ตอนที่ 20 การรวมตัวของเพื่อนเก่า (3)

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหาหรอก ตาแก่นั่นก็สนับสนุนฉันมาก”
ซือหม่าพูดยิ้มๆ
“ยังไง หรือนายยังติดต่อกับหัวหน้าภาคอยู่เหรอ?”
หลี่หรานถาม ซือหม่าพยักหน้ารับแล้วพูดต่อ “ก็ไม่เชิงว่ายังติดต่ออยู่ ก่อนที่จะไป เป็นเพราะขอเบอร์โทรศัพท์เขาเอาไว้หลังจากนั้นก็ได้ติดต่อกันบ้าง ความสัมพันธ์ก็ถือว่าดีอยู่น่ะ”
ที่จริงตอนนั้นเพื่อที่เขาจะได้รู้ความเป็นไปของเจียงโจว ทำให้ต้องไปขอเบอร์ไว้ติดต่อกับตาแก่หัวรั้นนั่น แต่ว่าตอนนี้สองคนกลายเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันไปแล้ว
“พูดก็พูดเถอะนะ คิดไม่ถึงว่าตาแก่หลิวจะมีด้านที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นอะไรแบบนี้ด้วย”
ซูเหยี่ยถอนหายใจ ในช่วงแรกที่เพิ่งเริ่มฝึกวิชาทหาร เพราะพวกเขาแอบขี้เกียจ จึงถูกตาแก่หลิวตะครุบตัวไปที่ห้องทำงานลงโทษให้ยืนตลอดทั้งบ่าย อีกวันก็ยังถูกจับไปยืนหน้าเสาธงดูคนอื่นฝึก
หากไม่ใช่เพราะเจียงโจวยืนไม่ไหวล้มลงไปก่อน คาดว่าพวกเขาคงจะต้องยืนต่อไปจนกว่าจะฝึกเสร็จ
“กลับมาครั้งนี้ นายยังจะกลับไปอีกไหม”
จู่ๆ เจียงโจวก็ถามขึ้นมา ซือหม่าจึงนิ่งไป ไม่มีคำตอบในทันที
เจียงโจวมีบางอย่างค้างคาใจ เดิมทีประโยคนี้เขาจะพูดออกมานานแล้ว แต่ไม่กล้า เพราะกลัวที่จะได้ยินคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน คิดฉวยโอกาสวันนี้ที่ทุกคนรวมตัวกันลองเกริ่นถาม น่าจะดูเนียนๆ ไปได้บ้างแต่ซือหม่าเงียบไปนานไม่ตอบ ทำเอาเขาถอดใจ นี่เขาใจร้อนไปใช่ไหม?
ได้ยินคำถามนั้นซือหม่ายิ้มแล้วตอบ “ไม่ไปแล้วล่ะ อีกอย่างยังมีเรื่องส่วนตัวต้องทำนิดหน่อย ดังนั้นฉันเลยวางแผนว่าจะย้ายบริษัทมาในจีน”
การตัดสินใจครั้งนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเขามองเห็นสายตาของเจียงโจว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคำว่า ‘อาจจะกลับไป’ ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ สุดท้ายก็พูดประโยคแบบนั้นออกมา อีกหน่อยไม่รู้ว่าจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไร
แต่เมื่อเห็นสีหน้าแช่มชื่นดวงตาเบิกบานจนปิดไม่อยู่ของเจียงโจวแล้ว สิ่งที่เขากังวลใจอยู่ก็จางหายไปเช่นกัน หรือจะต้องยกให้ภรรยาในอนาคตเป็นสำคัญแล้วสินะ!
“ไม่ไปก็ดีแล้ว” หลี่หรานยิ้ม “ต่อไปพวกเราสี่คนจะได้มาเจอกันบ่อยขึ้น”
ซูเหยี่ยฟังแล้วก็ไม่พอใจ บ่นว่า “อ้าว พวกนายจะไปเที่ยวเล่นกันแล้วฉันทำยังไงล่ะ?”
ในบรรดาสี่คนเวลาของซูเหยี่ยเป็นตัวแปรที่ไม่แน่นอนที่สุด วันนี้มาแช่น้ำแร่ที่นี่ พรุ่งนี้อาจจะไปโผล่บนเกาะที่ใดที่หนึ่ง หรือต่างประเทศที่ไม่รู้จักก็ได้ อยากจะออกไปปาร์ตี้อย่างไร้กังวลนั้นเป็นไปไม่ได้เลย
“อาเหยี่ย อาก็วิดีโอคอลกับพวกปะป๊าได้นี่ครับ พวกเขาเที่ยวไป อาก็ดูพวกเขาไปด้วย ไม่เหมือนกันเหรอฮะ?”
เหมี่ยวเหมี่ยวที่กำลังกินขนมหวานพูดแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี เจียงโจวและหลี่หรานแค่ฟังก็หัวเราะออกมาทันที ซูเหยี่ยโกรธจนตีน้ำ ซือหม่าก็ยังกลั้นหัวเราะไม่ได้
“เสี่ยวเหมี๊ยวเหมี๊ยว ถ้ายังพูดอีกอาจะจับนายกดน้ำนะ!”
ซูเหยี่ยพูดพลางทำท่ากดน้ำประกอบจนดูคล้ายเป็นเด็กน้อย ใบหน้าเล็กๆ ของเหมี่ยวเหมี่ยวกลับเย็นชาเชิดขึ้นสี่สิบห้าองศา แล้วตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าว่า “ทั้งปะป๊าและแด๊ดดี้ของผมก็อยู่ที่นี่ หรืออาจะลองกับพวกเขาเหรอ?”
“ปะป๊ากับแด๊ดดี้?” หลี่หรานหัวเราะ “ก็คนเดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
“ลืมบอกไปเลยว่า ฉันคือแด๊ดดี้ของเหมี่ยวเหมี่ยวน่ะ”
จู่ๆ ซือหม่าก็พูดขึ้น ทำให้ซูเหยี่ยและหลี่หรานพากันมองเขาด้วยความประหลาดใจ โดยเฉพาะซูเหยี่ยที่ลูกตาแทบจะถลนออกมา
ไหนบอกว่ายังไม่ได้เริ่มตะครุบเหยื่อไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ลูกก็เรียกเขาว่าพ่อแล้ว คงไม่ใช่อยู่ด้วยกันแล้วหรอกนะ?
เห็นอย่างนี้เจียงโจวก็กลัวว่าพวกเขาจะคิดมากรีบอธิบายขึ้น “ฉันเคยบอกพวกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าเหมี่ยวเหมี่ยวเป็นเด็กที่ฉันกับซือหม่าช่วยไว้ตอนนั้น เพราะอย่างนั้นซือหม่าก็คือแด๊ดดี้ของเขาน่ะ!”
ซูเหยี่ยฟังอย่างนี้แล้วจึงค่อยผ่อนคลายลง สบตาซือหม่าแบบเหยียดเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อย่างนี้นี่เอง!”
ไม่มีอะไรแอบแฝงในน้ำเสียงนั้น เพียงแต่สายตาที่มองซือหม่าเหมือนอยากจะหาเรื่อง ไม่เจอกันหลายปี อารมณ์ของซูเหยี่ยยังกวนประสาทเหมือนเดิม