ตอนที่ 13 พ่อ (1)

“พวกเราเดินขึ้นบันไดไปกันเถอะ”
เจียงโจวก้าวนำเขาไปข้างหน้า ขณะเดินขึ้นบันไดซือหม่ามองแผ่นหลังของเจียงโจวก็พบว่ายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ขนาดตัวยังเหมือนเดิมเทียบกับเขาเล็กกว่หนึ่งไซซ์ ขนาดไม่เจอกันตั้งหลายปี ไม่นึกเลยว่ารูปร่างของเจียงโจวไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด แต่ว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงก็ถือเป็นข้อดีนะ….
ขณะที่ซือหม่ากำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เจียงโจวเห็นว่าเขายังไม่ตามขึ้นมาก็หันไปถามว่า “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไร” เพียงแค่กำลังคิดถึงเรื่องตำแหน่งหลังจากนี้เอง จากนั้นซือหม่าสาวเท้าตามขึ้นไปอย่างจริงจัง “พวกเราไปกันเถอะ”
ซือหม่า นายนี่มันชั่วร้ายจริงๆ…
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน เจียงโจวตบกระเป๋าดูก็พบว่าตัวเองไม่ได้เอากุญแจมา “ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ”
ซือหม่ารู้ว่าเจียงโจวอาศัยอยู่ด้วยกันกับพี่สาว ก็เลยถามไปแบบนั้น
เจียงโจวเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ “น่าจะกลับมากันแล้วนะ”
เคาะประตูแล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ มีเสียงฝีเท้าดังมาจากในบ้าน
ในขณะที่ประตูถูกเปิดออกก็มีเสียงไม่ค่อยพอใจของเหมี่ยวเหมี่ยวตามมา
“ปะป๊า ต่อไปนี้ช่วยเอากุญแจไปด้วยได้ไหมครับ? ต้องเปิดประตูทุกวันมันก็เหนื่อยนะ!”
เสียงเรียก ‘ปะป๊า’ ทำให้มุมปากของเจียงโจวยกโค้งขึ้น แต่ทำให้ซือหม่าช็อคจนไปต่อไม่ถูก
ตอนนี้สมองของเขาเต็มไปด้วย เจียงโจวแต่งงานแล้ว และยังมีลูกด้วย…..เจียงโจวแต่งงานแล้ว และยังมีลูกด้วย…
“ซือหม่า? นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
เจียงโจวเห็นซือหม่ายืนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงประตูก็คิดว่าเขาลืมอะไรไว้เลยถามขึ้น
ซือหม่าคิดในใจอย่างขมขื่น เขาจะพูดออกมาได้อย่างไรว่ามันเจ็บเมื่อเห็นนายมีลูกชาย!
“แปลกใจนิดหน่อยน่ะ ไม่คิดว่านายจะมีลูกชายด้วย”
พูดตามตรงแล้ว เขาอยากให้เจียงโจวบอกความจริงแก่เขา ถ้าเจียงโจวมีลูกแล้วจริงๆ เขาต้องคิดพิจารณาเรื่องนี้สำหรับตัวเองอีกครั้ง อย่างไรเสียการที่จะทำให้เจียงโจวหย่านั้นมันก็เป็นเรื่องใหญ่
คิดไว้ไม้มีผิดเลย เมื่อได้ยินซือหม่าพูดอย่างนี้เจียงโจวรู้เลยว่าเขากำลังเข้าใจผิด
จึงหัวเราะและเรียกขึ้น “เข้ามาก่อนเถอะ”
นี่เขาไม่คิดจะอธิบายเหรอ?! ไม่มีคำอธิบาย! ซือหม่าคิด
ซือหม่ารู้สึกว่าตัวเองอยากจะหยิกเจียงโจวสักที ทำไมถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยขนาดนั้นนะ!
เหมี่ยวเหมี่ยวเปิดประตูแล้วก็กลับมาที่ห้องรับแขก เห็นว่านานแล้วเจียงโจวก็ยังไม่เข้ามาสักที ขณะที่กำลังสงสัยก็เห็นเจียงโจวพาผู้ชายที่ทั้งแปลกหน้าและคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาด้วย
เพราะอะไรถึงเรียกว่าคุ้นเคยน่ะหรือ เพราะตั้งแต่เหมี่ยวเหมี่ยวเริ่มจำความได้ เจียงโจวก็เอารูปของซือหม่าให้เหมียวเหมี่ยวดูมาตลอด และบอกว่านี่คือพ่ออีกคนหนึ่งของเขา ที่แปลกกว่าคือเหมี่ยวเหมี่ยวไม่เคยเห็นตัวจริงเป็นๆ ของพ่อคนนี้มาก่อน อย่างไรก็ตามความพยายามของเจียงโจวในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์ หลังจากเหมี่ยวเหมี่ยวร้องเรียกเจียงโจวว่าพ่อ แล้วยังตะโกนอีกครั้งเรียกซือหม่าว่า “แด๊ดดี้!”
คราวนี้ซือหม่าสงบลงแต่ไม่ใจเย็นแล้ว เจียงโจวมีลูก เด็กคนนี้น่าจะอายุหกเจ็ดขวบ เด็กคนนี้เรียกเขาว่าแด๊ดดี้?! สถานการณ์แบบนี้คืออะไรกัน เจียงโจวมีลูกกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
ถึงในใจจะยังคิดไม่หยุด แต่หน้าซือหม่ายังสงบใจเย็นเหมือนเดิมยิ้มแล้วถามว่า “นี่คือให้ฉันเป็นพ่อบุญธรรมเหรอ?”
เหมี่ยวเหมี่ยวมองเจียงโจวอีกครั้ง สายตานั้นเหมือนจะถามว่า แด๊ดดี้ไม่รู้จักผมเหรอ?
เจียงโจวไม่มีทางเลือกเลยต้องอธิบายว่า “ก็ไม่แปลกใจที่นายจะลืม นี่คือเหมี่ยวเหมี่ยว เด็กที่พวกเราช่วยกลับมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนนั้น หลังจากเรียนจบฉันก็รับเขามาอยู่ด้วยกัน ”
“เหมี่ยวเหมี่ยว?” ซือหม่าประหลาดใจเล็กน้อย “เหมียวเหมี่ยวถูกนายรับไปเหรอ?”
เจียงโจวพยักหน้า พอเห็นซือหม่าแสดงออกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้องก็ถามขึ้น “นายกลับไปหาเขาอีกเหรอ?”
“ไม่ได้ไป คือฉันให้เพื่อนช่วยไปรับเหมี่ยวเหมี่ยวกลับมา แต่พอไปถึงผู้อำนวยการก็บอกว่ามีคนรับเหมี่ยวเหมี่ยวไปอุปถัมภ์แล้ว จากนั้นฉันก็ไม่ได้ข่าวอีกเลย”
ซือหม่าเล่าว่าปีนั้นเขาอยู่ที่อังกฤษ ตอนแรกไม่มีคนรู้จัก ไม่มีเส้นสาย ทุกอย่างเริ่มต้นจากศูนย์ ใช้เวลาสามปีถึงจะประสบความสำเร็จเล็กๆ ขึ้นมา
ที่ผ่านมาตอนนั้นเขาก็คิดจะไปรับเหมี่ยวเหมี่ยวมาอยู่ด้วยกัน ผลกลับกลายเป็นว่าเขามาช้าไปก้าวหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนที่รับอุปถัมภ์เหมี่ยวเหมี่ยวคนนั้นก็คือเจียงโจว