็นเรื่องเล่นๆ นะครับ แล้วก็ได้โปรดหยุดออกมาข้างนอกในเวลางานด้วยครับ”
“ฉันไม่ได้เป็นเด็กน้อยนะ จะไปไหนมาไหนต้องรายงานเลขาอย่างนายด้วยหรือไง”
ผู้ชายคนที่พูดวางมีดที่กำลังถืออยู่แล้วเงยหน้าขึ้น ทำให้เรย์มอนด์กับผู้ชายคนนั้นสบสายตากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เรย์มอนด์ถึงกับเหม่อลอยชั่วครู่และมองเข้าไปยังนัยน์ตาสีเขียวของเขา พอรู้สึกตัวไหล่ก็สั่นไหวราวกับกระรอกที่กำลังตกใจแล้วหลบสายตานั้นทันที
ผู้ชายคนนั้นมองเรย์มอนด์อย่างพินิจพิจารณา โอเมก้าสินะ
“…ไม่ใช่อย่างนั้นครับ อย่าตีความหมายคำพูดผมไปอย่างนั้นสิครับ…”
แม็กซิมฟังมือขวาเบอร์หนึ่งของเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดพึมพำแบบไม่ได้ตั้งใจฟังมากนัก
โอเมก้าผู้ชายที่แต่งกายสะอาดสะอ้านยันหูกระต่ายที่อยู่ในสายตาของเขานั้นช่างสวยมาก
ใบหน้าชัดเจนราวเหมาะที่จะเรียกว่าสาวสวยหรือหนุ่มหน้าสวย ดูแล้วไม่เหมือนผู้ชายสักเท่าไร เหมือนหญิงสาวที่ถูกวาดขึ้นด้วยปากกาอย่างประณีต
ผิวขาวนวลที่เข้ากันดีกับผมสีดำเข้มเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ในใบหน้าที่อวดความงดงามนั้น รูปร่างหน้าตาถูกจัดวางอย่างประณีต สิ่งที่ดูดีที่สุดบนใบหน้านั้นคือหางตาที่ยกขึ้นเล็กน้อยกับดวงตาที่เหมือนกับเพชรสีฟ้า
ร่างบางสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้สบตากันเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกตรงประตูทางเข้าร้านอาหาร ช่างเป็นภาพที่น่าขัน ไม่ใช่สิ น่ารักต่างหาก
“…ท่านประธานครับ ประธานครับ ท่านประธาน!”
“หื้ม กินๆ เข้าไปเถอะน่าอเล็กเซย์”
“นี่… ไม่ได้ตั้งใจฟังที่ผมพูดใช่ไหมเนี่ย เหมือนนิโคไลเลย”
บังคับใจตัวเองไม่ให้ด่าหยาบๆ กลับไป
ชายหนุ่มที่ไม่สนใจกับการโต้เถียงของอเล็กเซย์เขามองพนักงานเสิร์ฟคนนั้นแว่บหนึ่งก่อนที่จะก้มหน้ามองที่จานอาหารของตัวเอง จู่ๆ เขาก็มุ่งความสนใจไปที่พนักงานคนนั้นอีกครั้ง น่ารักจริงๆ
อเล็กเซย์ซึ่งเป็นนักชิมอาหารนั้นการทานอาหารของร้านนี้ที่จองโดยใช้ชื่อของแม็กซิมไม่ได้เรื่องมากกับอาหารมากนัก อีกอย่างแม็กซิมเป็นคนที่พึงพอใจกับอะไรได้ยากแต่กลับอิ่มอกอิ่มใจสุดๆ อาจเป็นเพราะพนักงานเสิร์ฟที่นี่น่ารักมาก
แม็กซิม มิไฮโลวิช เซอร์กีเยฟมักจะพ่ายแพ้ต่อความสวยและน่ารัก