ตอนที่ 3-6 สวนดอกไม้ซอชอน

ฮันกำลังยืนมึนงงอยู่ที่บริเวณบ่อน้ำขนาดเล็ก ก่อนจะค่อยๆ ยกมือสั่นเทาขึ้นมาปิดหน้าตนเอง แล้วพ่นลมหายใจให้กับเรื่องเหนือจินตนาการจนยากจะเชื่อ สั่นเทาไปทั้งตัวจนทนไม่ไหวทรุดฮวบลงกับพื้น
“นะ… นี่มันอะไรกัน…”
สายตาของฮันมองเห็นภาพสะท้อนจากในบ่อน้ำ มันมีเงาสีดำมืดครึ้มกำลังกระดุกกระดิกอย่างน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ที่หลังของเขา รูปร่างไม่ค่อยเหมือนมนุษย์ปกติทั่วไปกำลังยัดหัวเขาเข้าปากตัวเองราวกับหิวโหยอยากกลืนกินอย่างรุนแรง ภาพสุดสยดสยองทำให้ฮันหวาดกลัวจนลืมกรีดร้องออก ร่างกายเริ่มสั่นระริกเหมือนต้นแอสเพน[1] ขนาดฝันร้ายยังไม่น่ากลัวเท่าภาพที่มองเห็นตอนนี้เลยสักนิด
คังฮันเอนตัวไปข้างหลังทั้งๆ ที่ร่างกายสั่นเทา พร้อมยกมือขึ้นมาบังดวงตาเหมือนหวาดกลัวกับสิ่งที่เห็น เสือขาวที่กำลังยืนมองแผ่นหลังบางอยู่ไกลๆ ก็ถอนหายใจออกมาพลางกัดริมฝีปากตนเองด้วยความสงสารจับใจ
ขณะเดียวกันก็พยายามเพิ่มแรงไปยังขาทั้งสองข้าง เพราะอยากรีบวิ่งเข้าไปหาฮันให้เร็วกว่านี้ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะบังคับขาทั้งสองข้างได้
เสือขาวมองคนที่ยังคงสั่นระริกด้วยหวาดผวาอย่างวิตกกังวล ก่อนจะตัดสินใจกำมือทั้งสองข้างและหลับตาลง ทันใดนั้นเองแสงสว่างจ้าส่องสว่างออกมาจากตัวเขา เมื่อรูปลักษณ์ภายนอกกลับกลายมาเป็นตุ๊กตาตัวเล็กที่ร่างบางคุ้นเคย ก็รีบใช้ขาสั้นๆ วิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที
เนื่องจากฮันยกมือปิดตาตัวเองเลยไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเสือขาวเข้ามายืนใกล้ๆ แล้ว เสือขาวได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของคนตรงหน้า แล้วขยับสายตาจ้องมองบรรดาสิ่งชั่วร้ายที่กำลังเกาะติดอยู่ข้างหลังฮันแทน ความน่าเกรงขามจากดวงตาสีฟ้าสวยรุนแรงมากจนไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
ทว่าแม้จะถูกสายตาดุดันจ้องมอง แต่เหล่าวิญญาณกับสิ่งชั่วร้ายทั้งหลายก็ยังคงรวมกลุ่มจับตัวกันเป็นก้อนอยู่บนแผ่นหลังของฮันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะถอย ในที่สุดเสือขาวก็ใช้พลังพัดวิญญาณที่กำลังกัดศีรษะคนตัวเล็กออกจนมันสลายกลายเป็นฝุ่นเล็กๆ บรรดาวิญญาณตัวอื่นที่ตกใจกับพลังของเสือขาวจึงค่อยๆ ล่าถอยออกจากตัวของฮัน รวมถึงกลิ่นอายความชั่วร้ายก็ค่อยๆ จางหายราวกับถูกยางลบป้ายออก
“ฮัน!”
“ฮึก… ไม่ชอบ ขะ ขยะแขยง”
“ฮัน!”
ฮันเอามือที่ปิดตาออกเมื่อได้ยินเสียงเสือขาวเรียกตัวเองก่อนจะก้มมองตรงหัวเข่า เสือขาวพาดขาหน้าสั้นๆ กับหัวเข่าของฮันแล้วเงยหน้ามองร่างบางด้วยดวงตาสีฟ้าสว่างไสว ทันทีที่เห็นเสือขาวฮันก็ปล่อยแขนห้อยลงบนพื้นด้วยอาการโล่งใจและคลายความกังวล
“ท่านเสือขาว…”
“ฮัน เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”
เสือขาวค่อยๆ ลูบหัวเข่าของฮันด้วยสายตาเป็นห่วง จากนั้นฮันก็อ้าแขนออกโอบรอบเจ้าตุ๊กตาตัวเล็กโดยอัตโนมัติ เสือขาวกลัวว่าอีกฝ่ายจะตกใจกลัวอีกรอบ หากตนกระดุกกระดิก จึงไม่ส่งเสียงพูดอะไรนอกจากเสียงลมหายใจเบาๆ เท่านั้น
ระหว่างนั้นก็เอาศีรษะถูไถแก้มแดงระเรื่อไปมาพร้อมส่งเสียงคำรามเบาๆ เหมือนกำลังปลอบประโลมฮันที่กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นให้สงบลง เจ้าขนปุยใช้จมูกชื้นๆ ของตนแตะริมฝีปากของฮันเบาๆ
“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ บาดเจ็บที่ใดหรือเปล่า”
“ผมไม่เป็นอะไร ทะ ท่านเสือขาวหายแล้..”
“ข้าไม่เป็นไร แล้วเหตุใดเจ้าถึงมานั่งตกใจกลัวอยู่ตรงนี้”
“นี่เลยครับ มันเกาะอยู่บนหลังผม… เอ๊ะ”
“มันไปหมดแล้วล่ะ หากข้าอยู่ด้วย เจ้าจะไม่เป็นอะไร”
เสือขาวเริ่มถูไถแก้มแดงระเรื่ออีกครั้งพลางสูดดมกลิ่นตัวของอีกฝ่าย ร่างบางเหงื่อไหลท่วมตัวเพราะความตกใจจนกลิ่นตัวเด่นชัดมากกว่าปกติ กลิ่นตัวหอมๆ ของฮันฟุ้งจนมากระทบปลายจมูกเล็กๆ ด้วยความชอบกลิ่นของฮัน เสือขาวจึงเอาจมูกตนซุกเข้ากับต้นคอขาวเนียนพร้อมกับถูไถไปมา ท่าทางแบบนั้นก็ทำให้จั๊กจี้มากพอสมควร
“อ๊า ท่านเสือขาว ผมจั๊กจี้”
“เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ อ๊ะ มันจั๊กจี้น่ะครับ”
“หัวเราะเช่นนี้รู้สึกดีหรือไม่ หัวเราะเยอะๆ ล่ะ เจ้าหัวเราะแล้วน่ารักดี”
ร่างบางรู้สึกจั๊กจี้เลยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเพราะขนปุยๆ ของเสือขาวสัมผัสบริเวณต้นคอ เมื่อฮันรู้สึกดีขึ้นก็มองเสือขาวในอ้อมกอดด้วยสายตารักใคร่
แล้วฮันก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงครางหงิงๆ จากในลำคอด้วยความอารมณ์ดีของเสือขาว ชัดเจนเลยว่าอีกฝ่ายเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเขาจริงๆ
“ท่านเสือขาว อยากทานอะไรไหมครับ”
“ของที่ข้าอยากกินรึ มันมีเยอะมากเลยล่ะ”
“อยากทานอะไรเหรอครับ ปกติเวลาป่วยจะต้องกินของอร่อยๆ นี่”
“ตอนไม่ป่วยก็กินนะ แต่หากเจ้าจะหามาให้ข้าเวลานี้ ข้าอยากกินน้ำซุบสีเหลืองๆ รสชาติหวานๆ อมเปรี้ยว”
“อ่า น้ำส้มใช่ไหมครับ”
“อืม สิ่งนั้นรสชาติดีที่สุดเลย”
ร่างบางอุ้มเสือขาวแล้วก้าวเท้าเดินตรงไปยังร้านซุปเปอร์มาเก็ตที่ตัวเองมักจะไปเป็นประจำ ในมือของเขายังมีบัตรเครดิตที่จินให้ไว้จึงไม่มีอะไรต้องกังวล ระดับคนรวยอย่างลีจิน แค่ซื้อน้ำส้มคงเป็นอะไรที่ราคาถูกมาก ฮันคิดอย่างสบายใจว่าเดี๋ยวค่อยคืนเงินอีกฝ่ายทีหลัง พลางหมุนบัตรในมือไปมาแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสง่าผ่าเผย
เสือขาวมองฮันด้วยสายตาแปลกใจกับท่าทางที่แสดงออกมา ก่อนจะเอาหัวตัวเองถูไถต้นคอของฮันไปมา จนมีเสียงหัวเราะสดใสดังเป็นระยะๆ เพราะจั๊กจี๊ที่ต้นคอ

* * *

“นี่ครับ ท่านเสือขาว”
ฮันหยิบน้ำส้มสองกระป๋องออกมาให้เสือขาวที่กำลังนั่งรออย่างเรียบร้อยอยู่บนเก้าอี้หน้าร้านสะดวกซื้อ พอซื้อเสร็จ เขาก็เดินออกมายื่นน้ำส้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับฉีกยิ้มอ่อนโยน เสือขาวใช้เท้าหน้ารับน้ำส้มที่ฮันเปิดให้แล้วเริ่มกระดกเข้าปากดังอึกๆ ท่าทางการดื่มน้ำส้มอย่างเอร็ดอร่อยของเจ้าของขนปุยๆ มันดูนุ่มนิ่มน่ารักเป็นอย่างมาก
ฮันกระเดาะลิ้นไปมาเมื่อเห็นเสือขาวดื่มน้ำส้มอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบอีกกระป๋องมาเปิดดื่มต่อทันที ร่างบางเปิดกระป๋องน้ำผลไม้เตรียมไว้อีกครั้งทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายดื่มกระป๋องแรกหมด เขาอมยิ้มกับภาพที่เห็นก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเสือขาวอย่างแผ่วเบา
“เจ้าทำอะไรน่ะ”
“ขอโทษครับ พอดีอดใจไม่ไหว น่ารักเกินไปน่ะครับ”
รฮันตกใจทำตาโตเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อกี้พร้อมกับดึงมือกลับมานั่งมองเสือขาวนิ่งๆ เสือขาวหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของร่างบาง จากนั้นก็เอื้อมขาเท้าไปหยิบน้ำส้มในมือฮันมายกดื่ม
“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อืม อร่อย”
“แล้วบนสวรรค์ไม่มีของแบบนี้เหรอครับ ผมนึกว่าเทพจะได้ทานของอร่อยๆ ซะอีก”
“เทพไม่จำเป็นต้องกินหรอก มันจึงไม่มีอาหารเหล่านี้”
เสือขาววางน้ำส้มที่เหลือเพียงครึ่งเดียวไว้ตรงหน้าตนเอง แล้วยกขาหน้าขึ้นมาเช็ดปากพลางตอบอีกฝ่ายกลับไป ฮันยกมือขึ้นมาปิดปากเหมือนตกใจกับเรื่องที่เสือขาวพูด เขายกมือเกาหัวตัวเองและเริ่มพูดอย่างอึกอัก
“อ๋อออ อย่างนี้นี่เอง ผมนึกว่าบนนั้นจะมีอาหารอร่อยๆ เยอะแยะซะอีก”
“เจ้าคิดเช่นนั้นก็ไม่ผิดหรอก เหล่าเทพค่อนข้างไม่ชอบกินอาหารน่ะ ไม่ใช่ว่ากินไม่ได้… แต่มันออกจะน่าเบื่อกับการหาอะไรกินทุกวันๆ ความจริงก็มีเทพชื่นชอบการกินอยู่ แต่ก็เป็นส่วนน้อยอยู่ดี”
“ก็จริงครับ บางทีก็เบื่อจะหาข้าวกิน”
“แบบนั้นแหละ”
“แต่ถึงยังไงของอร่อยๆ ก็มีเยอะแยะเลยนะครับ เสียดายออก”
ฮันตอบเสือขาวพลางแกะเปลือกพลาสติกที่ห่อหุ้มช็อกโกแลตออก จากนั้นก็หยิบส่งเข้าปากของเล็กๆ ที่กำลังเลียชิมรสชาติน้ำผลไม้อยู่ ช็อกโกแลตคุณภาพดีที่ผสมไปด้วยถั่วชนิดต่างๆ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในปากของเสือขาว
หางปุกปุยกระดิกไปมาราวกับพออกพอใจในรสชาติกลมกล่อมของถั่วกับความหวานละมุนของช็อกโกแลต ปฏิกิริยาของเสือขาวทำให้ฮันรู้สึกอิ่มเอมใจที่เจ้าสิ่งนี้อร่อยถูกปากอีกฝ่ายจนเผลอฉีกยิ้มกว้าง
“เหตุใดเจ้าถึงยิ้มเหมือนคนบ้าเช่นนี้”
ร่างบางหลุดยิ้มเมื่อเห็นริมฝีปากของเสือขาวเลอะไปด้วยช็อกโกแลต จนดวงตากลายเป็นทรงพระจันทร์เสี้ยวแล้วเอื้อมมือไปปัดเศษช็อกโกแลตออกให้ ยิ่งเห็นว่าช็อกโกแลตที่เปื้อนติดอยู่บนขนสีขาวทำให้สีขนเป็นรอยจุดดำๆ ก็ยิ่งน่าตลกจนฮันไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ยิ้มกว้างขนาดไหน
“น่ารักครับ”
“อะไรหรือ”
“ท่านเสือขาวไงครับ”
เสือขาวขมวดคิ้วพร้อมกับกระดิกจมูกเล็กกระจ้อยร่อยเหมือนไม่พอใจเท่าไรนัก แถมยังพองปากแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เท้าหลังปุกปุยสั้นๆ เขย่าไปมาก่อนจะชำเลืองมองฮันที่กำลังยิ้มให้ด้วยหางตา ทันทีที่นัยน์ตาประสานเข้ากัน เสือขาวกลับหันตัวกลับมาด้วยอาการตกอกตกใจอะไรบางอย่าง
“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะครับ”
“หืม อะ อะไรกัน เจ้าไปเอาช็อกโกแลตมาให้ข้าเพิ่มเดี๋ยวนี้!”
“จะตะโกนทำไมครับ ตกใจหมดเลย”
ฮันแกะช็อกโกแลตอันใหม่ให้พร้อมกับพ่นพึมพำ ยื่นมันไปตรงหน้าเสือขาวอย่างไม่ค่อยใส่ใจมากนัก เสือขาวหัวเราะเบาๆ ทว่าใบหูเริ่มแดงเล็กน้อยแล้วหยิบช็อกโกแลตมากินอย่างเอร็ดอร่อย
“ท่านเสือขาวมีที่ที่อยากไปไหมครับ”
“ที่ที่อยากไปงั้นหรือ”
หูทั้งสองข้างของเสือขาวขยับตั้งขึ้น ฮันยิ้มให้กับดวงตาสวยที่ส่องแสงระยิบระยับราวกับค้นพบของเล่นชิ้นใหม่ เขาพยักหน้าเบาๆ และเต็มไปด้วยความสุขใจเมื่อเห็นท่าทางเหมือนเด็กน้อยน่ารักของเสือขาว
“ครับ ที่ที่อยากไป”
“ข้าอยากไปชมดอกไม้”
เสือขาวรีบตอบกลับไปทันทีเพราะกลัวฮันจะเปลี่ยนใจ หางปุกปุยเริ่มสะบัดแรงขึ้น รวมถึงวางช็อกโกแลตที่กำลังกินอยู่ไว้บนโต๊ะ ใช้สายตาจดจ่อเพื่อรอฟังคำตอบของคนตัวเล็กโดยไม่สนใจอาหารบนโต๊ะเลยสักนิด
“ดีเลย งั้นเราไปดูดอกซากุระกัน ตอนนี้ดอกซากุระกำลังบานเต็มต้นพอดีเลยครับ”
“เจ้าพูดจริงรึ เจ้าพูดจริงใช่หรือไม่”
“เฮ้อ จริงสิครับ ผมไม่โกหกหรอก”
เสือขาวลุกขึ้นจากเก้าอี้กะทันหันด้วยความตื่นเต้นแล้ววิ่งไปหาฮันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ขนปุยถูไถและดิ้นอยู่ในอ้อมอกของร่างบาง จากนั้นก็เงยหน้ายิ้มสดใสจนตาเรียวโค้งงอและส่งสายมองฮันอย่างอบอุ่น
“แต่ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าทำไมอยู่ๆ ผมถึงเห็นสิ่งนั้น”
“อะไรรึ”
“ก็พวกที่เกาะกันเป็นก้อนนั่นไงครับ ทำไมจู่ๆ ผมถึงเห็นล่ะครับ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เมื่อกี้หัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเลยนะ”
คังฮันถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมยกมือขึ้นมากุมหน้าผากตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโค้กที่ตั้งอยู่ตรงหน้ามาดื่ม ท่าทางของร่างบางดูเหนื่อยมากไม่ต่างกับคนดื่มโซจูไปหนึ่งขวด และเมื่อได้ยินคำถามจากอีกคน สีหน้าของเสือขาวก็หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ถึงข้าอธิบายไปเจ้าก็คงจะไม่เข้าใจอยู่ดี”
“คือผมไม่เข้าใจน่ะครับ ผมทำทุกอย่างเหมือนปกติ กินเหมือนเดิม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่ทำไมถึง…”
“นี่เจ้าป่วยหนัก เป็นเพราะสิ่งนั้น”
“ที่ผมป่วยน่ะเหรอครับ”
“อืม เพราะพวกมันนั่นแหละ”
“ถึงผมจะไม่รู้ว่าคืออะไร แต่… อ่า ท่านเสือขาวไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ข้าทำให้เจ้ากังวลใจสินะ ข้าขอโทษ”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ!”
ฮันยกตัวเสือขาวขึ้นแล้วจ้องมองด้วยใบหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ต้องยิ้มให้หลังเห็นเสือขาวกะพริบตาปริบๆ ด้วยความใสซื่อ เขารู้สึกไม่ดีเลยพอเห็นอีกฝ่ายรู้สึกผิดที่ทำให้เขากังวลใจแบบนี้
“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษผมเลยครับ ผมไม่รู้ว่าท่านเสือขาวจะรู้สึกไม่ดีกับความเป็นห่วงของผม”
“เจ้าเป็นห่วงข้ารึ”
เสือขาวใช้ขาหน้าจิ้มอกของฮันด้วยสีหน้าดีใจเล็กน้อยและยกมุมปากขึ้นอย่างประหลาด เหมือนกำลังจะยิ้มกว้างแต่พยายามอดทนไว้จนมันดูตลก
“ชอบใจอะไรขนาดนั้นครับ”
“ก็เจ้าบอกว่าเป็นห่วงข้าไม่ใช่รึ ข้าก็ต้องอารมณ์ดีสิ”
ในที่สุดเสือขาวก็ฉีกยิ้มกว้างและพุ่งเข้าไปกอดฮันพร้อมส่งเสียงหงิงๆ ร่างบางได้แต่อมยิ้มแล้วกอดเสือขาวกลังพลางตบหลังเบาๆ อย่างอ่อนโยน
[1] ต้น แอสเพน (aspen) เป็น ต้น พอปลาร์ อีก ชนิด หนึ่ง มี ลักษณะ พิเศษ อย่าง หนึ่ง คือ เพียง แค่ สาย ลม เบาๆ พัด ผ่าน ก็ ทำ ให้ ใบ ของ มัน สั่น ไหว ได้