ตอนที่ 17

สเต็กที่มาเสิร์ฟกองเป็นก้อนอยู่บนกระทะร้อนพร้อมควันและเสียงซ่า ข้างบนถูกราดซอสที่มีกลิ่นเสียดแทงจมูก บนสลัดถูกราดไปด้วยสิ่งที่ไม่รู้ว่าคืออะไร บนซุปเนยปรากฏฟองที่ดูคล้ายกับน้ำมูก
ทั้งสองต่างก็พยายามที่จะไม่มองไปอย่างพวกมัน ถงข่ายตักสลัดเข้าปาก เจียงจื่อเจี่ยนใช้ช้อนคนไปมาในซุปเห็ด พยายามสร้างบรรยากาศว่าตัวเองกินอย่างพึงพอใจอย่างที่สุด ถงข่ายถามเจียงจื่อเจี่ยนว่าเกิดราศีอะไร แล้วเปิดแอพฯ ขึ้น เริ่มทำการคำนวณความเข้าขากัน ความเขาขานั้นสูงถึง 95% ราวกับมีบรรยากาศโรแมนติกที่ต่างจากบรรยากาศในร้านอาหารที่เสียงดังโหวกเหวกไปด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยของแขกที่มาทานเกิดขึ้น
เจียงจื่อเจี่ยนเริ่มรู้สึกเสียใจทีหลัง ถ้าพวกเขาคบกันจริงๆ วันหลังถ้าจะฉลองครบรอบนี่ไม่ต้องมาร้านอาหารตะวันตกร้านนี้ทุกปีเลยเหรอ? คิดไปคิดมา จู่ๆ ก็เกิดไอเดียขึ้น ซื้อร้านนี้แล้วปรับแต่งใหม่ก็ได้นี่นา
ถงข่ายเอ่ย “ผมไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย นี่เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่สุดในชีวิตผม”
“ไม่เป็นไรหรอก” เจียงจื่อเจี่ยนปลอบ “อ่านเองแล้วไปสอบก็ได้เหมือนกัน ฉันกำลังเตรียมตัวสอบวิทยาลัยสำหรับผู้ใหญ่น่ะ ปีหน้าก็จะไปสอบแล้ว”
ถงข่ายพูด “งั้นถ้าว่างแล้วมาทบทวนด้วยกันไหม? ตอนเรียนอาชีวะ พวกอาจารย์ยังเคยชมผมใหญ่เลย”
“ได้สิ” เจียงจื่อเจี่ยนตอบ “คราวหน้าเดี๋ยวฉันจะเอารายละเอียดการสมัครกับพวกชีทการเรียนออกมาด้วย แล้วเรามาทบทวนด้วยกัน!”
ถงข่ายรู้สึกซาบซึ้งไปชั่วขณะ ระหว่างนั้นเขาก็รับโทรศัพท์ เสียงผู้ช่วยจากปลายสายเอ่ย “ประธานถง ทางอเมริกาถามมาว่าเปิดประชุมกะทันหันได้ไหมคะ ใช้เวลาของคุณแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น ประธานหูอยากให้คุณรีบกลับมาค่ะ”
ถงข่ายขมวดคิ้ว “อยู่ข้างนอก ไม่ว่าง ให้พวกเขารอ”
เจียงจื่อเจี่ยน “ทำไมถึงให้แขกรอล่ะ? ถ้าแขกเรียกก็เเปลว่าพวกเขามั่นใจในตัวนายนะ”
ถงข่ายได้สติรีบยิ้มตอบ “พี่ชายพูดถูก งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยแล้วกัน”
“งั้นเดี๋ยวให้คนขับรถไปรับคุณไหมคะ?” ผู้ช่วยถาม “เขากำลังอารมณ์เสียอยู่ในห้องทำงานน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวฉันกลับเอง” คราวนี้ถงข่ายระมัดระวังมากขึ้นเอ่ย “รอฉันสักครึ่งชั่วโมง คุณให้… อันนั้น… หยิบขนมเล็กๆ ให้หู… ให้พวกเขากินเถอะ ให้พวกเขาดูทีวีสักครู่”
ผู้ช่วย “เอ่อ… ประธานถง ประธานหูกับบอสอยู่ในห้องทำงานกันหมด กำลังเปิดคลิปดู พวกเขาเครียดจนจะเป็นบ้าแล้ว ฉันคิดว่าพวกเขาไม่น่าอยากกินขนมดูทีวีเท่าไหร่…”
“แค่นี้นะ” ถงข่ายกล่าว “วางล่ะ”
“ฉันไปส่ง” เจียงจื่อเจี่ยนไม่อยากกินพอดี รีบลุกขึ้นตาม ถงข่ายรู้ว่าสำนักงานหลักของนอร์ริงต้องเกิดเรื่องอะไรมาทำให้พวกเขาลำบากอีกแน่ๆ รีบกล่าว “ผมนั่งรถไฟใต้ดิน สองสถานีก็ถึงแล้วครับ”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง…”
“ไม่ต้องจริงๆ ครับ พี่ชายกินต่อเถอะ อย่าเปลืองเลย…”
“เฮ้ อย่าลืมกาแฟ”
“จริงด้วย” ถงข่ายก็นึกขึ้นได้เช่นกัน ทั้งคู่ถือกาแฟก่อนจะเดินออกจากร้านอาหาร
เจียงจื่อเจี่ยนสแกนยืมจักรยาน มือจับแฮนด์ไว้ บอกลาถงข่ายตรงปากทางถนน “เจอกันพรุ่งนี้?”
“มะรืนเป็นไงครับ?” ถงข่ายกล่าว “มะรืนเป็นเวรผมหยุด ไว้ผมจะโทรหา”
“สัญญาแล้วนะ บาย”
ถงข่ายลงไปสถานีรถไฟใต้ดิน พอเจอถังขยะก็ทิ้งแก้วกาแฟ ผ่านทางเข้าไปแล้วก็ออกมาจากทางออกอีกทาง เลี้ยวเข้าที่จอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หาอยู่ครึ่งวันถึงเจอกุญแจรถ พอกดรีโมทรถแล้วไฟหน้าของเฟอร์รารี่ก็ถูกเปิดขึ้น ถงข่ายขึ้นรถก่อนจะขับออกไป
เจียงจื่อเจี่ยนขี่จักรยานไปจนเจอสถานีคืนรถตรงปากซอยต่อไป พอคืนรถแล้วก็เดินวนไปยังโรงแรมแกรนด์เจียงคอนติเนนทัลที่อยู่แถวนั้น เบลบอยรีบยืนตัวตรง เจียงจื่อเจี่ยนไปยังชั้นล่างแล้วขึ้นนั่งบนแอชตัน มาร์ตินของตัวเอง รับเสื้อยืดตัวนี้ไม่ไหวจริง เขาเปลี่ยนเสื้อบนที่นั่งคนขับก่อนจะขับรถออกมา
“ประธานเจียง ทานมื้อเย็นหรือยังคะ?” ผู้จัดการยืนอยู่ข้างพนักงานเฝ้าประตู โค้งตัวถาม “วันนี้มีเห็ดทรัฟเฟิลมาใหม่ครับ คุณจะลองหน่อยไหมคะ?”
เจียงจื่อเจี่ยนวันนี้อารมณ์ดี ลดกระจกรถลงกล่าว “เดี๋ยวฉันไปกินบ้านเพื่อนเอา ช่วยทิ้งอันนี้ให้หน่อย ขอบใจ!”
เจียงจื่อเจี่ยนยื่นวนิลาลาเต้ที่ยังเต็มแก้วอยู่ให้เธอ โบกมือก่อนจะขับรถสปอร์ตจากไป

เทียนเหอขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานถึงสามวันเต็ม ตอนออกมานั้นเผ้าผมรุงรัง สีหน้าซีดเผือด พอดีกับที่วันนี้เจียงจื่อเจี่ยนกำลังกินข้าวเที่ยงรอเขาออกมา ป้าฟางยกซุปรังนกออกมาวางบนโต๊ะ กล่าว “งานยุ่งเกินไปแล้ว ทานคลายร้อนในหน่อย”
“ฉันจะบอกนายนะ…” เจียงจื่อเจี่ยนอดใจรอไม่ไหวที่จะแบ่งปันเรื่องราวการเดตของเขาเมื่อเร็วๆ นี้
เทียนเหอจัดตัวเองให้เรียบร้อย พอเป่าผมเสร็จก็รู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย ขยับต้นคอที่แข็งเกร็งเล็กน้อย เจียงจื่อเจี่ยนกลับเล่าอย่างไม่ขาดตอนถึงการที่ตัวเองได้พบรักแท้จากการแสดงตามบทบาทอย่างตั้งใจ
เทียนเหอกินโจ๊กเล็กน้อย รสชาติดี เปิดประสาทรับรสที่ด้านชาไม่รู้รสไปสามวันได้ดี
“ช่องโหว่เต็มไปหมด” หลังจากฟังการแบ่งปันของเจียงจื่อเจี่ยนจบ เทียนเหอก็คอมเม้นท์อย่างง่ายๆ
เจียงจื่อเจี่ยนกล่าว “อู๋ซุ่นช่วยนายหาบริษัทได้อีกเจ้าหนึ่ง ไม่แน่ว่าคราวนี้อาจจะช่วยรับประกันให้ได้ วันนี้ไปพบหน่อยเป็นไง”
“วันอื่นแล้วกัน” เทียนเหอตอบ “วันนี้ฉันมีตารางงานแล้ว ต้องไปเข้าพบแต่ละบริษัท ไหนจะยังต้องหาผู้ช่วยอีก อีกไม่กี่วันยังต้องไปเยี่ยมพวกองค์กรหน่อย”
เจียงจื่อเจี่ยนเอ่ย “อู๋ซุ่นกระตือรือร้นใช้ได้เลยนะ ฉันแนะนำจริงๆ ว่าให้ลองไปคุยกับเขาดู คราวที่แล้วยังไม่มีโอกาส… โอ๊ะ? ไม่งั้นฉันเป็นผู้ช่วยให้นายเป็นไง?”
เทียนเหอ “ไม่เอา! เดี๋ยวนายก็ไปสร้างปัญหาให้ผู้อำนวยการของคนอื่นเขาอีก… ฉันไม่มีปัญญาจะไปแก้ตัวนะ”
เจียงจื่อเจี่ยน “ผู้อำนวยการรอบที่แล้วก็ดีนะ! เก่งแต่ยังหนุ่ม แถมยังหน้าเด็กอีกตะหาก”
เทียนเหอ “หืม? ฉันนึกว่านายเปลี่ยนรสนิยมแล้วเสียอีก อู๋ซุ่นก็ไม่เลวนี่?”
เทียนเหอมองเจียงจื่อเจี่ยนด้วยความสงสัย ในแววตาเจือด้วยรอยยิ้ม ความรู้ใจกันตลอดหลายปีนี้ทำให้เทียนเหอไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากถามเจียงจื่อเจี่ยนก็สามารถเข้าใจได้ เขาตอบ “เขาไม่สนใจฉันสักหน่อย! พวกเราก็ไม่เคยคุยกันเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันรู้ว่านายอยากพูดอะไร ฉันก็เดาไว้เหมือนนายแหละ”
“อืม” เทียนเหอตอบ “สภาพแวดล้อมในประเทศก็งี้ โดยเฉพาะในระบบของข้าราชการนะ”
เจียงจื่อเจี่ยนกล่าว “แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขาอิจฉาฉันที่สามารถเปิดตัวกับที่บ้านได้นะ”
“พวกนักแสดง นายแบบ เน็ตไอดอล เด็กผู้ชายของนายน่ะ” เทียนเหอหัวเราะ “ฟอร์มเป็นทีมฟุตบอลได้แล้วมั้ง พ่อนายไม่อยากจะรับรู้ยังเป็นไปไม่ได้เลย”
เจียงจื่อเจี่ยนบอก “ฉันจริงจังนะจะบอกให้! หลายปีมานี้ฉันไม่เคยเจอใครที่ทำให้รู้สึกได้เหมือนเสี่ยวข่ายเลย พอฉันได้พบเขา ฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้ทันที ไม่ว่าจะจากการมอง จากนิสัย ฉันก็รู้สึกว่าพวกเราทั้งสองนั้นเหมาะกันมาก… ตอนฉันพูด เขาจะตั้งใจฟัง และตอนเขาพูด ฉันก็ตั้งใจฟังเหมือนกัน… แล้วพวกเราก็คุยเรื่องเงินกันน้อยมาก!”
เทียนเหอเอ่ย “นายอย่าอินกับบทเกินไปนะ นายน่าจะลองคิดดูดีๆ มากกว่าว่าถ้าความแตกแล้วจะทำยังไง?”
เจียงจื่อเจี่ยนตอบ “ใช่! เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันก็เลยมาหานายเพื่อคุยเรื่องแผนรับมือโดยเฉพาะ ตอนนี้ในใจฉันชัดเจนมากว่าเขาเป็นคนที่ชอบฉันในตอนที่ไม่มีอะไรเลย เพราะงั้นถึงแม้ว่าหลังจากนี้เขาจะขอจากฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะจดจำการพบเจอดีๆ หนนี้เอาไว้! อ่า—”
เจียงจื่อเจี่ยนบิดขี้เกียจก่อนจะกล่าวต่อ “ยิ่งกว่านั้นตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่เคยขอนั่นขอนี่เลย แม้ว่าฐานะจะไม่คอยเหมาะสมก็เถอะ…”
“ฐานะที่เหมาะสมหมายถึงการที่คนรักนั้นมีสิ่งที่ต้องการเหมือนกัน” ป้าฟางยกกาแฟออกมาวางบนโต๊ะ พูดอย่างใจเย็นว่า “การมองโลกนั้นสามารถฝึกฝนได้ ตามไม่ทันเงื่อนไขที่บ้าน ก็สามารถค่อยๆ เรียนรู้ได้ ไม่มีใครเกิดมาก็รู้เรื่องพวกนี้หรอก”
เจียงจื่อเจี่ยนยิ้ม “ใช่ไหม ป้าฟางก็ว่าอย่างนี้เหมือนกัน”
เทียนเหอตอบ “ฉันก็ไม่คิดอะไรเกี่ยวกับ ‘ฐานะเหมาะสม’ เท่าไหร่ อย่างกวนเย่ว์นี่คือฐานะเหมาะสมกันเกินพอ ไปช่วยเหลือคนยากไร้เสียยังดีกว่า”
เจียงจื่อเจี่ยนหัวเราะ ควักมือถือที่หน้าจอแตกขึ้นมา พอป้าฟางเห็นก็กำลังคิดจะถามว่านำไปซ่อมไหม เทียนเหอก็อธิบายเสียก่อน “เขามีบทเยอะจะตาย ชอบใช้อะไรแบบนี้เเหละ”
เจียงจื่อเจี่ยนราวกับเด็กชายยักษ์ที่กำลังตกหลุมรัก บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเขินอาย นิ้วทั้งสองก็กำลังตั้งใจตอบข้อความของถงข่ายอย่างรวดเร็วราวกับตั๊กแตนก่อนจะหันไปพูดกับเทียนเหอ “ตอนฉันจะเฉลย ฉันกะจะมอบเซอร์ไพรส์ให้เขา นายช่วยฉันแพลนหน่อย”
เทียนเหอคิดสักครู่ก่อนตอบ “พาไปเที่ยวที่ปารีสเป็นไง”
เจียงจื่อเจี่ยนตอบ “รอบที่แล้วถามราศีมาเลยรู้วันเกิดของเขา ฉันกะว่าในวันเกิดเขาจะให้ลุงฉันขับเฮลิคอปเตอร์มา นายว่าเขาจะโกรธไหม?”
เทียนเหอเอ่ยอย่างจริงใจ “ถ้าเป็นฉันก็อาจโกรธนะ จื่อเจี่ยน มันไม่ใช่การล้อเล่นนะ”
“เอ่อ” เจียงจื่อเจี่ยนรู้สึกว่าตัวเองเล่นมากเกินไปแล้ว “นายว่าถ้าฉันซื้อโรงอาบน้ำแล้วให้เขาเป็นของขวัญเป็นไง?”
“ฮ่าๆๆๆๆ”

ในตอนนั้นถงข่ายยังไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะได้รับโรงอาบน้ำเป็นของขวัญในการสารภาพรัก เจ้าตัวกำลังแบ่งปันเรื่องราวของตัวเองที่เกิดขึ้นในหลายวันมานี้อย่างละเอียดด้วยความดีอกดีใจอยู่ในห้องทำงานของกวนเย่ว์
สีหน้ากวนเย่ว์นิ่งเฉย ถงข่ายเอ่ยขึ้นอีก “… ถ้าเขารู้ว่าฉันอายุมากกว่าเขาห้าปีล่ะก็ไม่รู้ว่าจะมีสีหน้ายังไง ตอนนี้มีปัญหาแค่สองอย่าง หนึ่งคือเขาจะโกรธไหม? อย่างที่สองคือเขาดูเหมือนจะเป็นรุก” ถงข่ายพูดพลาดขมวดคิ้ว “ไม่น่าจะสุดท้ายก็แยกย้ายกันเพราะอย่างนี้มั้ง?”
กวนเย่ว์อ่านข่าวเศรษฐกิจของวันนี้จบ ก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับแม้แต่หัวคิ้ว
“ค่าเงินหยวนตกรุนแรงเกินไปแล้ว” ความคิดของถงข่ายมักจะโดดไปมา “หลังเทรดวอร์เป็นต้นมา ไม่กี่วันก่อนบริษัทของจีนที่อยู่นิวยอร์กถูกตรวจสอบหลายเจ้าเลย หนึ่งในนั้นยังเป็นลูกค้าเจ้าใหญ่ของเราอีกด้วย บอสใหญ่ของบริษัทนายไม่เรียกนายไปพบเหรอ?”
“อยู่ระหว่างทาง” กวนเย่ว์ตอบ
ถงข่าย “อะไรนะ?” เริ่มรับรู้ถึงความหนักหนาของปัญหา เอ่ยถามขึ้น “มาเองเลยเหรอ?”
กวนเย่ว์ไม่ได้ตอบ ถงข่ายเอ่ย “แค่ต้อนรับก็ยุ่งไปช่วงหนึ่งล่ะมั้ง”
หัวหน้าแผนกการเงินเคาะประตู ถงข่ายพูด “เข้ามา ฉันจะไปล่ะ”
ผู้ช่วยประธานตามเข้ามา สะบัดสูทตัวนอกให้กวนเย่ว์สวมใส่ กวนเย่ว์ส่องกระจกชั่วครู่แล้วออกจากบริษัทพร้อมถงข่าย ผู้บริหารอีกเกือบสิบคนรีบตามเขาไป ขบวนรถลินคอล์นหกคันมุ่งหน้าไปยังสนามบิน