ตอนที่ 18 การรวมตัวของเพื่อนเก่า (1)

เพียงพริบตาเดียวก็ถึงวันเสาร์แล้ว เจียงโจวพาเหมี่ยวเหมี่ยวที่เพิ่งสอบปลายภาคเสร็จมาที่ร้านดอกไม้ของซือหม่า
วันนี้เป็นวันที่ซูเหยี่ยสัญญาว่าจะเลี้ยงอาหารพวกเขา
“เที่ยวเที่ยวล่ะ เขาก็อยากมาด้วยไม่ใช่เหรอ?”
ไม่เห็นเจ้าตัวเล็กน่ารักแสนซน ซือหม่าก็ถามด้วยความแปลกใจ เพราะเมื่อเช้านี้ตอนที่ไปหายังร้องอยากจะมากับพวกเขาอยู่เลย
พูดถึงเที่ยวเที่ยว เจียงโจวก็อดหัวเราะไม่ได้ “เมื่อกี้เขาเพิ่งโดนแม่ของเขาลากไปตัดผมน่ะ กลัวตัวเองไม่หล่อ ก็เลยไม่ยอมออกมา”
ซือหม่าได้ยินอย่างนี้แล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้เหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าเที่ยวเที่ยวจะหลงตัวเองขนาดนี้
สำหรับเด็กน้อยอย่างเที่ยวเที่ยวน่ะเหรอ? เพราะเรื่องผมเป็นเหตุทำให้ตอนนี้เขาก็ยังโกรธกับแม่ของเขาอยู่
ที่ร้านดอกไม้กิจการดำเนินไปอย่างราบรื่น เสี่ยวโยวเองก็กลับมาแล้ว
เมื่อเห็นเจียงโจวเสี่ยวโยวก็ไม่รู้สึกแปลกใจ เพราะช่วงเวลานี้เขาจะมาที่นี่เกือบทุกวัน หลังจากทักทายกันกับเจียงโจวอย่างสุภาพแล้วเสี่ยวโยวก็จะได้ยินเสียงหวานๆ เรียกว่า “พี่เสี่ยวโยว”
เมื่อก้มไปมองตามเสียงก็เห็นเหมี่ยวเหมี่ยวยืนแอบอยู่ด้านหลังเจียงโจว
เสี่ยวโยวลูบหัวเหมี่ยวเหมี่ยวทันทีด้วยความดีใจ “เหมี่ยวเหมี่ยววันนี้นายมาได้อย่างไร ไม่ไปเรียนเหรอ? ”
เหมียวเหมี่ยวมองเสี่ยวโยวด้วยสายตาแบบหมดคำพูด ก่อนตอบว่า “พี่เสี่ยวโยว วันนี้เป็นวันเสาร์ และผมก็ปิดเทอมแล้วครับ”
“จริงด้วย นายปิดเทอมแล้วนี่!” เสี่ยวโยวนึกได้ก็ตบหน้าฝากตัวเองพลางหัวเราะ “พี่จำได้แล้ว ต่อไปจะไม่ลืมแล้วนะ”
ได้ยินอย่างนั้นเหมี่ยวเหมี่ยวก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก เพราะความจำของพี่เสี่ยวโยวนั้นแย่มาก
“เสี่ยวโยว วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ฝากเธอดูแลร้านด้วยนะ”
ซือหม่าพูดจบเสี่ยวโยวก็พยักหน้ารับพร้อมกับบอกลาเจียงโจวและเหมี่ยวเหมี่ยว จากนั้นก็ไปจัดการหญ้าที่ด้านหลังห้องดอกไม้
เมื่อมาถึงคลับติ่งซิงที่ซูเหยี่ยนัดเอาไว้ ซือหม่าและเจียงโจวพาเหมี่ยวเหมี่ยวเข้าไป
ตามคำแนะนำของแผนกต้อนรับ พนักงานบอกว่าให้ขึ้นลิฟต์พิเศษเฉพาะ VIP ขึ้นไปชั้นบนสุด ที่นี่มีห้องพิเศษส่วนตัวเพียงห้องเดียวเท่านั้น และห้องพิเศษส่วนตัวนี้ก็ถูกของโดยซูเหยี่ยผู้ร่ำรวยนั่นเอง
เมื่อผลักประตูเข้าไป ก็เจอเข้ากับซูเหยี่ยและหลี่หรานที่กำลังแช่ในบ่อน้ำพุร้อนอยู่
“เสี่ยวเหยี่ย! หลี่หราน!”
ซูเหยี่ยกับหลี่หรานหันมาเห็นเจียงโจวกับซือหม่าก็หัวเราะทันที “พวกนายสองคนมาช้า เดี๋ยวจะต้องโดนปรับนะ!”
หลี่หรานยังพูดอีกว่า “ใช่ๆ โดยเฉพาะซือหม่า ไม่เจอกันตั้งเจ็ดปี นายต้องดื่มเยอะหน่อยนะ!”
เจียงโจวกับซือหม่าเอาแต่หัวเราะอย่างเดียวไม่ได้ตอบโต้อะไร ขณะที่เหมี่ยวเหมี่ยวนักเรียนตัวน้อยไม่มีใครสนใจก็เริ่มงอแง เอ่ยทักกับซูเหยี่ยและหลี่หรานว่า “อาหลี่ อาเหยี่ย พวกอาไม่มีใครเห็นผมเลยใช่ไหมครับ!”
ซูเหยี่ยเพิ่งสังเกตเห็นเหมียวเหมี่ยวที่อยู่ด้านหลังเจียงโจว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที ถลึงตาใส่ซือหม่าแวบหนึ่ง แล้วกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว หลี่หรานยิ้มกับเหมียวเหมี่ยวแล้วพูดขึ้นว่า “เหมียวเหมี่ยวซ่อนอยู่ด้านหลังปะป๊านี่เอง ลุงมองไม่เห็นเลย!”
เหมียวเหมี่ยวมองเขาอย่างคาดโทษเหมือนจะบอกว่าคำโกหกของเขามันไม่เนียน
ถึงตอนนี้ซูเหยี่ยก็ยังบอกอีกว่า “ทำไมจะมองไม่เห็นล่ะ รู้อยู่แล้วว่านายต้องมา อานะมีขนมของหวานเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว!”
เจียงโจวได้ยินอย่างนั้นก็เหลือบมองไปที่ซูเหยี่ย เหมือนถามว่า เคยบอกกับนายเมื่อไหร่ว่าเหมี่ยวเหมี่ยวจะมา?
ซูเหยี่ยหัวเราะ สายตามองไปทางซือหม่า เจียงโจวเข้าใจว่าคงจะเป็นซือหม่าที่บอกเขา
แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าเจียงโจวเข้าใจผิด ซูเหยี่ยเพียงแค่ต้องการจะเบี่ยงเบนความสนใจของเขาเท่านั้นเอง
ทุกคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงว่ายน้ำที่แต่ละคนเอามาด้วย เมื่อเปลี่ยนเสร็จซือหม่าก็ออกมาก่อน เห็นข้างหลังเขาไม่มีคน การแสดงออกของซูเหยี่ยกับหลี่หรานก็เปลี่ยนไปทันที
ซูเหยี่ยก็จับซือหม่ามาถามตรงๆ “นายรู้ไหมว่าเหมี่ยวเหมี่ยวเด็กคนนี้เป็นใคร?”
ซือหม่าพยักหน้าตอบ “รู้สิ!”
“รู้แล้วนายยัง…” ยังพูดไม่ทันจบ เจียงโจวก็พาเหมียวเหมี่ยวออกมาเสียก่อน ซูเหยี่ยทำได้แค่กลืนคำพูดที่ตัวเองจะพูดกลับลงไปอีกครั้ง