ตอนที่ 25 นายแบบพิเศษ (2)

เจียงโจวดูวิดีโอหลายครั้งซ้ำไปซ้ำมา กว่าได้จุดที่เป็นปัญหาครบหมดเขาก็เขียนไปเต็มถึงสองหน้ากระดาษแล้ว จากนั้นจึงยืดตัวบิดขี้เกียจจนมือไปโดนคนข้างๆ
“ขอโทษครับ!”
จิตใต้สำนึกเอ่ยขอโทษขึ้นมาในทันที แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเป็นรอยยิ้มของซือหม่า
“อ้าว นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ซือหม่ายกมือขึ้นดูเวลา “เกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว”
เจียงโจวเพิ่งจะเงยหน้ามองดูเวลาที่เห็นว่าผ่านไปเร็วมาก นี่จะเกือบสิบโมงครึ่งแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าจะดูนานมากขนาดนี้
“ขอโทษนะ พอดียุ่งก็เลยลืมเวลาไปเลย”
ซือหม่าส่ายหัวทำเหมือนสื่อว่าตัวเขาไม่ใส่ใจเรื่องนั้น
“ที่นายโทรศัพท์มาบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษากับฉัน มีเรื่องอะไรเหรอ?”
ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวเจียงโจวคงไม่ปล่อยให้เขามาที่ ‘แฟชั่น’ ดังนั้นนี่คงเป็นเรื่องงาน หรือจะให้เขาถ่ายภาพขึ้นปกอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ?
ซือหม่าคิดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มลบความคิดแบบนั้นของตัวเองทันที เขาไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียง แล้ว ‘แฟชั่น’ จะมาให้เขาถ่ายภาพขึ้นปกหลายครั้งได้อย่างไร?
จะว่าไป ถ้าเป็นเรื่องนี้คนที่โทรศัพท์มาควรจะเป็นฟู่เหิงไม่ใช่เหรอ?
แต่ทว่า ครั้งนี้ซือหม่าคิดผิด
“เรื่องนี้จะว่าไปก็ค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อยน่ะ” เจียงโจวหน้านิ่วคิ้วขมวด “นายไปที่ห้องทำงานของฟู่เหิงก่อนนะแล้วรอฉันสักครู่ ฉันเอางานนี่ไปให้เสี่ยวฮวาเสร็จแล้วจะตามไป”
ซือหม่าเลิกคิ้วขึ้นแล้วพยักหน้ารับคำ เห็นเจียงโจวหยิบดิสก์ U พร้อมกับสิ่งที่เขาเพิ่งเขียนนั้นไปหาเสี่ยวฮวา เขาเองก็หันเดินกลับไปที่ห้องทำงานของฟู่เหิงอีกครั้ง
“นายเรียกฉันมามีเรื่องอะไร”
ท่าทีของซือหม่าที่มีต่อเจียงโจวและฟู่เหิงนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิงราวฟ้ากับดิน น้ำเสียงจึงไร้ซึ่งความอดทน
“แหะๆ ไม่ต้องรีบๆ รอเจียงโจวมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
ฟู่เหิงไม่ได้โง่พอที่จะไปโกรธซือหม่า และถ้าเขาต้องคุยกับซือหม่าก่อนแน่นอนว่าก็คงไม่กล้า อย่างไรก็ต้องรอให้เจียงโจวมาก่อนแล้วให้เจียงโจวเป็นคนคุย มีคนงามอยู่ตรงหน้า อย่างไรซือหม่าก็คงไม่มีทางจะเกรี้ยวกราดมากหรอกนะ!
เห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ของฟู่เหิงแบบนั้นแล้ว ซือหม่าก็กลอกตาใส่เขาเล็กน้อย ก่อนไปนั่งที่โซฟาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวยป๋อ
หัวข้อ ‘หนุ่ม ‘แฟชั่น’ ปริศนา’ อยู่ในอันดับต้น ๆ ของคำค้นหายอดนิยมของเวยป๋อ ดูความเห็นที่กำลังเดือดด้านล่างแล้วก็ทำให้ซือหม่าต้องขมวดคิ้ว กดล็อคเอ้าท์ออกจากเวยป๋อแล้วถามว่า “คำค้นหายอดนิยมบนเวยป๋อนี่ นายเป็นคนทำใช่ไหม?”
“หือ?” ฟู่เหิงที่กำลังแก้งานเอกสารเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “จะเป็นไปได้ยังไง การซื้อคำค้นหายอดนิยมพวกนั้นราคาแพงขนาดไหน จนๆ อย่างฉันไม่มีปัญญาซื้อหรอก แค่โพสรูปไปไม่กี่รูปพวกเขาก็คิดกันไปเอง”
มองใบหน้าของฟู่เหิงที่เหมือนจะบอกว่า ‘ฉันยากจนมากเลยนะ ยังไงนายก็ช่วยสนับสนุนฉันหน่อยเถอะ!’ อย่างนั้นแล้ว ซือหม่าก็ตัดบทโดยการก้มหน้าเปิดเกมดวลปืนที่ดาวน์โหลดมาใหม่และหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ ประมาณตาไม่ดูหูไม่ฟังกันไปเลย ตอนที่เจียงโจวผลักประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงซือหม่าด่าอะไรออกมาคำหนึ่งจากนั้นจึงถอดหูฟังออกแล้วโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ เงยหน้ามองเจียงโจวแล้วกลับมายิ้มเป็นปกติ “มาแล้วเหรอ”
เจียงโจวพยักหน้า “มีเรื่องคุยกับเสี่ยวฮวานิดหน่อยน่ะ เลยใช้เวลาไปพอสมควรเลย” หลังจากพูดจบก็เห็นว่าซือหม่ากับฟู่เหิงทั้งสองคน คนหนึ่งนั่งเล่นที่โซฟา ส่วนอีกคนกำลังแก้เอกสาร เลยถามขึ้น “นี่พวกนายคุยกันไปหรือยัง?”
“คุยอะไรเหรอ” ซือหม่าถาม
เจียงโจวสงสัย “ก็? ก็ที่ว่าฟู่เหิงอยากให้นายเป็นนายแบบพิเศษให้ ‘แฟชั่น’ ยังไงล่ะ? ยังตกลงกันไม่ได้เหรอ”
ซือหม่ามองไปทางฟู่เหิง ฟู่เหิงผู้น่าสงสารถึงกับกระแอมไอออกมาเล็กน้อยแล้วบอกว่า “ฉันยังไม่ได้พูดเลย”
เจียงโจว “…”
ซือหม่าถามขึ้นอีกครั้ง “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
“ฟู่เหิงเห็นว่าวันนี้ยอดขายของ ‘แฟชั่น’ ดีมาก ก็เลยพูดขึ้นว่าอยากให้นายมาเป็นนายแบบพิเศษให้ ‘แฟชั่น’ โดยเฉพาะ ก็เลยบอกให้ฉันโทรหานาย เรียกนายมาที่นี่ยังไงล่ะ”
ความจริงเรื่องนี้จะทำให้ซือหม่าต้องเปิดเผยปรากฏตัวในวงสังคม ซึ่งเจียงโจวเองก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ก็ทนไม่ได้กับการข่มขู่ของฟู่เหิงว่าจะเปิดเผยข้อมูลที่แท้จริงของซือหม่า ทำให้เขาต้องจำใจตอบตกลงไป