ตอนที่ 27 คู่ปรับของซือหม่า เฉินเฉิน (1)

เจียงโจวตามซูหงไปที่ห้องรับรอง ทันทีที่เปิดประตูเขาก็อึ้งไปครู่หนึ่งและหันกลับมายิ้มทันที
“รุ่นพี่ ที่แท้เป็นรุ่นพี่นี่เอง!”
ซูหงบอกเขาก่อนหน้านี้ว่านายแบบในครั้งนี้เป็นนายแบบชื่อดัง ‘แฟชั่น’ ทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อที่จะเชิญมา
ตอนนั้นเขายังคิดว่านายแบบชื่อดังคนไหนที่ทำให้ฟู่เหิงยอมลงทุนอีกครั้ง ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเฉินเฉิน!
เฉินเฉินไม่แปลกใจเลยเมื่อได้เห็นเจียงโจว ดูเหมือนว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเขา
“รุ่นพี่อะไรกัน เรียกฉันว่าเฉินเฉินก็พอ”
เฉินเฉินจัดอยู่ในประเภทผู้ชายอบอุ่น เมื่อยิ้มทีก็จะเผยให้เห็นเขี้ยวทั้งสองข้าง หล่อมีออร่ามากๆ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจียงโจว”
“รุ่น…นานแล้วนะครับที่ไม่ได้เจอกัน”
เจียงโจวนั่งลงตรงข้ามกับเฉินเฉิน เสี่ยวฮวาที่รออยู่ข้างๆ เห็นท่าทางทั้งสองคนคุ้นเคยกันแล้วก็นึกได้ทันที
“มิน่าล่ะตอนแรกอาจารย์เฉิน[1]ถึงไม่ยอมให้พวกเราบอกพี่เจียง เป็นเพราะอยากทำให้พี่เจียงประหลาดใจนี่เอง”
เจียงโจวมองเฉินเฉินแล้วยิ้มๆ เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจ แต่ไม่ได้มีความสุข!
ซูหงพอจะมองเจียวโจวออก แม้จะไม่รังเกียจการมาถึงของเฉินเฉินแต่เขาก็ย่อมไม่มีความสุขแน่นอน จึงยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
“พี่เจียงคะ อาจารย์เฉินเฉินเพิ่งคว้าแชมป์การประกวดซูเปอร์โมเดลระดับนานาชาติมาเมื่อไม่นานนี้และครั้งนี้ก็ไม่ง่ายเลยที่ ‘แฟชั่น’ ของเราจะได้สัมภาษณ์อาจารย์เฉินเป็นพิเศษ พี่จะต้องทำงานอย่างหนักถ่ายภาพให้ดีนะคะ”
“เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้ว!” เจียงโจวยิ้มตอบ จากนั้นก็เริ่มทำงานเหมือนที่ทำทุกครั้ง เช่นถามเฉินเฉินว่าเขาต้องการหรือคาดหวังอะไรสำหรับการถ่ายทำครั้งนี้
เจียงโจวเห็นว่าเฉินเฉินเหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับเขา แต่นกกระจอกเทศอย่างเขาเลือกที่จะหนี เขามีแนวความคิดว่าไม่คุยเรื่องส่วนตัวในระหว่างการทำงานเด็ดขาด ทำให้พูดคุยอย่างไม่เป็นกันเองกับเฉินเฉินไปชั่วโมงกว่า
ทางด้านซือหม่าหลังจากรู้ว่าคนที่เจียงโจวไปพบคือเฉินเฉิน เขาก็ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ ยังคงเล่นเกมดวลปืนในโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม
ฟู่เหิงเห็นซือหม่าไม่ร้อนใจเลย ก็อดสงสัยไม่ได้ “นายไม่รีบไปเหรอ?”
“รีบทำไม? หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว”
ซือหม่าที่เพิ่งฆ่าคนพร้อมกับซื้อยาจากตัวละครในเกมไปด้วย ตอบเขาว่า “เจ็ดปีก่อนเขาปฏิเสธเฉินเฉินไปแล้วครั้งหนึ่ง เจ็ดปีต่อมา ผลลัพธ์ก็จะยังคงไม่เปลี่ยนแปลง”
“ดูนายมั่นใจดีนะ!” ฟู่เหิงตัดบทแล้วบอกว่า “แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เฉินเฉินทำอะไร ตอนนี้เขาเป็นซูเปอร์โมเดลที่เพิ่งคว้ารางวัลระดับนานาชาติมา! คนก็หล่อ นิสัยใจคอก็ดี…มีเสน่ห์น่าดึงดูดมากขนาดไหน! แล้วดูนายสิ!”
ฟู่เหิงเหลือบมองซือหม่าด้วยหางตา “นายก็ดู…” ซือหม่าเงยหน้าขึ้น ทำฟู่เหิงสำลักทีหนึ่งก่อนพูดต่อ “หล่อกว่าคนอื่น รูปร่างก็…”
ซือหม่าเป็นนักกีฬา แน่นอนว่าร่างกายจะต้องดีกว่าเฉินเฉินที่เรียนสื่อสารมวลชน
“ก็ดีกว่าเขาจริงๆ…”
ฟู่เหิงหาอย่างไรก็ไม่พบข้อบกพร่องของซือหม่า ก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
ซือหม่าแค่นเสียงหึขึ้นมาทีหนึ่ง และมองเขาอย่างหน่ายๆ ทำฟู่เหิงของขึ้น “ดูสิๆ นิสัยนายเทียบกับเฉินเฉินแล้วแย่มาก! ตอนนั้นเจียงโจวยังเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว หลายปีผ่านไปเขาก็คงเริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าทนไม่ได้ไปชอบเฉินเฉินแล้วตกลงคบกันขึ้นมา นายจะทำยังไง?”
“พูดก็พูดนะ เฉินเฉินยังไงก็เป็นถึงนายแบบที่มีชื่อเสียง เงินทองก็มีไม่ขาดแคลน แล้วนายล่ะ? นายเอาเงินเก็บทั้งหมดไปเปิดร้านดอกไม้ แล้วนายจะเอาอะไรมาเลี้ยงดูเจียงโจว?”
ซือหม่าตอนนั้นกำลังใช้มือขวาเหนี่ยวไกปืน และจบเกมด้วยการยิงโจรขโมยสุนัขที่กำลังขับรถจนตาย
มองหน้าจอที่ดับลงทันที ซือหม่าปิดโทรศัพท์แล้วเก็บกลับลงกระเป๋า จ้องไปที่ตาฟู่เหิงแล้วพูดว่า “อย่างแรกเลยนะ นิสัยของฉันจะดีหรือไม่ดีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย! สอง เจียงโจวไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ได้อย่างที่นายพูด ยิ่งไปกว่านั้นฉันสามารถเลี้ยงดูสนับสนุนเขาได้อย่างแน่นอน!”
พูดจบ ซือหม่าก็กระแทกประตูปิดและจากไป ทิ้งให้ฟู่เหิงอกสั่นขวัญแขวนตบอกด้วยความตกใจ เขาคิดว่าเมื่อกี้ซือหม่าจะตีเขาเสียอีก!
________________________________________
[1] อาจารย์ เป็นคำพูดที่ใช้เรียกเชิงยกย่อง