ตอนที่ 1-5 Exórsus

สุดท้ายเรย์มอนด์คอยหลบตามองต่ำตลอดเวลาตั้งแต่ที่ได้สบสายตากับชายหนุ่มอัลฟ่ายีนเด่นจากโต๊ะนั้น ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนั้นแค่คิดอย่างเดียวว่าไม่กล้าสบตากับดวงตาสีเขียวของผู้ชายคนนั้นได้อีกต่อไป
โชคดีที่ตลอดเวลาในการทำหน้าที่เสิร์ฟจนถึงการเสิร์ฟของหวานไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่กำลังพยายามทำอยู่มันได้ผลหรือเป็นความช่วยเหลือจากสวรรค์กันแน่ ไม่ว่าจะเป็นการเติมน้ำหรือเก็บจานอาหารก็ผ่านไปได้ด้วยดี
“อาหารรสชาติถูกปากไหมครับ?”
เรย์มอนด์ถามทั้งสองคนหลังจากทานของหวานเสร็จ ถ้าผู้ติดตามเป็นคนยื่นบัตรเครดิตให้ก็ดีสิจะได้คุยกับคนนี้คนเดียวพอ แต่ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับเป็นคนหยิบบัตรเครดิตออกจากระเป๋าทำให้ต้องกลืนน้ำลายแห้งๆ แล้วถามกลับไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
เรย์มอนด์รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เขาเริ่มบทสนทนาพร้อมกับฉีกยิ้มให้ตามมารยาท ไม่รู้เป็นเพราะความน่าเกรงขามของผู้ชายคนนั้นที่แผ่ออกมาโดยไม่รู้ตัวหรืออย่างไร เรย์มอนด์กลัวว่าเสียงที่ถามออกไปจะสั่นเครือ
แต่ในความเป็นจริงสิ่งที่กำลังสั่นไหวอยู่ไม่ใช่เสียง แต่กลับเป็นมือที่กำลังส่งบัตรเครดิตกับใบเสร็จ ไม่ถึงขนาดสั่นระริก แต่ก็สั่นถึงขนาดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้ได้ถึงความตื่นเต้นเมื่อมือของทั้งคู่ได้สัมผัสกัน ในขณะที่มือของแม็กซิมยื่นไปรับใบเสร็จกับบัตรพลาสติกก็ทำให้เห็นสีหน้าของร่างบางที่กำลังกระวนกระวายใจ เรย์มอนด์รู้สึกพลาดที่แสดงความรู้สึกนั้นออกมา จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนหัวเราะเบาๆ
“กลัวว่าผมจะพูดว่าอาหารรสชาติไม่อร่อยเหรอครับ”
“ครับ… เอ่อ…”
เรย์มอนด์ได้แต่สับสนกับคำพูดของแม็กซิม จึงได้เงยหน้าขึ้นมาตามสัญชาตญาณ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับรอยยิ้มที่เข้ากับใบหน้าอันงดงามของชายหนุ่ม ถึงจะเป็นเพียงการยกมุมปากขึ้นก็ตาม มันเป็นรอยยิ้มที่ดีที่สุดเมื่อนึกถึงใบหน้าเรียบเฉยนั้น
“ผมพอใจมากเลยครับ ทั้งอาหาร ทั้งพนักงานเสิร์ฟ”
เขาถึงกับสับสนมากขึ้นกับคำพูดต่อท้ายที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยสัญญาณในแง่ดี เพราะคำพูดที่ว่า ‘ทั้งพนักงานเสิร์ฟ’ ไม่ได้หมายถึงแค่พึงพอใจในการบริการอย่างเดียว ด้วยความที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องความรักเลยสักครั้งทำให้เรย์มอนด์ไม่มีเซ้นส์เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อได้รับคำพูดชมที่แฝงความนัยแบบนั้นก็รู้สึกเขินจนใบหูร้อนผ่าวและแดงขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนั้นเหมือนต้องการให้โอเมก้ารับรู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง
“เอ่อ… ครับ ขะ ขอบคุณครับ ดีจังนะครับที่คุณพอใจ”
จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้หยิบบัตรเครดิตออกจากมือเรย์มอนด์ เขาชื่นชมใบหน้านั้นจนพอใจถึงจะค่อยๆ ดึงมือออก มือนั้นตั้งใจดึงมือขาวของเรย์มอนด์มาแล้วหยิบใบเสร็จกับบัตรเครดิตออกไป
“ไปกันได้แล้ว”
“ครับๆ นิโคไลติดต่อมาแล้วครับ บอกว่าอยู่แถวนี้”
เรย์มอนด์ที่ใบหูแดงก่ำเผลอเหม่อไปชั่วครู่รีบเดินตามผู้ชายสองคนที่ลุกจากโต๊ะไปยังหน้าประตูทางเข้า เขารีบสาวเท้าไปเปิดประตูให้ทั้งคู่ เรย์มอนด์หันหน้ามาโค้งขอบคุณให้ลูกค้าทั้งสองคน แล้วพูดว่าหวังว่าจะมาอีกครั้งนะครับ เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ
ชายหนุ่มที่ตั้งใจจะออกไปด้านนอกประตูเพราะการมาส่งที่สุภาพนั้นกลับหยุดและจ้องมองเรย์มอนด์ หากจะอธิบายให้ถูกต้องน่าจะเป็นเขาก้มลงมองเพราะเขาตัวสูงมากมากกว่า จู่ๆ เขาก็หยุดเดินแล้วจ้องเขม็งมาที่ผม ทำให้เรย์มอนด์ถูกกระชากสติไปและเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกครั้ง
“เอ๊ะ ท่านประธานครับ มัวทำอะไรอยู่ครับ”
“เอ่อ…! ละ ลาก่อนนะครับ”.
เรย์มอนด์ถูกดึงสติกลับมาด้วยเสียงของผู้ติดตามแล้วรีบโค้งให้อีกครั้ง ครั้งนี้เขาพยายามไม่ใส่ใจสายตาของผู้ชายคนนี้ และเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
“อื้ม”
ร่างบางเกร็งไหล่ด้วยความตื่นเต้นกับเสียงของร่างสูงที่คาดว่าอยู่ตรงบริเวณศีรษะ
ได้โปรดไปเถอะ ไปสักทีเถอะครับ เขาภาวนาแบบนั้นอยู่ในใจส่วนผู้ติดตามก็บ่นกระปอดกระแปดเร่งชายหนุ่มให้ไปที่รถ
“ทำอะไรอยู่ครับ ไม่รู้เหรอครับว่านิโคไลเป็นคนใจร้อน อ้า ตอนนี้น่าจะมาถึงแล้วด้วยครับ โทรมาพอดีเลยครับ”
รีบๆ ไปสักที ได้ไหมครับ
คำพูดนั้นทำให้ผู้ชายคนนั้นหันหลังเดินออกไปที่ประตู เสียงรองเท้าราคาแพงค่อยๆ จางหายไป
ถึงร่างผู้ชายสองคนนั้นหายไปแล้ว แต่เรย์มอนด์ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
“เรย์มอนด์ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ”
แม้ว่าผู้จัดการเดินมาพูดใกล้ๆ เรย์มอนด์ก็ยังนึกถึงเสียงและใบหน้าของผู้ชายคนนั้น และเหมือนว่าสัมผัสของผู้ชายคนนั้นยังหลงเหลืออยู่ที่มือตัวเองอยู่เลย