ตอนที่ 2-4 ความช่วยเหลือ

ฝีเท้าของฮันขณะออกมาจ่ายตลาดเพื่อคลายเครียดก็เบามากๆ เหมือนร่างกายเขาจะกระปรี่กระเป่ามากกว่าก่อนหน้านี้
“โอ๊ะ! คุณดงมก!”
ท่าทางของคนถือกระถางดอกไม้ที่มีต้นอ่อนอยู่ด้วยความทะนุถนอมและมีใบหน้ายิ้มแย้มก็สะดุดตาของฮัน เขาจึงเอ่ยทักทายอย่างสนิทสนมแล้วเข้าไปหาดงมก ก่อนจะโบกมือไปมาตรงหน้าอีกฝ่ายที่เบิกตาโพลงมองกันอยู่
“ทำไมตกใจแบบนี้ล่ะครับ”
“เปล่าครับ แค่รู้สึกดีน่ะครับ”
ฮันหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นดงมกยกมือขึ้นเกาท้ายทอย จากนั้นเขาก็ยื่นน้ำส้มที่ตัวเองตั้งใจซื้อไปให้เสือขาว เนื่องจากน้ำผลไม้บรรจุอยู่ในขวดพลาสติกเล็กๆ นี้กำลังลดราคาอยู่ ฮันเลยซื้อมาตุนหลายขวด เขายื่นมันพร้อมเปิดฝาขวดเรียบร้อยแล้วโค้งหัวให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณเรื่องเมื่อคราวก่อนด้วยนะครับ เกือบเกิดเรื่องใหญ่แล้วจริงๆ”
ระหว่างน้ำส้มรสชาติสดชื่น ดงมกก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินคำพูดคาดไม่ถึงจากฮัน มันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ ด้วยซ้ำ และกลับกันดงมกกลับรู้สึกลำบากใจมากกว่าอีกที่ได้ยินคำขอบคุณจากคนตรงหน้า
“ผมไม่ได้ทำเรื่องยอดเยี่ยมจนน่าขอบคุณอะไรสักหน่อยครับ”
พอได้ยินการโต้ตอบของดงมก ฮันก็เงยหน้าขึ้น ยิ่งได้เห็นการโบกมือปฏิเสธไปด้วยเป็นพัลวันด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งรีบเปิดปากพูด
“ไม่ใช่เรื่องยอดเยี่ยมอะไรล่ะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณดงมก ผมคงตายไปแล้วจริงๆ นะครับ”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ คำว่าตายน่ะครับ ไม่ใช่คำที่ควรพูดออกมาตามอำเภอใจนะครับ”
ดงมกเอ็ดพร้อมทำหน้าเข้มอย่างไม่เป็นตัวเอง แต่พอเห็นสีหน้าเหม่อลอยของฮันแล้ว ก็ต้องเม้มปากตัวเองแน่น
การพูดคำว่าตายออกมาโดยไม่คิดอะไร ก็ไม่ใช่เรื่องดี แล้วยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดก็คือ หากชีวิตเกี่ยวข้องกับเคราะห์และความตายอย่างฮันแล้ว คำพูดนั้นก็สามารถสร้างผลกระทบได้อย่างใหญ่โต แต่สีหน้าของดงมกก็ดิ่งลงจนหมองหม่น กับความคิดว่าการเป็นคนธรรมดานั้น ไม่เพียงแต่จะไม่มีทางรู้ความจริง แต่อาจจะรู้สึกอึดอัดใจอีกด้วย
“ขอโทษนะครับ เหมือนผมจะเว่อร์มากไปหน่อย”
“ไม่ครับๆ ผมไม่เป็นไรครับ”
ฮันตอบว่าไม่เป็นไรจริงๆ ให้คนที่ทำหน้าสลดพร้อมขอโทษขอโพยฟัง แต่เขาก็ต้องกัดริมฝีปากเพราะสีหน้าอีกฝ่ายไม่ดีขึ้นเลย
“หลัง… หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
“อ้อ! นอกจากเกือบบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ แล้ว ก็ไม่มีเรื่องใหญ่แล้วครับ”
“โล่งอกไปทีครับ”
ดงมกมองฮันด้วยดวงตาใสซื่อ และคิดว่าโล่งอกจริงๆ จนหายใจหายคอได้สะดวก ไม่ใช่แค่เฉพาะตอนนั้น แต่มันล้วนเป็นสถานการณ์กะทันหันจนสามารถเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ ทว่าความกังวลของดงมกก็คลายไปหนึ่งขั้น เมื่อเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าของฮันดูสบายๆ รวมถึงสภาพจิตใจอันน่าเป็นห่วงก็มีสภาวะผ่อนคลายลง
ฮันเองก็พลอยกัดปากอย่างแรงไปด้วย หลังเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าดูกลุ้มใจอะไรบางอย่าง จากนั้นดงมกก็ถือกระถางดอกไม้ขึ้นมา ต้นอ่อนของมันมีสีอมชมพู จนเขาตื่นเต้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความประหลาดใจ
“ต้นอ่อนพวกนี้คืออะไรเหรอครับ เหมือนเป็นสีชมพูเลย ดูมีเอกลักษณ์มากๆ เลยนะครับ”
“อ่า มันหายากน่ะครับ ผมหามาเพราะตั้งใจจะเอาไปให้คุณแม่”
“คุณแม่เหรอครับ โอ้โห เป็นลูกกตัญญูนะเนี่ย”
“คุณแม่ของผมเปิดร้านดอกไม้อยู่ตรงสี่แยกนั้นครับ”
“อ๋อ! ร้านใหญ่ๆ ตรงนั้น คุณดงมกก็ไปช่วยงานที่นั่นเหรอครับ”
แต่ดงมกกลับส่ายหน้ากับคำถามนั้น ฮันจึงเอียงคอเหมือนสงสัยในคำตอบ เจ้าตัวก็เลยรีบพูดต่อเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น
“ผมเป็นเจ้าของร้านไก่ทอดที่อยู่ข้างหน้านั้นน่ะครับ”
“ว้าว ผมสั่งร้านนั้นกินบ่อยมากๆ เลยนะ”
“งั้นเหรอครับ ถ้างั้นคราวหน้าสั่งแล้วบอกนะครับ ผมจะแถมให้ครับ”
“ไม่ครับ ไม่เป็นไรครับ แถมมาผมก็รู้สึกผิดสิ ผมกินไก่ทอดอย่างอร่อยจริงๆ นะครับ ทอดได้ดีมากๆ เลย”
“ขอบคุณครับ”
ฮันยิ้มอย่างพอใจหลังเห็นว่าใบหน้าของดงมกเห่อแดงขึ้น จากนั้นเขาก็กระชับถุงในมือให้ดีๆ เตรียมตัวเดินกลับบ้าน เนื่องจากของมันมีเยอะมากจึงค่อนข้างหนักเกินกำลัง แต่พอคิดว่าทุกอย่างคือเสบียงอาหารของตัวเอง ความพึงใจมันก็เลยมีมากกว่าความไม่พึงพอใจ
ดงมกหลบทางให้พร้อมโค้งอำลาเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัว ฮันรับการลาของดงมกด้วยใบหน้าอารมณ์ดี ก่อนจะเดินเนิบๆ มุ่งหน้ากลับบ้านตัวเอง ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวค่อยๆ เบาลง คล้ายจะมีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้น
ใบหน้าที่ดูเคยเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้กำลังอมยิ้มอย่างเบิกบาน ขณะที่เรี่ยวแรงก็พลุ่งพล่าน จนเหมือนจะมีเพียงเรื่องดีๆ เต็มไปหมดในอนาคต

* * *

“ทำไมเจ้านั่นยังไม่กลับมาอีก”
เวลาผ่านไปนานเล็กน้อยระหว่างที่ฮันกลับจากร้านสะดวกซื้อและแวะพูดคุยกับดงมก ด้วยเหตุนั้นใบหน้าของเสือขาวที่เป็นห่วงจนเดินวนอยู่หน้าประตูบ้านก็ค่อยๆ บูดบึ้ง
เจ้าเสือขาวปล่อยเสียงคำรามต่ำๆ ออกมาคล้ายวุ่นวายใจพลางจ้องมองแต่ประตู จากนั้นก็รู้สึกโล่งอกเมื่อมีสัญญาณบ่งบอกว่าถึงการปรากฎตัวของฮันตรงทางเข้าห้องพัก เนื่องจากล่าสุดเขาใช้แรงมากมายไปเพื่อชำระล้างจนสะอาด ดังนั้นสำหรับเสือขาวที่ยากจะรักษาแม้กระทั่งสมรรถภาพร่างกายตัวเองให้เป็นปกติ การปกป้องความปลอดภัยของฮันเวลาออกไปนอกบ้านจึงเป็นเรื่องที่เกินกำลังเอามากๆ
เพราะฉะนั้น ทุกครั้งที่ฮันออกไปข้างนอก เสือขาวก็มักจะร้อนรุ่มใจและเฝ้ารอ ยิ่งวันแล้ววันเล่าก็ยิ่งอิดโรย เหตุผลที่เขาเอาแต่นอน ก็เป็นเพราะใช้แรงมาก ร่างกายจึงอ่อนล้าไปโดยปริยาย สภาวะสติเลือนรางและอ่อนแรงอย่างมากจนอดจมกับความง่วงไม่ได้ มันก็เลยเกินกำลังที่จะปกป้องฮัน แม้กระทั่งเคราะห์เล็กๆ น้อยๆ
“กลับมาแล้วครับ!”
ใบหน้าของฮันเข้ามาพร้อมกับเสียงแกร๊ก ดูสดใสเป็นพิเศษ เสือขาวเลยคลายความโกรธลงไปอัตโนมัติเมื่อเห็นสีหน้าแบบนั้น ก่อนจะเอ่ยถามฮันด้วยใบหน้าผ่อนคลายกว่าเดิมนิดหน่อย
“เหตุใดจึงมาช้า”
“อ๋อ พอดีเจอคนรู้จักน่ะครับ ก็เลยกลับช้าไปหน่อย”
“ข้าบอกให้รีบกลับไม่ใช่รึ ข้างนอกมันอันตราย ทำไมเจ้าถึงโง่เง่าเช่นนี้”
เสือขาวว่ากล่าวปนกับความโกรธและความโมโห หลังจากได้ยินฮันพูดออกมาเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ก็ต้องเม้มปากเมื่อเห็นฮันหดตัวลงนิดหน่อยแล้วเบนสายตามองพื้นข้างล่าง
ทว่ามันชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่ยอมระมัดระวังตัว ดังนั้นเสือขาวจึงตีหน้าขรึมพร้อมความคิดว่าคราวนี้คงต้องตำหนิเพื่อให้ฮันปรับปรุงตัว แล้วก็เริ่มแสดงสีหน้าโกรธเคืองอีกครั้ง
“เคราะห์ที่เจ้ามี ไม่รู้ว่าเป็นมนุษย์คนอื่น หรือพวกปีศาจร้ายส่งอะไรเหล่านั้นมาให้เจ้าด้วยการแกล้งเล่น แต่เห็นได้ชัดเจนว่ามันอันตรายอย่างมาก ข้าพูดเช่นนั้นให้เจ้าฟังแล้วไม่ใช่รึ”
“แต่…”
“เพราะมันเป็นเคราะห์ที่เจ้าได้รับ ความใหญ่โตของเคราะห์อื่นๆ ที่รวมอยู่รอบๆ ตัวเจ้าอย่างเนืองแน่นจึงค่อยๆ ใหญ่ขึ้น ข้าพยายามจะเอาสิ่งเหล่านั้นออกจากบ้านให้ เจ้ากลับไปเอาสิ่งชั่วร้ายเหล่านั้นกลับมาจากข้างนอกอีก!”
“ขอโทษครับ…”
“ขอร้องล่ะ ระวังหน่อย เจ้าน่ะ ไปลากแม้กระทั่งเคราะห์ของผู้อื่นมาด้วย ข้าบอกหลายครั้งแล้วใช่หรือไม่ ว่าตัวของเจ้าก็เหมือนแม่เหล็ก จึงพาลไปลากเคราะห์ทั้งหลายมาเต็มไปหมด แล้วถ้าหากยังเอาแต่ไปเที่ยวเล่นข้างนอก ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร”
“ขอโทษครับ”
“ใจจริงแล้วข้าอยากจะขังเจ้าไว้ในบ้านเสียเหลือเกิน เจ้าลูกม้านี่”
เจ้าเสือขาวถอนหายใจแล้วก้าวขึ้นไปบนเบาะรอง ก่อนจะหลับตาลงด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย พอเห็นท่าทางของเสือขาวคละคลุ้งด้วยบรรยากาศว่าไม่อยากพูดด้วยอีกต่อไป จะจึงลูบไส้กรอกที่ซื้อมาให้อีกฝ่ายแล้วเดินไปทางห้องครัวด้วยใบหน้าหดหู่
แต่ถึงยังไง ฮันก็เป็นห่วงเสือขาวที่ช่วงนี้เอาแต่นอนบ่อยๆ อยู่ดี เขาทำแม้กระทั่งยอมใช้จ่ายเงินมากกว่าเดิมด้วยความตั้งใจว่าจะซื้อของอร่อยๆ และเตรียมวัตถุดิบต่างๆ ไว้ทำอาหารให้เสือขาวทานวันนี้
ทว่าเอาเข้าจริง สิ่งที่ฮันได้รับกลับไม่ใช่สีหน้าประทับใจ แต่เป็นน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธและโมโหอย่างมาก ถึงจะไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น แต่ดวงตาของฮันก็มีน้ำตาเอ่อคลอ ไม่ยุติธรรมเลย…
“ผมจะกลับเร็วๆ แล้วครับ ขอโทษครับ”
เสือขาวฟังน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้และเต็มไปด้วยน้ำตา จึงลืมตามองภาพแผ่นหลังเหี่ยวเฉาของฮัน จากที่เห็นคร่าวๆ ในถุงพลาสติดใบใหญ่ ซึ่งใหญ่กว่าปกตินั้นล้วนเต็มไปด้วยอาหารมากมายสำหรับตัวเอง ถึงจะไม่เห็นก็ยังเดาออก
แต่ไม่รู้ว่าฮันจะรู้หรือไม่ว่าเสือขาวเองก็รู้สึกผิดเช่นกัน รู้สึกลำบากใจเมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น
ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วกับการแลกเปลี่ยนการปกป้องกับข้าวปลาอาหาร ทว่าตนกลับตะคอกแล้วสั่งให้อีกฝ่ายทำอะไรมากมายเต็มไปหมด ซึ่งตอนนี้กลายเป็นว่าความคิดอยากได้รับการปรนนิบัติจากฮันไม่หลงเหลืออยู่เลยสักนิด ยิ่งเห็นเด็กใสซื่อและนิสัยดีเช่นนั้นตกอยู่ในสถานการณ์เกินกำลังมากเท่าไหร่ เสือขาวก็ยิ่งเริ่มรู้สึกผิด
ทว่ามันคือภาระหน้าที่ที่สัตว์เทพผู้ดูแลสี่ทิศต้องทำอย่างมีวินัยและเคร่งครัด
ยิ่งมองความตั้งใจในการแสดงความขอบคุณด้วยการทำอะไรบางอย่างให้ เสือขาวก็รู้สึกว่าฮันน่าสงสารจนอดสงสารไม่ได้ จึงยอมเสียสละสิ่งที่ใหญ่กว่า เมื่อความตายและโชคร้ายของเด็กคนนั้นเริ่มขึ้น
“เอ่อ คือ… ทานนี่ไหมครับ”
เสือขาวดิ้นรนอยู่ในความอึดอัดและความกลุ้มใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตื่นจากห้วงความคิดแล้วจ้องมองคนที่เปิดฉากสนทนากับตัวเองด้วยน้ำเสียงสดใส และยื่นบางอย่างมาให้ด้วยใบหน้าอ่อนโยนเสมอ
“อันนี้อร่อยนะครับ อ่า แต่ถ้าไม่ชอบ…”
“ขอบใจ ข้าจะกินอย่างอร่อย”
เสือขาวสายตาสั่นไหวเล็กน้อยขณะรับไส้กรอกจากฮัน พยายามกดความรู้สึกเอาไว้อย่างหวุดหวิดแล้วรับมันด้วยใบหน้าไม่แยแสเหมือนเวลาปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮันถอนหายใจกับท่าทางแบบนั้นของเสือขาว ก่อนจะยิ้มอย่างร่าเริงอีกครั้ง
“วันนี้ผมจะแสดงฝีมือให้ดูเองครับ! ซื้อเนื้อมาด้วยแหละ!”
เสือขาวมองคนที่เดินไปทางห้องครัวด้วยความกระตือรือร้น จากนั้นก็ฝังหน้าตัวเองกับเบาะรองแล้วหลับตาอีกครั้ง ทว่ากลับเอ่ยคำพูดเหนือความคาดหมายให้ฮันฟัง เหมือนไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไร
“ต่อไปเขาจะปรากฎกายตอนเที่ยงคืน เนื่องจากต้องพบปะกายหยาบของเทพ เจ้าก็ทำความสะอาดร่างกายรอล่ะ”
“วันนี้ด้วยเหรอครับ”
เขาตกใจมากๆ จนถุงพลาสติกในมือตกลงพื้น หางของเสือขาวก็ลอยขึ้นสะบัดกลางอากาศหนึ่งครั้งกับน้ำหนักที่เกือบจะโดนฝ่าเท้า แต่ฮันก็ตกอยู่ในความแพนิคจนไม่ได้รับรู้ถึงความจริงข้อนั้นเลย
“สิ่งที่เจ้าต้องทำคือ กินข้าวให้อิ่มแล้วชำระล้างตัวให้สะอาด”
“ไม่อาบน้ำไม่ได้เหรอครับ”
“ถ้าอยากได้รับคำสาปจากเทพ ก็ลองทำเช่นนั้นดูสิ”
เสือขาวหาวแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ฝังศีรษะตนลงกับเบาะรองแล้วหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ขณะนั้นฮันก็ยังตั้งสติไม่ได้และอ้าปากค้างอยู่ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ดีกับตัวเองแค่ไหน แต่การต้องมาเจอคนที่ลูบไล้ส่วนนั้นของตัวเอง มันก็เป็นการพบเจอที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนมาก แถมยิ่งไปกว่านั้น การทำความสะอาดร่างกายให้เรียบร้อยเพื่ออีกฝ่าย ก็เป็นการกระทำที่ยิ่งทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นไปอีก
“จริงๆ แล้วไม่อยากเจอ…”
แม้จะรู้ดีว่าการมีเทพสององค์มาช่วยเหลือจะเป็นเป็นประโยชน์กับตนมากกว่าเทพองค์เดียว แต่ฮันก็ไม่อยากเจอเทพที่ทำตัวเหมือนโรคจิตองค์นั้น ก่อนจะทอดสายตามองเสือขาวที่นอนหลับอย่างขุ่นเคือง แต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงส่งเสียงครืดคราดอารมณ์ดีเท่านั้น เป็นท่าทางที่ดูสงบสุขเหลือเกิน
“ท่านเสือขาว คนโง่”
ฮันยู่ปาก จากนั้นก็เริ่มใช้มือรื้อหาของภายในถุงพลาสติกอย่างลวกๆ ดูท่าจะเกลียดการพบเจอครั้งนี้เอามากๆ

* * *