ตอนที่ 11 ที่นั่งคู่รัก ทั้งอึดอัดและแสนหวาน (2)

หลังจากที่นั่งลง ผ้าม่านถูกดึงออกทั้งสองคนก็เงียบลงทันที เจียงโจวก็ไม่รู้จะพูดอะไร ซือหม่าก็ยังไม่อยากจะพูดอะไร เป็นความเงียบที่หาได้ยาก เขาต้องมีความสุขกับมันหน่อย
เจียงโจวหันหน้าไปทางถนนด้านนอกกำแพงแก้ว ดูเหมือนว่าเขาจะมองไปที่ทิวทัศน์บนท้องถนน แต่การโฟกัสของสายตาซือหม่ากลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเจียงโจว เจียงโจวหล่อ หล่อแบบที่พาให้คนรู้สึกถึงรักครั้งแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาหัวเราะ ทำให้คนรู้สึกเหมือนอาบสายลมฤดูใบไม้ผลิที่แสงแดดเจิดจ้า
เจียงโจวหยิบนิตยสารจากชั้นมาบนโต๊ะแล้วพลิกดู ความเงียบของทั้งสองทำให้พื้นที่เล็กๆ นี้ตกอยู่ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดเล็กน้อยอีกครั้ง เพียงแต่ดูเหมือนจะมีฟองสีชมพูเล็กๆ ลอยอบอวลอยู่รอบๆ ในสภาพแวดล้อมที่น่าอึดอัดนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ใส่ใจ
จนกระทั่งพนักงานที่พูดคุยกับเจียงโจวเมื่อครู่นี้ยกซูชิที่พวกเขาสั่งมาเสิร์ฟ บรรยากาศที่อึดอัดนี้ก็ผ่อนคลายลง
เจียงโจวพยักหน้าให้พนักงานพลางแล้วยิ้มกล่าวว่า “อาริกาโตะ!”
ไม่รู้ว่าทำไม แค่คำนี้ซือหม่าก็ยังคงไม่เข้าใจ ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเจียงโจวฉลาดเป็นพิเศษ ยังแอบมีความรู้สึกอยากจะหยิกแก้มเจียงโจว แต่ก็ได้แค่คิดเฉยๆ
เมื่อซูชิถูกวางลงบนโต๊ะแก้วคริสตัลรูปหัวใจด้านหน้าของทั้งสอง ซือหม่าก็พบว่าของพวกนี้ล้วนเป็นอาหารโปรดของเขามาก่อน
ในใจแอบรู้สึกดีแต่ซือหม่าก็ยังไม่วายถามขึ้น “นายยังจำได้เหรอว่าฉันชอบของพวกนี้?”
เจียงโจวชะงัก เมื่อถูกอีกคนจับความคิดเล็กน้อยนี้ได้ ก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง
“เจ้าของร้านแนะนำน่ะ ก็ดูใช้ได้นะ” เขาหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นเล็กน้อย
ซือหม่านิ่งงัน นี่เขาคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวเหรอ? แต่มันไม่ส่งผลต่ออารมณ์ดีของเขา อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเจียงโจวมีรสนิยมเรื่องอาหารเหมือนกับเขา นี่ยังนับว่าเป็นข่าวดี
“เอาล่ะ รีบกินกันเถอะ!” เจียงโจวเอาอาหารเลื่อนมาไว้ข้างหน้าซือหม่า ส่วนตัวเขาเองก็เริ่มลงมือกับอาหารตรงหน้า
ขณะที่ซือหม่ามองเจียงโจวที่แสนสุภาพเรียบร้อย ค่อยๆ เคี้ยวค่อยๆ กลืนก็นึกขำในใจ ผ่านไปหลายปีแล้ว แต่นิสัยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
ซือหม่ายิ้มมุมปากเหมือนคิดอะไรบางอย่างและถามขึ้นว่า “นี่เจียงโจว ฉันเห็นร้านอาหารหม้อไฟเสฉวนเพิ่งมาเปิดใหม่เมื่อสองวันก่อน เราจะไปลองชิมกันเมื่อไหร่ดี?”
เจียงโจวที่กำลังดื่มชานม เมื่อได้ยินคำถามนี้เข้าก็เกิดสำลักออกมาเล็กน้อย ซือหม่าจึงรีบยื่นมือออกมาตบหลังเขาเบาๆ “แค่กๆ”
ผลจากการตบนี้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ซือหม่าถอนมือออกยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “หรือว่านายยังกินเผ็ดไม่ได้?”
เจียงโจวจ้องมองซือหม่า เพราะเมื่อครู่นี้เขาสำลักจึงมีน้ำเอ่อล้นในดวงตา บวกกับใบหน้าที่ราวกับดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิทำให้การจ้องมองเช่นนี้เหมือนกับว่ากำลังออดอ้อนซือหม่า จ้องจนซือหม่าจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปหมด
“แค่กๆ!” ซือหม่าแกล้งทำทีเป็นไอเล็กน้อยแล้วกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเองพลางบ่นว่า “นี่ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ทำไมนายไม่หัดกินเผ็ดบ้างล่ะ?”
เจียงโจวไม่พูดอะไรออกมา เขาไม่กินอาหารรสเผ็ด เพราะตอนเด็กๆ เเขาเคยลองกินพริกจากนั้นก็แพ้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้แตะพริกอีกเลย
แต่ซือหม่าไม่เหมือนกัน ที่ซือหม่าชอบมากที่สุดก็คือพริก ชนิดที่ว่าขาดเผ็ดไม่ได้ เขายังชอบอาหารเสฉวนที่รสจัดจ้านมาก และไม่ใช่ของแท้ต้นตำรับก็จะไม่กิน
เจียงโจวยังจำครั้งแรกที่ไปกินข้าวกับซือหม่าได้ดี เมื่อรู้ว่าเขาไม่กินพริก ซือหม่าก็หัวเราะเขาอยู่นาน หลังจากซือหม่าไปแล้ว เขาก็แอบหัดกินอย่างเงียบๆ แต่ผลที่ได้คือเขาถูกหามส่งเข้าโรงพยาบาล พี่สาวของเขายังคิดว่าเขาป่วยเป็นโรคจิต เกือบจะเอาเขาส่งไปให้พ่อที่อเมริกา
ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงสาบานว่าจะไม่แตะพริกอีกต่อไป เพียงแต่ขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้พบซือหม่าอีกครั้ง
ความเงียบไม่ปริปากของเจียงโจวทำให้ซือหม่าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาแค่หยอกล้อเล่นๆ เจียงโจวคงไม่ได้โกรธจริงๆ หรอกนะ? แต่ก่อนก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่น่า
“เจียงโจว?” ซือหม่าตะโกนเรียกหยั่งเชิงขึ้น เจียงโจวได้สติกลับมา มองซือหม่าด้วยท่าทางที่ความระมัดระวังอย่างมาก ยิ้มพลางส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่มีอะไร แค่นึกถึงเรื่องที่นายเคยหัวเราะฉันที่กินพริกไม่ได้ แล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนตอนที่เรียนหนังสือด้วยกันนิดหน่อยน่ะ”
จริงเหรอ? ซือหม่าไม่เชื่อ เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งมองเห็นความเศร้าสร้อยในดวงตาของเจียงโจวและอีกอารมณ์ที่เขาไม่รู้