ตอนที่ 26 นายแบบพิเศษ (3)

“นายแบบพิเศษ?” ซือหม่ายิ้มเหยียด พูดกับฟู่เหิงว่า “เป็นนายที่คิดไว้แล้วอย่างดีสินะ”
“แค่กๆ” ฟู่เหิงกระแอมไอพลางลูบจมูก ซือหม่าจึงเหน็บเขาว่า “ถ้าไอแบบนี้ต่อไปนายคงต้องเป็นหอบหืดสักวันแน่!”
ฟู่เหิง “…”
“อยากจะให้ฉันเป็นนายแบบพิเศษให้ก็ได้ แต่ฉันมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”
การที่ซือหม่ายอมตกลงอีกครั้งทำให้ฟู่เหิงประหลาดใจมาก ต่อให้มีเงื่อนไขอย่างไรเขาก็ยอมรับได้อย่างแน่นอน
“เงื่อนไขอะไร?”
“จากนี้ไปเจียงโจวจะเป็นช่างภาพพิเศษของฉัน และในแต่ละเดือนฉันมีเวลาให้สามวันในการถ่ายภาพ”
“ตกลง!” ฟู่เหิงตอบตกลงทันทีโดยไม่ต่อรองสักคำ ขณะที่เจียงโจวกำลังตื่นตะลึงกับฟู่เหิงว่าทำไมเขาถึงได้รวบรัดหมดจดแบบนี้ ก็ได้ยินเสียงฟู่เหิงตะโกนเสียงดังขึ้นมาก่อน “ว่าไงนะ!”
“ช่างภาพพิเศษของนาย? แล้วนายแบบคนอื่นของฉันล่ะจะทำยังไง”
เงื่อนไขข้อนี้โหดมาก! ฟู่เหิงอารมณ์เสียและอยากจะตบตัวเองสักที ทำไมถึงได้ปากไวอย่างนั้นนะ ตอบตกลงไปแล้วด้วย?
“นายยังไม่รีบไปหาคนอีกเหรอ?”
ซือหม่าไม่พอใจมากที่ฟู่เหิงบีบบังคับเจียงโจวมานาน ที่สำคัญคนคนนี้ก็ไม่เคยจะบอกเขาด้วย!
“ฉัน…” ฟู่เหิงมองซือหม่าแล้วกัดฟันด้วยความโกรธ บีบกำปั้นแล้วค่อยคลายออก พูดแค่ ‘ฉัน’ เพียงคำเดียวไม่ได้พูดอะไรอีก
เจียงโจวเห็นสถานการณ์ไม่ดีก็รีบไกล่เกลี่ย “ฟู่เหิงนายอย่าเพิ่งโกรธเลยนะ ซือหม่าแค่ล้อเล่นน่ะ!”
ล้อเล่น? เขาไม่ได้ล้อเล่นแน่! จำได้ว่าซือหม่าเพิ่งจะไล่เขาให้ไปหาช่างภาพ เหมือนกับปกป้องภรรยาอย่างไรอย่างนั้น
“เจียงโจวนายออกไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องตกลงกับเขา”
เจียงโจวมองเขาทั้งคู่ที่มีท่าทางเหมือนจะตีกันแล้วก็ไม่กล้าเดินออกไป เป็นห่วงว่าถ้าหากซือหม่าเกิดทำฟู่เหิงพิการขึ้นมาจะทำอย่างไร?
“ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องตกลงกับนาย”
ตอนนี้ซือหม่าสีหน้าไม่เป็นมิตรกับฟู่เหิงนัก เจ้านายที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยปรับปรุงตัวแม้แต่น้อย!
ขณะที่เจียงโจวกำลังจะพูดบางอย่าง เสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น
“พี่เจียงคะ ดารา ‘แฟชั่น’ ฉบับหน้าที่จะสัมภาษณ์มาแล้ว บอกว่าอยากเจอพี่ค่ะ”
ตอนนี้เจียงโจวตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ซือหม่าโบกมือให้เขา บอกให้เขาไปรีบไปเร็วๆ ฟู่เหิงกลับหน้าตาเคร่งเครียด แม้แต่มองก็ไม่อยากจะมองเขา
เจียงโจวไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เฝ้าดูสถานการณ์ไปก่อน ก่อนหันกลับไปเหลือบมองซือหม่าเหมือนจะขอให้เขายั้งมือไว้ไมตรีบ้าง
แกร๊ก เสียงประตูปิดลง ฟู่เหิงก้าวไปอยู่ข้างหน้าซือหม่ามองเขาอย่างมืดแปดด้าน
“ซือหม่า! นายไว้หน้าฉันบ้างได้ไหม? ยังไงฉันก็เป็นเจ้านายของเขานะ!”
ซือหม่าตอบแบบไม่มีความเกรงใจ “ไม่ได้!”
ฟู่เหิงลุกขึ้น เริ่มของขึ้นทันที เอามือสองข้างปิดหูแล้วพูด
“ฉันไม่ยอมให้หยิกหูฉันหรอก!”
ซือหม่าที่กำลังโกรธพลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เคาะลูกเกาลัดกับหัวของเขาจนเสียงดัง ฟู่เหิงเจ็บปวดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ดูสิ นายขี้ขลาดขนาดนี้ ยังจะเป็นผู้นำสื่อระดับโลกอีกเหรอ ไม่มีอนาคตเอาซะเลย!”
ฟู่เหิงพึมพำ “ฉันไม่มีอนาคตเสียที่ไหนล่ะ…”
ซือหม่าได้ยินไม่ชัด “นายพูดว่าอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร” ฟู่เหิงหัวเราะแล้วเหลือบมองดูประตูที่ปิดสนิท “เจ็ดปีแล้ว นายยังจีบเขาไม่ติดอีกเหรอ?”
“ถ้าจีบติดแล้วฉันจะยอมเป็นนายแบบบ้าบอให้นายเหรอไง?”
ซือหม่ากลอกตามองเขา ฟู่เหิงยักไหล่ตอบ แล้วจู่ๆ ก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “เออ…ฉันมีบางอย่างจะพูด แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดไหม”
“แล้วแต่!”
ฟู่เหิง “…”
“คนที่เจียงโจวกำลังไปพบคือเฉินเฉิน”
“เฉินเฉิน?”
ซือหม่าเลิกคิ้ว นิ่งไปจำไม่ได้ว่าเฉินเฉินที่ฟู่เหิงพูดถึงคือใคร
ฟู่เหิงอธิบายอีกว่า “เป็นรุ่นพี่สมัยมัธยมของเจียงโจว และก่อนหน้านี้ยังเคยเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเสฉวนด้วย”
ฟังถึงตรงนี้แล้วซือหม่าก็เริ่มนึกอะไรออก ถ้าเขาจำไม่ผิด เฉินเฉินคนนี้ดูเหมือนว่าจะสนใจเจียงโจวอยู่!