ตอนที่ 23 พาดหัวข่าว (3)

“พาดหัวข่าว?”
ซือหม่าไม่เข้าใจว่าเสี่ยวโยวกำลังพูดถึงอะไร จึงถามกลับว่า “พาดหัวข่าวที่ไหน”
“เวยป๋อค่ะ” เสี่ยวโยวก็ไม่กลัวเจ้านายจะตำหนิว่าเธอเล่นโทรศัพท์ขณะทำงาน หยิบโทรศัพท์อออกมายื่นให้ซือหม่าแล้วบอกว่า “เจ้านายคะ แม้ว่าฉันจะรู้ว่าคุณหล่อมาก แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องโด่งดังจนให้คนทั้งโลกรู้ก็ได้นะคะ!”
ซือหม่าไม่พูดอะไร รับโทรศัพท์มาเช็คดูเหมือนจะรู้คร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
“แค่รูปถ่ายไม่กี่รูปเอง ไม่เห็นมีอะไรเลย” ซือหม่าพูดไปยิ้มไปส่งมือถือคืนเสี่ยวโยว แล้วค่อยๆ ล้วงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา เปิดเวยป๋อเข้าไปที่หน้าหลักของ ‘แฟชั่น’ และกำลังจะเซฟรูปภาพเหล่านั้นลงในมือถือ
เสี่ยวโยวเองก็มัวแต่ยุ่งกับการไถโทรศัพท์ดูคอมเม้นท์ จึงไม่ได้ใส่ใจการเคลื่อนไหวซือหม่า เมื่อเห็นคอมเม้นท์เป็นพรวนด้านล่างเสี่ยวโยวก้รู้สึกตัวเองทนไม่ได้แล้ว อยากจะบอกว่าคนคนนี้คือเจ้านายของเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหม?!
“เจ้านายคะ…” ได้ยินเสี่ยวโยวร้องเรียกตัวเอง ซือหม่าถึงเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไร”
เสี่ยวโยวลังเลอยู่นานกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองพูดความจริงในใจออกไป เอาน่าตายเป็นตาย!
“เจ้านายรู้สึกหรือเปล่าคะว่าธุรกิจร้านดอกไม้ของพวกเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย?”
ซือหม่ามองเสี่ยวโยว แล้วยิ้มออกมาทันทีเหมือนนึกอะไรออก “นี่เธอคิดจะเอาฉันทำโฆษณาโปรโมทร้านเหรอ?”
ยิ้มนั้นเกือบทำให้ตาของเสี่ยวโยวพร่ามัวไปเสียแล้ว เสียงที่ซือหม่าพูดพุ่งทะลวงเข้าโดนใจจนเสี่ยวโยวเกิดอาการเขินอาย
“เอ่อ…หรือเจ้านายไม่คิดว่าทำอย่างนี้มันจะดีเหรอคะ?”
“ไม่ดี” ซือหม่าปฏิเสธอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย และอธิบายว่า “เสี่ยวโยว ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกออนไลน์นั้นสวยงาม แต่เมื่อไหร่ที่มันมาเกี่ยวข้องกับความเป็นจริง ก็จะเปลี่ยนเป็นไร้ซึ่งความสวยงามโดยสมบูรณ์”
“อีกอย่าง ถ้าเธอเผยแพร่ข้อมูลของฉันออกไป ต่อไปร้านเราจะขายดอกไม้หรือขายคนล่ะ?”
ประโยคสุดท้ายที่ซือหม่าพูดพร้อมหัวเราะนั้น เสี่ยวโยวก็รับรู้เข้าใจได้อย่างไม่สงสัยในคำพูด
“โอเค ไม่พูดแล้วค่ะ” ที่จริงแล้วเสี่ยวโยวก็ไม่ได้คิดที่จะประกาศฐานะตัวตนของซือหม่าออกไปจริงๆ แต่มันก็แค่คันไม้คันมือเท่านั้น
ซือหม่าพยักหน้า ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเพลงกู่ฉินที่ไพเราะสวยงามท่อนหนึ่ง เสี่ยวโยวชื่นชอบกู่ฉินมาตั้งแต่เด็กจึงต้องเอ่ยถาม “เจ้านายคะ เพลงนี้ชื่อเพลงอะไรเหรอคะ?”
“ความลับ” ซือหม่ายิ้มตอบ พลางมองลงไปที่สายเรียกเข้าที่ปรากฏบนโทรศัพท์ สายตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที
“เจียงโจว?”
ครั้นเห็นแววตาที่เป็นประกายราวฤดูใบไม้ผลิของเจ้านายนั้น เสี่ยวโยวก็พอจะเดาได้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร และเป็นไปตามคาด คนในสายคือว่าที่นายหญิง!
ได้ยินซือหม่าพูดคุยกับว่าที่นายหญิงเพียงไม่กี่คำ ก็หยิบเสื้อแล้วเดินออกไป เสี่ยวโยวเหลือบมองนาฬิกาโบราณในร้าน เก้าโมงครึ่ง อืม..เจ้านายก็คงจะไปหานายหญิงสินะ!
ในเวลานี้ ที่ชั้นบนสุดของตึกอวิ๋นเทียน ซึ่งเป็นตึกที่สูงที่สุดในเมืองชวนเฉิง
ซือหยางกำลังโยน ‘แฟชั่น’ ฉบับล่าสุดลงบนพื้น ใบหน้าที่สง่างามเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ซุนไห่เลขาส่วนตัวของเขาได้แต่ยืนก้มหัวลงไม่กล้าไม่พูดอะไรที่หน้าโต๊ะทำงาน
“เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ซุนไห่รีบร้อนตอบราวกับว่าคาดเดาได้อยู่แล้วว่าเขาจะถามคำถามนี้ “ครึ่งเดือนได้แล้วครับ“
“ครึ่งเดือน? เหอะ!“ ซือหยางยิ้มเยาะใบหน้าดำราวถ่านหินที่เพิ่งออกจากเตาเผา
“ออกไป!”
ซุนไห่ไม่กล้าอยู่ต่อ หันหลังรีบออกจากห้องทำงานปิดประตูลงทันที หลังรอดพ้นจากความเกรี้ยวกราดของซือหยางออกมาแล้วเขาจึงค่อยโล่งอก แล้วส่ายหัวเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
ซือหยางมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยบนปก ‘แฟชั่น’ เพียงปราดตาก็เห็นข้อความบรรทัดหนึ่งที่อยู่ใต้ภาพนั้น
ช่างภาพพิเศษ ‘แฟชั่น’ : เจียงโจว
ก่อนจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง
“เจียงโจวเหรอ? หึ…ซือหม่า นายนี่ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”