ตอนที่ 3 นานแล้วที่ไม่ได้พบกัน

“ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ เจียงโจว!”
น้ำเสียงแปลกหูแต่ทว่าฟังดูคุ้นเคยทำให้เจียงโจวตื่นจากภวังค์ คนที่เดิมทีอยู่ในห้องดอกไม้ ไม่รู้ว่าเดินมาอยู่ตรงหน้าของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
มองดูคนที่จู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยถึงเจ็ดปี และจู่ๆ ก็กลับมาปรากฏตัวตรงหน้าตอนนี้ โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เจียงโจวก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปในเวลานี้ ปากค่อยๆ ขยับ หลังจากคิดอยู่นาน คำถามที่อยากจะถามมากมายกลับจบลงด้วยประโยคเดียว “ไม่ได้เจอกัน…นานเลยนะ…ซือหม่า”
ซือหม่ายิ้มแล้วนั่งลงข้างๆ เขา ก่อนพูดขึ้นว่า “มาซื้อดอกไม้เหรอ”
เจียงโจวพยักหน้าหงึกๆ เป็นเพราะซือหม่ามานั่งลงข้างๆ ทำให้ร่างของเขาแข็งเกร็งอยู่บ้าง ในใจนึกค่อนแคะตัวเองว่าทำไมถึงได้ขี้ขลาดอย่างนี้ พลางยิ้มถามเขากลับอีกประโยค “นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สัปดาห์ที่แล้วน่ะ” ซือหม่าจ้องมองเจียงโจวด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่างแต่ไม่สามารถอธิบายได้ มองจนเจียงโจวที่เริ่มทำตัวไม่ถูกจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ในขณะเดียวกันหญิงสาวที่จัดช่อดอกไม้ให้เจียงโจวเสร็จแล้วก็เดินออกมาพร้อมกับช่อดอกทิวลิปสีขาว
“คุณผู้ชายคะ ดอกไม้ของคุณเรียบร้อยแล้วค่ะ”
เจียงโจวรีบร้อนลุกขึ้นรับดอกไม้จากหญิงสาวและเตรียมที่จะจ่ายเงิน ซือหม่าที่อยู่ด้านหลังเขาก็ลุกขึ้นมาพูดกับหญิงสาวว่า “เสี่ยวโยว เขาเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ต้องเก็บเงินนะ”
หญิงสาวที่ชื่อว่าเสี่ยวโยวชะงักไปเล็กน้อย แล้วยิ้มรับพยักหน้าตอบ “ค่ะ เจ้านาย”
เจ้านาย? เจียงโจวหันไปมองซือหม่าด้วยความประหลาดใจ ยังไม่ทันจะเอ่ยถามออกมา ซือหม่าก็มีคำตอบให้ความสงสัยของเขาแล้ว
“ร้านนี้ฉันเป็นเจ้าของเอง”
“อะ…อ้อ ดีจังเลยนะ ยินดีด้วย!” เจียงโจวทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง จึงยิ้มแก้เก้อและพูด “ฉันไปก่อนนะ บ้านของฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง ถ้ามีเวลาไปเที่ยวบ้านฉันได้”
“โอเค” ซือหม่ายิ้มตอบรับ เพียงรอยยิ้มนั้นก็ทำให้เจียงโจวหน้าแดงระเรื่อจนต้องหุนหันรีบออกจากร้านดอกไม้ไป ดูท่าทางเหมือนคิดจะหนีเตลิดเสียมากกว่า
เสี่ยวโยวมองดูเจ้านายของตัวเองที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ก่อนถามด้วยความเขินอายว่า “เจ้านาย…เจ้านายชอบคุณผู้ชายเมื่อครู่นี้ใช่ไหมคะ”
ซือหม่านิ่งอึ้งไป ก่อนหันมามองเสี่ยวโยวแล้วยิ้มตอบว่า “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เสี่ยวโยวเขินอายยิ่งกว่าเดิม ก้มลงแล้วกระซิบตอบวา “ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ…แค่รู้สึกว่าเจ้านายกับเขามีบางอย่างที่แตกต่างออกไป เห็นสายตาที่มองเขาแล้วราวกับว่ากำลังมองคนรัก…”
“แต่เขากลับมองมันไม่ออก” ซือหม่ามองดูเจียงโจวที่เดินข้ามถนนไปและทักทายหัวเราะเล่นกับยามเฝ้าประตู มองจนเขาเดินผ่านประตูแล้วก็เข้าหมู่บ้านไปโดยที่ไม่หันกลับมาเลย…
เสี่ยวโยวเห็นเขาที่เป็นแบบนี้แล้วก็รู้เลยว่าเจ้านายของเธอนั้นยังต้องเดินต่อไปอีกไกลนัก!
“เธอไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ?” ซือหม่าโพล่งถามขึ้นมา
“คะ?” เสี่ยวโยวนิ่งไป ก่อนถามกลับอย่างสงสัย “ทำไมต้องรู้สึกรังเกียจด้วยล่ะคะ?”
ซือหม่าไม่มีคำตอบ เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี
เมื่อเห็นเจ้านายไม่ตอบอะไรออกมา เสี่ยวโยวคิดอยู่เล็กน้อยก็พูดขึ้นว่า “เจ้านายคะ แม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับพวกคุณมากนัก แต่ฉันคิดว่าถ้าจะชอบใครจริงๆ สักคน มันไม่เกี่ยวอะไรกับเพศของเขา ชอบก็คือชอบ ชอบก็ลงมือ ทำไมจะต้องสนใจด้วยว่าคนอื่นจะคิดยังไง?”
คำพูดเบาๆ ของเสี่ยวโยวแทงใจซือหม่าเข้าอย่างจัง เดิมทีเหตุผลที่เขาจากมานั้น นอกจากปัญหาจากทางครอบครัวแล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะเขากลัวสายตาของคนอื่นไม่ใช่หรือ? แล้วเวลาผ่านไป เขายังมองเรื่องราวได้ไม่ทะลุปรุโปร่งเท่าเด็กสาวคนนี้เลย อืม..ความจริงแล้วซือหม่าไม่รู้ว่า เสี่ยวโยวนั้นคือสาววายที่มีชื่อเสียงดังคำร่ำลือคนหนึ่ง… อันคำว่าสาววายนั้น ก็คือ…เอ่อ…พวกคุณก็น่าจะรู้ใช่ไหมล่ะ?
“เธอทำงานไปก่อนนะ ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ถ้าหกโมงครึ่งแล้วฉันยังไม่กลับมาเธอก็ปิดร้านแล้วกลับบ้านไปก่อนได้เลย” ซือหม่าหยิบเสื้อโค้ทที่วางอยู่หลังเคาน์เตอร์ขึ้นมา ขณะพูดกับเสี่ยวโยว
“ได้ค่ะ เจ้านาย” เสี่ยวโยวรับคำอย่างว่าง่าย
ซือหม่าพยักหน้าพลางสวมเสื้อแล้วเดินออกไป