ตอนที่ 24 นายแบบพิเศษ (1)

ซือหม่าเพิ่งเข้ามาถึงโถงพิเศษชั้นล่างของ ‘แฟชั่น’ ไม่ว่าใครก็มองเห็นได้ชัด มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “คุณซือมาถึงแล้ว!”
ทุกคนใน ‘แฟชั่น’ ต่างชะโงกมองไปที่ประตูและพากันชื่นชมไม่ขาดปาก แม้แต่ฟู่เหิงที่เพิ่งออกมาจากห้องทำงานเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะจิ๊ปากออกมา
วันนี้ซือหม่าแต่งตัวค่อนข้างสบายๆ สวมหมวกเบเรต์สีดำ แววตาสดใสเป็นประกายรอยยิ้มเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เสื้อโค้ตลายตารางหมากรุกสีดำสลับเทายาวคลุมเข่า กับกางเกงสแล็คลำลองลายสก๊อตสีเทาอ่อน ด้านในเป็นเสื้อสวมหัวสีขาวจับคู่ผ้าพันคอสีเทาอ่อนและรองเท้าหนังขัดมันเงา
ขาว ดำ เทา สามสีที่เรียบง่ายไม่ซับซ้อน แต่เจียงโจวก็เห็นความแตกต่างและสีสันที่หลากหลายบนตัวของเขา
“เฮ้! ซือหม่า! นายมาแล้ว!”
ฟู่เหิงเดินไปทางซือหม่า พร้อมอ้าแขนเพื่อจะมอบอ้อมกอดขนาดใหญ่แก่เขา แต่เหมือนกับว่าซือหม่าไม่เห็นฟู่เหิงและเดินผ่านเขาไปหาเจียงโจวเสียอย่างนั้น
ฟู่เหิงพอถูกให้กินซุปหลังประตูปิดนั้นแล้ว[1] เขาก็ลูบถูจมูกด้วยความอึดอัดแล้วกวาดสายตาไปรอบๆก็พบว่าไม่มีใครสนใจเขาเลยอดไม่ได้ที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เป็นธรรมดา หน้าตาหล่อก็ดีอย่างนี้ล่ะ
จริงๆ หน้าตาเขาก็ไม่ได้ดูแย่ แต่หากเทียบกับซือหม่าแล้วเกรดก็ยังต่ำกว่าขั้นหนึ่ง
น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย “เรียกฉันมา แต่ตัวเองไม่ว่าง?”
เจียงโจววางสายคุยกับซือหม่าเสร็จ เขาก็มาพบเสี่ยวฮวาซึ่งก่อนหน้านี้เขาถ่ายวีดีโอชุดหนึ่งและส่งให้เสี่ยวฮวานำไปตัดต่อ ใส่แบ็คกราวด์เสียง วันนี้เขาจึงมาตรวจงาน
เป็นเพราะหูฟังที่สวมอยู่เขาจึงไม่ได้ยินแม้กระทั่งมีคนตะโกนขึ้น แม้กระทั่งซือหม่าเข้าไปพูดแบบนั้นใกล้ๆ เขาก็ยังไม่ได้ยิน
เจียงโจวจ้องมองหน้าจออย่างตั้งใจ ถ้ารู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้องก็จะจดมันลงบนกระดาษ ซือหม่ามองไปก็เห็นว่าเขียนจนเต็มหน้ากระดาษแล้ว
เจียงโจวส่ายหน้าด้วยความเซ็ง ความจริงเจียงโจวก็ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน จริงจังกับการทำสิ่งต่างๆ ตอนนั้นเพื่อที่จะเขียนเรียงความแปดร้อยตัวอักษร กว่าจะส่งได้เขาเองแก้ไขเปลี่ยนแปลงมันหลายครั้ง ทั้งๆ ที่ครั้งเดียวก็น่าจะพอแล้ว
ซือหม่าไม่อยากรบกวนเจียงโจวจึงหันหลังกลับ แต่กลายเป็นว่าหันมาเจอทุกคนที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและเจียงโจว เช่นนั้นก็ถึงกับชะงักก่อนยกมือขึ้นมากระแอมเล็กน้อย ในใจว่าคิดนี่มันเกินไปหน่อยไหม?
เป็นผลให้มองไปเห็นรอยยิ้มอันกะลิ้มกะเหลี่ยของฟู่เหิงจึงคิดถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ แล้วซือหม่าก็เดินไปหาเขา
“ขอคุยเป็นการส่วนตัวสักครู่สิ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
ฟู่เหิงยักไหล่หัวเราะ ทำเหมือนรู้ว่าเขากำลังจะถามเรื่องเกี่ยวกับเจียงโจว
ตั้งแต่รู้ว่าเจียงโจวทำงานอยู่ที่บริษัทของเขา ซือหม่าก็ส่งข้อความมาแทบทุกวัน และยังขยันโทรศัพท์มาถามแต่เกี่ยวกับเรื่องเกี่ยวกับงานของเจียงโจว ทำให้เขาซึ่งเป็นเพื่อนเก่าคนนี้ผิดหวังมาก!
ซือหม่าเดินเข้าไปในห้องทำงานของฟู่เหิง ไม่รอให้ฟู่เหิงเปิดปาก เขาก็พูดขึ้นก่อน
“ ‘แฟชั่น’ ออกจะใหญ่โต มีช่างภาพแค่คนเดียวเหรอ?”
ฟู่เหิงผงะ ไม่ใช่ว่าอยากถามเรื่องเจียงโจวเหรอ? ทำไมถึงเป็นห่วง ‘แฟชั่น’ ขึ้นมาล่ะ?
แต่เขาก็ยังตอบกลับไปว่า “ฉันจนน่ะ“
เห็นฟู่เหิงทำหน้าทะเล้น ซือหม่ายิ้มประชดย้อนถาม “จน?“
“โธ่ๆ!”
ฟู่เหิงยิ้มแห้งๆ “ไม่ใช่ไม่มีใคร แต่ฉันไม่เจอที่ถูกใจเลย!”
“อ่อ ใช่ ศิษย์เอกอาจารย์ยามาโมโตะจากประเทศญี่ปุ่น ที่สามารถคว้าม้าทองตัวน้อยสองตัวในวงการถ่ายภาพมาได้ ย่อมถูกใจนายแน่นอน”
น้ำเสียงของซือหม่าเรียกได้ว่าหยาบคายไม่มีความเกรงใจ แต่ฟู่เหิงก็ไม่กลัวที่เขาทำท่าทางเหมือนให้ท้ายลูกตัวเองแบบนี้ เพราะไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอมาก่อน
“ถ้าอย่างนั้นนายจะให้ฉันหาสักกี่คน?”
ซือหม่าหัวเราะ “ภายในหนึ่งเดือน ฉันหวังว่าจะมีช่างภาพคนอื่นๆ ใน ‘แฟชั่น’ ไม่อย่างนั้นถึงนายมีคนเดียวฉันก็จะเอาไป”
พูดจบ ซือหม่าก็เดินออกไป ทิ้งฟู่เหิงให้อยู่คนเดียวในความสับสนวุ่นวายของสายลม