ตอนที่ 1-6 Exórsus

“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ครับ อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ”
ทันทีที่เรย์มอนด์เดินเข้ามาในร้านอาหาร เขาก็ทักทายกับผู้จัดการตามปกติแล้วเดินไปที่ห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน แต่ผู้จัดการกลับเรียกเขาให้หยุดอย่างรีบร้อน และเริ่มพูดด้วยสีหน้าที่แสดงความรู้สึกขอโทษออกมาอย่างเห็นได้ชัด เดาว่าเขาน่าจะมีธุระหรือเรื่องสำคัญที่อยากขอให้ช่วย
“เออ… คุณเกรย์ ขอโทษนะ ผมรู้ว่าเย็นวันนี้เป็นวันหยุดของคุณแต่ว่าช่วยอยู่ทำงานสักวันได้ไหม”
ผู้จัดการผู้ให้ความสำคัญกับเรื่องเวลาคงคิดว่าการขอให้ช่วยครั้งนี้เป็นอะไรที่เสียมารยาทมาก ถ้าลองเปรียบเทียบจากประสบการณ์เมื่อก่อนที่เคยทำงานพาร์ทไทม์มาหลายแห่งทั้งในฐานะเจ้านายและลูกจ้าง แน่นอนคงได้ยินคำพูดแบบนี้ถมเถไป แต่ในฐานะของผู้จัดการร้านเฟลีเซ่ ผู้ที่ให้ความสำคัญต่อเวลานัดหมายหรือสวัสดิการของพนักงานนั้น เขาคงรู้สึกเกรงใจเรย์มอนด์มากทีเดียว
“ครับ ผมไม่ได้มีตารางงานอะไรเป็นพิเศษ อยู่ช่วยได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ตอนเย็นจะให้ดูแลแค่โต๊ะเดียวเท่านั้น โอเคไหมครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอโทษขนาดนั้นก็ได้ครับ”
“จะเปลี่ยนวันหยุดให้ทีหลังนะครับ ขอโทษอีกครั้งครับ”
เขายิ้มอย่างอย่างเขินอายในขณะที่เขาพูดขอโทษหลายๆ รอบ ในเมื่อมีโต๊ะที่ต้องรับผิดชอบขึ้นมาอย่างกะทันหันในตอนเย็น สิ่งที่ต้องทำเพิ่มก็คือเช็ครายละเอียดการจองของลูกค้า
“ไปรับรายชื่อที่เคาน์เตอร์ใช่ไหมครับ”
“ไม่ต้องครับ อยู่นี่ครับ”
โดยปกติจะไปหาหัวหน้าที่เคาน์เตอร์และตรวจสอบรายชื่อ แต่ครั้งนี้ผู้จัดการกลับยื่นกระดาษให้เรย์มอนด์โดยตรง ถ้าได้รับงานมาโดยตรงแบบนี้ ต้องใส่ใจกับงานมากแค่ไหนกันนะ รู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ
“หลังจากเวลาพัก ช่วยโทรศัพท์ยืนยันการจองด้วยนะครับ”
“ครับ ทราบแล้วครับ”
การกำชับที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับเดจาวู สีหน้าและน้ำเสียงของผู้จัดการที่ทำให้รู้สึกถึงความตื่นเต้นรวมถึงความประหม่ากำลังพูดรายชื่อของลูกค้าที่จองให้ฟัง
“จำโต๊ะที่คุณดูแลครั้งที่แล้วได้ใช่ไหม คุณเซอร์กีเยฟน่ะ”
ผู้ชายคนนั้น อัลฟ่ายีนเด่นที่มีหน้าตาหล่อเหลาและรูปร่างผอมสูงคนนั้นสินะ เรย์มอนด์ค่อยๆ ตอบอย่างช้าๆ ว่า ครับ จำได้ครับ
“ตอนที่เขามาใช้บริการครั้งก่อนดูท่าทางจะพอใจมากทีเดียว ได้ยินมาว่า เขาบอกว่าถ้าได้คุณเกรย์มาดูแลอีกครั้งก็คงจะดีครับ”
ถึงจะรู้สึกขอโทษกับเรื่องที่แจ้งไป แต่ทางนั้นบอกว่าต้องให้คุณเกรย์รับหน้าที่นี้ให้ได้ ใบหน้าของผู้จัดการที่พูดอย่างนั้นดูมีความมั่นใจมาก ทั้งที่เป็นคำชมแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรย์มอนด์ถึงรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปัญหาคงอยู่ที่ฝ่ายตรงข้ามนี่แหละ
“ครับ… พอใจกับบริการ ผมก็โล่งใจแล้วครับ ฮ่าๆๆ”
ปกติแทบจะไม่มีกรณีที่ระบุตัวพนักงานเสิร์ฟที่ถูกใจ ที่นี่ไม่ใช่ห้องจัดเลี้ยงรับรองและไม่ใช่บูติกด้วย การกำหนดตัวบริกรของร้านอาหารเกิดขึ้นน้อยมาก เพราะมาตรฐานของพนักงานเสิร์ฟส่วนใหญ่จะคล้ายคลึงกัน จึงเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเท่าไหร่
ความทรงจำของเรย์มอนด์เกี่ยวกับประสบการณ์ที่เคยพบชายหนุ่มเมื่อครั้งก่อนเต็มไปด้วยความสับสน วุ่นวายใจ และประหม่า เขาเป็นแค่เพียงโอเมก้า ส่วนผู้ชายคนนั้นอย่างไรก็เป็นอัลฟ่า… จะทำงานทั้งที่เหม่อแบบนี้ได้อย่างไรกัน แค่คิดถึงเกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกกระสับกระส่าย อีกทั้งรู้สึกอึดอัดใจและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เหมือนสัตว์ป่าตัวน้อยที่ติดกับดัก
“ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ คุณเกรย์”
“ครับ…”