ตอนที่ 20

กลางดึกตอนตีสอง พนักงานเสิร์ฟประจำบาร์กำลังเช็ดแก้ว กวนเย่ว์ที่เมาจนไม่เหลือสภาพฟุบอยู่ตรงโต๊ะบาร์ข้างตัวมีวอดก้าที่หกไปกว่าครึ่งแก้ว นอกบาร์ฝนกำลังตกกระหน่ำ แขกในร้านได้จากไปหมดแล้ว วอดก้าไหลลงตามโต๊ะจนทำให้เสื้อเชิ้ตของกวนเย่ว์เปียกชื้นไปหมด พนักงานเสิร์ฟสะกิดกวนเย่ว์ก่อนจะกล่าว
“นี่คุณ มีคนมารับคุณแล้วนะคะ” เทียนเหอหุบร่มแล้วเดินเข้าบาร์ จ้องหน้ากวนเย่ว์ที่ถูกพลิกมาด้านข้าง กวนเย่ว์ยังคงหลับตาไม่ไหวติง
“เพื่อนร่วมงานล่ะ?” เทียนเหอกล่าว “ทำไมเหลือแค่คนเดียว? ไม่มีใครคอยอยู่ดูแลเจ้านายเลยเหรอ? นี่มันเกินไปแล้ว”
พนักงานเสิร์ฟที่กำลังกวาดพื้นเอ่ยขึ้น “เขามาคนเดียวตอนสี่ทุ่ม พอมาถึงก็สั่งวอดก้าหนึ่งขวดแล้วไม่พูดอะไรอีก เอาแต่นั่งดื่ม”
พนักงานเสิร์ฟชายอีกคนเสริม “ตอนก่อนสี่ทุ่มเหมือนจะมีคนอยู่ไม่น้อยนะ แถมมีชาวต่างชาติอยู่ด้วยอีกหลายคน พวกเขาดื่มเหล้ากันอยู่ตรงคลับเฮ้าส์ฝั่งตรงข้ามน่ะครับ ตอนแยกย้าย คุณคนนี้น่าจะอยากดื่มต่อเลยเข้าบาร์ของพวกเรามา”
“ดื่มไปตั้งครึ่งขวด เก่งจริงเลยนะ คิดเงินครับ” เทียนเหอพึ่งนึกได้ว่าลืมพกเงินออกมา ที่นี่ไม่สามารถเซ็นไว้ก่อนได้ด้วย เขาเลยได้แต่หยิบเสื้อสูทตัวนอกของกวนเย่ว์แล้วหยิบการ์ดที่มีเพียงใบเดียวออกมาจากกระเป๋าด้านใน เทียนเหอเอ่ยถาม “ทำไมถึงรู้เบอร์โทรของผมเหรอครับ?”
“เมื่อกี้สุดหล่อคนนี้ตื่นมาไม่กี่วิ” พนักงานเสิร์ฟยิ้ม “พวกเราใช้พลังงานเยอะมากในการปลุกเขาให้ตื่นเพื่อให้เขาหาคนมารับ แต่เจ้าตัวยังคงฟุบไม่ตื่นแต่มือซ้ายกลับปลดล็อคหน้าจอแล้วโยนไปวางไว้บนโต๊ะบาร์ พวกเราลองดูบันทึกการโทรแล้วสายล่าสุดเป็นคุณเลยลองโทรไปน่ะค่ะ”
“บัตรใบนี้มีพิน” เทียนเหอถือเครื่อง pos ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว “แย่แล้ว”
โพร “ฉันเดาว่าเป็นวันเกิดนาย”
“หุบปาก โพร” เทียนเหอกดวันเกิดตัวเองบนเครื่อง pos การรูดสำเร็จ วอดก้าหมื่นห้า ทิปเซ็นไป 100% ยังไงก็เป็นเงินของกวนเย่ว์อยู่แล้ว
“ผมขอแสดงความขอบคุณเป็นอย่างมากในครั้งนี้ครับ” เทียนเหอพยายามหิ้วกวนเย่ว์ออกไปด้วยหันไปบอกพนักงานเสิร์ฟไปด้วย
“พวกเราต่างหากครับ!” พวกพนักงานเสิร์ฟกำใบเสร็จไว้ น้ำตาคลอเบ้าก่อนจะตะโกนพร้อมกัน
ในที่สุด ด้วยการช่วยเหลือของพนักงานชายสองคน เทียนเหอก็ตากฝนลากกวนเย่ว์ออกมาจากบาร์ได้สำเร็จ ก่อนจะยัดเขาเข้าที่นั่งข้างคนขับบนรถสปอร์ตของตัวเอง กวนเย่ว์เมาจนไม่เหลือสภาพ ทั้งร่างเอนพิงมาอยู่ในอ้อมอกของเทียนเหอ เทียนเหอผลักหัวของอีกฝ่ายไปอีกด้านอย่างรุนแรง สตาร์ทรถและขับออกไปในค่ำคืนท่ามกลางน้ำฝนที่สาดกระเซ็นราวกับคลื่นในทะเล

เทียนเหอแบกกวนเย่ว์มารอลิฟต์อย่างยากลำบาก ปกติกวนเย่ว์ก็ตัวหนักมากอยู่แล้ว ยิ่งหลังดื่มเหล้าเมาเละแล้วยิ่งให้ความรู้สึกเหมือนแบกแผ่นเหล็กอยู่ยังไงอย่างนั้น
“ยากนักที่จะข้ามภูผากวาน…. ใครกันจะเห็นใจคนหมดอนาคต การพบพานโดยบังเอิญ มีเพียงคนจากต่างบ้านเมือง…”
“บทกวีเถิงหวัง ผู้แต่งหวังป๋อ มีชีวิตช่วงประมาณปีค.ศ. 650 – 676”
“ใช่——แล้ว” เทียนเหอกัดฟัน “ฉันต้องการอะไรก็ได้ที่ช่วยดึงดูดความสนใจของฉัน”
โพร “มองไม่ออกจริงๆว่านายจะมีพละกำลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้”
เทียนเหอพูดไปหอบไป “คนเรามักจะมีพละกำลังที่คาดไม่ถึงในยามคับขัน”
“เหมือนเรื่องตอนนั้นที่นายคว่ำแลมโบร์กินีด้วยมือเปล่าอย่างกล้าหาญน่ะเหรอ” โพรเอ่ยถาม
“เลิกพูดถึงได้แล้ว” เทียนเหอแบกกวนเย่ว์เข้าลิฟต์พล่างพูด “การย้อนนึกถึงความทรงจำช่วงนั้นไม่น่าสนใจเลยสักนิด แล้วอีกอย่างคือไม่ได้ ‘คว่ำ’ แต่แค่ ‘ผลักออก’ ต่างหาก หยุดพูดกับฉัน… ฉันต้องออมแรง”
โพร “ฉันรู้สึกว่านายต้องการยามคนหนึ่ง ไม่ก็หาคานงัดสักอัน”
เทียนเหอเอ่ยปากอย่างยากลำบาก “ประธานกวนที่สูงส่งขนาดนี้… จะให้… ยาม… มาแตะต้อง… ตัวเขา… ที่สมบูรณ์แบบราวกับร่างกายของเทพเจ้ากรีกได้ยังไงกัน! คานงัดใช้ยังไง?”
โพร “อันดับแรก ฉันแนะนำให้นายวางเขาบนพื้นราบ แล้วใช้คานงัดยกช่วงเอวของเขาขึ้น หาจุดรับแรงดีๆ ก็จะสามารถทำให้เขากลิ้งไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องได้…”
เทียนเหอ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ! ฮึบเข้าไว้! ถึงแล้ว!”
โพร “ฉันคิดว่าอีกสักครู่นายอาจจะ…”
เทียนเหอ “เซซามีจงเปิด!”
พอลิฟต์มาถึง โพรก็ปลดล็อคระบบสแกนนิ้วของประตูบ้าน เทียนเหอรีบพุ่งเข้าไปแล้วผลักกวนเย่ว์ลงบนโซฟา การไปๆ มาๆ ในคืนนี้เรียกได้ว่าผลาญพละกำลังของเทียนเหอไปเป็นปีได้เลย
เทียนเหอบิดแขน พูดไปหอบไป “โพร อย่านึกว่าฉันจะไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ เวลาที่ผู้ชายเมาขนาดนี้น่ะ ไม่มีทางแข็งหรอกนะ”
โพร “งั้นไม่แน่ว่ากำลังไฟฟ้าที่ไม่มากไปกว่าสามสิบหกโวลต์อาจจะได้ผล ขั้นตอนแรก นำแหล่งกำเนิดไฟฟ้าไปไว้ตรงเป้าระหว่างขาของเขาทั้งสองข้าง…”
เทียนเหอ “ฉันไม่สนใจร่างกายของเขาในตอนนี้!”
โพร “การมีเพศสัมพันธ์อย่างพอเหมาะจะช่วยคลายความเครียดได้อย่างดี”
เทียนเหอ “ฉันคลายเครียดได้ด้วยตัวเอง ขอบคุณ”
โพร “ฉันหมายถึง กวนเย่ว์ต้องคลายเครียด”
เทียนเหอ “งั้นก็ให้เขาไปหาวิธีคลายเครียดเอง ถ้านายพูดอีกคำ ฉันจะฟอร์แมตนาย”
โชคดีที่หลังจากย้ายบ้านมาแล้วป้าฟางไม่ได้พักอยู่ห้องเดียวกับเทียนเหอ ไม่งั้นส่งเสียงดังขนาดนี้ต้องปลุกเธอตื่นแน่ๆ
โพรเมินคำขู่ของเทียนเหออย่างสิ้นเชิง “ทำไมนายไม่ส่งกวนเย่ว์กลับบ้านของเขาเองล่ะ?”
เทียนเหอบิดแขนต่อขณะหอบพลางพูด “ฉันจะรู้ได้ไงว่าเขาพักอยู่ที่ไหน?”
โพร “ฉันสามารถค้นหาที่อยู่ของเขาให้นายได้”
เทียนเหอ “ไปถึงแล้วก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่มีกุญแจสักหน่อย”
โพร “นายสามารถใช้มือของเขาปลดล็อคระบบสแกนนิ้วที่ประตูของเขาได้”
เทียนเหอ “…”
เทียนเหอเงียบไปสักพักก่อนจะกล่าวอย่างสิ้นหวัง “ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้?”
โพร “แต่นายไม่ได้ถามฉันสักหน่อย นายพาเขากลับมาที่บ้านทันที ตอนนี้ไปส่งก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ระหว่างทางแนะนำให้ใช้คานงัดดีกว่า กลิ้งเขาไปข้างหน้าท่ามกลางบทเพลงของบาค”
เทียนเหอ “………”
โพร “ก็ดูสิ แค่นายยอมรับความจริงที่ว่าอยากพาเขากลับบ้านก็เท่านั้น เพราะว่าต่อไปนายจะพูดคำว่า ‘ช่างมันเถอะ’ ฉันก็เลยแนะนำไปว่าหนทางที่ดีที่สุดคือการช๊อตเขาด้วยกำลังไฟฟ้าเพียงเล็กน้อย ถ้านายมอบหมายภารกิจนี้ให้กับฉันล่ะก็รับรองว่า…”
“หุบปาก ตอนนี้ต้องย้ายเขาให้ไปนอนที่เตียง” เทียนเหอมองไปรอบด้านเอ่ย “ฉันต้องการอุปกรณ์บางอย่าง… โพร ที่บ้านมีอะไรที่มีล้อแล้วเลื่อนได้บ้างไหม?”
หุ่นยนต์ดูดฝุ่นอัตโนมัติถูกเปิดขึ้นเอง แล้วค่อยๆ เลื่อนเข้ามาหา
เทียนเหอ “ช่างเถอะฉันพึ่งตัวเองดีกว่า! Music! หนึ่ง สอง สาม—— ลุก——”
“พ้ามพ้ามพ้ามผ่าม!”
ลำโพงทั้งหมดในบ้านเล่นเพลง ‘ซิมโฟนี หมายเลข 5’ อย่างพร้อมเพรียงกัน เทียนเหอตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “ปิดมันเดี๋ยวนี้ มีเพื่อนบ้าน! นายจะทำให้เพื่อนบ้านตื่นกันหมด!”

เทียนเหอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกว่าจะย้ายร่างของกวนเย่ว์ไปยังเตียงสำเร็จ
“เฮ้อ” เทียนเหอปาดเหงื่อ บนตัวของกวนเย่ว์มีแต่กลิ่นเหล้า ทั้งเสื้อเชิ้ตและกางเกงต่างก็โดนวอดก้าหกใส่ วอดก้าขวดนี้ไม่เลว ดูท่าในบาร์บางครั้งก็ยังคงมีเหล้าที่ดีอยู่ เทียนเหอคิด
“เฮ้” เทียนเหอตบหน้าอันหล่อเหลาของกวนเย่ว์สองสามที กวนเย่ว์เพียงแต่นอนอย่างเงียบๆ เท่านั้น แพขนตาหนาเรียงที่เรียงตัวกันสวยงามขยับเล็กน้อยราวกับกำลังอยู่ในห้วงฝัน
เทียนเหอคลายเนคไทของอีกฝ่ายก่อนจะดึงออกมา แล้วค่อยถอดเสื้อเชิ้ตที่เปื้อนเหล้าของเขา อกแกร่งบนร่างผอมของกวนเย่ว์ปรากฏสู่สายตา โชว์สัดส่วนกล้ามเนื้อถูกปั้นออกมาอย่างดี
“ต้องเตรียมการช๊อตไหม?”
“ต้องเตรียมเครื่องซักผ้าแบบปั่น ซักเสื้อของเขาสักหน่อยน่ะ” เทียนเหอกล่าว “โทษที ลืมไปว่านายไร้ความสามารถด้านนี้”
โพร “…”
พอเทียนเหอถอดเสื้อเชิ้ตของกวนเย่ว์เสร็จก็ถอดเข็มขัด ถอดกางเกง ถอดถุงเท้า ถอดทุกอย่างออกจนหมด เหลือแค่กางเกงใน แล้วนำเสื้อเชิ้ตกับกางเกงไปวางไว้บนโซฟา พรุ่งนี้พอป้าฟางได้กลิ่นเหล้าแล้วก็จะเอาไปซักแห้งให้โดยไม่ต้องถามด้วยซ้ำ
กวนเย่ว์โดนถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงกางเกงในสีดำตัวเดียว เทียนเหอนำผ้ามาเช็ดคราบเหล้าบนอกให้ก่อนจะดึงผ้านวมมาห่มพร้อมวางแก้วน้ำใบหนึ่งไว้บนตู้ตรงหัวเตียง
โพร “ฉันแนะนำให้นายเฝ้าสังเกตการณ์สภาพเขาอย่างต่อเนื่องในสี่ชั่วโมงนี้ ทุกปีทั่วโลกจะมีผู้ตายที่เกิดจากการสำลักอ้วกตอนเมาจนขาดอากาศหายใจเป็นจำนวนหนึ่งหมื่นหนึ่งพันคนขึ้นไป…”
เทียนเหอเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดกลับไปเป็นชุดนอน ขึ้นเตียงแล้วห่มผ้านวม
“โพร ปิดไฟ” เทียนเหอสั่ง “ฉันง่วงมากจริงๆ หวังว่าตอนเขาตื่นมาพรุ่งนี้จะไม่ต่อยฉันนะ”
ไฟทุกดวงในบ้านดับลง ความมืดเข้าปกคลุมในพริบตาเดียว
“นับตั้งแต่เลิกกัน นี่คือการนอนร่วมเตียงกับคนอื่นนอกจากเจียงจื่อเจี่ยนครั้งแรก แต่ก็เป็นเขาอยู่ดี” เทียนเหอพลิกตัวแล้วพูดขึ้นในความมืด
โพร “ฉันแนะนำให้นายย้ายชั้นตกแต่งไปไว้ที่ห้องรับแขก เพราะว่าถ้าเขาตื่นมาหาน้ำกินตอนกลางดึก มีโอกาสสูงมากที่จะชนกำแพงก่อน ค่อยเตะโดนขาเตียง จากการคาดการณ์ของฉันความเป็นไปได้ต่อไปก็คือเขาจะสะดุดล้มหน้าโซฟาแล้วคว้าชั้นตกแต่งเอาไว้จนส่งผลให้โมเดลเรือรบบรรทุกเครื่องบินของนายตกลงมา และเขาจะทรงตัวไม่อยู่ เท้าจะ…”
เทียนเหอ “ปล่อยฉันไปเถอะ แขนของฉันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว เขาไม่มีทางโง่ขนาดนี้หรอก ถ้าทำพังจริงก็ให้เขาชดใช้แล้วกัน ธุรกิจบ้านประธานกวนใหญ่จะตาย บนโลกไม่มีปัญหาอะไรที่เงินไม่สามารถแก้ไขได้…”
ในความมืดมิดเหลือเพียงแต่ความเงียบงัน มีเพียงแค่เสียงหายใจอย่างมั่นคงของกวนเย่ว์ เขาหลับสนิทมาก ส่วนเทียนเหอก็หลับไปท่ามกลางความเหนื่อยล้า