ตอนที่ 17 นายแบบหน้าปก (2)

เป็นเพราะสองวันนี้เสี่ยวโยวลาหยุด ดังนั้นหลังกินข้าวเสร็จซือหม่าต้องกลับไปเฝ้าร้าน เจียงโจวที่ไม่มีธุระอะไรก็ลงไปส่งเขาที่ชั้นล่าง และถือโอกาสหารือเรื่องปกของ ‘แฟชั่น’ กับเขา
“นายบอกว่าฟู่เหิงคิดจะเอารูปฉันเป็นปกของ ‘แฟชั่น’ ฉบับนี้?”
เห็นได้ชัดว่าซือหม่าคาดไม่ถึงว่ารูปตัวเองที่ถ่ายแบบง่ายๆ อย่างนั้นจะถูกนำไปขึ้นเป็นปกได้ ถ้าเขาจำไม่ผิดหน้าปกของ ‘แฟชั่น’ ดูเหมือนจะเป็นพวกโปสเตอร์หนังทั้งหมด ยังไม่เคยเห็นใครขึ้นปกเดี่ยว อีกทั้งเขาก็ไม่ใช่คนในวงการบันเทิงด้วย
“จะทำยังไงได้”
เจียงโจวยักไหล่ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าฟู่เหิงคิดอย่างไร
“แต่เขาบอกว่าถ้านายไม่ยอม เขาก็ไม่บังคับ”
ซือหม่าทำทีไม่ใส่ใจ แต่ว่า…
แต่ว่ากลับมองมาที่เจียงโจวด้วยสีหน้าปกติแล้วถามว่า “ฉันไม่มีปัญหา แล้วนายล่ะ?”
“ฉัน?” เจียงโจวยิ้มแล้วตอบ “ตัวนายเองยังไม่มีปัญหา แล้วฉันจะมีปัญหาได้ยังไงล่ะ”
ถ้านายไม่เห็นด้วยฉันก็จะไม่ตกลงน่ะ
แต่คำพูดนี้ซือหม่ายังไม่ได้พูดออกไป เขากลัวที่จะทำให้เจียงโจวกลัว ท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่รู้ว่าเจียงโจวคิดอย่างไรกับเขา แม้จะฟังจากที่เหมี่ยวเหมี่ยวเล่าในคืนนั้นว่าเจียงโจวอาจจะมีความรู้ที่ไม่ธรรมดากับเขา แต่เขาก็ไม่กล้าวางเดิมพัน ดังนั้นค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปน่าจะดีกว่า
เมื่อส่งซือหม่าถึงชั้นล่างแล้ว ระหว่างที่เจียงโจวหันหลังเตรียมจะกลับขึ้นชั้นบน จู่ๆ ก็นึกได้ว่าซูเหยี่ยโทรศัพท์มา เลยบอกกับซือหม่าว่า “จริงสิ เมื่อกี้ซูเหยี่ยโทรมาชวนพวกเราไปกินข้าว นายจะไปด้วยกันไหม?”
“ไปสิ ทำไมจะไม่ไปล่ะ ไม่เจอกันหลายปีคิดถึงพวกเขามากเลย” ซือหม่ายิ้มถาม “เมื่อไหร่ล่ะ”
“ไม่รู้สิ” เจียงโจวหยุดคิดไปสักครู่แล้วตอบว่า “รอซูเหยี่ยโทรมาแล้วฉันจะบอกนายอีกทีนะ”
“ตามนั้น!”
เจียงโจวพยักหน้าแล้วหันกลับขึ้นข้างบนโดยไม่รู้ว่าที่ด้านหลังของเขา ซือหม่าเฝ้ามองจนเขาหายเข้าไปในลิฟต์ จนคิดว่าเขาน่าใกล้จะถึงบ้านแล้ว จึงค่อยหันจากไป
“คุณซือตกลงแล้วเหรอ?”
ซูหงที่ปลายสายโทรศัพท์รู้สึกประหลาดมากอย่างเห็นได้ชัด คาดไม่ถึงว่าซือหม่าจะตอบตกลงกลับมาเร็วอย่างนั้น ทั้งยังเป็นการตอบรับที่รวดเร็ว ครั้งล่าสุดที่ซือหม่าตกลงยอมเป็นนายแบบให้ก็เป็นเพราะมองไปบนใบหน้าพี่เจียง มาครั้งนี้เขายินดีให้เอารูปของตัวเองขึ้นเป็นปกก็ยังเป็นเพราะพี่เจียง ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ดีมาก แต่ว่าความสัมพันธ์ของประธานฟู่กับคุณซือก็นับว่าไม่แย่หรอกมั้ง? ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่รู้มาก่อนว่าคุณซือเป็นคนพูดง่ายขนาดนี้?
“อืม” เจียงโจวพยักหน้าและถามอีกว่า “ใช้เวลานานแค่ไหนในการพิมพ์ฉบับนี้ออกมา”
ซูหงคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบว่า “มะรืนนี้น่าจะใช้ได้ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เจียง”
“ถึงตอนนั้นเอามาให้พี่เล่มหนึ่งได้ไหม?”
“เอาอะไรมาไม่ได้ล่ะคะ?” ซูหงคิดว่าเขาต้องการอะไรเสียอีก ยิ้มแล้วพูดขึ้น
ความจริงหลังจากที่ ‘แฟชั่น’ แต่ละฉบับพิมพ์ออกมา ทุกคนในสำนักพิมพ์จะได้รับนิตยสารคนละหนึ่งเล่ม แต่เดิมเจียงโจวก็ได้รับเหมือนกัน ภายหลังจากนั้นเขาบอกเองว่าไม่ชอบดูอะไรพวกนี้ เวลาผ่านไปนานเข้านิตยสารก็เลยไม่ได้ถูกส่งให้เขา แต่ทั้งหมดถูกนำไปวางไว้ให้อยู่ที่ห้องทำงานของเขาในสำนักพิมพ์แทน ถึงแม้เขาแทบจะไม่เข้าไปเลยก็ตาม
“พี่เจียงยังมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะขอวางสายก่อน จะได้โทรไปที่แผนกการพิมพ์ ให้พวกเขารีบพิมพ์ออกมา”
“ไม่มีอะไรแล้ว เธอทำงานเถอะ แล้วหาเวลาพักผ่อนบ้างนะ”
“โอเคค่ะพี่เจียง พี่ช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากจริงๆ เลยค่า”
ซูหงหยอกเล่นอีกทีก่อนวางสาย เมื่อกำลังจะเตรียมโทรหาคนต่อไป จู่ๆ ก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ เจียงโจวแต่ไหนแต่ไรไม่เคยต้องการเล่มนิตยสาร ‘แฟชั่น’ ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงเปลี่ยนไปนะ? นิตยสาร ‘แฟชั่น’ ปักษ์นี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษ ยกเว้น…ภาพถ่ายซือหม่า
ใช่เลย! ภาพถ่ายของคุณซือ เป็นไปได้ไหมว่าพี่เจียงกับคุณซือ…
บ้าแล้วๆ! ฉันคิดอะไรของฉันเนี่ย! วันๆ ฉันคงอ่านข่าวซุบซิบมากเกินไป คิดอะไรเหลวไหลเป็นบ้า!
สลัดความคิดในหัวของตัวเองออกแล้วซูหงก็ต่อสายโทรหาแผนกการพิมพ์