ตอนที่ 2-3 ความช่วยเหลือ

ปลายผ้าม่านที่ปิดหน้าต่างประมาณครึ่งหนึ่งพลิ้วไหวไปมากับสายลมที่มีกลิ่นของยอดอ่อนเริ่มงอกเงย สายลมฟุ้งด้วยกลิ่นฤดูใบไม้ผลิอันหอมหวนจนเหมือนอากาศหนาวเหน็บของฤดูหนาวเมื่อเดือนที่แล้วกลายเป็นเรื่องโกหก มันลู่เข้าหน้าม้าของฮันจนแตกออก
ฮันเบ้หน้าเล็กน้อยกับความจั๊กจี้แล้วซุกหน้ากับหมอนพลางบ่นพึมพำ เขาพลิกตัวก่อนจะหรี่ตาขึ้นมองรอบๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ทำให้ตัวเองรำคาญอย่างชัดเจนขึ้นไปอีก
หว่างคิ้วขมวดเข้าหากันยิ่งกว่าเดิมเพราะรู้สึกเหมือนมีสัมผัสแปลกๆ กำลังสัมผัสร่างกายท่อนล่างของเขา แต่ฮันก็หลับตาอีกครั้งกับความคิดอย่างผิวเผินว่าไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก กลุ่มผมเหมือนรังนกก็ฝังลงกับหมอนนุ่มนิ่ม
แต่ทันใดนั้น ฮันก็ต้องตื่นจากความง่วงที่ติดหนึบ เพราะรู้สึกว่าทีใครบางคนกำลังจับลูกชายสุดที่รักของเขาอย่างหนักหน่วง ราวกับสัมผัสที่ตัวเองรู้สึกเมื่อครู่มันไม่ใช่เรื่องโกหก ก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วเบิกตาโตหันไปมองรอบๆ ทั้งสี่ทิศ
“ตื่นแล้วรึ”
พอฮันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน ก็เห็นชายหนุ่มตัวขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าส่งยิ้มด้วยสายตาขณะนอนคว่ำอยู่ที่ปลายเท้าของเขา ฮันอ้าปากกับรูปลักษณ์นั้นแล้วทึ้งผมตัวเองที่ฟูเหมือนเพิ่งโดนระเบิดมา เขาตัวสั่นพร้อมกับชี้ไปทางอีกฝ่าย จากนั้นก็พยายามอ้าปากที่แข็งเกร็งเอ่ยถามอย่างยากลำบาก
“แก แกเป็นใคร”
“อ้าว”
“แกเป็นใคร! ไอ้โรคจิต! ใครมา… ลูกชายสุดที่รักของฉัน… จูเนียร์ของฉัน!”
ฮันโวยวายเสียงดังก่อนจะหยิบเอาหมอนที่ตัวเองหนุนนอนปาไปที่ชายหนุ่มแปลกหน้า ใบหน้าเขากลายเป็นสีแดงด้วยความอับอายขายหน้า แล้วใช้นิ้วชี้หน้าอีกรอบ
“นาย ไอ้เวร นายคือต้นเหตุที่ทำให้ฉันฝันเปียกใช่ไหม!”
เมื่อนึกถึงนิ้วของชายหนุ่มที่เข้ามาหยอกล้อกับจูเนียร์ของเขาแล้ว ฮันก็หน้าแดงขึ้นกับความละอายใจแต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่ราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ถึงแม้กับปฏิกิริยาของฮันจะเป็นแบบนั้น ก่อนจะหัวเราะอย่างสบายๆ แล้วยิ้มกระหยิ่มให้เห็น
พอฮันเห็นแบบนั้น ก็รีบเอามือสองข้างปิดตาตัวเองแล้วเริ่มแผดเสียงตะโกนดังลั่น
“ออกไป! บอกให้ออกไปไง ไอ้โรคจิต! ท่านเสือขาว ท่านเสือขาว! มีไอ้คนบ้าอยู่ตรงนี้ครับ!”
“…ไม่รู้เลยว่าโง่ หรือตาไร้แววกันแน่”
“ท่านเสือขาว! เมื่อกี้ตอนทานข้าวยังอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ไม่อยู่ล่ะครับ! ทำไมไม่ออกมา! ท่านเสือขาว!”
ชายหนุ่มมองคนโหวกเหวกโวยวายทั้งๆ ที่ปิดตาทั้งสองข้าเราวกับมองสัตว์ตื่นตูม ก่อนจะหัวเราะคิกคักแล้วเริ่มเข้าไปเกาะแกะฮัน
“ลืมตาสิฮัน”
“อ๊าก! อ๊ากกก !ออกไปห่างๆ เลยนะไอ้โรคจิต! ท่านเสือขาว! ท่านเสือขาว!”
“ยังหวาดกลัวมากๆ อยู่ล่ะสิ”
จากนั้นก็ถอนหายใจคล้ายเอือมระอา ปิดเปลือกตาบดบังดวงตาสนุกสนานลง แล้วใช้มือลูบเส้นผมสีขาวของตัวเองเบาๆ จนเส้นผลนุ่มสลวยราวกับขนแมวแทรกตัวผ่านนิ้วเรียวยาวน่ามอง
ก่อนจะมีแสงเปล่งประกายส่องสว่างออกมาจากร่างของชายหนุ่มคนนั้น โดยฮันที่ยังปิดตาอยู่มองไม่เห็นความเป็นจริงแล้วเอาแต่ตะโกนอย่างไม่หยุดหายใจ
“ฮัน ข้าเอง”
“อ๊ากกก! ท่านเสือขาวอยู่ไหนครับ!”
“เจ้านี่! ข้าก็อยู่ตรงนี้ไงเล่า!”
พอเสือขาวมีรูปร่างเล็กลงก็ใช้เท้าหน้ายกขึ้นไปตีเข่าฮัน ทันใดนั้นฮันก็กางมือที่ปิดตาทั้งสองข้างออก เขามองเห็นเสือขาวอยู่ข้างหน้าตัวเองผ่านช่องว่างระหว่างนิ้ว
ฮันมองเสือขาวในรูปลักษณ์ตุ๊กตาตัวเล็กที่ตัวเองคุ้นชินแล้วก็วางใจ ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ตัวพร้อมทำท่าจะร้องไห้ก่อนจะเริ่มร้องตะโกน
“ไหนบอกว่าจะปกป้องผม แล้วทำไมมาเอาตอนนี้บ่ะครับ! มันมีคนบ้าอยู่นะครับ มันขยำตรงนั้น… ฮืออ”
“เป็นแบบนั้นรึ”
ดวงตาสีฟ้าของเสือขาวโค้งพับอย่างงดงามกลายเป็นรูปจันทร์ครึ่งเสี้ยวผ่านการยิ้มด้วยสายตา เห็นได้ชัดว่าดูคล้ายกับชายหนุ่มตัวขาวเมื่อครู่ที่ฉีกยิ้มผ่านดวงตามาก ทว่าฮันก็สติหลุดจนไม่สังหรณ์ถึงรูปลักษณ์นั้นเลย
“แล้วจะข้าทำอย่างไรรึ เจ้าถึงจะพอใจ”
ฮันดึงตัวเสือขาวเข้าไปกอดแล้วบีบแก้มแรงๆ เสือขาวกระซิบด้วยน้ำเสียงดังกังวานราวกับร้องเพลงตรงข้างหู และเมื่อรู้สึกว่าฮันตัวเกร็งขึ้นก็หลุดหัวเราะเบาๆ
“ดูท่า คงจะมาอีกเรื่อยๆ”
“ก็ขวางไว้ให้ไงครับ ช่วยขวางไว้ให้หน่อยครับ ขวางคนโรคจิต! ไอ้บ้ากามคนนั้นด้วยนะครับ! ท่านเสือขาว เมื่อกี้พอท่านเสือขาวมา ไอ้บ้านั่นก็หนีไปเลย นะครับ ช่วยผมด้วยนะครับ!”
“ช่วยหยุดกล่าวว่าเป็นคนบ้า…”
“ไอ้หมอนั่นไม่ใช่มนุษย์ใช่ไหมครับ ใช่สินะครับ โอ้โห บ้าไปแล้ว ผมโดนก่อกวนด้วยอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ต่อไปท่านเสือขาวอย่าอยู่ห่างจากผมนะครับ เข้าใจใช่ไหมครับ”
ฮันเร่งคำตอบด้วยดวงตาเปี่ยมความมุ่งมั่นแน่วแน่ ก่อนจะยึดตัวเสือขาวด้วยสองมือปล่อยขาห้อยต่องแต่งจนน่าอายนิดหน่อย แต่เสือขาวก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม เหมือนไม่ใส่ใจกับท่าทางจริงจังของฮันเลย
เขามองรอยยิ้มแปลกๆ ด้วยหางตาอย่างสงสัย ทว่าถ้าจะให้หาความเกี่ยวข้องระหว่างชายหนุ่มตัวขาวคนเมื่อครู่กับตุ๊กตาเสือขาวตัวเล็กๆ ตัวนี้ก็มีแค่เพียงตัวขาวทั้งตัวเหมือนกันเท่านั้น ดังนั้นฮันเลยสะบัดความสงสัยในชั่วขณะออกไปอย่างง่ายดาย
“ถ้าข้าอยู่ด้วย ก็เหมือนจะมาอีกน่ะสิ ฮันเอ๋ย”
“อะไรนะครับ ทำไมล่ะครับ หรือไอ้หมอนั่นเป็นศัตรูเก่าของท่านเสือขาว อะไรแบบนั้นหรอเปล่าครับ”
“ไม่…รู้ เอ้”
เสือขาวฟาดหางลงเบาๆ บนฝ่ามือของคนที่ทำหน้าตาเซ่อซ่า แต่จับตัวเองแกว่งอยู่กลางอากาศ แล้วมองฮันราวกับสั่งให้รีบวางลง เมื่อเห็นดังนั้น ฮันเองก็วางเสือขาวลง แล้วเขย่าตัวของเสือขาวเหมือนขอให้เล่าให้ฟังเร็วๆ
“หยุดเขย่าเสียที เวียนหัว”
“ไม่สิ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงมาล่ะครับ แล้วทำไมท่านเสือขาวถึงปล่อยไอ้หมอนั่นไปเฉยๆ ล่ะครับ!”
ฮันตะโกนใส่เสือขาวเหมือนพอถึงก็รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมขึ้นมาอีกระลอก เขาส่งเสียงกระหืดกระหอบพร้อมกัดริมฝีปาก ฮันยิ่งโมโหกว่าเดิมจนหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นเสือขาวส่ายหางไปมาด้วยท่าทางสงบมากๆ
“เก็บความโมโหไว้เถอะ ยิ่งดูอัปลักษณ์เข้าไปกันใหญ่”
“ทำไมถึงปล่อยไปครับ”
“เจ้านั่นเป็นคนเอาเคราะห์และความตายของเจ้าออกไป ข้าจึงปล่อยไปเฉยๆ ไม่ใช่ว่าจะเป็นสิ่งดีๆ ต่อเจ้ารึ เขาช่วยเจ้าอยู่นะ”
“ครับ?”
ฮันถามกลับเสือขาวด้วยงุนงง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเหมือนว่าไม่เคยรู้เลย เพราะเข้าใจท่าทางแบบนั้นของฮัน เสือขาวจึงไม่ได้มองว่าเป็นสีหน้าหงุดหงิดหรือไม่สบอารมณ์อะไร แต่ก็ไม่สามารถอ้าปากได้อย่างง่ายๆ เหมือนลำบากใจกับการอธิบาย
“ยิ่งบุคคลที่ได้รับความยกย่องว่าเป็นเทพ เข้ามาใกล้ชิดจนเรียกว่าสนิทสนม ก็จะสามารถถ่ายทอดเคราะห์และความตายของอีกฝ่ายมาให้ตัวเองได้ง่ายๆ”
“ย้ายไปที่เขาเหรอครับ”
“ไม่ได้ฟังข้าพูดหรอกหรือ ‘เทพ’ ระดับสูงเท่านั้นที่สามารถทำได้ ทว่าการตามติดในแบบปกติก็สามารถช่วยเหลือได้เช่นกัน แต่วิธีนั้นก็สบายกว่ามาก และทุกคนก็พึงพอใจที่จะเลือกใช้มากกว่า”
“ถ้าถ่ายโอนเคราะห์และความตายแล้ว เทพองค์นั้นจะเป็นยังไงเหรอครับ”
“เจ้าสงสัยสิ่งนั้นรึ”
เสือขาวลืมคำพูดไปชั่วขณะเมื่อประสานกับดวงตาสั่นไหวอย่างวุ่นวายใจ ก่อนจะมองกลับด้วยดวงตาเหม่อลอย เสือขาวกัดปากแล้วจ้องมองเพียงริมฝีปากของฮันกับท่าทางคล้ายเป็นกังวล
“ก็ฟังดูน่าเป็นห่วงนี่ครับ ถึงจะเป็นเทพ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีสักหน่อย ไม่ว่าจะเป็นความตายหรือเคราะห์ พอมาโดนอะไรเฮงซวยแบบนั้นกับตัวเองจริงๆ แล้ว ผมก็รู้นะ ยิ่งส่งผ่านมันไปให้คนอื่น ถึงจะเป็นตัวผมเอง ผมก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะครับ”
“แน่นอน ไม่ใช่เรื่องดีหรอก แต่เพียงเอาความเจ็บปวดกระอิดกระออดออกไปสักหน่อย ก็จะสบายขึ้นแล้ว เจ้าอย่ากังวลไปเลย”
“แล้วทำไมเทพองค์นั้นถึงช่วยผมล่ะครับ ด้วยวิธีที่มัน… มันประหลาดแบบนั้น”
ริมฝีปากของเสือขาวก็ยกยิ้มกระหยิ่มขึ้นเมื่อได้ยินคำถามจากฮัน จากนั้นก็เขยิบตัวเข้าไปข้างๆ ฮันอย่างสบายๆ อีกครั้ง ก่อนจะใช้เท้าหน้าตัวเองตีหลังมือของฮันเบาๆ
“ยังไม่ชัดเจนอีกงั้นรึ คงช่วยเพราะพอใจกระมัง”
“นั่นแหละครับ ทำไมกันล่ะครับ”
“เทพทั้งหลายล้วนอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย เนื่องจากใช้ชีวิตมายาวนานเป็นอย่างมาก จึงยากจะรับรู้ถึงส่วนลึกในใจของเทพ สำหรับเรื่องนั้นแล้ว ข้าเองก็เป็นเช่นกัน พวกเทพองค์อื่นๆ ที่เจ้าเห็นก็ไม่ต่างกันมากนัก”
“ท่านเสือขาวก็เป็นเทพใช่ไหมครับ”
“แล้วสัตว์เทวะจตุรทิศ ไม่ถือเป็นเทพหรืออย่างไร ให้ตาย ข้าเพิ่งเคยเจอคนเซ่อซ่าอย่างเจ้า”
“…ทะ ท่านเสือขาว ฮืออออออ”
ฮันคว้าเสือขาวเข้ามากอดทันที ก่อนจะเริ่มบ่นอู้อี้กล่าวขอบคุณ แล้วก็ขอโทษด้วยท่าทีจริงใจ พร้อมกับทำการสารภาพที่เต็มไปด้วยความเสียใจที่ตัวเองนึกว่าอีกฝ่ายเป็นปีศาจเสือขาว หรืออาจจะเป็นผีร้ายตนนึง แต่สีหน้าของเสือขาวที่ได้รับการขอโทษกลับไม่ค่อยดีเท่าไรนัก มันเป็นสีหน้าเปี่ยมความไม่พอใจอย่างไม่รู้สาเหตุ
“สุดท้ายเจ้าก็ไม่เชื่อคำพูดของข้าสินะ แย่จริง”
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น… ขอโทษครับ”
“พอที ข้ารู้ว่าเจ้ามองข้าด้วยความไม่พอใจมานานมากๆ แต่นั่นแหละ เจ้าอุตส่าห์เปิดใจขนาดนี้แล้ว ใจของข้าก็สบายขึ้นมาหนึ่งเปราะ”
“อะ เอ่อ โกรธ… ไหมครับ”
“ไม่มีทาง”
เสือขาวหันหน้าหนีก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนหมอนที่ฮันปาทิ้งก่อนหน้านี้ด้วยฝีก้าวสง่างาม ถูไถตัวเข้ากับความนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้แล้วหาวออกมาเหมือนง่วงนอน ฮันมองท่าทางแบบนั้น เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ลังเลใจอยู่สักพัก จากนั้นก็จิ้มแก้มของเสือขาว
“มีอะไร ยังมีอะไรอยากพูดอีกหรือ”
“ครั้งหน้า ถ้าเจอเทพองค์นั้นอีกน่ะครับ… ช่วยบอกว่าอย่าทำอะไรแปลกๆ แบบนั้น แล้วใช้วิธีอื่นแทนได้ไหมครับ”
“วิธีอะไร”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่มันน่าจะไม่ใช่แบบนั้นนะ มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีครับ!”
“ข้า… ไม่สิ เห็นได้ชัดว่าเจ้านั่นใช้วิธีที่เป็นประโยชน์ มันเป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดแล้ว สิ่งจำเป็นก็คือต้องทำให้ของเหลวในร่างกายของเจ้าสัมผัสกับตัว ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ ยิ่งสนิทสนมก็จะยิ่งได้ผลดี”
“ของเหลวในตัวเหรอครับ”
“ใช่”
“บ้าบอ”
ฮันคอตกอย่างสิ้นหวัง มือทั้งสองข้างสั่นจนน่าสงสาร เสือขาวหรี่ตาปราดมองท่าทางของคนตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจลึกๆ แล้วใช้เท้าหน้าลูบหน้าตัวเอง
“เช่นนั้น ก่อนอื่นข้าจะบอกให้เริ่มสัมผัสเบาๆ ก่อนในช่วงแรก จากนั้นค่อยเพิ่มระดับให้สูงขึ้นได้หรือไม่”
“อ่า ขอบคุณครับ แล้วจำเป็นต้องทำให้ระดับมันสูงขึ้นด้วยเหรอครับ”
“ไม่อย่างนั้นก็ตาย”
ฮันล้มตัวลงเหมือนปักฝังเข้ากับเตียงแล้วซุกหน้าบนผ้าปูเตียงนุ่มพลางส่งเสียงแปลกๆ คล้ายคนเสียสติอยู่ครู่หนึ่ง เสือขาวได้ยินเสียงพึมพำว่าไม่ยุติธรรม แต่ก็เมินเฉยแล้วหันหน้าหนีอย่างเย็นชาเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“เจ้าคนมีตา หามีแววแม้แต่ขี้ปะติ๋วเดียว”
จากนั้นก็เดาะลิ้นจิ๊จ๊ะ เมื่อเห็นท่าทางโศกเศร้ากับสภาพตัวเองอย่างไร้สติจากฮัน เสือขาวเบนสายหนีราวกับไม่อยากมองแล้วฝังหน้าเข้ากับหมอน แสงแดดอุ่นๆ ของวันสุดสัปดาห์น่าอารมณ์ดีก็สาดส่องเบาๆ มาทางสองคนนั้นที่ต่างคนต่างเมินหน้าจากกัน

* * *