ตอนที่ 16 นายแบบหน้าปก (1)

ซือหม่ากลับมา เจียงโจวก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่นัก นอกเสียจาก…
“เจียงโจว โทรศัพท์บอกซือหม่าให้พาเหมี่ยวเหมี่ยวกับเที่ยวเที่ยวมากินข้าวได้แล้ว”
เจียงตี๋ที่กำลังง่วนกับการทำอาหารอยู่ในครัวโผล่หน้าออกมาสั่งเจียงโจวที่กำลังวิดีโอคอลกับซูหงเรื่องปัญหาการจัดเลย์เอาท์ของนิตยสาร ‘แฟชั่น’ ปักษ์นี้ หลังจากสั่งเจียงโจวแล้วเจียงตี๋ก็หันกลับไปทำอาหารต่อ
ใช่ สิ่งเดียวที่มีการเปลี่ยนแปลงก็คือจำนวนคนกินข้าวของบ้านเจียงโจวจากที่จากเดิมมีสี่คนตอนนี้เปลี่ยนเป็นห้า ที่สำคัญยังให้ความสนใจกับเขาคนนี้มากเป็นพิเศษ กลัวจริงๆ ว่าวันหนึ่งเขาจะอดใจไม่ไหวจับซือหม่าทุ่มขึ้นมาจะทำอย่างไร
“เจียงโจว เจียงโจว?”
ซูหงที่หน้าจอโทรศัพท์เห็นเจียงโจวไม่มีการเคลื่อนไหว จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียก
“หือ?” เจียงโจวได้สติขึ้น พลางหัวเราะแก้เขิน “โทษทีๆ เมื่อกี้เผลอใจลอยไปหน่อย”
ซูหงพยักหน้าเข้าใจ เจียงโจวจึงพูดต่อว่า “เอาอย่างนี้แล้วกันนะเสี่ยวซู ตอนนี้ก็เลยเวลามากแล้ว เธอไปกินข้าวก่อนเถอะ กินเสร็จแล้วพวกเราค่อยมาคุยกันต่อ ดีไหม?”
ซูหงมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงครึ่งแล้วจริงๆ อีกทั้งเธอเองก็เริ่มหิวมาก เลยพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้นพี่เจียงทำธุระก่อนเถอะค่ะ อีกสักครู่พวกเราค่อยมาปรึกษากันต่อนะคะ”
วางสายจากซูหง เจียงโจวก็ไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ ต่อสายโทรหาซือหม่าทันที
“เจียงโจว?” น้ำเสียงของซือหม่าเต็มไปด้วยอำนาจแม่เหล็กส่งผ่านคลื่นโทรศัพท์แล่นเข้าไปยังหูเจียงโจว ทำเอาใจสั่นจนเขาต้องประคับประคองสติก่อนพูด “พาพวกเขากลับมากินข้าวได้แล้ว”
“คร้าบบ”
เสียงล้อเลียนเล็กๆ ตอนท้ายนั่นจู่โจมทั้งการได้ยินการรับรู้ของเจียงโจวพังหมดแล้ว ได้แต่เร่งอีกคำว่า “เร็วๆ ด้วย” แล้ววางสายไป
เจียงโจวเตรียมจะไปช่วยจัดอาหาร ขณะที่จะวางโทรศัพท์ในมือ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าบนหน้าจอปรากฏคำว่า ‘ซูเหยี่ย’ ขึ้น มุมปากเจียงโจวก็ยกโค้งขึ้นเล็กน้อย
“ซูเหยี่ย!”
“ไฮ! เจียงเสี่ยวโจว พี่กลับมาแล้ว! จะออกมารวมตัวกันได้เมื่อไหร่อ่ะ? พี่จะเลี้ยงข้าวพวกนาย!”
ซูเหยี่ยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมหาวิทยาลัยของเจียงโจวกับซือหม่า และยังเป็นเพื่อนร่วมห้องที่หลับนอนด้วยกัน ซูเหยี่ยเป็นคอเพลงร็อกแอนด์โรลตั้งแต่เด็กๆ นึกถึงตอนนั้นแล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เข้าเรียนสาขาพลศึกษา คงเป็นเพราะคำพูดของซูเหยี่ยที่ว่า ‘สาขาพลศึกษาสบายมาก สามารถเข้าร่วมกิจกรรมประเภทดนตรีมากมาย’
ทว่าหลังจากที่เขาผ่านสี่ปีแห่ง ‘การต่อสู้’ มา ในที่สุดวันนี้ซูเหยี่ยก็เริ่มมีชื่อเสียงโด่งดังเล็กน้อยในวงการบันเทิง ถึงจะมีเพียงไม่กี่อัลบั้มที่วางจำหน่าย แต่ยอดขายก็นับว่าใช้ได้ทีเดียว คำนวณแล้วฮิตในกลุ่มชายหนุ่ม
ครั้งนี้เขาไปถึงเมือง H เพื่อไปถ่ายทำเอ็มวีเพลงใหม่และถือโอกาสเที่ยวไปในตัว ไปครั้งหนึ่งเป็นเดือน แต่กลับไม่รู้จะไปเที่ยวเล่นที่ไหนดี
“ได้สิ ตามหลี่หรานหรือยัง”
“อันนี้แน่นอน เจ้าหมอนั่นก็กำลังตั้งตารอพี่กลับมาเลี้ยงข้าวน่ะ!”
“อืม…” เจียงโจวนึกถึงซือหม่าขึ้นมา ก็ไม่รู้จะควรพูดออกไปดีไหม เป็นเพราะไม่เจอกันเลยถึงเจ็ดปี อย่างไรก็คงมีบ้างที่ไม่คุ้นเคย
ซูเหยี่ยเห็นความลังเลของเพื่อนเลยถามขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า?”
เจียงโจวลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซือหม่ากลับมาแล้ว”
“ฉันรู้แล้ว!” ซูเหยี่ยหลุดปากพูดออกมาว่ารู้แล้ว ทำให้เจียงโจวนิ่งอึ้งไป ก่อนจะพูดว่า “นายรู้แล้ว?”
“หา? เปล่าๆๆ นายฟังผิดแล้ว ฉันบอกว่าดีจังเลย!”
เจียงโจวไม่เชื่อ แต่ไม่รอให้เขาพูดต่อ ซูเหยี่ยก็บอกว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน คนเยอะสัญญาณไม่ดี ถ้าถึงแล้วฉันจะจองร้าน นายอย่าลืมพาซือหม่ามาด้วยล่ะ!”
เจียงโจวมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปด้วยความข้องใจเป็นอย่างมาก เขาแน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด แต่ซูเหยี่ยรู้ได้อย่างไรว่าซือหม่ากลับมาแล้ว? ในเมื่อซูเหยี่ยรู้แล้วทำไมไม่บอกเขาล่ะ นี่มีบางอย่างผิดปกติ!
ขณะที่เจียงโจวยังไม่ได้คำตอบ เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเจียงตี๋ก็ดังขึ้นอีกครั้งจากในครัว
“เจียงโจว มานี่เร็วๆ ช่วยฉันยกซุปนี่ที ร้อนจะตายอยู่แล้ว”
“มาแล้ว!”