ตอนที่ 1-7 Exórsus

แม้อยากจะเตรียมความพร้อมในการทำงาน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องของผู้ชายคนนั้น ความวุ่นวายในใจที่ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
เรย์มอนด์มั่นใจว่าเขารู้สึกว่าเวลาพักทานอาหารกลางวันนั้นสั้นมากเป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาเข้ามาทำงาน เพราะสายตาของไมเคิล รัสเซลที่จ้องมองเขาตลอดเวลา จนเกือบทำให้สำลักน้ำซุปที่ตักมา ต้องขอบคุณเบเนดิกต์ที่คุยจ้อเสียงดังไม่ยอมหยุดอยู่ข้างๆ เขาจึงพยายามอดทนและผ่านมันมาให้ได้ ถึงแม้วันนี้เบเนดิกต์จะชวนคุยก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เรย์มอนด์รู้สึกผ่อนคลายลงได้เลย
“ทำไม อาหารไม่ถูกปากเหรอ”
“เอ๋ ก็… นิดหน่อยน่ะ กินเสร็จแล้วเนี่ย”
เรย์มอนด์ทิ้งเบเนดิกต์ที่เอียงคอมองด้วยความสงสัยเอาไว้แล้วลุกขึ้นไปเก็บถ้วยชามตัวเองกินเสร็จ และคิดว่าจะชงลาเต้ดื่มซักแก้วนึง แต่ในขณะที่เทนมร้อนๆ ลงในแก้วกาแฟอยู่ที่หน้าเครื่องชงกาแฟในห้องพักพนักงาน ก็คิดถึงเรื่องของผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงโดดเด่น ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้มองต่างพูดชื่นชมว่าเขาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ มีสีผิวที่บ่งบอกถึงความมีสุขภาพดีซึ่งแตกต่างกับเรย์มอนด์ และยังสัมผัสได้ถึงร่างกายที่แข็งแรงกำยำภายใต้ชุดสูทคลาสสิกตัวนั้น ช่างเป็นรูปร่างที่หล่อเหลาจนยากที่จะห้ามใจ ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกถึงความงดงามตามธรรมชาติที่น่าหลงใหลด้วยเช่นกัน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกที่รับรู้ได้ไวของเรย์มอนด์หรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมกับความงดงามในฐานะอัลฟ่ายีนเด่นจากชายหนุ่ม แต่มั่นใจได้อย่างหนึ่งว่ารู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างในตอนที่มือสัมผัสกันหรือแม้แต่ตอนที่ได้รับคำชมแปลกๆ นั่นด้วย ที่ไม่มั่นใจก็คือตัวเองรู้สึกอย่างนั้นเป็นเพราะแรงดึงดูดทางเพศหรือเป็นสัญชาตญาณของโอเมก้าเมื่อเจออัลฟ่ายีนเด่นกันแน่ ถ้าได้เจออีกครั้ง… จะรู้ไหมนะ
“ไม่ ไม่สิ พูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย”
เขาส่ายหน้าแล้วตบหน้าตัวเองอย่างแรงจนแก้มเห่อร้อนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่ใช้มือทั้งสองข้างกุมแก้วลาเต้ที่วางอยู่ เป่าให้หายร้อนแล้วดื่มอึกหนึ่ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และมีใบหน้าหนึ่งโผล่ออกมา เบเนดิกต์นั่นเอง
“ไม่กินซุปแต่กลับมานั่งดื่มลาเต้เนี่ยนะ”
“เปล่าสักหน่อย ไม่ค่อยหิวน่ะ”
“หื้ม อย่างนั้นเหรอ ผู้จัดการฝากมาบอกให้นายโทรไปยืนยันการจองกับลูกค้าน่ะ”
ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นแขก VIP แน่ๆ หรืออาจจะเป็นแขกระดับ VVVIP เลยก็ได้ เพราะกับแขกที่มีชื่อเสียงคนอื่นผู้จัดการไม่เคยให้ความสนใจขนาดนี้มาก่อน
ในขณะที่แอบถอนหายใจ เรย์มอนด์เดินตรงไปที่เคาเตอร์ มีเบเนดิกต์เดินตามหลังเรย์มอนด์มาจนถึงเคาน์เตอร์ นี่ยังเป็นเวลาทานอาหารของพนักงานอยู่ ดังนั้นจึงไม่เห็นแม้แต่คุณมิลเลอร์ ผู้จัดการอยู่ที่เคาน์เตอร์ เรย์มอนด์จึงหยิบกระดาษที่เขียนเบอร์ซึ่งได้รับมาก่อนหน้านี้แล้วกดเบอร์เพื่อโทรออก ระหว่างนั้นเบเนดิกต์ก็แกะอมยิ้มใส่ปากและยืนมองเรย์มอนด์
[ครับ]
คิดว่าเจ้าของเบอร์โทรศัพท์นี้คงเป็นผู้ติดตามซึ่งมีน้ำเสียงแบบผู้ชายอ่อนโยน คนที่รับโทรศัพท์นั้นมีน้ำเสียงทุมต่ำและอ่อนโยนราวกับผ้ากำมะหยี่ น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้นดังแว่วเข้ามาในหูของเรย์มอนด์ที่มึนงงไปชั่วขณะจนไม่สามารถพูดตอบโต้ได้อีกครั้ง
[ฮัลโหล]
“เอ่อ…! ครับ สวัสดีครับ ผมโทรมาคอนเฟิร์มจากร้านเฟลิเซ่ครับ”
[หื้ม]
“คุณลูกค้าคือ คุณมะ… แม็กซิม มิไฮโลวิช เซอร์กีเยฟใช่ไหมครับ”
เรย์มอนด์เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมาพร้อมกับคำว่า ครับ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เรย์มอนด์ยืนยันเรื่องเวลาจอง จำนวนคนที่มา เบอร์โต๊ะ รวมไปถึงเมนูที่สั่งล่วงหน้า แต่เสียงหัวเราะของแม็กซิมยังคงแฝงอยู่ในทุกคำตอบระหว่างเขากับเรย์มอนด์ เขาหวังแค่ว่าตัวเองจะไม่เข้าใจผิดไปเอง
“…ถ้าอย่างนั้นแล้วพบกันช่วงเวลาจองนะครับ”
[สักครู่นะครับ]
“ครับ…”
[ใช่พนักงานเสิร์ฟที่บริการผมครั้งที่แล้วหรือเปล่าครับ]
เรย์มอนด์เกิดอาการอึกอัก น้ำลายของเขาตอนนี้ไม่สามารถที่จะกลืนลงคอไปได้ การกลืนน้ำลายสำหรับเขาไม่เคยยากแบบนี้มาก่อน
[…ไม่ใช่หรือครับ]
“แค่กๆ ! เอ่อ… ใช่ครับ ผมเอง…”
[อย่างนั้นเองเหรอ งั้นแค่นี้นะ]
“ครับ ครับ ขอบคุณครับ”
เรย์มอนด์วางหูโทรศัพท์พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก แม้ว่าจะไม่ได้คุยกันต่อหน้า แต่เขาก็ทำให้เรย์มอนด์รู้สึกประหม่าจนเหงื่อไหล เบเนดิกต์ที่กำลังจ้องเรย์มอนด์อย่างไม่วางตากับท่าทางของเรย์มอนด์ เขากัดอมยิ้มพร้อมกับถามขึ้นว่า
“ใครเหรอ”
“หื้ม ลูกค้าที่จองโต๊ะวันนี้ตอนเย็นน่ะ… ที่ผู้จัดการสั่งให้โทรเช็คเมื่อกี้ไง”
“อ๋อ งั้นเหรอ”
“ทำไมทำท่าอย่างนั้นล่ะ”
“ลูกค้าจริงๆ ใช่ไหม”
“แล้วถ้าไม่ใช่ลูกค้า จะมาคุยโทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์ไหมล่ะ”
แต่ว่าทำไมหูต้องแดงด้วยล่ะ เบเนดิกต์ดึงติ่งหูของเรย์มอนด์เพื่อไม่ให้เจ็บพร้อมกับหมุนตัวและเดินออกไป เรย์มอนด์ที่กำลังคิดอยู่ว่าคำพูดของเบเนดิกต์หมายถึงอะไร ก็รีบยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดที่หูของตัวเอง
เบน! พูดไร้สาระอะไรเนี่ย…!