ตอนที่ 1-2 เก็บลูกหมาตัวนั้นกลับมา

กรี๊งงงง!
ฮันตบปิดนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นเหมือนปกติในตอนเช้า เขาเบ้หน้าเมื่อรู้สึกเจ็บแสบที่มือพลางกลิ้งตัวไปมาบนเตียง จากนั้นก็วางมือลงข้างล่างตามสัญชาตญาณ
คลำจับกางเกงตัวเองก่อนจะเบิกตากว้างกับความจริงว่ามันไม่เปียกชุ่มแล้ว ในที่สุดฝันเปียกอันเลวร้ายของเขาก็หายไปแล้ว
“เยี่ยมไปเลย!”
เขาขึ้นไปยืนบนเตียงแล้วเต้นอย่างร่าเริง ทว่าดันได้ยินเสียงเดาะลิ้นดังแทรกขึ้นมา ฮันเลยลองหันไปตบนาฬิกาปลุกอีกทีเพราะไม่แน่ใจว่าใช่เสียงนาฬิกาหรือเปล่า แต่เสียงเดาะลิ้นก็ยังไม่หายไป หนำซ้ำกลับดังมากขึ้นอีก
“ทำบ้าบออะไรแต่เช้า โง่เง่าจริงๆ”
ฮันทรุดลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะเอาคลุมโปงตัวสั่นเทา เขาเบนสายตาไปทางต้นเสียง สุดปลายสายตามีตุ๊กตาหมาลืมตาสีฟ้าเข้มเดาะลิ้นมองมาด้วยสีหน้าดูถูก
“คราวนี้หวังว่าจะไม่เป็นลมอีกล่ะ”
เขาตกใจจนกัดลิ้นตัวเอง รู้สึกได้ชัดเจนว่าเลือดคลุ้งเต็มปาก แต่ฮันก็ตัวแข็งทื่อ แสดงความรู้สึกออกไปไม่ได้ทั้งนั้น
ทันทีที่ตระหนักได้ว่าเรื่องเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน เขาก็อยากเป็นลมไปอีกครั้ง แต่ก็กลัวเพราะไม่รู้ว่าระหว่างเป็นลม เจ้าตุ๊กตาปีศาจจะฆ่ากันไหม เลยทำได้แต่มองอยู่แบบนั้น
“คะ คุณเป็นใครครับ”
“ข้าสูงส่งมากจนเจ้าไม่สามารถพบเจอได้ที่ไหนอีก”
แหงสิ คนธรรมดาๆ จะมีโอกาสเจอปีศาจได้ยังไง
ฮันถูกตรึงไว้กับความน่ากลัวที่เพิ่มมากขึ้น และทันทีที่จ้องมองกลับไป มันก็ลงสู่พื้นอย่างสง่างามแล้วเดินเข้ามาใกล้
“ชื่ออะไร”
“คะ… คังฮันครับ”
“คะ คังฮันเหรอ ดูท่าจะพูดชัดๆ ไม่ได้สินะ”
“คังฮันครับ!”
ยิ่งตุ๊กตาเข้ามาใกล้ตัวเองเท่าไหร่ ฮันก็ยิ่งถอยไปเรื่อยๆ บนเตียง กระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกำแพง เขาก็แสดงสีหน้าสิ้นหวังด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาคลอ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไรกับเขา เพราะมันเว้นระยะห่างแล้วทำเพียงแค่มองฮันนิ่งๆ
“ชื่อก็แปลว่าเข้มแข็ง แต่อย่าว่าแต่เข้มแข็งเลย เจ้าขี้ขลาดมากจริงๆ รอดตายมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน”
“วะ… ไว้ชีวิตผมด้วยครับ”
ดูเหมือนว่าการที่ฮันคลุมโปงแล้วโผล่หน้าออกมาเล็กน้อยแบบนี้จะไม่ถูกใจ เจ้าตุ๊กตาจึงกระตุกแก้มพลางเบ้หน้าราวกับหมดคำพูดกับคำร้องขอที่เพิ่งออกมา
“ทำไมข้าต้องฆ่าเจ้าด้วย”
“ไม่ได้คิดจะฆ่าเหรอครับ”
เขาทำท่าร้องไห้คร่ำครวญขณะมองกลับไป ทว่ามันกลับหัวเราะเยาะคล้ายประหลาดใจ ฮันวางใจกับท่าทางนั้นนิดหน่อย จากนั้นก็เปลี่ยนมามองด้วยแววตากังวลแทน
“ไม่ฆ่าหรอก ไม่ได้ต้องการทำให้เจ้าตกใจขนาดนี้เช่นกัน แต่เมื่อวานมันเลี่ยงไม่ได้”
“อะไรนะครับ”
“ก็เจ้าตั้งใจจะทิ้งข้าไม่ใช่หรือ แถมข้าไม่ได้ก่อกวนเจ้าด้วย จะว่าไปก็ช่วยอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นอย่ากลัวเลย”
ฮันมึนงงไปหมด ถ้าหากเป็นในการ์ตูนคงมีเครื่องหมายคำถามกว่าประมาณร้อยอันอยู่บนหัวเขา จากที่เห็นว่าตุ๊กตาปีศาจสุภาพมากๆ การพูดการจาก็เหมือนคำพูดของคนแก่อายุมากกว่าร้อยปี เขาเลยตัดสินว่าอีกฝ่ายดูไม่ได้เลวร้ายอะไร
“สิ่งที่เจ้าตอบแทนข้าได้ ก็แค่เพียงให้ข้าพักแรมที่นี่ระยะหนึ่ง”
“คะ แค่นั้นก็พอใช่ไหมครับ”
“ใช่ ข้าไม่มีเรื่องต้องรบกวนเจ้า ดังนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจอะไรข้ามาก”
ฮันพยักหน้ารับแรงๆ
เขาพยักหน้าแรงมากๆ ด้วยแรงทั้งหมดที่มีจริงๆ รู้สึกโล่งใจเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยว่าด้วยจะไม่รบกวนตัวเองและสัมผัสได้ถึงความท่วมท้นจนน้ำตาไหลออกมาหนึ่งหยด รอดตายแล้ว… ฮันพึมพำว่ารอดไม่ตายแล้วพร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้นที่ใกล้จะระเบิดออกมาด้วยการยัดกำปั้นเข้าปากตัวเอง
“ไม่ได้จะฆ่ากันจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ข้าไม่ทำร้ายมนุษย์ เอากำปั้นออกจากปากเถิด น่าเกลียด”
ฮันเอากำปั้นออกจากปากทันทีพร้อมพยักหน้าหงึกหงักกับคำพูดซึ่งตราตรึงใจกว่าที่คิด คนที่บอกว่าจะไม่ฆ่าไปไหนแล้วนะ… เขาเองก็ไม่ได้มีใจอยากตายเลยแม้แต่ขี้ปะติ๋วเดียว
“แล้วคุณเป็นใครเหรอครับ”
“ยังไม่เลิกถามอีกสินะ”
ฮันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับรูปลักษณ์ของตุ๊กตาที่นั่งขัดสมาธิเหมือนคน ก่อนจะหลุดหัวเราะสั้นๆ ตุ๊กตาขนฟูฟ่องทั้งตัวกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ ถึงจะบอกว่ามีปีศาจดำมืดสิงอยู่ข้างใน ยังไงมันก็ยังเป็นรูปลักษณ์ที่น่าตลกขบขันอยู่ดี
“หัวเราะอะไรรึ”
“ปะ เปล่าครับ ขอโทษครับ!”
เมื่อฮันกล่าวคำขอโทษที่มีพลังกายพลังใจปะปนอยู่ออกมาอย่างดัง เจ้าตุ๊กตาก็มองมาราวกับว่าวางใจ ถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วเริ่มพูด
“ข้าคือเทพผู้ดูแล”
“อะไรนะครับ”
“ข้าคือเสือขาว เทพผู้ดูแลทิศตะวันตก”
ฮันมองปราดไปทางตัวตุ๊กตาที่มีแขนขาสั้นๆ ทั้งบนและล่าง มองตรงไหนก็เป็นภาพลักษณ์ของหมาอยู่ดี
“เสือแปลงร่างเหรอครับ ไม่ใช่แมว…”
“อะ โอหัง! เจ้าไร้มารยาทยิ่งกว่าที่ข้าคิดเสียอีก!”
เจ้าตุ๊กตาบันดาลโทสะจนข้าวของรอบข้างลอยขึ้นมา เหมือนปรากฎการณ์ที่เรียกว่า พ็อลเทอร์ไกสท์[1]
ฮันใช้สมองครุ่นคิดกับสถานการณ์ที่เหมือนจะตายแหล่มิตายแหล่ สุดท้ายเขาก็ทรุดตัวคุกเข่าลงในทันทีพร้อมยกสองมือประกบขอร้องขอให้อีกฝ่ายยกโทษ ถึงจะดูขี้ขลาดและไร้เดียงสา แต่เพราะเป็นฮัน มันจึงเป็นทางเลือกที่เลี่ยงไม่ได้
“ไว้ชีวิตผมด้วยครับ คุณบอกว่าจะไม่ฆ่าผมแล้วนี่นา ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ ผมทั้งอายุน้อย ทั้งน่าสงสาร หนี้ก็เยอะ แถมยังไม่ได้แสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่เลยนะครับ ช่วยไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมยังไม่ได้คืนเงินทุนการศึกษาเลยด้วย”
ในที่สุดอีกฝ่ายก็เหมือนจะใจอ่อนกับการวิงวอนพร้อมเสียงสะอื้นของฮัน สิ่งของต่างๆ ที่ลอยเคว้งเต็มไปหมดเริ่มตกมาที่พื้น เจ้าตุ๊กตาก็ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่รึว่าจะไม่ฆ่า หยุดร้องไห้เสียที หน้าตาก็น่าเกลียดอยู่แล้ว เดี๋ยวจะยิ่งดูน่าเกลียดไปกันใหญ่”
ขาหน้าสั้นป้อมของสิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่าเสือขาวเอื้อมไปลูบบนเปลือกตาของฮัน ไม่รู้ทำไมพอสัมผัสถึงความนุ่มนิ่มของตุ๊กตาแล้ว เขาถึงโล่งใจขึ้นมาหน่อย หยาดน้ำตาสุดท้ายหยดลงมาก่อนจะหยุดร้องไห้
“จะไม่วุ่นวายแล้วครับ ไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ”
“อืม”
เสือขาวยกมุมปากหนึ่งขึ้นราวกับยิ้มเยาะก่อนจะตบหลังมือฮันเบาๆ ถ้าเป็นไปตามความคิดของเขา มันเหมือนเป็นการปลอบโยน ฮันเลยสามารถสูดลมหายใจได้
“ปะ… เป็นเสือขาวจริงๆ เหรอครับ”
“หึ พอเจ้าเป็นรูปลักษณ์ของข้าเป็นแบบนี้ ก็เลยดูหมิ่นข้าอยู่ล่ะสิ ถูกแล้ว ข้าคือเสือขาว”
“…เอ่อ ครับ”
“รูปลักษณ์จริงของข้างดงามมากนะ ขนสีขาวดั่งด้ายเงิน สว่างไสวงดงามภายใต้แสงจันทร์ แล้วไหนจะดวงตาสีฟ้าของข้า อ้อ เจ้าคงเห็นแล้วสินะ ดูสิ ดวงตาของข้าได้รับคำชื่นชมเยอะที่สุดในบรรดาสหายของข้าเลยล่ะ”
“ครับ”
“เป็นอย่างไรล่ะ งดงามใช่หรือไม่”
ฮันดันศีรษะของเสือขาวที่ทำตาเปล่งประกายพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เบาๆ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก สำหรับฮันแล้วเขาไม่ได้เห็นถึงสวยงาม ความเท่อะไรเลย แต่มันเป็นดวงตาสีฟ้าที่ยังคงน่ากลัวและเย็นเยือก
“เป็นอย่างไร รีบพูดมาสิ!”
“งะ งดงามครับ ครับๆ”
เจ้าสิงมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่าเสือขาวพยักหน้าพลางคลี่ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะใช้เท้าหน้าทุบเท้าหลังของตัวเองขณะนั่งขัดสมาธิอยู่ราวกับกำลังสนุกสนาน
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเฉยๆ กับมุมปากของเสือขาวที่ยกยิ้มกว้างๆ ขึ้นแล้ว ฮันก็ยู่ปากแล้วลดผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ลง ถ้าเขาสนใจเรื่องเหนือธรรมชาติน้อยกว่านี้ บางทีฮันก็อาจจะไม่กลัวตุ๊กตาตัวเล็กๆ นี่ เขามองตุ๊กตาที่ขยับตัวไปมาอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะตัวสั่นอีกครั้ง
ฮันหวาดกลัวอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับภูตผีปีศาจและวิญญาณเป็นอย่างมาก ไม่รู้เพราะดูหนังที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับสิ่งของที่มีลักษณะภายนอกน่ารักน่าชัง แต่ภายในกลับน่ากลัวและโหดร้ายมากเกินไปหรือเปล่า พอมองตุ๊กตาหมาตัวเล็กๆ น่ารักยังไงก็รู้สึกได้แค่เพียงความหวาดกลัว
“ถ้ามีโอกาส ข้าจะให้เจ้าได้เห็นร่างเดิมของข้า”
“ครับ อย่างนั้นเหรอครับ คาดหวังเลยนะครับเนี่ย”
ฮันหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดาะลิ้นในใจไปให้เสือขาวที่กำลังหัวเราะจนดูน่ากลัวประมาณหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเสือขาวหรืออะไรจริงไหม แต่เหมือนจะเป็นปีศาจที่ไม่เต็มบาทหน่อยๆ
“เอาของอร่อยๆ มาให้กินหน่อยสิ ข้ารู้สึกหิว”
“…ทานชิคเก้นไหมครับ”
“ชิคเก้นเหรอ มันคืออะไร”
“ไก่ที่ทอดในน้ำมันน่ะครับ”
“งั้นรึ พวกสัตว์ปีกทอดสินะ ข้าอยากกินแล้ว รีบไปทำมาสิ”
“ครับๆ”
ขู่เข็ญเอาไก่ทอดอย่างไร้มารยาทต่อหน้าของเจ้าของบ้าน ฮันสถบคำหยาบออกมาฉอดๆ ในใจพลางกดเบอร์ร้านไก่ทอดบนโทรศัพท์มือถือด้วยนิ้วสั่นระริก
ท้ายที่สุดเขาก็ต้องชำระเงินจำนวนกว่าสามหมื่นวอน เป็นเพราะคำพูดลอยๆ ของเสือขาวที่บอกว่าแค่ตัวเดียวจะพอเหรอ

* * *
[1] พ็อลเทอร์ไกสท์ ชื่อเรียกปรากฏการณ์ชนิดหนึ่ง ที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ในปัจจุบัน คำว่า พ็อลเทอร์ไกสท์ แปลความหมายได้ว่า “ผีที่น่ารำคาญหรือส่งเสียงดัง”