ตอนที่ 1 พบกันอีกครั้ง

ช่วงเวลาหัวค่ำ หลังจากผ่านหิมะที่ตกกระหน่ำ พื้นถนนที่เดิมทีถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวถูกเหยียบย่ำเต็มไปด้วยรอยเท้าจนดำ ผู้คนบนถนนก้าวเดินอย่างระมัดระวังด้วยกลัวตัวเองจะหกล้ม จำนวนรถบัสมีน้อยกว่าวันธรรมดามากนัก ทำให้ในเวลานี้รถที่สัญจรผ่านไปมาส่วนใหญ่จะเป็นรถประจำทางที่บรรจุผู้โดยสารจนแน่นขนัด ในจอ LCD ด้านนอกกำลังรายงานพยากรณ์อากาศว่าช่วงนี้จะมีหิมะตกเกือบทุกวัน
เจียงโจวในชุดแจ็คเก็ตสีดำล้วนยาวเหนือเข่าดูเข้าชุดกับกางเกงยีนสีฟ้าอ่อนเข้ารูปและรองเท้าผ้าใบสีขาว กำลังแบกถุงขนมขนาดใหญ่ที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตค่อยๆ เดินไปตามทางข้างหน้าอย่างช้าๆ ใบหน้าถูกปิดด้วยผ้าปิดปากสีดำรูปปิกาจู ทำให้ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าของใบหน้านั้นกำลังมีอารมณ์แบบไหน ไม่ว่าใครที่เห็นเขาสวมผ้าปิดปากรูปปิกาจู ก็อดไม่ได้ที่จะต้องหัวเราะออกมาให้ความเป็นเด็กของเขา
ไม่ทันไร โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ก็เห็นตัวอักษรคำว่า ‘พี่สาว’ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์
แม้คิ้วจะขมวดเข้าหากัน แต่เจียงโจวก็ยังตัดสินใจที่จะรับสาย เขาใช้นิ้วขาวเรียวยาวปัดบนหน้าจอ ก่อนจะถือโทรศัพท์ห่างจากหูเล็กน้อย เสียงคำรามจากแม่สิงโตที่ปลายสายฟังกี่ครั้งก็ยังไม่ชิน!
“เจียงโจว! ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว! ทำไมนายยังไม่กลับมาอีก?!”
“รู้แล้วครับ! ผมกำลังจะถึงแล้ว” เจียงโจวตอบกลับอย่างจำใจ ตอนที่เตรียมจะวางสายนั้น ปลายสายก็พูดสวนขึ้นมาอีก
“มีร้านขายดอกไม้มาเปิดใหม่ที่หน้าหมู่บ้านเรา ถ้านายมาถึงแล้วก็อย่าลืมแวะซื้อดอกทิวลิปมาให้พี่ช่อหนึ่งด้วยนะ”
“รับทราบครับ!”
หลังจากวางโทรศัพท์ เจียงโจวก็เร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น เพราะคิดว่าหากช้ากว่านี้พี่สาวของเขาคงได้โทรมาอีกครั้งแน่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ถึงได้โทรศัพท์จี้ตามเขากลับบ้านไม่หยุด
เมื่อเดินมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว เจียงโจวก็เห็นร้านดอกไม้ที่เพิ่งเปิดใหม่นั้น ชื่อร้านเซียงสวี่ เมื่อเห็นชื่อนี้ เจียงโจวก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยสังเกตเห็นเลยนะว่ามีร้านขายดอกไม้มาเปิดและอยู่ในระหว่างตกแต่งปรับปรุงใหม่ด้วย?
เมื่อเข้าไปในร้านดอกไม้ เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ อายุของเธอประมาณสิบแปดสิบเก้าปีได้ สวมเสื้อคลุมสีขาวที่มีชื่อร้านดอกไม้ ดูท่าคงจะเป็นพนักงานในร้านนี้
หลังจากเห็นเขาเข้ามา หญิงสาวก็พูดกับปลายสายประโยคหนึ่งว่า “ฉันต้องวางสายก่อนนะ มีลูกค้ามา” จากนั้นเธอก็วางสายโทรศัพท์และพูดกับเจียงโจวว่า “คุณผู้ชาย คุณต้องการดอกไม้อะไรคะ”
เจียงโจวเหลียวมองหญิงสาวคนนั้นพร้อมยิ้มและตอบว่า “ขอทิวลิปสีขาวช่อหนึ่ง ขอบคุณครับ”
ในเวลานี้เองเจียงโจวก็ถอดผ้าปิดปากออก เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาแล้วหญิงสาวกลับหน้าแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เจียงโจวยิ้มออกมาอย่างจนใจ ท่าทางราวกับคุ้นชินกับสถานการณ์แบบนี้เสียแล้ว
หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงอายและพูดว่า “คุณนั่งรอที่นี่สักครู่นะคะ มีนิตยสารอยู่ตรงนั้นสามารถอ่านได้ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปจัดดอกไม้มาให้”
เจียงโจวพยักหน้าเป็นการตอบรับ รอจนเขานั่งลงแล้ว หญิงสาวจึงเดินไปทางห้องจัดดอกไม้ด้านหลังร้าน
เจียงโจวไม่ได้อ่านนิตยสารที่หยิบขึ้นมา เขาเอาแต่มองการตกแต่งโดยรอบของร้านดอกไม้นี้
ในฐานะที่เป็นช่างภาพ ดวงตาของเขาเพียงมองแวบเดียวก็สามารถมองเห็นการจัดวางที่ไม่เหมาะสมของสถานที่ แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจก็คือ ร้านนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหรืออึดอัดเลยแม้แต่น้อย
เรียบง่ายสไตล์ยุโรป ให้ความสำคัญกับสีขาวเป็นหลักและเสริมด้วยสีทอง แต่ละด้านของชั้นวางดอกไม้ประกอบด้วยวงแหวนเหล็กสีทองเข้มโปร่งสลักลวดลายสไตล์วินเทจ ดอกไม้บนชั้นไม่ได้ถูกแบ่งแยกประเภทและดูเหมือนว่าจะเป็นการจัดเรียงแบบสุ่ม แต่ในกระถางดอกไม้แต่ละดอกถูกจัดวางไว้อย่างถูกต้อง ส่งเสริมเติมเต็มซึ่งกันและกัน
ผนังทั้งหมดทำจากกระจกแก้วใส โปร่งแสง หากนั่งอยู่ตรงนี้จะสามารถมองเห็นห้องดอกไม้ที่อยู่ด้านหลังได้ ดอกไม้นานาชนิดถูกจัดวางในสัดส่วนที่พอเหมาะพอดี มองไปคล้ายมุมหนึ่งของสวนในเรือนกระจกบ้านเศรษฐี
เจียงโจวมองหญิงสาวคนนั้นที่กำลังค่อยๆ ห่อช่อดอกทิวลิปที่เขาต้องการเป็นอย่างดี ก่อนจะเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งที่รูปร่างสูงมาก เขาลุกขึ้นยืนท่ามกลางกลุ่มลาเวนเดอร์ขนาดใหญ่ มองดูเขาปัดโคลนที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วเงยหน้าขึ้น ทันทีที่เห็นใบหน้าของเขา เจียงโจวก็แทบลืมหายใจ…
ความรู้สึกที่ราวกับหัวใจของเจียงโจวแทบจะหยุดเต้นนั้น..เกินจะบรรยายได้
ใบหน้าที่ชีวิตนี้เขาไม่มีวันจะลืม
ใบหน้าที่วนเวียนอยู่ในใจทุกความฝันยามค่ำคืน
ใบหน้าที่คิดว่าจะไม่ได้พบเจออีกแล้ว
นี่เป็นเรื่องที่ยากมากที่จะมาปรากฏต่อหน้าของเขา
ความคิดของเขา ถูกปล่อยให้ย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อน
ในบ่ายที่ดวงอาทิตย์ส่องสว่างแผดจ้า…