ตอนที่ 19 การรวมตัวของเพื่อนเก่า (2)

“เสี่ยวเมี๊ยวเมี๊ยว ช่วงนี้นายอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ”
ซูเหยี่ยมองไปที่ไขมันบนพุงของเหมียวเหมี่ยวแล้วแกล้งเอ่ยแซว เหมี่ยวเหมี่ยวฮึดฮัดเล็กน้อยแล้วบอกว่า “อย่างผมนี่เขาเรียกว่าได้รับสารอาหารเพียงพอ และอีกอย่าง ผมชื่อเหมี่ยวเหมี่ยวนะครับ!”
ซือหม่าฟังแล้วก็ขำพูดว่า “อืม ใช่ ช่วงนี้เหมี่ยวเหมี่ยวร่างกายกำลังเจริญเติบโต กินเยอะหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก แต่กับคนบางคน อยากกินแค่ไหนก็กินไม่ได้แล้ว”
ที่เขาพูดถึงแน่นอนว่าคือซูเหยี่ย ซูเหยี่ยเป็นดาราใหญ่ทำให้ต้องพิถีพิถันเรื่องอาหารการกิน โดยเฉพาะเขาที่ยังต้องพึ่งพากล่องเสียงไว้ทำมาหากิน การกินของเขาจึงเรียกว่าแค่กินให้หายอยาก
ซูเหยี่ยไม่ใช่ไม่ได้ยินที่ซือหม่าหัวเราะเยาะ แต่ยังย้อนว่า “อย่างฉันเรียกว่ากินเพื่อสุขภาพ พวกนายไม่เข้าใจหรอก”
“เฮอะ สร้างภาพ”
หลี่หรานแฉเขาอย่างไม่ไว้หน้า ซูเหยี่ยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาว่า “เฮ้ ทำไมฉันรู้สึกว่าวันนี้พวกนายกำลังรุมฉันล่ะ!”
เจียงโจวยิ้มอย่างสุภาพ “นายเพิ่งรู้เหรอ? พูดก็พูดนะ คนคงเสียใจที่ดาราใหญ่สติปัญญายังเป็นแบบนี้!”
หลี่หรานกับซือหม่าอดหัวเราะไม่ได้ เหมี่ยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าพวกเขาหัวเราะอะไรกันจึงว่ายน้ำไปอีกด้านแล้วนั่งกินเค้กที่ซูเหยี่ยเตรียมไว้ให้เขา
เจียงโจวไม่ได้กังวลว่าเหมี่ยวเหมี่ยวจะรู้สึกไม่สบายใจ เหมี่ยวเหมี่ยวเป็นเด็กที่มีความคิดแก่แดดโตเกินตัวมาก จึงไม่ต้องห่วงอะไรเขามากมาย
“นี่ ซือหม่า ปีนั้นนายก็โกอินเตอร์แล้ว ทำไมถึงยังกลับมาที่ธรรมดาบ้านๆ แบบนี้อีกล่ะ”
ซูเหยี่ยพูดหยอกเหย้า ปีนั้นตอนที่ซือหม่าจากไปเรียกได้ว่าเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตมาก
สาวๆ ทั้งหมดในมหาวิทยาลัยไม่ยอมเข้าเรียน เพราะอยากจะมาร่ำลาเขา แต่ละคนร้องไห้จนน้ำตานองหน้า
สุดท้ายแม้แต่อาจารย์ประจำวิชาก็ยังต้องยอม ปล่อยซือหม่าไปเร็วขึ้นหน่อย เพื่อไม่ให้คนอื่นในชั้นเรียนล่าช้า เรื่องนี้จนกระทั่งพวกเขาจบการศึกษาไปแล้วก็ยังมีคนพูดถึง แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้ส่งผลในวงกว้าง
ซือหม่าหัวเราะ ไม่ถือสาที่เขาพูด
“ฉันก็ยังเหมือนเดิมนี่แหละ ตอนแรกที่จะไปก็คิดจะบอกแค่คนในชั้นเรียนเดียวกันกับพวกเราเท่านั้น ใครจะรู้ว่าจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนั้นได้ และก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวด้วย”
ขณะที่พูดเขาก็มองไปทางซูเหยี่ย ซูเหยี่ยจึงรีบปฏิเสธ “บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เบื่อจนทำเรื่องแบบนั้นได้นะ!”
สำหรับคำพูดของเขา ทั้งสามคนก็เชื่อเพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น อย่างไรเสียเขาก็เคยมีประวัติมาก่อน
“ถ้าอย่างนั้นนายมีสิทธิ์อะไรใช้ชื่อเสียงซือหม่า ทำให้งานเลี้ยงวันเกิดฉันกลายเป็นงาน party ขึ้นมา และหาเงินจากมัน นั่นล่ะแสดงให้เห็นถึงความเบื่อของนาย”
พอหลี่หรานพูดสิ่งที่เกิดขึ้น ซูเหยี่ยก็อับอายเล็กน้อย หัวเราะแหะๆ แล้วแก้ตัว “ก็ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่!”
“นี่ เรื่องมันผ่านมาแล้วก็อย่าโยงให้ยุ่งเลย พวกเราสี่คนเจ็ดปีไม่ได้มารวมตัวกัน ไม่สิ วันนี้พวกเราพี่น้องต้องดื่มให้กับซือหม่าที่ไม่ได้เจอกันสองแก้ว”
“ใช่! งั้นเรามาดื่มต้อนรับการกลับมาให้ซือหม่า!”
หลี่หรานเปลี่ยนโหมดร่วมวงหัวเราะกับทุกคน สี่คนยกแก้วขึ้นชน “ดื่ม!” รวดเดียวหมดแก้ว
หลี่หรานวางแก้วลงแล้วถาม “ซือหม่า เวลาหลายปีในต่างประเทศนายทำอะไรมาบ้าง ทำไมถึงไม่กลับมาเยี่ยมพวกฉันบ้างเลยล่ะ?”
“หลังจากที่เรียนมหาวิทยาลัยไปไม่กี่ปี ฉันก็คิดว่าไม่มีประโยชน์อะไร ก็เลยออกมาและเริ่มต้นทำธุรกิจของตัวเองน่ะ”
ซือหม่าตอบอย่างไม่ปิดบัง และเล่าต่อว่า “ตอนนี้ฉันร่วมลงทุนกับบริษัทหนึ่งน่ะ เมื่อไม่นานมานี้ก็เริ่มทำธุรกิจอื่นๆ ในจีน เลยได้กลับมาอีกครั้ง”
“นายทำธุรกิจด้านการเงินด้วยเหรอ?” หลี่หรานประหลาดใจยิ้มพูด “ลูกพี่ยังไงก็คือลูกพี่จริงๆ”
เจียงโจวเองก็ประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักซือหม่ายังไม่ดีพอ!
ในขณะที่ซูเหยี่ยยิ้มและพูดว่า “ตอนนี้เจียงโจวเป็นช่างภาพระดับท็อป อาหรานบุกเบิกบริษัทพัฒนาซอฟต์แวร์ของตัวเอง ฉันก็กลายเป็นนักร้อง ซือหม่าตอนนี้ก็เป็นนักลงทุน หากอาจารย์หัวหน้าภาครู้ว่าพวกเราสี่คนทำงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับกีฬาเลย คิดว่าก็คงโกรธมาก โดยเฉพาะซือหม่า ตอนนั้นทั้งคณะคะแนนของนายดีสุดแล้ว!”