ตอนที่ 3-5 สวนดอกไม้ซอชอน

ระหว่างตั้งหน้าตั้งตารอให้จินมาช่วยเหลืออยู่นาน ฮันก็ต้องรีบลุกจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างแรง ขณะพรวดพราดลุกขึ้น ในมือก็ยังคงอุ้มเสือขาวแนบอก ขยับให้อีกฝ่ายอยู่ในท่าที่สบายสุดแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูบ้าน
ฮันเดินสะดุดกระเป๋าที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นห้องจนเกือบล้ม แต่ก็กลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง พอทุกอย่างปกติเขาจึงเปิดประตูอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คนตัวเล็กเงยหน้ามองจิน ชายหนุ่มที่สูงกว่าตัวเองแล้วรีบยื่นเสือขาวให้ทันที
“ช่วยท่านเสือขาวด้วยนะครับ!”
“โอเคๆ ฉันรู้แล้ว นายออกไปรอข้างนอกนะ”
“ครับ? ทำไม…”
“เดี๋ยวฉันรับผิดชอบรักษาเสือขาว หรืออะไรก็แล้วแต่ให้เอง ส่วนนายออกไปรออยู่ข้างนอกซะ”
ลีจินคว้าการ์ดและปล่อยให้ฮันยืนงงด้วยสีหน้าไม่เข้าใจอยู่ข้างนอก จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงล็อกประตูดังขึ้น สติของฮันก็กลับมาอีกครั้ง เขาเลยเคาะประตูพร้อมกับเรียกให้เปิด แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจเลยสักนิด
“ถ้าคนที่มีกลิ่นอายปีศาจอยู่รอบตัวอย่างนายอยู่มาในนี้ด้วย เสือขาวไม่มีทางหายแน่นอน!”
เสียงตะโกนของฮันค่อยๆ จางหายไปหลังจากได้ยินเสียงตะโกนกลับมาของจิน เจ้าของเส้นผมสีแดงเพลิงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฮันเย็นลง ก่อนจะโยนเสือขาวในมือตัวเองลงไปบนเตียงหนา
“เจ้าบื้อ”
จินยืนจุดบุหรี่อย่างสง่างามพลางมองเสือขาวนอนสั่นระริกอยู่บนเตียง เขาสูบบุหรี่เข้าไปแล้วพ่นควันสีขุ่นออกมาจนปกคลุมไปทั่วห้องเล็กๆ ของฮันจนเต็มไปหมด เมื่อควันเริ่มหนาขึ้นจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ ได้ เสียงก้าวเท้าหนักๆ ของฮันที่ดังมาจากข้างนอกก็ดังไกลออกไปเรื่อยๆ ส่วนภายในห้องตรงหน้าของจินกลับปรากฎร่างชายหนุ่มผมสีขาวซีดยื่นมือมาคว้าคอเสื้อเขาไว้แน่น
“นี่… เจ้ากล้าดียังไงถึงสั่งเด็กนั่นเช่นนั้น!”
“ท่านคว้าคอเสื้อข้าทั้งๆ ที่ไม่มีแรงเนี่ยนะ”
จินใช้นิ้วชี้ดันไหล่เสือขาวจนอีกฝ่ายล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง เขายกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างมั่นใจ เสือขาวที่จ้องมองจินด้วยสีหน้าโกรธเคืองก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วเริ่มไอ
“นี่ท่านดูดกลืนของพวกนี้ไปมากขนาดไหนกัน ข้าแทบจะไม่ค่อยเห็นกลิ่นอายความชั่วร้ายจากเด็กคนนั้นเลย ถึงทราบอยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ ก็ยังรับมาไว้กับตนงั้นหรือ”
“ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้ ฮันก็ต้องตกอยู่ในอันตราย ร่างกายก็จะยิ่งแย่…”
“บ้าไปแล้วงั้นรึ วิญญาณนักบุญเข้าสิงหรืออย่างไร”
จินเคาะขี้บุหรี่ลงพื้นและยังคงถือมันไว้เหมือนเดิม จากนั้นค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่บนเตียง เสือขาวปรายตามองด้วยหางตาอย่างไม่ค่อยพอใจนักเมื่อเห็นสายตาของจินที่จ้องตนแบบนั้น
“นี่ ตอนนี้ท่านกำลังอ่อนแอมาก แค่ลุกขึ้นมาแตะปลายเส้นผมข้ายังทำไม่ได้ รู้แล้วก็สำรวมหน่อยนะ ตาเฒ่า”
“ฮันไปรู้จักกับเจ้าได้อย่างไร”
“ท่านก็ทราบอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ว่าข้าอาศัยอยู่ในระแวกนี้ จะต้องมีสักครั้งสองครั้งที่บังเอิญเจอกันแน่นอน อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย”
“ข้าถามว่าเจ้าเข้าหาฮันเพราะเหตุใด”
จินส่ายหัวไปมาให้สายตากระวนกระวายของเสือขาว ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงบ้าง ทันใดนั้นเขาก็โยนบุหรี่ที่ถือขึ้นไปในอากาศว่างเปล่าตรงหน้า บุหรี่ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศก็พลันเปลี่ยนเป็นเปลวไฟเผาไหม้ตัวเองจนกลายเป็นขี้เถ้า เสือขาวมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยอาการนิ่งเฉยไร้ซึ่งความตกใจใดๆ จากนั้นก็หันไปจ้องจินด้วยสายตาเย็นชาเพื่อเร่งให้อีกฝ่ายตอบ
คนถูกจ้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นนัยน์ตาโมโหสุดขีด ตรงกันข้ามกับท่าทางพยายามกลั้นความทรมานของร่างกายเอาไว้ ท่าทีของคนตรงหน้าดูร้ายกาจสมกับเป็นสัตว์เทวะจตุรทิศ ผู้มีอายุมากที่สุดรองจากเต่าดำจริงๆ ต่างกับตนที่เพิ่งได้เข้าเป็นหนึ่งในเทวะจตุรทิศอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านรู้ใช่หรือไม่ ในบรรดาสัตว์เทวะจตุรทิศ ข้ารับรู้ได้เร็วที่สุด ด้วยเหตุนั้น อย่างไรข้าก็สามารถตามหาฮันเจออยู่แล้ว”
“…”
“แต่ข้าสงสัยอย่าง ท่านทนกลิ่นเหม็นสาปของความชั่วร้ายเช่นนั้นได้อย่างไร อีกทั้งมันยังกำเนิดมาจากมนุษย์ที่ยังมีชีวิต ไม่ใช่มนุษย์ไร้ลมหายใจอีกต่างหาก”
จินเอนตัวลงบนเตียงพลางยกมือขวาขึ้นแกว่งไปแกว่งมาในอากาศ บังเกิดเปลวเพลิงสีแดงสว่างเจิดจ้าไปทั่วห้องคับแคบของฮัน เหมือนมันกำลังกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป
แต่ทว่าเปลวเพลิงกลับไม่ได้ทำให้เฟอร์นิเจอร์เสียหายเลยแม้แต่อย่างเดียว ซึ่งต่างกับความร้อนแรงคล้ายจะเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้วอดวาย เปลวเพลิงนั้นยังคงลุกโชติช่วงสว่างไปทั่วห้องพร้อมมีขี้เถ้าปะทุออกมา
“ข้าจะช่วยจัดการสิ่งชั่วร้ายกับปีศาจที่ซ่อนตนอยู่ในบ้านหลังนี้เอง เพราะเวลานี้สภาพของท่านดูเหมือนจะไม่ค่อยดีสักเท่าไรนัก”
“…ทำไมเจ้าถึงช่วย”
“เจ้าเด็กนั่นน่ารักจะตาย ไม่ใช่แค่ท่านนะ ที่สนใจฮัน”
จินลุกพรึบพร้อมส่งยิ้มให้ โดยที่ยังสะบัดมือไปมา เขาหัวเราะคิกคักพลางมองเสือขาวที่เริ่มมีสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มเอ่ยอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายได้รับรู้ หลังพูดจบก็ปรากฎประกายสีแดงสว่างอยู่รอบๆ ตัวของเสือขาว ลำแสงนั้นรายล้อมรอบตัวแล้วค่อยๆ สว่างจ้ากระจายไปทั่วห้อง
“ตาเฒ่า ทำอะไรก็ทำให้มันพอดี หากทำเช่นนี้อีก ต่อไปตัวท่านจะแย่เข้าจริงๆ”
“ข้าอายุยืนกว่าเจ้านัก”
“อายุก็มากกว่าข้า แต่ยังกล่าวว่าจะใช้ชีวิตให้ยาวนานกว่าข้าอีกงั้นหรือ ถามจริง อยู่นานๆ ไม่เบื่อบ้างหรือ”
“หยุดพูดสักที ข้าปวดหัว”
จินจึงหยุดพูดตามคำกล่าวของเสือขาวแล้วยักไหล่ขึ้นๆ ลงๆ ก่อนจะหันไปจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองผ่านกระจกที่แขวนอยู่กับผนังอีกด้านนึงแทน เมื่อจัดเสื้อผ้าและทรงผมของตัวเองจนเข้าที่แล้ว ก็ก้าวเดินไปทางประตูบ้านด้วยใบหน้าอิ่มอกอิ่มใจ ระหว่างจินตรงไปยังประตู เปลวเพลิงในบ้านก็ค่อยๆ จางหายไปเช่นกัน
“อ้อ ใช่ ปีศาจที่ตามติดฮันอยู่”
“อะไร”
“มันไม่ใช่ปีศาจที่จ้องจะเล่นงานเด็กนั่นโดยตรงน่ะสิ”
“เจ้าหมายความอย่างไร ปีศาจตนนั้นไม่ได้ถูกส่งมาทำร้ายฮันงั้นหรือ”
“อืม ไม่ใช่ปีศาจที่ถูกส่งมาทำร้ายฮัน แต่ส่งมาเล่นงานปู่ของเขา”
ดวงตาของเสือขาวเบิกโพลงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของจิน ปกติแล้วหากปีศาจไม่ได้มาเพื่อทำร้ายโดยตรง มันก็จะไม่มาเกาะติดเช่นนั้นแน่ๆ พูดง่ายๆ ก็คือปีศาจเหล่านี้เกิดจากการสาปแช่ง ดังนั้นจึงไม่มีทางจะโดนทำร้ายหรือมีสิ่งเลวร้ายมาเกาะติดแทนผู้อื่นได้เด็ดขาด
“เจ้าก็รู้นิว่ามันเป็นไปไม่ได้ รู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรออกมา”
“ข้ารู้ตัวว่ากำลังพูดอะไรอยู่ แต่เรื่องนั้นมันหาใช่เรื่องสำคัญไม่ ต้นเหตุที่ทำให้โดนทำร้ายแทนผู้อื่นนั้น ต้องมีเทพบ้าๆ เข้ามาก้าวก่ายอย่างแน่นอน จนส่งผลให้ทิศทางของปีศาจผิดเพี้ยนไปหมดเช่นนี้ เรื่องนี้มันสำคัญกว่าจริงหรือไม่”
“ไม่น่าเชื่อ”
“ใช่ มันไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีเทพเข้ามาก้าวก่ายชะตาชีวิตความเป็นและความตายของมนุษย์เช่นนี้ ซึ่งการกระทำของเทพตนนั้นถือเป็นการฝ่าฝืนกฎระเบียบที่เบื้องบนตั้งขึ้น ตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อเฉกเช่นท่าน แต่อย่างไรมันก็เป็นเรื่องจริง ข้าถึงขั้นลงทุนไปขอร้องให้พ่อสืบค้นข้อมูลของปรโลกด้วยตัวเองเลย”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
“ฮันโดนปีศาจที่ถูกส่งมาทำร้ายปู่ของตัวเองคุกคาม ส่วนตัวปู่ของเด็กนั่นก็หมดอายุขัยตายจากไปแล้ว ทว่าเทพตนนั้น ผู้กระทำเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้กลับกำลังนอนหลับอย่างสบายใจมากกว่าใครๆ มันเป็นปัญหาที่สัตว์เทวะจุตรทิศต้องเข้าไปจัดการ เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตอนนี้ เป็นความผิดของเหล่าทวยเทพไม่ใช่หรือ”
จินพ่นคำพูดมากมายใส่คนตรงหน้าด้วยเสียงดังกึกก้อง ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ผมจนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เหมือนไม่สามารถเอาชนะความอัดอั้นตันใจของตัวเองได้ เสือขาวหลับตาลงและตกอยู่ในห้วงความคิดเนื่องจากรู้สึกอัดอั้นตันใจไม่ต่างจากอีกฝ่าย จากนั้นก็ลืมตาที่แฝงไปด้วยความโกรธขึ้นมา เมื่อจินเตรียมท่าจะพูดต่อหลังจากยืนนิ่งๆ รออีกฝ่ายใช้เวลากับความคิด
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องตามหาตัวเทพตนนั้นสินะ”
“ท่านตาขอรับ หากจะตามหาเทพตนนั้น จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากเบื้องบนเสียก่อน ทว่าถึงอย่างไร ท่านก็เป็นสัตว์เทวะจุตรทิศที่องค์ท่านโปรดปรานมิใช่หรือ ลองขออนุญาตดูสิ ส่วนข้าก็จะลองให้ท่านพ่อช่วยอีกแรง”
“เรื่องท้าวพญายมราชให้เต่าดำจัดการ โดยไม่ต้องพึ่งแรงเจ้าก็ได้นี่”
“…งั้นข้าไม่ช่วยนะ”
“นี่เจ้างอนรึ”
“ข้าไม่ได้งอน ข้าโกรธ ตาเฒ่านี่นิ”
จินสวมรองเท้าพลางบ่นพึมพำไม่หยุดแล้วชูนิ้วกลางไปทางเสือขาว เมื่อเห็นเช่นนั้นรเจ้าของเส้นผมสีขาวก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป ทำแค่เพียงเอียงคอเล็กน้อยเพราะไม่รู้ความหมายของท่าทางนั้น จินจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ให้เสือขาวที่ไม่เข้าใจสิ่งที่ตนต้องการจะสื่อ ก่อนจะเอามือมาเสยผมแล้วเปิดประตูออกไป
“ข้าไปแล้ว”
“ไปเถอะ แล้วอย่ากลับมาอีก”
“โอ้โห ยอดเยี่ยมเสียจริง ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเบื้องบนถึงโปรดปรานท่านกันนัก”
จินแผดเสียงพูดเสร็จก็เดินออกนอกประตูบ้าน เสือขาวเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่พูดแบบนั้นจนอีกฝ่ายเดินออกไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่ตอนนี้เขาต้องรีบตามหาฮันให้เร็วที่สุดจึงจำเป็นต้องไล่จินกลับ เมื่อเห็นแผ่นหลังของจินกับปลายเสื้อโค้ตพลิ้วสะบัดตามแรงลมค่อยๆ เลือนหายไป เขาก็ค่อยๆ ลุกจากเตียงหลังสิ้นเสียงปิดประตู
เสือขาวจับเสื้อผ้าสีขาวรุ่มร่ามของตนเองพร้อมกับนึกถึงเสื้อผ้าของจินที่เห็นผ่านตาเมื่อครู่ แล้วจู่ๆ เสื้อผ้าของร่างสูงก็แปรเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนต์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ทับด้วยเสื้อโค้ตสีครามเหมือนเสื้อผ้าจินสวมใส่
สุดท้ายก็เปลี่ยนผมสีขาวของตนเองให้กลายเป็นสีดำสนิท ก่อนจะยกมือขึ้นรวบผมที่สยายอยู่มัดเข้าด้วยกันแล้วเดินตรงไปยังประตู เส้นผมสีดำของเสือขาวยาวพาดแผ่นหลังแล้วพลิ้วไหวเบาๆ เหมือนหางที่กำลังกระดิกไปมา
เสือขาวถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง เมื่อเห็นขนาดของรองเท้าที่ไม่พอดีกับเท้าตน ทั้งๆ ที่มันวางกองเต็มบริเวณปากทางเข้าบ้านไปหมด จากนั้นเขาก็เริ่มจัดรองเท้าของฮันให้เข้าที่ด้วยมือตัวเอง ไม่นานก็มีลำแสงสว่างวาบพร้อมกับขนาดรองเท้าของฮันค่อยๆ ขยายใหญ่จนพอดีกับเท้าของเสือขาว
“เท่านี้ก็คงไม่ดูแปลกประหลาดกับการอยู่ในโลกมนุษย์แล้วล่ะ”
หลังสวมรองเท้าเสร็จก็เปิดประตูออกไป แล้วเริ่มเดินตามกลิ่นตัวอันเป็นเอกลักษณ์ของฮัน ถ้าตัดเรื่องปีศาจกับความชั่วร้ายออกไปแล้ว มันก็จะมีกลิ่นหอมสดชื่นของร่างบางเข้ามากระทบปลายจมูกเสือขาว
“เจ้าคงกำลังเดินอยู่แถวๆ นี้สินะ”
เสือขาวก้าวเท้าตรงไปยังทิศทางที่กลิ่นหอมของฮันแรงขึ้น เรียวขาที่ก้าวเดินเริ่มค่อยๆ ขยับอย่างรวดเร็วราวกับร้อนใจ