ตอนที่ 12 ที่นั่งคู่รัก ทั้งอึดอัดและแสนหวาน (3)

หลังรับประทานอาหารเสร็จก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ซือหม่าจะไปส่งเจียงโจวที่บ้าน ตอนแรกเจียงโจวไม่ยอม แต่ซือหม่าให้เหตุผลว่าต้องแวะดูร้านดอกไม้จึงเกลี้ยกล่อมเจียงโจวได้
พอขึ้นรถของซือหม่า ในใจของเจียงโจวก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ เมื่อซือหม่าสตาร์ทรถ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่า “รถฉันที่นั่งข้างคนขับยังไม่มีใครเคยนั่งมาก่อน”
จากนั้นความรู้สึกประหลาดใจของเจียวโจวนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น จนทำให้เขาไม่พูดอะไรออกมาตลอดทาง สรุปทั้งสองก็เงียบแบบนี้ไปตลอดทางที่นั่งรถ ระหว่างทางซือหม่าอยากตบหน้าตัวเองหลายๆ ครั้ง จริงๆเลย พูดอะไรของนายเนี่ย ห๊ะ!
ซือหม่ามาส่งเจียงโจวถึงข้างในหมู่บ้าน เมื่อรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของหมู่บ้านแล้ว เจียงโจวก็มีอีกคำถามเกิดขึ้นในใจ ซือหม่าขับรถเข้ามาได้อย่างไรกัน?
“นาย…” เอ่ยออกไปได้แค่คำเดียว ซือหม่าก็สวนขึ้น “ลงเถอะ ถึงแล้ว”
“อ่อ” เจียงโจวลงจากรถมาอย่างคนเพิ่งรู้สึกตัว มารู้อีกที ซือหม่าก็ลงรถมากับเขาด้วยแล้ว
เจียงโจวชะงัก แล้วพูดขึ้นว่า “คงไม่ใช่ว่านายก็อยู่…” ที่นี่นะ อีกสามคำยังไม่ทันจะหลุดออกไปจากปาก เขาก็เห็นซือหม่าพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แล้วเจียงโจวก็นึกอีกคำถามขึ้นมาได้
“ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่?”
แต่เพียงแค่คำถามนี้หลุดออกไป เจียงโจวก็มานึกเสียใจทีหลัง ร้านดอกไม้ของซือหม่าอยู่ตรงข้ามกับหมู่บ้านนี้ จะมองไม่เห็นเวลาเขากลับบ้านอย่างนั้นหรือ?
กับความโง่เป็นครั้งคราวของเจียงโจว ซือหม่าดูท่าทางจะไม่ได้ถือสา หากจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่เลวนะ
“บังเอิญเห็นน่ะ ถ้ารู้ว่านายอยู่หมู่บ้านเดียวกับฉัน ฉันจะ…” ซือหม่ายังพูดไม่ทันจบเจียงโจวก็เงยหน้าขึ้นมองเขา ทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปแต่ดันนึกประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ “จะให้นายเลี้ยงข้าวฉัน” ประจวบกับลิฟต์ลงมาได้จังหวะพอดี “ลิฟต์มาแล้ว ไปกันเถอะ”
เจียงโจวพยักหน้าแล้วเข้าลิฟต์ไป ลืมไปอีกแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองคิดจะพูดอะไร
เฮ้! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขารู้สึกว่าวันนี้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเลย? หรือว่าเพราะวันนี้ตื่นเต้นมากที่ได้ไปกินข้าวด้วยกันกับซือหม่า? เพราะอย่างนั้นบางทีสมองเลยทำอะไรไปโดยไม่ได้คิด?
ตอนที่กดเลขชั้น เจียงโจวถึงได้เห็นว่าชั้นที่ซือหม่าอยู่นั้นเป็นชั้นล่างของบ้านของตัวเอง!
“นายอยู่ชั้นล่างบ้านของฉันเหรอ?” เห็นเจียงโจวมีท่าทีประหลาดใจอย่างนั้น ซือหม่าก็นึกเสียใจขึ้นมา ทำไมตอนนั้นถึงได้กลัวว่าเจียงโจวจะสังเกตเห็นก็เลยซื้อชั้นล่างนะ? เขาควรจะซื้อชั้นบนเพื่อจะได้เป็นเพื่อนบ้านกับเจียงโจวสิ
ซือหม่ากำลังคิดอะไร เจียงโจวก็ไม่อาจคาดเดาได้ ในสมองที่เขาคิดตอนนี้ก็คือซือหม่ามาอยู่ที่ชั้นล่างของบ้านเขา ใกล้กับเขามาก แต่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนเลย
“นาย…ซื้อห้องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” อัดอั้นอยู่นาน เจียงโจวก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป
แน่นอนว่าต้องเป็นตอนที่รู้ว่านายอยู่ที่นี่
แต่ซือหม่าก็ไม่กล้าพูดแบบนั้นออกมา เขาได้แต่หัวเราะ “ตอนที่ฉันอยู่ต่างประเทศ เคยขอให้เพื่อนช่วยซื้อให้น่ะ คิดไม่ถึงว่าจะได้มาอยู่หมู่บ้านเดียวกับนาย”
คำพูดของซือหม่าแฝงไปด้วยความสุขน้อยๆ ราวกับเพิ่งจะรู้เรื่องนี้ได้ไม่นาน
เจียงโจวมองไม่ออกว่าซือหม่ามีอะไรที่ผิดปกติไปหรือเปล่า คิดว่าเขาคงแค่มีความสุขกับอะไรง่ายๆ
ติ๊ง!
เมื่อลิฟต์มาถึงแล้วซือหม่าก็เตรียมตัวจะออก เจียงโจวก็พูดขึ้นมาว่า “จะไปนั่งที่บ้านฉันไหม ยังไงก็แค่ชั้นบนนี่เอง”
“หือ?” ซือหม่าประหลาดใจเล็กน้อย ตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงนั้นมันกลับเปิดออกอีกครั้ง ที่ด้านนอกก็มีคุณป้าคนหนึ่งหิ้วถุงขยะใบใหญ่รอลิฟต์อยู่ดูเหมือนว่าเตรียมจะลงไปชั้นล่าง
“นี่ พ่อหนุ่ม! เธอจะไปหรือไม่ไป! ไม่ไปก็อย่าอย่าขวางทางสิ!”
ซือหม่าหันไปกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจียงโจวก็เดินออกจากลิฟต์ไปและบอกว่า “ขอโทษนะครับคุณป้า! คุณป้าลงก่อนได้เลยครับ”
คุณป้าคนนั้นมองดูทั้งสองอย่างแปลกๆ พึมพำเข้าไปในลิฟต์แล้วลงไปชั้นล่าง