ตอนที่ 14 พ่อ (2)

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” เจียงโจวยิ้มพลางดึงเหมี่ยวเหมี่ยวมากอดแล้วพูดว่า “ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันมักจะบอกกับเหมียวเหมี่ยวว่าเขายังมีพ่ออีกคนหนึ่ง ไม่นึกว่าเลยว่าวันหนึ่งเขาจะได้เรียกคำนี้ออกมาจริงๆ”
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าซือหม่าจะกลับมา
ซือหม่าดึงเหมี่ยวเหมี่ยวไป ลูบหน้าลูบตาของเขา ทำให้เขาปิดหน้าหนีแล้วบ่นว่า “แด๊ดดี้ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ อย่ามาลูบหน้าผมสิ!”
ซือหม่าหยุดชะงักแล้วหัวเราะออกมา “ก็ได้ๆ ไม่ลูบก็ไม่ลูบ”
เห็นซือหม่ากับเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่ด้วยกันแบบนี้ หินที่กดทับอยู่ในใจของเจียงโจวก็พลันถูกยกออก ซือหม่าไม่ได้รังเกียจเหมี่ยวเหมี่ยวเลย อีกทั้งเหมี่ยวเหมี่ยวก็ดูเหมือนว่าจะมีความสุขมาก เพราะอย่างนั้นการพบกันครั้งแรกของคู่พ่อลูกนี้ ก็เป็นอันราบรื่น!
“เบาๆ หน่อย เที่ยวเที่ยวหลับแล้ว”
เจียงตี๋ปิดประตูห้องของเที่ยวเที่ยว มองไปเห็นซือหม่านั่งอยู่ในห้องรับแขก เจียงตี๋ก็ประหลาดใจทักขึ้นว่า “ซือหม่า? นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
หมี่โจวที่อยู่ด้านหลังเจียงตี๋ พอเห็นเจียงโจวมันก็โผเข้าใส่อ้อมแขนของเจียงโจวในทันที ซือหม่ายิ้มพลางรู้สึกไม่พอใจ ถลึงตาใส่หมี่โจวที่อยู่ในอ้อมแขนของเจียงโจว
“กลับมาถึงไม่กี่วันนี่เองครับ มัวยุ่งอยู่กับเรื่องร้าน เลยยังไม่มีเวลามาทักทายพวกพี่เลย”
“แล้วนี่มีอะไรกัน” ความประทับใจของเจียงตี๋ต่อเพื่อนร่วมชั้นเรียนมหาวิทยาลัยของน้องชายยังถือว่าดีมากเลย เจียงตี๋ยิ้มถามต่อ “พวกนายกินข้าวกันมาหรือยัง เดี๋ยวฉันจะอุ่นอะไรให้พวกนายกินเอาไหม?”
“ไม่เป็นไรครับพี่เจียงตี๋ พวกเรากินกันมาแล้ว พี่จะได้พักผ่อนเร็วๆ หน่อย” ซือหม่าพูดอย่างสุภาพ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เคยสุภาพอะไรขนาดนี้มาก่อน
“อย่างนั้นก็ฉันไปนอนก่อนนะ พวกนายก็รีบพักผ่อนกันให้ไวหน่อยล่ะ”
เจียงตี๋พูดจบก็เข้าห้องของตัวเองไม่ได้ออกมาอีก เหมี่ยวเหมี่ยวก็เริ่มง่วงแล้วแต่เขายังไม่อยากนอน ได้พบกับแด๊ดดี้เป็นครั้งแรกจะให้รีบเข้านอนได้ยังไงกัน?
แต่เห็นได้ชัดว่าเจียงโจวไม่ให้โอกาสนี้กับเขา
“เหมี่ยวเหมี่ยวรีบเข้านอนเร็วเข้า พรุ่งนี้เช้าต้องไปโรงเรียน”
เวลานี้ดูแล้วเจียงโจวเหมือนจะเป็นพ่อที่เข้มงวดมากจริงๆ เหมี่ยวเหมี่ยวรู้ดีว่าอารมณ์ของปะป๊าแม้จะอบอุ่นอ่อนโยน แต่กลับเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น
แต่ก็เขาอยากคุยเล่นกับแด๊ดดี้ให้นานหน่อยนี่น่า
“แด๊ดดี้จะพาไปนอน” ซือหม่ายิ้มแล้วพูดต่อว่า “รอจนหนูหลับแล้วแด๊ดดี้ค่อยไป”
ซือหม่ายังคงปรับตัวไม่ทันอยู่บ้าง อย่างไรเสียเขาก็เป็นโสดมานานกว่ายี่สิบปี ยิ่งกว่านั้นจู่ๆ ก็มีลูกขึ้นมาคนหนึ่ง และยังเป็นลูกของเขากับเจียงโจวอีกด้วย ซึ่งในความเป็นจริงยังไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับ
แต่ทางด้านเจียงโจวกลับไม่คิดอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เขาสอนเหมี่ยวเหมี่ยวให้เรียกซือหม่าว่าแด๊ดดี้ ที่จริงแล้วเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเองที่ต้องการอาศัยเหมี่ยวเหมี่ยวเพื่อได้ใกล้ชิดซือหม่า แต่ว่านี่ก็เป็นเพียงความคิดของเขาเท่านั้น เขาไม่คิดมาก่อนว่าท้ายที่สุดซือหม่าจะกลับมา
เมื่อกี้ที่เหมี่ยวเหมี่ยวโพล่งเรียกแด๊ดดี้ออกไปก็ทำให้เขากลัวจริงๆ กลัวจนเสียงหัวใจเต้นเป็นกลองรัว เพราะกลัวว่าซือหม่าได้ยินอย่างนั้นแล้วจะรังเกียจเขา แน่นอนว่าเขาคงไม่กล้าปล่อยให้เหมี่ยวเหมี่ยวกับซือหม่าอยู่ใกล้กันเท่าไรนัก
แต่เห็นได้ชัดว่าพ่อลูกคู่นี้เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนเป็นคุ้นเคยกันมานาน ไม่ให้โอกาสเขาได้ปฏิเสธเลย กว่าเจียงโจวจะรู้ตัวอีกที ซือหม่าก็พาเหมี่ยวเหมี่ยวเข้าห้องนอนไปแล้ว
เจียงโจวตามไปดูกลับเห็นซือหม่าและเหมี่ยวเหมี่ยวนอนอยู่บนเตียงกันแล้ว ทั้งสองกำลังพูดคุยกระซิบกระซาบกัน แม้แต่หมี่โจวที่มักจะมาอยู่ข้างๆ เขาเสมอก็วิ่งไปที่นอนกกบนรองเท้าซือหม่าด้วย
ดูท่าทางแล้วเจียงโจวคิดว่าคงไม่ดีนักถ้าจะลากซือหม่าลงมาจากเตียง เขาเลยจำต้องไปเก็บกวาดห้องรับแขกที่ก่อนหน้านี้ถูกเที่ยวเที่ยวกับเพ่าเพ่าทำไว้เละเทะแทน
เห็นเสื้อคลุมของซือหม่าวางอยู่บนหลังโซฟา เจียงโจวก็หันหน้าหันหลังทำท่าเหมือนกับคล้ายจะขโมยของ เหลือบมองประตูห้องเหมี่ยวเหมี่ยวที่เปิดแง้มอยู่ เพื่อแน่ใจว่าหลังจากนี้ซือหม่าจะไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขา จึงค่อยหยิบเสื้อคลุมซือหม่าขึ้นมาอย่างเงียบๆ สูดดมหนักๆ เฮือกหนึ่งก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ
เยี่ยมมาก ดูเหมือนว่าไม่มีผู้หญิงอยู่ข้างกายซือหม่าเลย!
หลังจากได้ข้อสรุปแล้วเจียงโจวก็อารมณ์ดีมาก ทำความสะอาดเก็บของอย่างขยันขันแข็ง และยังฮัมเพลงจิงเวย[1]ของเสี่ยวชวี่[2] เพลงท้องถิ่นแท้ๆอีกด้วย
________________________________________
[1] จิงเวย เพลงที่พูดถึงภาษาถิ่น อาหารการกินของปักกิ่งดั้งเดิม
[2] เสี่ยวชวี่ นักร้องนักดนตรีโบราณที่มีชื่อเสียง นักร้องยอดนิยมในฐานเพลงดั้งเดิมของจีน เพลงบัลลาดพื้นเมือง